Bokt.nl

beatje schreef:

Als je na 15 jaar nog met zoiets zit zou ik eens hulp zoeken bij een psycholoog of zoiets.Het is best een vervelende ervaring,maar nu niet zo dramatisch dat je er 15 jaar later nog last van hebt .Of ik ben zo gruwelijk nuchter dat kan ook

Ragdollcat schreef:

beatje schreef:

Als je na 15 jaar nog met zoiets zit zou ik eens hulp zoeken bij een psycholoog of zoiets.Het is best een vervelende ervaring,maar nu niet zo dramatisch dat je er 15 jaar later nog last van hebt .Of ik ben zo gruwelijk nuchter dat kan ook

beatje: Je staat er niet alleen in, ik denk hetzelfde.


Ik denk dat de situatie toch anders was bij TS, want ik kan het echt gewoon niet geloven dat de manegegenoten zo hadden gereageerd.

Jessix schreef:

Anoniem schreef:

Bigone, de wonden waren goed genezen gelukkig, hij had alleen op een van zijn achterbenen een litteken dat niet is vervaagd, dat was wel zonde. Maar dat viel niet op. Verkopen ging makkelijk. Ik heb nog wel contact op genomen met de nieuwe eigenaar. Zij heeft hem een goed leven gegeven na mij.

Verkopen? En het was je droompaard, jullie hebben zo'n bijzondere band, jij kon alles met hem... Was dat allemaal weg na dat ongeluk?

Het was een heftige gebeurtenis zo te lezen, waar jullie beide gelukkig goed vanaf zijn gekomen. Ik hoop dat je het een plekje kan geven.

Mars schreef:

Getver, wat een smak moet je gemaakt hebben. En dat er dan stalgenoten zo reageren terwijl je stijf stond van de emoties rond het vallen, het zien van je gewonde paard en je eigen verwondingen is zeker traumatisch voor een 15 jarige.. Begrijpelijk dat je er nog wel eens aan denkt. Knap dat je uberhaupt nog het besef had om de minst nare weg in te slaan met je paard, het had inderdaad veel rotter voor beiden af kunnen lopen.

Kun je inmiddels wel genieten van buitenrijden op andere paarden? Of heb je nog steeds angst voor buitenrijden?

Ragdollcat schreef:

Ik kan het mij echt gewoon niet voorstellen.

Dat zou wel erg zijn.

Gelukkig is haar paard en zijzelf er nog vrij goed vanaf gekomen, dat er niet nog ernstigere dingen zijn gebeurd.

Anoniem schreef:

Wat ik zocht heb ik eigenlijk al gekregen. Ik heb het van me af kunnen schrijven. En heb begrip gekregen hier van mensen, die me erkennen in mijn gevoel. Dat maakt echt heel veel uit...

Annet_Dottie schreef:

Jessix schreef:

Verkopen? En het was je droompaard, jullie hebben zo'n bijzondere band, jij kon alles met hem... Was dat allemaal weg na dat ongeluk?

Het was een heftige gebeurtenis zo te lezen, waar jullie beide gelukkig goed vanaf zijn gekomen. Ik hoop dat je het een plekje kan geven.

Dat het je droompaard is en je er gek op bent betekent niet altijd dat je verkopen kan voorkomen als dat genoodzaakt moet of omdat dat beter is voor het paard. Mijn paard was ook mijn allerbeste maatje en tegelijk mijn droom paard (en tevens eerste eigen) maar heb ik ook genoodzaakt moeten verkopen omdat ik haar niet kon bieden wat ik wel wou en er zelf financieel totaal aan ten onder ging.. TS heeft eerder al aangegeven dat het paard verkocht is toen haar ouders gingen scheiden.

Anoniem schreef:

Dankjewel spatter. Zo'n ongeluk hakt er echt in inderdaad. Zeker omdat ik nog maar 15 was.
wat jij vertelt vind ik ook heftig. Flauwvallen en 3 kwartier later wakker worden... moet ook een flikke klapper geweest zijn. Jammer dat je er een hersenschudding aan over hield. Maar gelukkig hadden jullie niks gebroken.

Ik denk inderdaad dat je gelijk hebt over de dingen die spelen op zo'n manege en wat voor invloed de lieverdjes hebben op anderen. De eigenaresse van de manege kwam wel naar me toe, was duidelijk geschrokken en gaf me wat advies.
Die automobilist was een engel. Wat een goed hart heeft die man. Hij bleef heel kalm en wilde me echt alleen maar helpen. Hij begreep mijn paniek en mijn wil om mijn paard te vinden. Ik ben hartstikke blij dat hij geen ambulance heeft gebeld maar gewoon met mij mijn paard is gaan zoeken.
moet je voorstellen, je paard rent weg na zo'n ongeluk, overal auto's en fietsers die hem aan kunnen rijden, en jij mag er niet achteraan, terwijl je prima kan lopen.

Palmera schreef:

Anoniem schreef:

Bedankt voor je excuses Zahds. Van ons twee denk ik dat jij een sessie met een psycholoog nodig hebt.
Onbegrijpelijk hoe je redeneert en communiceert.
Zoals jij mijn topic niet gelooft geloof ik jou goed bedoelde advies niet.
Succes verder en laat mij alsjeblieft met rust

Natrappen na excuses is niet aardig.

Ik ben wél van mening dat Zahds wel eens gelijk zou kunnen hebben en dat je eens professionele hulp moet zoeken. 15 jaar is een lange tijd en dat jij er nog steeds zo mee zit betekend dus dat jij niets verwerkt hebt.

Begin daar nou mee, echt, het zal je goed doen!

Jessix schreef:

Het zijn ook vragen hè. Er staan vraagtekens achter zoals je kunt lezen. Ik was benieuwd na de reden van verkoop en daar heeft TS inmiddels op geantwoord. Maar bedankt dat jij er jouw visie ook even op geeft.

maximuss schreef:

Goh TS, kun je het je voorstellen dat je prima kunt lopen na zo'n val en in de auto kruipt maar eigenlijk ben in je hoofd aan het bloeden, gaat de druk in je hersenen stilletjes omhoog, je begint hoofdpijn te krijgen, neurologisch ga je achteruit... Je hebt ondertussen wel je paard gevonden maar in de stal val je plots neer: boem! Je hersenen zijn kapot en jij mag orgaandonor gaan spelen...
Wat fijn dat die automobilist geen ambulance gebeld heeft, top! Het had anders wel je leven gered.

Dus bewusteloos is ziekenhuis!!! Dergelijke bloedingen kunnen zowel massief en snel zijn als heel traag (bv dood in bed de volgende morgen).