Geplaatst 
.Mijn beslissing is inderdaad al gemaakt
.Heb de hele nacht (hebben geen oog dichtgedaan) en dag met mijn vriend gesproken.
Waarschijnlijk gaat dit de laatste keer zijn dat we Flash op gaan lappen
.Vanmorgen strompelde ze nog, heb haar een pijnstiller gegeven.
Vanmiddag toen we kwamen kreeg ik een kleine hinnik en stond ze lekker in haar schuilstal.
Naast haar tepel hangt een halve voetbal (oedeem) het been is iets geslonken maar nogsteeds ontzettend dik en het kost haar ondanks de pijnstiller moeite te lopen.
Ze gaat weer opknappen dat weet ik ze is bijzonder sterk, maar nog maals door deze hel gaan, denk niet dat we dat gaan doen.
De beslissing nemen is zo ontzettend moeilijk ook al weet je dat dat de beste beslissing is.
Iets van binnen blijft hopen, zo moeilijk uit te legen omdat het duidelijk is dat er geen verbetering komt.
het geloven in een wonder ofzo.....................
Heb vandaag al heel wat tranen gelaten, terwijl ik weet dat we haar weer opknappen.
Maar ben me denk ik geestelijk aan het voorbereiden op het toekomstige afscheid.
Paperboy Flash is een ontzettende vechtster, ze geniet van haar leventje het is een vrolijk en levendig paar met ontzettend veel innerlijke kracht.
Maar het lijkt nu om de twee maanden raak te zijn, steeds erger en moeilijker te behandelen.
mirgino wat een moeilijke maar zeer dappere beslissing van je
.rocymax, As je bent een schat
.Zo lief dat je nu aan me denkt terwijl je zelf ook zoveel verdriet hebt.
Je hebt gelijk, en wat je zegt ga ik zeker doen.
Jij bent mijn grote voorbeeld schat
.mariska32 dank je wel voor je duidelijke berichtje.
Denk dat je gelijk hebt, je wilt de grens verleggen maar moet wel eerlijk blijven ten opzichtte van het dier.
Ik zit nu op dat punt tot hoeverre is het eerlijk haar strakjes zo erg te gaan laten lijden en dan pas de beslissing te nemen.
Schuldig voel ik me zeker, denk de hele tijd als we niet met vakantie waren gegaan, als dit als dat.
Maar dat is niet waar we hadden dit nooit kunnen voorkomen en nu blijkt tijdens ons bijzijn word ze ook zo ziek.
het zijn allemaal stomme argumenten.
Ga ook akkoord met jou zin: je bent bang dat je te vroeg bent maar meestal ben je eerder te laat
Alleen komt dat gevoel pas achteraf denk ik.
Strakjes gaan we Flash weer haar ab geven. Ben benieuwd of ik dan weer iets van vertering zie na vanmiddag.
Houd jullie op de hoogte hopelijk vinden jullie het niet erg dat ik mijn gevoel hier van me af zit te schrijven
. 
Toen begon het ellende lange revalidatieproces. We hebben weken en weken gestapt aan de hand, het ging goed! Toen zijn we van stal verandert, en daar ging het eigenlijk ook nog erg goed. Veel gestapt nog en uiteindelijk na bijna een jaar, mocht ze weer de eerste drafpasjes maken! 
Ik was zo blij, in eerste instantie waren niet eens zeker dat de pijn weg zou gaan, laat staan dat ze weer gereden kon worden! 
Helaas was dat maar van korte duur. Ongeveer 3 weken waren we bezig met draven, toen mevrouw weer iets vervelends deed, ik had haar net gepoetst en ze mocht nog even lekker het kleine weitje in, dus ik laat haar los en dan weet ze zelf de weg. Ze draait om naar rechts en laat hierbij haar achterbeen staan en draait zelf door.. Ze liep meteen stokkreupel weg. Heb haar meteen terug gehaald en haar kogel was meteen hartstikke dik en gloeiend warm. 
) : enorm veel sterkte en kracht .. ik weet maar al te goed hoe de onzekerheid, angst en onwetendheid .. hoe de zorg (in de ruimste zin van het woord ..) voor deze Kanjers je geestelijk én lichamelijk helemaal onderuit kan halen, ook al doen we het allemaal met veel .. héél veel liefde voor ze! 
.
, maar het " holistisch" onderzoek was echt een aanfluiting.