Chasey schreef:Het is vooral de stress vooraf. Eenmaal op het paard gaat het meestal wel hoor. Het is de stap om het te doen. In mijn hoofd speel ik alle mogelijke (ramp) scenario's af. En probeer me daar op voor te bereiden. En dat geeft stress. Stom eigenlijk, want niemand weet hoe het zal gaan. Ik moet eens vaker gewoon de dingen op me af laten komen. Maar dat vind ik heel erg moeilijk.
<knip>
Maar eenmaal op het paard en gaat het goed, dan heb ik ook veel plezier. En daar kan ik blij van worden. En krijg ik weer even positieve energie
Jij beschrijft nu dus echt mij!
Ik was (ben nog steeds, maar nu ponyloos) een stresskip, zag allemaal doemscenario's voordat ik op mijn pony stapte, knoop in mijn maag van de zenuwen, maar (meestal) zodra ik erop zit gaat alles goed en was mijn stress weg.
Victor was zelf ook een erg zenuwachtige pony zo nu en dan, daar ben ik ook een keer vanaf gevallen (eerste keer dat ik thuis op hem reed, haha), maar meestal als hij ergens van schrok (en in 1 seconde 180 graden omdraaide en met een aantal bokken weg sprintte
) en ik er half naast lag stopte hij direct. Zo lief.
Hij kon ook een klier zijn, hoor, maar toch kon ik zonder zadel en bitloos prima met hem rijden, als we samen maar ontspannen waren. Neckrope lukte dan weer niet, helaas, en ook buitenrijden was alleen maar luid hinniken en dribbelen. Dat vond ik zelf ook te eng met hem. Ik had jou graag als buur gehad in die tijd, haha, zodat je mij met hem kon helpen.
Haflinger Bloem was gelukkig een stuk braver, als zij schrok (zelden) deed ze 1 sprong opzij en dat was het.