Bokt.nl

pol013 schreef:

Beterschap voor je paard.

Ik ga naar aanleiding van dit topic ook eens denken aan clickeren. Al ben ik wat terughoudend omdat het me om de één of andere reden wat onhandig lijkt.

Ik heb ook een paard die ik dolgraag wat makkelijker uit zijn schulp zou willen laten kruipen. Geweldig braaf, lief, vriendelijk paard. Maar kan volledig dicht klappen.
Ik kan er werkelijk alles mee (vind de buitenwereld) Maar ik voel ergens echt nog een beperking. Hij kruipt te vaak in zijn schulp onder voor hem heftige omstandigheden (buitenwereld: maar hij is toch braaf, je moet hem alleen wat meer voorwaarts rijden, ik: "hij gaat dood vanbinnen')

Hoe vaak ik daar niet ergens mee gestaan heb dat hij explodeerde nadat ik afgestapt was. Hij is dus ook vreselijk beleefd en bezorgd om mijn lijf en ledenen. We hebben een prima relatie. Vinden elkaar echt oprecht leuk. Is ook gelijk de valkuil. Want we kunnen heel veel, maar ergens missen er een paar tussenstappen blijkbaar. Er zijn momenten dat ik hem gewoon niet (genoeg) kan helpen om dat laatste beetje ook los te laten.
En daar loop ik nu, na dat geknal met oud en nieuw, weer tegenaan. Geen heftige toestanden. Ik voel het gewoon aan zijn lijf. Die laatste 10%.....
Want ik weet dat die 10% weer bij elkaar aan optellen als ik niet oplet. En dat hij dan weer de verkeerde spiraal oppakt. Dan merk ik het gelijk met opzadelen. Zadel hem altijd los op op 900m2. Meestal staat hij dan heel vredig stil of loopt even 3 passen tot hij comfortabel staat. Als ik 'te ver' ben gegaan loopt hij weg als hij me aan ziet komen met het zadel.
Lastig lastig....

Overigens: geeeeen trauma paard. Een heel gewone jeugd gehad en op 2,5 bij mij gekomen. Hij heeft hooguit een trauma van de castratie en dan vooral van het ontbreken van de testosteron. Die had hij als zachtgekookt ei waarschijnlijk heel goed kunnen gebruiken....