Jullie zijn zo lief, wat leven jullie mooi mee
Ik kan het eigenlijk nog niet helemaal geloven. Waar ik de afgelopen tijd zo naar toe heb gewerkt, zorgen over heb gehad en uren per dag aan heb besteed is gelukt. En beter dan ik had durven hopen.
Ze deed het vanuit vertrouwen in mij, vertrouwen in haar training.
De eerste poging vond ze het te eng. Ze herkende de geur van de DA en ze was toch zodanig bang dat ze weg wilde. Ik liet haar gaan (ze staat toch achter dat ene lintje dus is ook zelf zo weg als ze het echt niet meer trekt), als ze zo in haar stress zit lukt het toch niet. Maar er was geen enkele agressie meer. Het was doodnomale angst. De agressie is echt weg en niet meer haar eerste reactie bij een prikkel of stress.
Daarna heb ik haar weer opnieuw ingeparkeerd (de DA was even buiten weer) en wat vaste oefeningen gedaan. Dat gaf haar wat vertrouwen, de afgelopenn weken heb ik heb haar ook zo uitgebreid mogelijk voorbereid hiervoor.
Poging 2 ging een stuk beter. Ik heb de DA haar eerst rustig laten aaien als in een training, eerst kaak aaien en zo heel langzaam omlaag. De eerste keer hield ik de arm van de DA vast, dan vindt Aurora het veel minder eng. Dit werkte goed, we hebben rustig de tijd genomen.
De DA vond het wel heel spannend (begrijpelijk, die heeft de vorige keer alleen gezien hoe wild ze was, maar het helpt niet echt voor Aurora) ze stond letterlijk met trillende benen en handen.
Het ging ondanks dat heel goed.
Ik heb nog een keer met de pen geoefend, dat is voor Aurora nu zo normaal dat ze dat helemaal oke vindt.
Dit zo nog een tijdje geoefend en toen met naald. Dat ging eigenlijk zonder enige reactie van Aurora, ze verwachte een normale oefening met de pen, het hele prikje deed haar niets.
Een buisje bloed is genoeg gelukkig. Daarna moest nog een keer de chip uitgelezen wat ik weer heb gedaan, ging ook goed.
En dat was het
. Doel bereikt, Aurora heeft vanuit vertrouwen het ondergaan. Haar angsten overwonnen en ondanks de stress die ze toch had heeft ze het zo dapper gedaan. Ze doet zo zichtbaar haar best om te doen wat ik vraag, de ontspanningsoefeningen die ik haar heb geleerd, netjes inparkeren en dan heel stil staan met haar hals tegen de tralies.
Wat zij in zo'n korte tijd heeft bereikt is ongelooflijk. Van 9 jaar in het wild, zo enorm bang en agressief naar mensen dat ze alles bij elkaar mepte, naar braaf haar oefeningen doen en netjes stil staan wachten
Wat een kanjer paard...
Nu is het wachten op de uitslag, dat kan tot 2 weken duren. Niemand verwacht dat die positief zal zijn, de DA vindt dat ook zeer onwaarschijnlijk. Maar het is een eis van de overheid dus daar moeten we aan voldoen. Zodra de uitslag er is mogen ze hopelijk uit quarantaine.
Ik blijf met haar doortrainen, volgende doel is haar op haar gemak met mensen krijgen voor ze haar veulen krijgt. Dat ze dan echt totaal relaxed is, makkelijk te benaderen en te verzorgen. Dat ze het veulen ABC kent zegmaar
En dan steeds verder in de training tot ze hopelijk zelfs in te rijden is
Maar dat is nog verre toekomst, voor nu is ze nogsteeds een wild dier, maar ze heeft enorme stappen gemaakt.
In de wei begint ze ook langzaam toenadering te zoeken, ik mag nu op een meter afstand komen. Haar basis spanning is ook veel minder, ze is best heel ontspannen en tevreden over het algemeen.
Nouri niet, die verveelt zich
Hij heeft echt een maatje nodig, quarantaine is niets voor hem. Hij is een veulen en moet zijn energie kwijt. Aurora is ook geen goed voorbeeld voor hem.
Hij groeit enorm, zijn billen zijn bijna even hoog als z'n moeder al
Zn gewicht trekt ook goed, hij komt aan en heeft meer energie.
Hopelijk mag hij straks uit quarantaine, dan koppel ik hem met Spicey, het andere veulen. Dat is een perfect voorbeeld voor hem, ze is het meest mensgerichte en gezellige veulen wat ik ken. Daar kan hij veel van leren.
Binnenkort zal ik weer fotos maken van ze, ze zijn nu beide lekker zwart weer van de modder