Bokt.nl

**Geplaatst**: 21-08-11 17:12

Re: Het lief en leed wat een zorgenkind heet.

Geplaatst: 21-08-11 17:12

Ik mis het rijden ook absoluut, ik heb dan nog echt het geluk dat ik een super-stalbazin heb, ik mag hun paarden ook rijden.

En toch mis ik het wel met Romy. Hoe we uren lekker buiten rond konden rijden, zo nu en dan keihard galoperen (dat doet Romy echt zó graag) en dan vervolgens lekker een eind stappen om op adem te komen.
Het wandelen en alle andere dingen die we nu doen geniet ik ook intens van, gewoon omdat ik weet dat het niet anders meer zal zijn. Maar het heeft me wel tijd gekost om daar zo van te genieten als dat ik deed zoals we dat met het rijden hadden

**Geplaatst**: 21-08-11 17:41

Geplaatst: 21-08-11 17:41

lonniejj schreef:
Ik mis het rijden ook absoluut, ik heb dan nog echt het geluk dat ik een super-stalbazin heb, ik mag hun paarden ook rijden.

En toch mis ik het wel met Romy. Hoe we uren lekker buiten rond konden rijden, zo nu en dan keihard galoperen (dat doet Romy echt zó graag) en dan vervolgens lekker een eind stappen om op adem te komen.
Het wandelen en alle andere dingen die we nu doen geniet ik ook intens van, gewoon omdat ik weet dat het niet anders meer zal zijn. Maar het heeft me wel tijd gekost om daar zo van te genieten als dat ik deed zoals we dat met het rijden hadden

Ja dat begrijp ik helemaal

Het is gewoon erg moeilijk om iets waar jullie zo van genoten nu te moeten missen he.
En andere paarden rijden is helemaal niet hetzelfde vind ik.
Ik vergeleek het altijd met Friuli, omdat Friuli zo'n ongelooflijk fijn en meewerkend paard is om te rijden en alles wat je der vraagt doet ze ook, ze wil echt alles voor je doen.
Toen ze nog mank was had ik het daar echt moeilijk mee. Ga ik een ander paard rijden wel nog leuk vinden? Dat vroeg ik me echt af.
Nu ze niet meer mank is voel ik echt dat het al veel langer slecht ging met haar :(:)

Ze is nu zo veel sterker en soepeler dan voorheen, ook al heeft ze lang niet zo veel spieren meer.

**Geplaatst**: 21-08-11 18:08

Re: Het lief en leed wat een zorgenkind heet.

Geplaatst: 21-08-11 18:08

Mijn band met zorgenkind Isabella is juist sterker geworden nadat ze wat ging mankeren.
Toch bleef de hoop er altijd, dat ze nog eens voor de wagen kon. Paar keer er ook echt naar toe gewerkt, en ook rustig aan weer gereden, maar net als het weer 'leuk' werd dat de ritten weer echt als menrit bestempeld mochten worden, ging het dan weer mis. Of weer gevoelige voeten (ondanks goede aandacht daarvoor dmv de beste schoenen zoeken), of toch weer iets met de rug of achterknie.
Ik ben met grondwerk begonnen, vrijheidsdressuur, later wat ttouch oefeningen; toch eigenlijk altijd met haar bezig. Ik dacht het mennen niet zo te missen, tenslotte had ik nog wat 'leenpony's' en daar ging het ook goed mee.
Tot ... tja eigenlijk tot wanneer ... nog niet eens zo lang geleden. Toen mijn leenshetje ook kreupel werd, degene waar ik bij groom, haar oude groom weer terug had en ik als derde persoon mee ging ... toen merkte ik hoe afhankelijk ik was van anderen.
Nu begrijp ik wel dat een shet erbij heel wat eenvoudiger is als een groot rijpaard gezien huisvesting en kosten en zo. Maar toch ... het is wel een bewuste keus die je maakt. Zeker ook omdat mijn angst in mijn hoofd zit dat 'het weer mis' kan gaan.
Vorig jaar kocht ik een mooie twenter merrie ... bleek al snel dat ze aan 3 hoeven een losse wand had, en ook nog eens een lichte vorm van zomereczeem. Ik zag mijn tweede zorgenkind al aankomen, dus met pijn in mijn hart toch laten gaan.
Deze pony lijkt helemaal gezond, en dat ga ik proberen zo te houden. Even weer genieten, geen zorgen.
En hopelijk ook weer eens lekker zelfstandig kunnen gaan rijden, zonder afhankelijkheid van anderen.
Maarrrr ... Isabella blijft op nummer 1 staan voor mij hoor. Mijn band met haar is zo sterk, dat is niet eens te omschrijven in een paar woorden. Ik hoop dan ook van harte dat het maatje haar goed gaat doen, want dat is voor mij wel erg belangrijk ook

**Geplaatst**: 21-08-11 18:47

Re: Het lief en leed wat een zorgenkind heet.

Geplaatst: 21-08-11 18:47

ik had het met Kevin ook altijd.
ging altijd maar ''gewoon'' rijden.
totdat ik niet meer kon rijden, toen pas besefte ik hoeveel ik het rijden miste.
niet het rijden opzich maar het rijden om mijn knollie.
nu ik weer kan ''rijden'' geniet ik van elk moment :+:

ik heb door het stappen ook een veel betere band met mn paard gehad.
hier een recente foto van t monster
Afbeelding

ben ik trouwens niet die erop zit

**Geplaatst**: 21-08-11 19:06

Geplaatst: 21-08-11 19:06

Ik moet inderdaad ook zeggen dat de band tussen mij en Romy echt mega gegroeid is sinds ze niet meer gereden wordt. We hadden altijd al een goede band, maar deze is nu echt enorm geworden! Iets waar ik wel ontzettend blij mee ben.
Verder vind ik wel veel steun in de duizenden rijfoto's die we hebben, maar degene die écht een lach op m'n gezicht toveren zijn deze:
In de tijd dat we nog zorgeloos buiten konden crossen en gek doen!

Afbeelding

Daar had Romy zoveel plezier, kan het nog steeds zo voor de geest halen! Het is alleen wel jammer dat het op de foto's niet zo snel lijkt, we gingen echt knetterhard toen!

**Geplaatst**: 21-08-11 19:42

Re: Het lief en leed wat een zorgenkind heet.

Geplaatst: 21-08-11 19:42

(Terug van een weekendje Texel, heb niet alles bijgelezen dus pardon als ik wat verkeerd zeg...

)

Maikeltje: Ah ik wist niet dat de beslissing al genomen was, verkeerd begrepen bij het lezen denk ik. :(:)

Als pijnstillers ook niet werken is het inderdaad gewoon klaar, daar heb je gelijk in. Ik denk niet dat je hoeft te verwachten dat Zola heel erg flipt of raar gaat doen hoor. Dieren begrijpen de dood ook gewoon en accepteren die (meestal) beter dan wij.
Wat voor mij meer zou meewegen om hem in de wei te laten inslapen is zodat de anderen weten dat hij echt weg is, in plaats van dat ze nog een eeuw naar hem gaan staan hinniken.

**Geplaatst**: 21-08-11 20:12

Geplaatst: 21-08-11 20:12

lonniejj schreef:
Dat verschilt inderdaad per mens.

Romy kan ik ook niet meer rijden, eerst dachten we dat een stapritje wel zou kunnen, maar daar vind ik haar nu te slecht voor. Ik kan er wel goed mee omgaan, rijden is voor mij niet het belangrijkste. Maar ik hoor regelmatig van mensen de vraag waarom ik haar niet wegdoe, of waarom ik een paard heb waar ik niet op kan rijden.

Opzich snap ik het ook wel dat je nog niet weet of je verder wilt met de paarden. Daar heb ik ook over gedacht. Maar uiteindelijk kwam ik er toch wel achter dat ik nergens liever ben als tussen de paarden. Daar vind ik zo m'n rust, ookal gaat het niet super met ze. Op de een of andere manier word ik daar helemaal rustig en kan ik lekker even ontsnappen van alle andere dingen die gebeuren.

mooi verwoord.....

ik doe ze dus ook niet weg,ze gaan pas als het hun tijd is.
ik had ook zoiets van voor mij hoeft het niet meer.[rijden]
ze staan bij me thuis en ik vind het heerlijk om lekker met ze te trutten.
zoals vandaag kregen de heren de kolder in de kop,lekker spelen,sprinten en gek doen.
prachtig om ze zo bezig te zien. :(:)

[zou ik voor geen goud willen missen]
maar toch.....merk ik dat ik mijn uitlaatklep mis,dat hoeft niet eens het echte werk te zijn maar af en toe even een uurtje uitwaaien...
maar nogmaals,NOOIT ten koste van.....

**Geplaatst door de TopicStarter** : 21-08-11 22:34

Geplaatst door de TopicStarter : 21-08-11 22:34

Misschien een stomme vraag maar als je zelf niet meer aan een paard durft te beginnen op het moment is het niet mogelijk om een ander paard te rijden?
Ik had dat geluk wel als Flash weer eens slecht was, nouja of het geluk was daar ben ik nu nog steeds niet achter want niets was mooier lekker er lekker met mijn mooie meisje erop uit te trekken.
Het enige waar het goed voor was was me met mijn neus op de feiten drukken dat mijn merrie echt grandioos geweldig was.
Moeilijk hoor Mariska een dikke knuf voor je :(:)

Mijn band met Flash is ook ontzettend gegroeid toe ze voor de eerste keer echt ziek werd van de tekenbeet.
Vanaf daar veranderde onze band, alsof het nodig moest zijn dat ze me eindelijk vertrouwde.
Voor deze tekenbeet was ze altijd in gevecht met me.
En leek me bijna onmogelijk om met haar verder te gaan, zelf mijn trainer zei het met inrijden en heeft maar één paard in zijn leven afgewezen.
Dat was een hengst waar hij absoluut niet mee kon, met Flash had hij dezelfde problemen en wilde bijna zeggen dat hij ermee ging stoppeen totdat we samen aan het werk zijn gegaan.
Het is geweldig deze herinneringen te hebben, ze was een prachtmerrie en we hebben zoveel meegemaakt en doorgestaan.

Mar ik ben het met je eens, ik denk dat het goed is voor de andere paarden erbij te zijn hoewel het Vic is die begint te schreeuwen als hij bij Zola weg is.
Heb je een fijn weekendje gehad, vast wel

Prachtige foto´s lonniejj en kan me voorstellen dat je dat harde crossen mist, dat is ook zo geweldig vooral het idee dat ze lekker in hun vel zitten.
Ik kan me herinneren dat Flash in februari ook ontzettend goed in haar vel zat en dat ze ook weer wilde sprinten, ik was zo blij ze leek weer oke te zijn poeh wat ging zij ook hard.
Jammergenoeg hadden wij niet de mogelijkheid op zo´n grasveld als jij maar dat was genieten.
Ze was beter dan ooit, nu denk ik dat het haar laatste opleving was, voordat e echt niet meer kon.
Ik ben wel blij dat ik dit na 4 jaar nog heb mogen meemaken.
Het was een grandioos gevoel.

laylaa wat een leuke foto ik ben zo ontzettend blij dat kevin weer beter gaat $*\o/*$ .

**Geplaatst**: 21-08-11 22:50

Re: Het lief en leed wat een zorgenkind heet.

Geplaatst: 21-08-11 22:50

Dan is het alleen maar fijner voor Vic dat ie al z'n vriendjes bij zich heeft, plus maikeltje zelf erbij.

**Geplaatst**: 21-08-11 22:54

Geplaatst: 21-08-11 22:54

Mooie foto's lonniejj; ziet er toch wel hard uit hoor

Kan me echt indenken dat je dit mist.
Isabella kon voor de wagen zo keihard draven; dat heb ik nog nooit met een andere shet gehad. Ze draafde ook thuis altijd, van A naar B en weer terug. Hield van draven.
Ooit heb ik eens gezegd 'als ze dat niet meer kan, dan laat ik haar gaan'.
Maar ... ze kan het al tijden niet meer, toch oogt ze niet ongelukkig dat ze dit niet meer kan.
Dus wat ik toen zei, geldt niet meer

... hoewel ik soms wel eens zou willen dat ik het echt kon vragen.
Ze hield werkelijk zo van draven, ook van het werk voor de wagen.
Ik vraag me serieus wel eens af of zij het niet ook mist; al geniet ze nog zo van het getut en gefreubel op de wei

**Geplaatst door de TopicStarter** : 21-08-11 22:58

Geplaatst door de TopicStarter : 21-08-11 22:58

Het bljft altijd gissen of op je gevoel afgaan.
Het is zo vervelend dat ze niet kunnen praten he.
Hoewel als ze kunnen praten zouden ze ook kunnen lachen en weet dan niet meer of het nog wel zo leuk is.
Zou het niet willen weten de keren dat Flash mij heeft uitgelachen :')

Zolang je pony geniet van de dingen wat hij kan is hij tevreden hoor, volgens mij voelen wij als baasjes van onze orgenkinderen heel goed aan wanneer het de tijd is om ze te laten gaan.

**Geplaatst**: 21-08-11 23:06

Geplaatst: 21-08-11 23:06

Ik kan me voorstellen dat je het rijden mist hoor mariska

Ik heb mijn vorige paard 5 jaar met pensioen gehad, van zijn 8 tot zijn 13 en toen ging het niet meer. Al die tijd heb ik niet kunnen rijden. Nou ja, weleens op die van een goede vriend van me maar da's gewoon niet hetzelfde.

Toen duidelijk werd dat Vic niet meer bereden kon worden had ik, voor ik Zola had, een bijrijdpaard. Die zat in het begin zo vast op rechts, leek wel of ie een bezemsteel had ingeslikt. Ben paard gaan rijden en die werd steeds soepeler. Heb er zelfs nog een paar wedstrijdjes mee gestart. En het grootste compliment kreeg ik van de fysio die voor het betreffende paard kwam. Hij heeft paard helemaal nagekeken en toen moest ik hem rijden. Hij heeft toen besloten dat behandeling niet nodig was aangezien ie al zo veel verbeterd was tov de vorige keer (toen ik hem nog niet reed) en dat ik gewoon lekker mijn ding moest doen op hem. Dat dat de beste therapie was voor dat paard.

Dat is leuk om te horen maar je wil dan zo graag je eigen paard zien groeien...En mijn Vic kon ik met rijden niet goed krijgen, die was echt kapot

En ik kon best een ander paard maar dan zou Vic weg moeten omdat we geen budget hadden voor twee paarden. Dat zou betekenen dat ik Vic zou moeten laten inslapen, geen haar op mijn hoofd. Dan maar niet rijden of op andere paarden. Maar dat geeft niet genoeg voldoening bij mij.

Toen kwam toch de dag dat we een ander paard erbij konden kopen. Hele zoektocht geweest ook en thuis gekomen met een paard die totaal anders was dan waar ik naar op zoek was: onze Zola. En kon ik eindelijk, eindelijk weer rijden. Ik geniet daar dan ook met volle teugen van, maar heb altijd nog gehoopt eens een stapritje te kunnen maken met mijn Viccie. Helaas, dat zit er gewoon niet in.

Maar ik begrijp dat gevoel heel goed. Aan de ene kant gefrustreerd zijn omdat je niet kunt rijden maar aan de andere kant teveel van je grote vriend houden en daarvoor je eigen wensen in de kast parkeert

Nemurin schreef:
(Terug van een weekendje Texel, heb niet alles bijgelezen dus pardon als ik wat verkeerd zeg... )

Maikeltje: Ah ik wist niet dat de beslissing al genomen was, verkeerd begrepen bij het lezen denk ik.
Als pijnstillers ook niet werken is het inderdaad gewoon klaar, daar heb je gelijk in. Ik denk niet dat je hoeft te verwachten dat Zola heel erg flipt of raar gaat doen hoor. Dieren begrijpen de dood ook gewoon en accepteren die (meestal) beter dan wij.
Wat voor mij meer zou meewegen om hem in de wei te laten inslapen is zodat de anderen weten dat hij echt weg is, in plaats van dat ze nog een eeuw naar hem gaan staan hinniken.

Ja, dat laatste neig ik wel naar. Dan moet ik er wel voor zorgen dat ie bij de ingang van de wei komt te liggen want anders kan de rendac er niet bij komen. Enige is dat ie daar dan een dag ligt en dat de kinderen daar ook tegenaan moeten kijken....Maar misschien is dat wel goed. Ze weten dat Vic voor de winter in moet slapen en ook de dood hoort bij het leven.....

Prachtige foto's Lonniejj

renatevb schreef:
Ik denk dat als je een leven met paarden gewend bent, je gewoon echt niet zonder kan, of ik toch in elk geval. Ik heb paarden echt nodig om te kunnen ontstressen en alles een plaatsje te geven.
Rijden is ook niet het aller belangrijkste, er zijn genoeg dingen die je kan doen met je paard, maar ik zou het wel ontzettend missen.

Hier hetzelfde, ook al heb ik er veel zorgen van. Maar zonder paarden leef ik niet, dan functioneer ik alleen.

Isapaardje, wat fijn dat je nu weer aan de slag kunt met je nieuwe maatje erbij.

En laylaa ook weer aan de slag, fijn hoor.

**Geplaatst**: 21-08-11 23:08

Geplaatst: 21-08-11 23:08

Isapaardje schreef:
Mooie foto's lonniejj; ziet er toch wel hard uit hoor
Kan me echt indenken dat je dit mist.
Isabella kon voor de wagen zo keihard draven; dat heb ik nog nooit met een andere shet gehad. Ze draafde ook thuis altijd, van A naar B en weer terug. Hield van draven.
Ooit heb ik eens gezegd 'als ze dat niet meer kan, dan laat ik haar gaan'.
Maar ... ze kan het al tijden niet meer, toch oogt ze niet ongelukkig dat ze dit niet meer kan.
Dus wat ik toen zei, geldt niet meer ... hoewel ik soms wel eens zou willen dat ik het echt kon vragen.
Ze hield werkelijk zo van draven, ook van het werk voor de wagen.
Ik vraag me serieus wel eens af of zij het niet ook mist; al geniet ze nog zo van het getut en gefreubel op de wei

Ik herken wel wat je zegt, je gaat de grenzen steeds verder verleggen.

**Geplaatst**: 22-08-11 08:45

Geplaatst: 22-08-11 08:45

ja,klopt.
de grenslijn word steeds ''vager'' als je er voor staat.
als je je paard in de wei vind met b.v. en gebroken been [wat niet te hopen is] valt er niet over na te denken,het moet dan gewoon.
maar met al die wisselende vage klachten blijft het een heel moeilijk iets.

**Geplaatst**: 22-08-11 12:50

Re: Het lief en leed wat een zorgenkind heet.

Geplaatst: 22-08-11 12:50

Maikeltje: kleedje overheen tot de Rendac komt?

Bren: Het helpt ook niet wanneer je wel aan een paard kan zien of ze je uitlachen... :')

Maar of het uitlachen is of gewoon lol hebben kun je je ook nog afvragen. Ze doen het best vaak soms ja.

**Geplaatst**: 22-08-11 18:04

Geplaatst: 22-08-11 18:04

Ik wil niet kortzichtig overkomen maar hier gaan mijn nekharen van overeind staan

[VVDD] veulen van amper 3 maandjes nr slacht ??

Die zullen we in dit topic niet makkelijk tegenkomen denk ik

Nemurin, ja ik heb hier wel een groot stuk dik plastic liggen

**Geplaatst**: 22-08-11 18:07

Geplaatst: 22-08-11 18:07

ik heb het ook met open mond zitten lezen.....

**Geplaatst**: 22-08-11 18:13

Geplaatst: 22-08-11 18:13

maikeltje schreef:
Ik wil niet kortzichtig overkomen maar hier gaan mijn nekharen van overeind staan

[VVDD] veulen van amper 3 maandjes nr slacht ??

Die zullen we in dit topic niet makkelijk tegenkomen denk ik

Nemurin, ja ik heb hier wel een groot stuk dik plastic liggen

Ik heb dit ook gelezen, pff zo zielig!
Ik denk dat het niet alleen voor die kinderen moeilijk zal zijn, maar vooral voor jou.
Pff ik vind je heel moedig hoor

**Geplaatst**: 22-08-11 18:53

Geplaatst: 22-08-11 18:53

ik had het topic inderdaad ook al gelezen, echt heel erg.
wij doen er alles aan om te zorgen dat het goedkomt met onze kinders en dan hoor je van dit soort verhalen

**Geplaatst**: 22-08-11 20:16

Re: Het lief en leed wat een zorgenkind heet.

Geplaatst: 22-08-11 20:16

Wat raar, veulen naar de slacht maar wel een nieuwe fokken volgend jaar?
Is dat aan te geven vraag ik me af... :')

**Geplaatst**: 22-08-11 22:07

Re: Het lief en leed wat een zorgenkind heet.

Geplaatst: 22-08-11 22:07

Vandaag Yoblin ingespannen. Isabella lag een eindje verderop en bleef waar ze was, lui in het zand, keek me wel even vragend aan leek wel toen ik met het tuig kwam. Ik zei haar dat het goed was, dat ze mocht blijven liggen. Ze knorde een keertje en ging nog wat luier liggen terwijl ik Yoob ging halen. Mij verbaasde het in eerste instantie dat ze bleef liggen toekijken, maar het kan best zijn dat ook zij voelt dat de druk er bij mij nu af is. Want hoewel ik natuurlijk wist dat ze niet meer voor de wagen kon, was de hoop er toch nog altijd, ergens diep van binnen. Ik denk dat ze die 'druk' toch altijd gevoeld heeft, en nu weet dat die weg is ... ik heb Yoob nu