Hahahahahhahha ik moet zo lachen om jullie reacties weer 
Het kind kan ook flemen, maar ze vindt kusjes veel leuker 
waarschijnlijk omdat ik dat vind 
ik vind het zo zoet. En tuurlijk is het een kunstje en aangeleerd, maar het kind is uiteindelijk ook een merrie en zij doet niets wat zij niet wil 
Nu ben ik dat op zich wel met haar eens, ik vind dat ze daar een punt heeft 
Ik moet gewoon de dingen zo leuk maken dat ze ze wél wil het grappige is nu ook het "ik wil eten" hinnikje als het hoofdstel uit de kast komt. Ze heeft duidelijk nog niet de link gelegd met rijden heeft ze met het zadel overigens ook niet, een zadel op je rug staat gewoon stoer 
irmaz schreef:Fillis schreef:Mijn vorige paard had ik in een grijs verleden "kusje" aangeleerd (neus tegen mijn wang). Ondanks dat ik het na het initiële aanleren nooit meer beloond heb met snoep heeft dit tot haar dood keurig op commando gestaan. Heel schattig
maar toont ook aan hoe beklijvend clickertraining is.
Niet alleen clickertraining hoor, paarden hebben een geheugen als een olifant
Ik heb mijn jonge ruin vroegah, ver in de vorige eeuw toen clickertraining nog niet bestond, op een regenachtige middag geleerd om zijn knie op te heffen voor een brokje. Meneer had het binnen een paar minuten door en was zo enthousiast dat in de dagen erna ik iedere keer wanneer ik in de buurt was, een knie in mijn rug, tegen mijn been of wat minder aangename plekken kon verwachten. Kunstje dus maar snel vergeten (ik dan
) want 15 jaar later herinnerde ik me ineens dat kunstje en heb ik even geinformeerd bij de ruin. En zonder aarzelen kwam meteen het knietje de lucht in
Hahahahahha paarden hebben idd een heel goed geheugen, veel beter dan wij ook dat levert ook echt regelmatig hilarische momenten op
In vergelijking met paarden hebben wij een een beroerd geheugen. Er zit een zekere ironie in het feit dat paarden, ondanks dat ze zich echt bijna alles herinneren, in het nu kunnen leven en wij mensen heel vaak in het verleden of de toekomst leven. Daar moet je ook je nederigheid als mens erkennen vind ik. Sommige dingen zijn paarden echt veel beter in dan wij.
Wat ik ook altijd heel bijzonder vind bij trainingspaarden, bij honden en katten is dat ze soms echt vreselijke dingen hebben meegemaakt en alle vertrouwen kwijt zijn, en het dan tóch weer proberen. Toch weer in het nu, toch weer geloven in de toekomst. Ik heb daar bewondering voor.
Fillis schreef:Mijn vorige paard had ik in een grijs verleden "kusje" aangeleerd (neus tegen mijn wang). Ondanks dat ik het na het initiële aanleren nooit meer beloond heb met snoep heeft dit tot haar dood keurig op commando gestaan. Heel schattig maar toont ook aan hoe beklijvend clickertraining is. Zag er in dit topic ook alweer mensen zich druk om maken, maar het is dus wel de bedoeling dat je de voedselbeloning geleidelijk uitfaseert (of het maar heel sporadisch beloont).
Ik zie het anders. Ik doe niet aan uitfaseren (zoals ik eerder zei, er zijn dingen die ik echt áltijd blijf belonen, omdat het gewoon best heel wat voor ze is, of omdat ik het leuk vind, iets met kusjes ) maar je verplaatst het beloningsmoment wel.
Met dat hoofdstel: eerst beloon je voor aanraken, dan in de mond nemen, dan voor over de oren trekken (ik heb dat overigens in nog veel meer stapjes opgedeeld met deze omdat ze echt angst had voor het bit) en nu voor het helemaal omdoen, waarbij ik het over de oren-trek-moment nog wel blijf belonen omdat ik het heel knap vind.
Dus je blijft idd niet hetzelfde belonen, en in een leerproces moet dat ook, moet je ook dat moment verplaatsen, anders kom je niet verder. Maar dat heeft voor mij niet zoveel te maken met uitfaseren van de voedselbeloning (mijn zakken zitten echt altijd vol) maar wel met het leerproces.
Fillis schreef:Om nog even terug te komen op management i.c.m. sensibele paarden: helaas sta ik op een stalling waar het management niet helemaal optimaal is (ze komen te weinig buiten - helaas is het in mijn regio kiezen tussen dit, of stallen waar ze verrot hooi voeren en de paarden verwonden door personeel met gebrekkige kunde ). Daarnaast zijn er met mijn bijrijdpaard (want daar gaat dit verhaal over) tijdens het beleren wat kleine dingetjes misgegaan. Niet dramatisch ofzo, maar ze ervaart bijvoorbeeld veel stress tijdens het opzadelen.
We zijn dit nu aan het aanpakken met target- en clickertraining. Gaat heel goed, en ze is al veel relaxter geworden, zowel tijdens de training als tijdens de omgang in het algemeen. Naast het trainen gebruiken we nu ook hay play hooiballen, zowel mijn bijrijdpaard als mijn eigen paard vinden deze echt fantastisch! Ze vinden het heel leuk om te doen en het houdt ze lekker bezig. Eerst hadden we hooinetten, maar mijn ruin presteerde het om zijn hoofd er helemaal in vast te draaien, dus die gebruiken we maar niet meer
Nice!!! Targetting is echt een geweldige tool om te leren, super dit om te horen!!!!
fransje23 schreef:In het kader denk na welke hulp je koppelt aan een kunstje..
Mijn paard geeft kusjes als ik met mijn vinger op mijn wang tik en zeg kusje.
Maar dus ook als ik toevallig even aan mijn wang of neus jeuk. Zit ik weer met een vieze veeg over mijn gezicht
Flemen doet ze bij een vinger in de lucht. Als ik haar corrigeer en mijn vinger in de lucht doe van: pas op!
,krijg ik een fleem. Vervolgens moet ik dan lachen...weg correctie.
Uiteraard krijgt ze dan geen snoepje maar waarschijnlijk denkt zij: niet geschoten is altijd mis!
Hahahahha ik lig echt vlak dan op sommige paarden kun je ook gewoon echt niet boos worden, en volgens mij weten ze ook hoe ze ons aan het lachen moeten maken. Ik zweer dat ik ze zie lachen soms 
Rocamor schreef: leuk dat je er om kon lachen, maar er zat een niet geschreven vraag bij. Mijn paarden kunnen geen kusjes geven, wel ontvangen. Ik krijg dus te pas en te onpas een bovenlip / neus tegen mijn mond: --> baas geef kus (want dat is wat ik doe. Ik vraag ze om een kus en geef zelf de kus). Als ze kussen op commando, krijgen ze een snoepje. Als ze kussen zonder commando, krijgen ze aandacht..."Daar vroeg ik toch helemaal niet om / ja dank je wel heel lief van je maar je krijgt geen snoepje hoor / oeeeh wat een lekkere neus, smak /ja ik vind jou ook heel lief
". Lekker inconsequent dus
Met dat soort dingen interesseert het me ook niet zoveel moet ik heel eerlijk zeggen. Als een paard met die inconsequentie, en dus vrijheid om kan gaan is het prima 
lol hebben hoort erbij. Ik ben echt zoveel aan het lachen als ik aan het werk ben ook, als je dat eruithaalt is het toch ook niet leuk meer? Wees consequent, maar niet altijd. Consequent inconsequent als dat ergens op slaat, en dat snappen ze heus.
Al zijn er paarden met wie je dat niet kan doen natuurlijk, bij een brutaal paard, wat minder moeite heeft met in je ruimte komen, ben ik er ineens een stuk strenger mee, want ik wil geen kopstoten de Haflinger van een vriendin van mij vindt dat reuze onredelijk van mij, kopstoten zijn toch ook fijn?
Madammeke is zo'n introvert meisje, die eigenlijk heel weinig uitleg daarin nodig heeft, en altijd heel beleefd blijft in die dingen, en dan vind ik het niet erg. Het ligt ook zo aan je paard
Hahahahaha Qimm super zoet ook
pien_2010 schreef:Rocamor schreef:Krijgt het kind elke keer een snoepje als ze komt kussen?
hier moet ik zo om lachen. Ik vind jou ook een heerlijk mens Rocamor net als Ava die dit weer sappig en erg beeldend heeft neergezet.
Ik snap werkelijk niet dat jullie nog beeldmateriaal willen 
grapje hoor Thanks Pien
tamary schreef:De ene leren flemen, om van het bijten af te komen, dat is nu dus het bedelmiddel. En de andere heeft het flemen van vriendje afgekeken alleen doet die het een stuk subtieler.
Creatieve oplossing, I like it leuk ook om het zo om te buigen
Geplaatst 
). Daarnaast zijn er met mijn bijrijdpaard (want daar gaat dit verhaal over) tijdens het beleren wat kleine dingetjes misgegaan. Niet dramatisch ofzo, maar ze ervaart bijvoorbeeld veel stress tijdens het opzadelen. 
