Bokt.nl

**Geplaatst**: 01-08-25 14:42

Re: Wanneer wist jij: "dit is hem!"?

Geplaatst: 01-08-25 14:42

Mijn paard heeft mij uitgezocht. Ik ging kijken bij iemand voor een 2 jarige merrie uit een keur prestatie merrie. We lopen in de stromende regen de wei in en daar staat dat beest waar ik voor kwam. Toontredend, dus ik wist direct al deze wil ik niet. Het was een merrie van de hengst Holland, springgefokt, dus alles klopte verder aan wat ik zou willen. Maar ja, toontreden, no way.
Dus dier niet eens geaaid, ik wist al genoeg.

En toen kwam er over mijn schouder van achteren een lelijke jaarling. Frans, dik in het vacht, grof hoofd, zware kaak. Dus ik aai dat beest omdat ze immers nieuwsgierig was. Oh zegt de verkoper: ja, die is ook te koop. Een Lennard X Zeoliet X Pele. Kwam gewoon uit een stamboekmoeder. Ik kijk nog eens goed. En toen noemde hij de vraagprijs, de helft van die twenter, dus de naarling was van mij.

Week later opgehaald, stond ze achterste voren in de trailer (nieuw halster direct gesloopt), was niet gechipt, niet ingeent, hoefsmid moest er dringend bij. Dus dat allemaal gedaan. En toen ze 2.5 jaar was ging het zadel er op en heeft ze geen stap verkeerd gezet toen ik haar later in ging rijden. Ik heb haar ook zonder enige hulp van anderen voor de wagen beleerd. Zelfs bij de eerste keer inspannen heb ik geen hulp gehad.

**Geplaatst**: 03-08-25 08:43

Re: Wanneer wist jij: "dit is hem!"?

Geplaatst: 03-08-25 08:43

Hier was het 8 jaar geleden absoluut geen liefde op het eerste gezicht, maar als een bijna overleden scharminkel was Daantje niet bij aan koop.

In de 3,5 jaar daarna was het de mooiste zwaan die het leven kon geven.

Daantje mijn zielsmaatje voor eens en altijd, komende 8 Augustus is het alweer 4 jaar geleden dat ik hem moest laten gaan.

Deze pony heeft voor mij een onuitwisbare indruk achter gelaten en dat zal hij ook altijd blijven doen.

Afbeelding

**Geplaatst**: 03-08-25 10:21

Geplaatst: 03-08-25 10:21

Gelijk bij de eerste kennismaking

in oktober al weer 20 jaar geleden

**Geplaatst**: 03-08-25 11:09

Geplaatst: 03-08-25 11:09

Wat een leuk topic, heerlijk om al die verhalen en transformaties te lezen.

Dainty ken ik nog wel, dat ze alweer 20 jaar is! Wat vliegt de tijd.

Mijn eerste eigen paard was ook mijn bijrijdpaard. Mijn soulmate en die momenten van puur geluk herken ik heel erg. Ondanks het vermoeden dat hij niet volledig gezond was hem overgenomen. Hoe het ook zou lopen, gezond of niet gezond wilde ik hem een fijne 'oude' dag geven bij ons. Al vrij vlot kwam het pré pensioen met 14 jaar en hij is er nog steeds met zijn 21 jaar. We wandelen veel en ik zeg altijd de mooiste ritjes hebben we al gemaakt, het rijden is niet meer belangrijk. Dit jaar 14 jaar dat we een setje zijn en 7 jaar dat hij bij ons is. Geen gemakkelijk karakter. Na veel bloed zweet en tranen kan ik lezen en schrijven met hem en weet ik vooral de dagen en omstandigheden dat we niet hoeven te schrijven met elkaar

Super veel van hem geleerd. Als ik er nog weleens op kruip als we aan het wandelen zijn sla ik het halstertouw om zijn hals en kan ik via een bankje opstappen. Dat is rijkdom voor mij en als hij ooit wegvalt zal ik moeite hebben om de bladzijdes zonder hem om te slaan. Daarom genieten we nu maar extra.
Afbeelding

Ons 2 jarige 'veulen' hebben we samen uitgezocht en in de wei hadden we er een direct een klik mee. Ondanks dat we het na de eerste keer nog niet zeker wisten, bleef het kleine vosje in onze gedachten. Tot nu toe is zijn karakter zacht en is hij nog niet zo lang thuis waardoor je nog in de kennismakingsfase zit. We zijn erg wijs met hem.
Afbeelding

**Geplaatst**: 03-08-25 11:22

Re: Wanneer wist jij: "dit is hem!"?

Geplaatst: 03-08-25 11:22

Bij onze eerste ontmoeting

**Geplaatst**: 03-08-25 13:23

Geplaatst: 03-08-25 13:23

Ik wist het toen ik hem los in de bak zag lopen. Hij zag er niet uit. Ik ging er eigenlijk heen omdat ik het een mooi maatje vond, niet te groot, en ik vond dat hij een leuk koppie had.
Eenmaal daar viel hij flink tegen. Heb onderweg naar huis (ik moest ver rijden voor de bezichtiging) het paard aan alle kanten afgekraakt (kromme poten, doorgezakte rug, zit niet fijn, moeilijke aanleuning) dus mijn toenmalige vriend zei oke duidelijk, dat wordt hem niet. Dus ik zei, nou, eigenlijk wel. Bij het losgooien in de bak zaten een paar drafpassen tussen waarvan ik dacht, volgens mij is dit een hele goede. De hele omgeving was het er niet mee eens, toen ik ermee thuis kwam riepen ze: huh je wilde toch een dressuurpaard? Wat precies heeft je doen besluiten toch maar een ezel te kopen? :')

Er was trouwens op de stal waar ik na aankoop tijdelijk stond, een soort alternatieve man die daar wel eens kwam voor de dravers als ze het niet meer wisten. Hij scheen goed te zijn in wat hij deed. De staleigenaresse heeft hem zonder mijn medeweten even naar mijn nieuwe paard laten kijken. Hij heeft hem niet eens zien lopen, alleen even in de stal gezien. Zoals ik zei, paard zag er niet uit, maar de beste man kwam al snel de stal weer uit, en zei tegen de staleigenaresse: Dit. Is een HELE goede.
Hij had gelijk. Na 8 maanden kwamen er ineens overal spieren op, echt in 1 maand tijd ofzo, niet normaal. En na een jaar startten we ZZ-licht. Uiteindelijk tot de zware tour ermee gekomen. Hij had misschien niet het lichaam van het atleet, maar al had ik hem gevraagd een 6-dubbele salto te maken, zou hij het nog geprobeerd hebben

**Geplaatst**: 03-08-25 14:16

Geplaatst: 03-08-25 14:16

We hadden een huis gekocht met genoeg grond om mijn paard aan huis te kunnen hebben, maar ja ik had er maar eentje dus er moest sowieso een paardje bij.
Bij elk paard waar ik interesse in had, had ik bij de kennismaking een gevoel van mwah, neu…. Dus ik dacht, waarom niet eens de gok wagen en gewoon een veulen kopen. Een onbeschreven blad, vers van de pers, helemaal vanaf nul beginnen.

Ik had een mooi veulen gezien, vosbont met veel wit, 1 blauw oog en zo’n zachte uitdrukking, die moest het worden. Ze hadden daar zo’n 80 paarden rondlopen op 10 ha grond, dus uiteraard keek ik mijn ogen uit. Ik zag het veulen en dacht wat een leukerd, lief en belangstellend. Ja daar kon ik wel wat mee. Mama was superlief en beschermend, papa was krachtig en ook zeldzaam lief. Dus ik dacht, dit gaan we doen.
Loop ik door het weiland terug naar de eigenaren, steeds kijkend en foto’s makend van al dat moois, zie ik dit…..

Afbeelding

Een eenjarige hengst met voor mij DE kleur (grullo tobiano) die zich es ff lekker uitstrekte en me daarna recht aan keek.….
Ik vergat acuut ‘mijn’ toekomstige veulen….. 8)7

Ik liep naar hem toe en ow my, ik scheet vlinders

Wat een mooi, open en relaxt dier.

Maar ja die was vast niet te koop. Dus ik met de eigenaren praten over het veulen en bleef maar naar die eenjarige kijken. Toen de eigenaresse me ‘betrapte’ zei ze, volgens mij heb je, je keuze al gemaakt en is het niet het veulen…. :(:)

Bleek dat hij ook te koop was omdat ze al teveel hengsten hadden voor de kuddes. Nja die ging dus met mij mee. $*\o/*$

Hij is nu 5 en wordt beleerd en hij is fantastisch! Als kers op de taart bleek hij toevallig het veulen van het jaar ervoor te zijn uit dezelfde combinatie als het veulen waar ik aanvankelijk voor kwam.

**Geplaatst**: 03-08-25 17:09

Geplaatst: 03-08-25 17:09

DubbelFun schreef:
Van achter mijn beeldscherm kwam ik op een paardenwebsite telkens bij dezelfde merrie uit, dus die heb ik toen maar over laten vliegen vanuit Canada. Ze staat nu met haar 28 jaar al weer 19 jaar hier aan huis.

[ Afbeelding ]

Boon in 'Uitgelicht'

en al weer 19 jaar in NL... waar blijft de tijd?

**Geplaatst**: 03-08-25 17:43

Geplaatst: 03-08-25 17:43

Zegt dat wel

volgend jaar zijn we samen 100 ... als we het allebei halen

Dainty ook al weer haast 20 :oo

**Geplaatst**: 03-08-25 17:49

Geplaatst: 03-08-25 17:49

Wat een leuk topic met mooie verhalen!

Ik zag mijn welshpony bij mijn instructrice staan en was direct verliefd. 'Dit is mijn droompony, ooit heb ik zo'n welsh'.

Afbeelding

Ik had op dat moment 4 minipaardjes en geen geld of ruimte, dus ik dacht in jaren.

Enkele maanden later kreeg ik de kans en was ie van mij! Een waanzinnige beweger en echte knuffel, die van aandacht hield.
Ik had grootse plannen, was erg competitief en ik zag mezelf al Nederlands kampioen worden met Charlie

Het leven besloot anders, ik ben bijna 3 Jr geleden naar Portugal geëmigreerd, heb hem een half jaar later over laten komen, hij is hier aan de kletter gegaan voor de wagen en heeft die spanning zodanig gehouden dat mennen ineens over was -O-

Hij is pas 12 jaar, ik heb hem 5 jaar, maar hij blijft mijn droompony. Staat momenteel op 8ha land lekker pony te zijn met wat vrienden.

Mijn rijpaard heb ik ruim een jaar.
Lang verhaal kort:
Een vriendin van me kon niet meer rijden ivm lichamelijke klachten, ze moest hem verkopen, ik zei voor de gein 'stuur maar hierheen, mag ie de rest van zijn leven buitenritten rijden'.
Zo gezegd zo gedaan

Mijn droom is een meerdaagse trektocht/ vakantie te paard met Charlie als handpony om bagage mee te nemen.
Wie weet, ooit....

Afbeelding

**Geplaatst**: 03-08-25 17:53

Geplaatst: 03-08-25 17:53

Wat een mooi topic!

Met mijn eerste merrie opgegroeid, ze stond op de manege in een donkere stal en keek me indringend aan met haar grote ogen toen ik langsliep. Gelijk opgeschreven dat ik haar als ponykamppaard wilde en dat is zo’n 8 jaar gelukt.
Daarna haar eindelijk over kunnen kopen en haar 4 mooie pensioenjaren kunnen geven!
Bij mijn huidige ruin op marktplaats keek hij me zo vertrouwd aan, ik was er echt door van slag. Ik heb echt moeten graven of ik hem niet al kende. Hij kwam uit Spanje dus dat was niet zo :Y)

Toen met rijden was het echt een ongeleid projectiel, goed idee als je er de dressuursport mee in wil

toen deed hij op een gegeven moment zijn nek naar beneden en die spieren erop kwamen. Toen was ik om en wist dat deze mee naar huis ging

**Geplaatst**: 03-08-25 18:07

Geplaatst: 03-08-25 18:07

Toen de jonge hengsten terugkwamen van de opfok in Duitsland en mijn baas zei “Da’s een knap stel, jammer van die losgeslagen idioot”. Toen wist ik dat ik mijn paard gevonden had. Het was een totaal onhandige jonge, grote slungel die nog zou struikelen over draadloos internet. Plassen in de wei waren whirlpools om in te chillen maar zodra ze in de bak lagen was het een poel des doods. Ik kan boeken vol schrijven over mijn dorpsgek maar het was mijn maatje.

**Geplaatst**: 03-08-25 18:19

Geplaatst: 03-08-25 18:19

DubbelFun schreef:
Zegt dat wel volgend jaar zijn we samen 100 ... als we het allebei halen

Krasse dames! :wow:

Rij je nog wel met haar?

**Geplaatst**: 03-08-25 18:30

Geplaatst: 03-08-25 18:30

Toen ik mijn vorige paard ging kopen (18 jaar geleden) had ik al heel wat paarden gezien en steeds kwam ik thuis met de woorden 'wat een leuk paard, maar hij had alleen .. en ...'. O zei mijn man, dan is het hem niet.
Toen ik uiteindelijk Beauti ging bekijken wist ik het meteen, ze was zó mooi en zo lief. Ik kwam thuis en ik kon alleen maar lachen. En toen wist mijn man het.
De eerste jaren met haar waren geweldig, maar ze heeft heel jong PPID gekregen en dat was echt niet leuk.

Toen Beauti nog leefde (half) reed ik op een manege (ik kon niet meer rijden op haar) en die manege had een vrachtwagen Spanjaarden binnen gekregen. Niet de mooiste en de beste.. maar een donkere schimmelmerrie van 2,5 jaar kwam bij mij als een bliksemschicht binnen. Dat was zo gaaf! Ik mocht haar ook 'verzorgen' en kreeg een band met haar. Toen ze ingereden was mocht ik op haar rijden. Ze was alleen niet zo mooi (groot hoofd en beetje bonkig) dus ik zag in haar echt niet mijn toekomstige paard. Een aantal keren hadden ze geadverteerd (ze stond te koop) en ik steeds maar hopen dat ze niet verkocht zou worden.

Beauti was aan 3 benen kreupel en kon niet meer beter worden en is helaas ingeslapen.
Na een tijdje ging ik op zoek naar mijn droompaard. Kansloos.
Mijn hart was al vergeven. Jullie raden het al, ik heb de merrie gekocht. En ze is geweldig! En helemaal niet meer lelijk haha, ze is in haar hoofd gegroeid en nu een super stoere barokke PRE van 1,65.

**Geplaatst**: 03-08-25 18:50

Re: Wanneer wist jij: "dit is hem!"?

Geplaatst: 03-08-25 18:50

Wat een mooi topic!!

Ik geloofde daar niet zo in. Of nouja, beide pony's voelden al echt 'mijn pony's. Maar toch, nadat mijn oude pony overleed dacht ik, ik vind dit nooit meer. Zij was mijn alles.
Nu heb ik ook nog een welshje, pas een paar jaar geleden dacht ik: ja. Ik begrijp hem. Ik voel alles wat hij voelt en hij voelt alles wat ik voel. Het is echt mijn spookje.

Toen mijn zoektocht begon naar een nieuwe pony, nadat de pony die ik 23 jaar had gekend overleed, wilde ik gewoon eens een paar keer gaan kijken. De pony's die ik nu had (gehad) waren 'aan komen waaien' dus ik had eigenlijk geen keus, stom gezegd.
De eerste waarbij ik zou gaan kijken stuurde 24 uur van te voren: ze is verkocht. Helaas. Not meant to be.
Daarna contact gekregen met een dame, haar pony stond eigenlijk niet te koop. Maar, ik mocht komen kijken.
Ik dacht nouja. Kijken kan geen kwaad! Ze werd t toch niet.
Spanjaard, merrie, bruin. Neeeeehhh.
Toen ik ging kijken had ik de ketting om met het as van mijn overleden pony. In de auto gericht naar mijn oude pony gevraagd, geef me een teken alsjeblieft, als dit dr toch is.
Toen een tijdje met de eigenaresse staan praten. Telkens stond de pony bij mij, tussen ons in, maar altijd in de buurt. Ze kwam vaak naar me toe. En op een gegeven moment kwam ze naar mn toe, met dr neus naar de ketting. En daar bleef ze hangen. Minuten lang.
Voor mij zei dit genoeg.
De oude eigenaresse zei dat ze nog nooit zo op iemand had gereageerd en ze zei: ik wil haar helemaal niet kwijt, maar het moet. En als ze dan weggaat. Dan wil ik dat ze naar jou gaat.
En zo geschiedde.
Afbeelding

**Geplaatst door de TopicStarter** : 03-08-25 19:15

Geplaatst door de TopicStarter : 03-08-25 19:15

jolmer20 schreef:
Wat een mooi topic!!

Ik geloofde daar niet zo in. Of nouja, beide pony's voelden al echt 'mijn pony's. Maar toch, nadat mijn oude pony overleed dacht ik, ik vind dit nooit meer. Zij was mijn alles.
Nu heb ik ook nog een welshje, pas een paar jaar geleden dacht ik: ja. Ik begrijp hem. Ik voel alles wat hij voelt en hij voelt alles wat ik voel. Het is echt mijn spookje.

Toen mijn zoektocht begon naar een nieuwe pony, nadat de pony die ik 23 jaar had gekend overleed, wilde ik gewoon eens een paar keer gaan kijken. De pony's die ik nu had (gehad) waren 'aan komen waaien' dus ik had eigenlijk geen keus, stom gezegd.
De eerste waarbij ik zou gaan kijken stuurde 24 uur van te voren: ze is verkocht. Helaas. Not meant to be.
Daarna contact gekregen met een dame, haar pony stond eigenlijk niet te koop. Maar, ik mocht komen kijken.
Ik dacht nouja. Kijken kan geen kwaad! Ze werd t toch niet.
Spanjaard, merrie, bruin. Neeeeehhh.
Toen ik ging kijken had ik de ketting om met het as van mijn overleden pony. In de auto gericht naar mijn oude pony gevraagd, geef me een teken alsjeblieft, als dit dr toch is.
Toen een tijdje met de eigenaresse staan praten. Telkens stond de pony bij mij, tussen ons in, maar altijd in de buurt. Ze kwam vaak naar me toe. En op een gegeven moment kwam ze naar mn toe, met dr neus naar de ketting. En daar bleef ze hangen. Minuten lang.
Voor mij zei dit genoeg.
De oude eigenaresse zei dat ze nog nooit zo op iemand had gereageerd en ze zei: ik wil haar helemaal niet kwijt, maar het moet. En als ze dan weggaat. Dan wil ik dat ze naar jou gaat.
En zo geschiedde.
[ Afbeelding ]

Wauw wat een bijzonder verhaal!

**Geplaatst**: 03-08-25 20:04

Geplaatst: 03-08-25 20:04

Dat wist ik pas maanden na de koop, terwijl ik haar al jaren kende. Vond het een leuk dier, maar ik heb haar nooit gewild :')

Ik wou een paarden veulen, maar vond maar niks wat me echt aansprak. Toen werd de fokker van mijn pony ernstig ziek en kreeg ik haar goedkoop aangeboden.. Mijn zus was altijd knettergek op haar en pony had een heel goed papier etc, dus ik dacht, ik koop haar gewoon.. Vooral voor mijn zus dus.

Beste keus ooit. Ik hou zóveel van die pony. Ze is echt mijn vriendin, als ik haar zie word ik direct blij

Heb haar ondertussen 13 jaar.

**Geplaatst**: 03-08-25 20:27

Geplaatst: 03-08-25 20:27

Ik zag een advertentie van een veulen voorbij komen op facebook, terwijl ik absoluut niet op zoek was ( :')

), was net bevallen van mijn tweede kind. Maar ik herkende iets in die advertentie, hij had een bepaalde oogopslag/lichaamshouding waarmee hij me ontzettend aan mijn overleden once-in-a-lifetime paard deed denken. Dus 1.5 uur enkele reis in de auto met mijn paar weken oude baby. Je moet er wat voor overhebben

inmiddels is Roux alweer 4, ben hem rustig aan het beleren. Hij is een lusitano en mijn eerste paard was een shire, maar verder zou hij een kloon kunnen zijn. Dezelfde maniertjes in de paddock (zelfs tot hoe hij achter de schuilstal langsrent aan toe), hetzelfde extraverte en mensgerichte karakter, hetzelfde vertrouwen. Hij moest het gewoon zijn

Mijn pony was een stuk minder romantisch :')

aan de hand van een eisenlijstje bij hem uitgekomen op marktplaats. En toen ik ging kijken bleek hij heel chill rondom kinderen (zolang ze er niet los op hoeven te rijden) en vooral VOERgericht, wat mij wel handig leek als clickertrainer. Hem heb ik niet echt "voor mezelf" uitgezocht, maar meer op basis van bepaalde eigenschappen. Hij is ook helemaal niet zo aanhankelijk of mensgericht (integendeel). Toch is het een fantastische pony, je hoeft het maar te bedenken of hij kan het al. Momenteel doet hij het superleuk in de horse agility. Maar de band met hem moest echt groeien.

**Geplaatst**: 04-08-25 14:30

Geplaatst: 04-08-25 14:30

wat een mooi topic zeg, wat een verhalen.

ik was jaren geleden opzoek naar een wat grotere ruin. ongeveer 10 jaar oud, rustig, buitenritpaardje, prima afstamming, gekeurd. na meerdere bezichtigingen bij veel paarden voelde ik er helemaal niets bij.

toen kwam Gitana op mijn pad. merrie, import, drachtig, bang, littekens, liep zo stijf als een hark. maar wat was ze dapper en gevoelig. nog geen 12 uur later had ik haar ongekeurd gekocht :')

niks spiritueels ofzo, maar bij Gitana wist ik ineens dat de zoektocht klaar was. nog steeds blij met mn keuze!

**Geplaatst**: 04-08-25 18:41

Geplaatst: 04-08-25 18:41

Gitana schreef:
wat een mooi topic zeg, wat een verhalen.

ik was jaren geleden opzoek naar een wat grotere ruin. ongeveer 10 jaar oud, rustig, buitenritpaardje, prima afstamming, gekeurd. na meerdere bezichtigingen bij veel paarden voelde ik er helemaal niets bij.

toen kwam Gitana op mijn pad. merrie, import, drachtig, bang, littekens, liep zo stijf als een hark. maar wat was ze dapper en gevoelig. nog geen 12 uur later had ik haar ongekeurd gekocht niks spiritueels ofzo, maar bij Gitana wist ik ineens dat de zoektocht klaar was. nog steeds blij met mn keuze!

Geweldig! Ik denk echt dat paarden jou uitkiezen hoor :')

**Geplaatst**: 04-08-25 20:30

Geplaatst: 04-08-25 20:30

Voor mij zijn er 2 paarden. Eentje leeft niet meer, de andere staat nog aan het begin.

De eerste was liefde op het eerste gezicht toen hij van de veewagen afstapte tussen een lading van handelspaarden. Hij was op dat moment niet mooi, maar de personality larger than life spatte er vanaf. Ik wist toen nog niet dat hij de grootste uitdaging van m’n leven ging worden. Er zat een flinke gebruiksaanwijzing op door zijn sterke karakter en slechte ervaringen met mensen. Jeugdige overmoed en onbenul gaven mij het doorzettingsvermogen om een combinatie met hem te worden. Na zijn dood had ik de paardenwereld zelfs een tijdje vaarwel gezegd. Want geen enkel paard zou mij nog hetzelfde gevoel geven.

De tweede was impulsief. Ik was inmiddels weer een paar jaar aan het rijden, maar nog niet van plan om een paard te kopen en ik wilde al helemaal geen veulen. Je raadt het al, ik kocht een veulen. Hoewel ik weinig zin had in alle ‘eerste keren’ door te lopen met een opgroeiend paard, had de eerste me wel goed voorbereid op deze taak. Het was niet duidelijke liefde op het eerste gezicht, maar ik zag dezelfde attitude in dit veulen als in het paard dat ik ooit ‘the one’ noemde. Dus ik heb de gok gewaagd met het idee dat hij later wel eens de volgende ‘the one’ kon worden.

Een aantal jaar later kan ik zeggen dat ik een kopie van m’n eerste paard heb gevonden, maar dan mooier en in een onbedorven versie (plus een stuk jonger en energieker). Dus terugkijkend had ik het toch wel goed gezien in dat weiland met een veulen dat net in een knullige groeifase zat. Ik kon me toen nog niet voorstellen hoe mooi hij zou uitgroeien en hoeveel hij op de eerste zou lijken qua karakter. De liefde op het eerste gezicht was er eigenlijk al, maar ik durfde er gewoon nog niet aan toe te geven.

**Geplaatst**: 04-08-25 21:36

Geplaatst: 04-08-25 21:36

Wat een mooie berichten hier! Sommige met het uiterlijk, andere echt op persoonlijk vlak! Mooi!
Ik heb het helaas nooit echt gehad. Één paard, een haflinger, ik kon er werkelijk- niets mee.

Hij spiegelde enorm. Maar dat maakte hem speciaal. Ik leerde door hem mijzelf kennen, dieper leren kijken, emotie's herkennen, controleren zelfs. Het was een hevig proces met werkelijk alles. Uiteindelijk heb ik hem moeten verkopen, het bleef onveilig. Maar ja, hij betekende enorm veel. Sinds zijn 3e, alles aan mogen leren, inrijden ed, heerlijke buitenritten, blijven leren (wij beide). Maar angst, mijn angst en die van hem omdat hij spiegelde, overwon het. Ik heb geen spijt, maar het doet (nog steeds) erg veel pijn. Dat was wel liefde op het eerste gezicht.

Verder eigenlijk niet gehad. Ik houd van mijn tinker, kan daar wél letterlijk alles mee. Eigenwijs, pit en toch eeuwig en eeuwig braaf. Hij spiegelt niet. Heb ik een rot humeur? Loopt hij braaf zijn rondje. Maakt het beter. Dus door hem leer ik weer hele andere dingen. Beide heel waardevol, maar compleet anders emotie wijs. Hem heb ik 3 jaar. Bezichtigen was op de stal waar ik ooit, 10 jaar terug, mijn eerste pony kocht. Ook zwart wit bont (barock pinto). Nu ik er zo over nadenk- best bijzonder. Ik hoop dat we nog verder naar elkaar groeien.

Maar liefde op het eerste gezicht was het niet. :Y)

Sterker nog, ik was tegen, hij was (en nog steeds wel) iets te klein. Moeders had hem toch gekocht, want ik voelde me veilig bij hem, geen angst meer. En ik ben nog eeuwig dankbaar eigenlijk. Het is echt een wereld paard.

**Geplaatst**: 04-08-25 22:08

Geplaatst: 04-08-25 22:08

Een vriendin belde mij of ik haar zou kunnen helpen met het verplaatsen van een ziek paard. Ik kwam aan, zag de merrie staan en wist het. Dit is haar!

“Als ik ooit een paard koop, dan is het deze”, zei ik nog tegen mijn vriendin. 3 of 4 jaar later verhuisde ik naar een bosrijk gebied en zag ik overal de hoefafdrukken staan. Al enige tijd niks meer met paarden gedaan ivm studie, maar door de afdrukken in het zand ging het weer kriebelen. Ik besloot die vriendin een appje te sturen om te vragen of ze de merrie nog had. Ik kreeg al snel een berichtje terug met de vraag of ik haar wilde verkopen aangezien ze toch echt geen klik had met de merrie. Na een klein jaartje had ik toevalligerwijze een erfenis en kon ze bij mij blijven

**Geplaatst**: 04-08-25 22:15

Re: Wanneer wist jij: "dit is hem!"?

Geplaatst: 04-08-25 22:15

1,5 jaar naar het verliezen van m’n maatje zagen mijn moeder en ik haar tegelijk op Facebook en sporthorses na al 20 paarden gekeken te hebben. Beide gelijk: dit is dr. Wezen kijken, vast gezet. Uiteindelijk nog 4 maanden moeten wachten omdat ze over de heining was gesprongen en steeds een dag voor keuring ijzer eraf trapte. Geen moment spijt van gehad. Kan lezen en schrijven met dat paard