nile schreef:Even voor de zekerheid: het klinkt alsof je je overbelast voelt en even geen einde aan deze situatie ziet. Maar label je de oorzaak voor dat overbelaste gevoel wel goed? Ik bedoel komt het echter door de zorg voor je paard?
Is het niet zo dat het werk teveel is en dat je i.c.m. privé (gezondheid, huishouden, vriend, staldienst en reistijd) teveel ballen in de lucht moet houden? Zou je wel kunnen genieten van je paard als je meer rust en tijd had, al dat niet op deze plek? Dan het is het wegdoen van je paard-vriendin niet de oplossing.
Niets duurt voor eeuwig, wellicht dient zich een kans aan of kun je toch iets veranderen: andere baan, regio, stukje opleiding in een andere richting? Of toch een pensionplekje bijv bij iemand aan huis die wat opstart.
NB er zijn al mooie tussenoplossingen genoemd, maar ik weet ook nog een leuk pensioenadres in Brabant. 100% betrouwbaar, je bent altijd welkom maar hoeft er niet naar toe. Dat geeft je even rust en lucht om in de eerste plaats aan je gezondheid en balans te werken. Als je wil mag je altijd een PB sturen.
Sterkte TS!
Het is ook zeker een combinatie van alle factoren waardoor het niet meer past. En ik denk als ik de stal in onze oude woonplaats had gehad, maar dan waar ik nu woon, dat de zorg van mijn paard misschien niet eens een probleem was geweest.
Ik heb alleen nu in mijn nieuwe woonplaats geen vooruitzicht op een passende stal voor ons beide meer ben ik bang. Ik heb in 4 jaar zo veel stallen versleten hier in de buurt, mijn paard echt letterlijk ziek zien worden er van, en nu de laatste 1,5 jaar staan we eindelijk op een plek waar ze wel blij is, alleen deze stal heeft een dusdanige impact op mijn leven dat ik het niet meer trek, ergens houd het op. Niets duurt voor eeuwig, maar deze situatie is uitzichtloos.
Mijn werk staat hier min of meer los van, tuurlijk als ik niet zou hoeven werken heb ik veel meer tijd voor mn paard, de diensten en privé-leven, waardoor het misschien wel te overzien is. Maar ik heb deze frustratie nooit zo ervaren van werk en daarnaast moet ik natuurlijk ook wel gewoon werken, anders word het wel erg ingewikkeld om mijn rekeningen te betalen.
Soms voel ik mij een dag best goed bijvoorbeeld, maar alleen een appje van stal, of herinnering aan mn agenda dat ik weer dienst heb, doet mijn humeur omslaan en laat mijn hoofd malen van gedachten en gevoel van weerstand. Of een vriendin die bijvoorbeeld appt dat ze haar verjaardag viert (ik heb nooit veel sociale contacten gehad en merk dat ik dat nu in mijn nieuwe woonplaats wel begin op te bouwen, wat mij plezier brengt) op zeg zondag, en dan zie ik dat ik een dienst heb waardoor ik weer niet kan, of misschien wel kan, maar weet dat ik eigenlijk te moe ga zijn om beide te doen en ik de dag daarna bijvoorbeeld ook weer moet werken dus ook uit moet rusten, ik merk dat ik dan baal.
Dat klinkt misschien een beetje verwend, maar de energie, tijd, zorgen en kosten die het hebben van een paard in de huidige situatie met zich mee brengt, in combinatie met mijn gezondheid en ook nog voldoende uren moeten werken en ook privé nog wat leuks willen doen, past niet meer.
En als ik dan nog plezier had van mijn paard en lekker bosritjes kon maken oid, dan is het concessies doen, maar dat heb ik ook niet, ik kom alleen omdat het moet, werk er extra voor om het te kunnen betalen en zet mijn privé leven opzij voor staldiensten waar ik altijd tegenop zie.
De enige reden dat ik dit nu al zo lang volhoud, is omdat ik zie hoe blij en gezond mijn paard is, maar misschien dat ze dat ook wel kan zijn ergens anders, zonder mij? Alleen die beslissing maken valt mij zwaar en geeft veel verdriet, we hebben namelijk zulke leuke tijden gekend en dat mis ik. En ergens hou je toch altijd dat sprankeltje hoop dat er toch misschien ineens iets voorbij komt.
Maar daarom wil ik haar ook wel in eigen beheer houden, het zij zo dat het mij dan nog geld kost ook al doe ik er niks meer mee, maar wel meer rust brengt en mn paard zeker weten een goede plek heeft.
PB met pensioenadres in brabant is zeker welkom!