Bokt.nl

**Geplaatst**: 11-04-21 18:43

Geplaatst: 11-04-21 18:43

Hoi TS, wat rot zeg. Dit zou ontspanning moeten geven en dan kom je uiteindelijk op dit punt.

Ik kan me helemaal vinden in wat @babootje schrijft. Als je nog niet hebt besloten je paard te verkopen, zou ik je adviseren je paard een aantal weken in training te zetten bij een professional en te zorgen dat je daar zelf een aantal keren per week met begeleiding van hen gaat rijden.

De jonge pony die ik kocht voor mijn dochter (die al een eigen pony had gehad en al een leuk potje kon rijden) ging ineens met regelmaat rodeo rijden. We weten nu dat we nog consequenter met hem hadden moeten zijn en dat het een pony is met karakter waar ze net nog even wat ervaring voor miste.

Ik heb besloten hem 4 weken (dat is uiteindelijk 6 weken geworden) in training te zetten en na 1,5 week is mijn dochter daar 3x per week gaan rijden. Eerst op een heel braaf paard van deze instructrice (om weer wat vertrouwen te krijgen en omdat instructrice nu wist waar ze aan moesten werken) en na een week terug op haar eigen pony. En toen ging het supersnel. Instructrice bleef die weken de pony bijrijden en longeren.
Na 6 weken ging hij weer mee naar huis.

Mijn dochter is zo ongelooflijk vooruit gegaan (en de pony ook!!) Ze zijn echt een team geworden en begrijpen elkaar nu. Ze hebben vertrouwen in elkaar gekregen. Het is nog steeds een pittig ding waarbij je altijd consequent moet blijven, je kunt niet teveel 'verslappen' maar dat vindt mij dochter nu echt leuk. Ze krijg nog steeds (nu bij ons) les van deze instructrice en indien nodig stapt deze zelfs nog wel eens op (stiekem vindt ze de pony erg leuk) en daar heeft dochter ook profijt van.

We zijn zo blij dat we dat hebben gedaan! Maar dat kan alleen als je daar zelf toe gemotiveerd bent.
Mijn dochter is echt qua niveau enorm vooruit gegaan dus het kan ook erg leerzaam zijn.

Sterker nog, 6 weken geleden hebben we een 2e 4-jarige erbij gekocht die ze nu weer opleidt

Dat gaat dit keer veel soepeler

Met de ander kan ze inmiddels lezen en schrijven en doet ze alles. Als het goed is, over 2 weken hun 1e concours.

Aan de andere kant, als je denkt dat je er tegenop blijft zien, is er niets op tegen om een ander thuis te zoeken voor je paard uiteraard.

**Geplaatst**: 11-04-21 19:45

Geplaatst: 11-04-21 19:45

Hi TS,

Je mag m.i. best wat milder zijn voor jezelf. Ik denk dat jij de lat heel hoog legt voor jezelf. Je doet je best om het paard te geven wat ze nodig heeft. De juiste stalling en verzorging en je wilt dat get rijden ook perfect gaat. Als het allemaal niet lukt heb je het gevoel dat je faalt.

Feit is dat sommige merries gewoon moeilijk zijn en superslim. Het is een ware kunst om een paard goed te beleren. Dit kost ook gewoonweg veel tijd en alles wat je per ongeluk verkeerd aanleert gaat er heel moeilijk weer uit. Daarom is het belangrijk dat je goed voor ogen heb wat je eigen doelen zijn ermee. Inderdaad slim om een trainer te vinden die je kan helpen om de basisdingen goed aan te leren. Verkopen lijkt een snelle fix maar let wel, dit paard geeft jou duidelijk aan waar jouw pijnpunten liggen. Het feit dat jij huilend naar huis teruggaat, betekent niet meer dan dat het paard je heel lief is en dat je goed wilt doen en gevoel hebt dat jij tekort schiet. Ook een ander paard gaat ook op bepaalde punten of in bepaalde fases van je training je dat gevoel geven. Je bent namelijk niet perfect en dit paard is dat ook niet. Een ander paard gaat ook niet perfect zijn. Soms moet je doelen bijstellen en vooral moet je nu zoeken naar manieren om verbeteringen te krijgen. Vaak zijn dit kleine veranderingen die grote effecten gaan hebben op de lange duur. Paarden zijn echte gewoonte dieren, sommige dingen slijten er ongemerkt in bij het trainen van je paard. Heel veel ongewenst gedrag is heel goed te voorkomen door bijtijds te schakelen. Door zelf minder voorspelbaar te worden voor je paard. Verras je paard door haar meteen aan het werk te zetten met iets waar je anders niet mee begint, ga als eerste draven en galloperen bijvoorbeeld, of begin met een korte buitenrit en ga dan trainen. Probeer te ontdekken wat jouw paard positief triggert, misschien balkjes lopen of behendigheidsdingen als slalommen. Probeer heel duidelijk te zijn met jouw hulpen, misschien geef je onbewust tegenstrijdige hulpen, gas geven en remmen tegelijk, of naar links willen gaan en je gewicht naar rechts hebben. Misschien geef je je hulpen te hard. Merries kunnen supergevoelig zijn en als ze het idee hebben dat je hun signalen niet opvangt een beetje murw worden. Probeer ook op de grond, bij het verzorgen en op en afzadelen verbinding te houden met haar, kom er achter wat ze fijn vind en wat niet. Een band smeed je van 2 kanten, je kan het niet afdwingen naar je moet je wel openstellen.

Dan het puntje angst. Angst werkt verlammend, bij angst verstijfd je lichaam. Als dit op je paard plaatsvind dan worden je billen als het ware hard en je zal verkrampen in je nek, je schouders en je armen. Dit voelt voor jouw paard niet fijn. Probeer jezelf aan het roer te plaatsen van jouw gemoedstoestand. Probeer voor ogen te krijgen waar je exact angst voor heb en probeer te beargumenteren hoe reëel die angst of die gevaren waar je bang voor bent dan zijn.

Zorg daarbij dat de omstandigheden zo veilig mogelijk zijn. Goeie cap, veiligheidsbeugels en eventueel bodyprotector. Daarnaast zorg je op de grond al dat je altijd je paard onder controle hebt en weet dat jouw wil wet is. Verder rijd je al jaren, je zult best veel geleerd hebben en stevig in het zadel zitten. Wat is het ergste dat kan gebeuren? Een keer vallen? Veel kan je helpen door niet alleen te gaan rijden maar iemand mee te nemen of samen met een stalgenoot te gaan rijden. Angst kun je overwinnen door je grenzen te verleggen en daarin kleine stapjes te hemen. Probeer je paard vertrouwen te geven, leer loslaten en leer je focus te leggen naar positieve ervaringen ipv de negatieve. Probeer te beseffen dat het niet vanzelfsprekend is voor een paard om in een relatief kleine ruimte op cirkels te galopperen met een ruiter, dit is voor veel jonge paarden moeilijk. Hiervoor moeten kilometers gemaakt worden waarbij zij leert hoe ze zich in balans moet houden. Ze heeft hiervoor hals en hoofd nodig. Je zult die ruimte met je teugels dus ook moeten geven. Niet losgooien hoor maar zeker niet vasthouden, gewoon prettig contact.en meegaan. Ik hoop dat je fijne hulp gaat vinden en je je merrie en jouzelf een kans geeft om deze fase te overwinnen om later trots te kunnen terugkijken en een superband met haar te krijgen. Ik denk dat jullie dat verdienen en dat dit geweldige paard niet voor niets op jouw pad is gekomen. Ik ben een echt merriemens dus ik weet dat het niet makkelijk is, is het bij toeval ook een vos?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 11-04-21 22:25

Geplaatst door de TopicStarter : 11-04-21 22:25

ikke schreef:
Goh, wat klinkt dat bekend.

Dat noemen ze spiegelen en sommige mensen betalen best veel geld om op hun kop te krijgen van een paard; jij krijgt het zomaar, gratis en voor niks!

Daar zit ook gelijk je antwoord: jij moet niet alleen een instructeur hebben die je technisch netjes leert rijden maar die je ook leert om in die spiegel te kijken en daar de juiste acties op uit te zetten.

Het meest geweldige voorbeeld dat ik ooit heb gezien: kennis van me, inderdaad ook met een merrie, die moest niet gaan rijden als het paard hengstig was EN zij ongesteld.
Op enig moment zie ik haar rijden en zeg tegen d'r: is het weer zover? Zij: kun je het zien? ik: ja. Zij: oh, dan stop ik maar.
Op zo'n moment kon ze prima een buitenrit gaan maken, hebben we ook meerdermalen gedaan, maar ze moest dan niet serieus willen rijden/trainen.

Grofweg heb je hierin twee soorten paarden:
Degene die zeggen: kom maar baas, ik zorg wel voor je. Dat zijn vaak oudere, ervaren taarten (niet per se merries) die al het nodige gezien hebben.

Dan heb je ook degene die zeggen: ja, doei, als jij al niet weet wat je met jezelf aan moet, kom dat dan niet op mij projecteren. Vaak de jongere paarden.
Dit is echter geen wet van meden en perzen!

Natuurlijk zijn hier ook tig variaties en gradaties op; elk paard doet dat op z'n eigen manier.

Jij hebt er kennelijk eentje te pakken die het je redelijk ongezouten voor de voeten gooit.

Dank voor je uitgebreide reactie! Je hebt helemaal gelijk. Ik heb twee instructeurs die beide gericht zijn op angstige ruiters. Helaas ben ik nu op het punt dat ik er echt absoluut niet eens meer op durf.
Ik dacht de nodige rijervaring te hebben, ook voor een jonger paard. Maar dit blijkt dus achteraf gezien niet zo te zijn. Gezien ik niet lekker in mijn vel zit, vrees ik dat dit gewoon geen goede combinatie is. Helaas durf ik er nu dus echt helemaal niets meer mee.

piezze schreef:
Hi TS,

Je mag m.i. best wat milder zijn voor jezelf. Ik denk dat jij de lat heel hoog legt voor jezelf. Je doet je best om het paard te geven wat ze nodig heeft. De juiste stalling en verzorging en je wilt dat get rijden ook perfect gaat. Als het allemaal niet lukt heb je het gevoel dat je faalt.

Feit is dat sommige merries gewoon moeilijk zijn en superslim. Het is een ware kunst om een paard goed te beleren. Dit kost ook gewoonweg veel tijd en alles wat je per ongeluk verkeerd aanleert gaat er heel moeilijk weer uit. Daarom is het belangrijk dat je goed voor ogen heb wat je eigen doelen zijn ermee. Inderdaad slim om een trainer te vinden die je kan helpen om de basisdingen goed aan te leren. Verkopen lijkt een snelle fix maar let wel, dit paard geeft jou duidelijk aan waar jouw pijnpunten liggen. Het feit dat jij huilend naar huis teruggaat, betekent niet meer dan dat het paard je heel lief is en dat je goed wilt doen en gevoel hebt dat jij tekort schiet. Ook een ander paard gaat ook op bepaalde punten of in bepaalde fases van je training je dat gevoel geven. Je bent namelijk niet perfect en dit paard is dat ook niet. Een ander paard gaat ook niet perfect zijn. Soms moet je doelen bijstellen en vooral moet je nu zoeken naar manieren om verbeteringen te krijgen. Vaak zijn dit kleine veranderingen die grote effecten gaan hebben op de lange duur. Paarden zijn echte gewoonte dieren, sommige dingen slijten er ongemerkt in bij het trainen van je paard. Heel veel ongewenst gedrag is heel goed te voorkomen door bijtijds te schakelen. Door zelf minder voorspelbaar te worden voor je paard. Verras je paard door haar meteen aan het werk te zetten met iets waar je anders niet mee begint, ga als eerste draven en galloperen bijvoorbeeld, of begin met een korte buitenrit en ga dan trainen. Probeer te ontdekken wat jouw paard positief triggert, misschien balkjes lopen of behendigheidsdingen als slalommen. Probeer heel duidelijk te zijn met jouw hulpen, misschien geef je onbewust tegenstrijdige hulpen, gas geven en remmen tegelijk, of naar links willen gaan en je gewicht naar rechts hebben. Misschien geef je je hulpen te hard. Merries kunnen supergevoelig zijn en als ze het idee hebben dat je hun signalen niet opvangt een beetje murw worden. Probeer ook op de grond, bij het verzorgen en op en afzadelen verbinding te houden met haar, kom er achter wat ze fijn vind en wat niet. Een band smeed je van 2 kanten, je kan het niet afdwingen naar je moet je wel openstellen.

Dan het puntje angst. Angst werkt verlammend, bij angst verstijfd je lichaam. Als dit op je paard plaatsvind dan worden je billen als het ware hard en je zal verkrampen in je nek, je schouders en je armen. Dit voelt voor jouw paard niet fijn. Probeer jezelf aan het roer te plaatsen van jouw gemoedstoestand. Probeer voor ogen te krijgen waar je exact angst voor heb en probeer te beargumenteren hoe reëel die angst of die gevaren waar je bang voor bent dan zijn.

Zorg daarbij dat de omstandigheden zo veilig mogelijk zijn. Goeie cap, veiligheidsbeugels en eventueel bodyprotector. Daarnaast zorg je op de grond al dat je altijd je paard onder controle hebt en weet dat jouw wil wet is. Verder rijd je al jaren, je zult best veel geleerd hebben en stevig in het zadel zitten. Wat is het ergste dat kan gebeuren? Een keer vallen? Veel kan je helpen door niet alleen te gaan rijden maar iemand mee te nemen of samen met een stalgenoot te gaan rijden. Angst kun je overwinnen door je grenzen te verleggen en daarin kleine stapjes te hemen. Probeer je paard vertrouwen te geven, leer loslaten en leer je focus te leggen naar positieve ervaringen ipv de negatieve. Probeer te beseffen dat het niet vanzelfsprekend is voor een paard om in een relatief kleine ruimte op cirkels te galopperen met een ruiter, dit is voor veel jonge paarden moeilijk. Hiervoor moeten kilometers gemaakt worden waarbij zij leert hoe ze zich in balans moet houden. Ze heeft hiervoor hals en hoofd nodig. Je zult die ruimte met je teugels dus ook moeten geven. Niet losgooien hoor maar zeker niet vasthouden, gewoon prettig contact.en meegaan. Ik hoop dat je fijne hulp gaat vinden en je je merrie en jouzelf een kans geeft om deze fase te overwinnen om later trots te kunnen terugkijken en een superband met haar te krijgen. Ik denk dat jullie dat verdienen en dat dit geweldige paard niet voor niets op jouw pad is gekomen. Ik ben een echt merriemens dus ik weet dat het niet makkelijk is, is het bij toeval ook een vos?

Heel erg bedankt voor je reactie en het meedenken! Je hebt helemaal gelijk. Helaas heb ik nu het dieptepunt bereikt dat ik niks meer met haar durf. Ik heb twee instructeurs die gericht zijn op angstige ruiters. Maar ik verstijf nu zo erg dat ik er niet meer op durf te stappen en zodra ik erop zit inderdaad letterlijk verlam en eraf wil. Dit terwijl ik weet dat ze echt geen gevaarlijk paard is, ik weet ook niet wat er met mij gebeurt.
Weg doen is absoluut niet mijn eerste keuze. Echter vrees ik dat ik met mijn angst echt meer kapot ga maken dan goed kan doen.
Nogmaals dank dat je de moeite hebt genomen om te reageren!

**Geplaatst**: 11-04-21 22:33

Geplaatst: 11-04-21 22:33

Ik herken mijzelf helemaal in je verhaal. Dacht dat ik wel redelijk kon rijden toen ik mijn eerste paard kocht. Wat ik heel ‘eng’ vond was dat ik geen idee had hoe hij zou reageren in bepaalde situaties. Conclusie, ik durfde het eerste jaar niet te galopperen. Na heel veel les en elkaar beter leren kennen is het helemaal goed gekomen. Ik wens je veel wijsheid toe!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 11-04-21 22:36

Geplaatst door de TopicStarter : 11-04-21 22:36

Koekie73 schreef:
Hoi TS, wat rot zeg. Dit zou ontspanning moeten geven en dan kom je uiteindelijk op dit punt.

Ik kan me helemaal vinden in wat @babootje schrijft. Als je nog niet hebt besloten je paard te verkopen, zou ik je adviseren je paard een aantal weken in training te zetten bij een professional en te zorgen dat je daar zelf een aantal keren per week met begeleiding van hen gaat rijden.

De jonge pony die ik kocht voor mijn dochter (die al een eigen pony had gehad en al een leuk potje kon rijden) ging ineens met regelmaat rodeo rijden. We weten nu dat we nog consequenter met hem hadden moeten zijn en dat het een pony is met karakter waar ze net nog even wat ervaring voor miste.

Ik heb besloten hem 4 weken (dat is uiteindelijk 6 weken geworden) in training te zetten en na 1,5 week is mijn dochter daar 3x per week gaan rijden. Eerst op een heel braaf paard van deze instructrice (om weer wat vertrouwen te krijgen en omdat instructrice nu wist waar ze aan moesten werken) en na een week terug op haar eigen pony. En toen ging het supersnel. Instructrice bleef die weken de pony bijrijden en longeren.
Na 6 weken ging hij weer mee naar huis.

Mijn dochter is zo ongelooflijk vooruit gegaan (en de pony ook!!) Ze zijn echt een team geworden en begrijpen elkaar nu. Ze hebben vertrouwen in elkaar gekregen. Het is nog steeds een pittig ding waarbij je altijd consequent moet blijven, je kunt niet teveel 'verslappen' maar dat vindt mij dochter nu echt leuk. Ze krijg nog steeds (nu bij ons) les van deze instructrice en indien nodig stapt deze zelfs nog wel eens op (stiekem vindt ze de pony erg leuk) en daar heeft dochter ook profijt van.

We zijn zo blij dat we dat hebben gedaan! Maar dat kan alleen als je daar zelf toe gemotiveerd bent.
Mijn dochter is echt qua niveau enorm vooruit gegaan dus het kan ook erg leerzaam zijn.

Sterker nog, 6 weken geleden hebben we een 2e 4-jarige erbij gekocht die ze nu weer opleidt Dat gaat dit keer veel soepeler Met de ander kan ze inmiddels lezen en schrijven en doet ze alles. Als het goed is, over 2 weken hun 1e concours.

Aan de andere kant, als je denkt dat je er tegenop blijft zien, is er niets op tegen om een ander thuis te zoeken voor je paard uiteraard.

Dit is inderdaad misschien wel een goed idee om te overwegen. Wat fijn dat dat bij jullie zo goed heeft geholpen! Ik ga eens op onderzoek uit!

**Geplaatst**: 11-04-21 22:53

Re: Onzekerheid, angst bij eerste eigen paard-verkopen/doorgaan?

Geplaatst: 11-04-21 22:53

En als je bv een goede longeer training doet en er dan even op stapt om uit te stappen? Ik ben zelf ook een best Angstige ruiter na een paar ongelukken met een wel gevaarlijk paard. Ik heb ook een jong paard gekocht en scheet echt peulen, ook omdat ik van een paardje van 160 naar 175 ging.. Ik ben toen ik bang werd weer vanaf 0 begonnen. Eerst longeren, durf ik erop? Ja/nee het is beide goed. Zo steeds kleine stukjes uitbouwen. Nu na bijna 2 jaar heb ik vol vertrouwen met mijn paard. Die tijd heeft het ook echt nodig gehad. Ik ben gisteren voor het eerst alleen het bos in geweest omdat ik het nu durfde. Ga eerst dingen doen die je leuk vind en durft ook al is het maar ff knuffelen of wandelen. Ik heb mezelf op een gegeven moment ook overbluft. Bluffen hielp bij mij heel erg. Zag paard wat engs? Dan zei ik tegen paard: haha ga jij ff rondje bokken loser. Het zijn misschien kleine stomme dingen maar ze hebben mij erg geholpen. En durfde ik het niet? Dan vroeg ik of een vriendin van mij haar wilde rijden. Die heeft de eerste oefenparcoursen ook met haar gedaan, de eerste keren op ander terrein, de eerste keer bos. Dat is niet falen of stom dat ik dat niet kon. Dat was voor mij een punt van zien dat ze braaf was en dat het goed ging. Ook daar kreeg ik vertrouwen van. Geef jezelf vooral lekker de tijd en probeer de accepteren dat je nou eenmaal even zo in elkaar steekt op dit moment. Dat is echt niet erg en denk dat 9/10 ruiters dit ook echt herkennen

**Geplaatst**: 12-04-21 09:37

Geplaatst: 12-04-21 09:37

Deesxx85 schreef:
Heel erg bedankt voor je reactie en het meedenken! Je hebt helemaal gelijk. Helaas heb ik nu het dieptepunt bereikt dat ik niks meer met haar durf. Ik heb twee instructeurs die gericht zijn op angstige ruiters. Maar ik verstijf nu zo erg dat ik er niet meer op durf te stappen en zodra ik erop zit inderdaad letterlijk verlam en eraf wil. Dit terwijl ik weet dat ze echt geen gevaarlijk paard is, ik weet ook niet wat er met mij gebeurt.
Weg doen is absoluut niet mijn eerste keuze. Echter vrees ik dat ik met mijn angst echt meer kapot ga maken dan goed kan doen.
Nogmaals dank dat je de moeite hebt genomen om te reageren!

En als je nu eens beslist van heel dat rijden te laten voor wat het is en eerst vanaf de grond aan jouw band met haar te werken. Dat kan door middel van actief grondwerk, maar ook door gewoon in haar buurt te zijn, haar te borstelen, wassen, vlechten, zien wat zij leuk vindt en waar ze minder van geniet, bekijken hoe zij op jou reageert en jij op haar,... Maar dat je dat rijden even helemaal aan de kant laat.

En hoe voel je je bij wat ik net getypt heb? Voel je iets als "ah ja, dat is echt wel top om te proberen" of zeg je "pffff, eigenlijk heb ik daarvoor geen paard gekocht. Ik wil toch liefst ongecompliceerd rijden."

**Geplaatst**: 12-04-21 10:05

Geplaatst: 12-04-21 10:05

Ik kan je alleen mijn verhaal vertellen en hoe mijn aanpak was.

Ik kocht een jong (niet bereden) paard super gevoelig maar wel eerlijk.
Ik er niet lekker aan communicatie gelijk verstoord.

Ik ben kritisch naar mezelf gaan kijken en ben zelfs van baan geswitched omdat dit me veel stress bezorgde.
Dat heeft mijn paard me eigenlijk laten inzien door me enorm te spiegelen.

Ik stap er nu nog steeds niet op als ik er niet helemaal bij ben. We krijgen dan samen kortsluiting. Ik kan het niet uitleggen maar dan loopt het voor geen meter.

Eigenlijk is dit paard mijn mental coach.
Ik zit ook veel beter in mijn vel nadat ik deze keuzes heb gemaakt.
Maar ik projecteer het gedrag van mijn dieren altijd om mezelf. Ik heb er onwijs veel van geleerd en ik vind mezelf nu een prettiger en veel rustiger mens. Maar ik heb dat ook wel allemaal dieren met een uitgesproken karakter.

Misschien heel wat anders dan wat je zelf in gedachten had maar ik dacht dat het misschien interessant was om deze insteek te delen.

Het is ook geen schande om je paard te verkopen en te kiezen voor eentje die zijn rondje bobbelt. Je kunt ook iemand je paard laten trainen en dat jij dan later weer kunt opstappen met meer vertrouwen.

Zo'n diepe angst die jij ervaart vraagt om wat afstand.

**Geplaatst**: 12-04-21 10:44

Geplaatst: 12-04-21 10:44

Maar als je zo angstig bent, hoe zie je het dan voor je met een nieuw paard?
Het lijkt me dat dat ook een hoge drempel gaat worden en het nieuwe paard zal toch waarschijnlijk ook op jou reageren.

**Geplaatst**: 12-04-21 10:47

Geplaatst: 12-04-21 10:47

Horseloverl schreef:
En als je bv een goede longeer training doet en er dan even op stapt om uit te stappen? Ik ben zelf ook een best Angstige ruiter na een paar ongelukken met een wel gevaarlijk paard. Ik heb ook een jong paard gekocht en scheet echt peulen, ook omdat ik van een paardje van 160 naar 175 ging.. Ik ben toen ik bang werd weer vanaf 0 begonnen. Eerst longeren, durf ik erop? Ja/nee het is beide goed. Zo steeds kleine stukjes uitbouwen. Nu na bijna 2 jaar heb ik vol vertrouwen met mijn paard. Die tijd heeft het ook echt nodig gehad. Ik ben gisteren voor het eerst alleen het bos in geweest omdat ik het nu durfde. Ga eerst dingen doen die je leuk vind en durft ook al is het maar ff knuffelen of wandelen. Ik heb mezelf op een gegeven moment ook overbluft. Bluffen hielp bij mij heel erg. Zag paard wat engs? Dan zei ik tegen paard: haha ga jij ff rondje bokken loser. Het zijn misschien kleine stomme dingen maar ze hebben mij erg geholpen. En durfde ik het niet? Dan vroeg ik of een vriendin van mij haar wilde rijden. Die heeft de eerste oefenparcoursen ook met haar gedaan, de eerste keren op ander terrein, de eerste keer bos. Dat is niet falen of stom dat ik dat niet kon. Dat was voor mij een punt van zien dat ze braaf was en dat het goed ging. Ook daar kreeg ik vertrouwen van. Geef jezelf vooral lekker de tijd en probeer de accepteren dat je nou eenmaal even zo in elkaar steekt op dit moment. Dat is echt niet erg en denk dat 9/10 ruiters dit ook echt herkennen

Zo doe ik het nu ook met mijn nieuwe paardje. Altijd eerst longeren en dan erop. Steeds meer uitbouwen en steeds meer doen om zo vertrouwen te krijgen. Wat bij mij ook helpt is iemand die in het midden van de bak gaat staan. Een soort steun en die op je kan inpraten als het voor jezelf lastig wordt.

**Geplaatst**: 12-04-21 10:51

Geplaatst: 12-04-21 10:51

MirandaMalik schreef:
Maar als je zo angstig bent, hoe zie je het dan voor je met een nieuw paard?
Het lijkt me dat dat ook een hoge drempel gaat worden en het nieuwe paard zal toch waarschijnlijk ook op jou reageren.

Maar ze had eerst een oud verzorgpaard en dat ging wel.Het is wel vaker als je eerst een oud braaf paard had en vervolgens een nieuw jong dier koopt,dat die overgang heel moeilijk is.

**Geplaatst**: 12-04-21 10:55

Geplaatst: 12-04-21 10:55

anjali schreef:
MirandaMalik schreef:
Maar als je zo angstig bent, hoe zie je het dan voor je met een nieuw paard?
Het lijkt me dat dat ook een hoge drempel gaat worden en het nieuwe paard zal toch waarschijnlijk ook op jou reageren.

Maar ze had eerst een oud verzorgpaard en dat ging wel.Het is wel vaker als je eerst een oud braaf paard had en vervolgens een nieuw jong dier koopt,dat die overgang heel moeilijk is.

Zo jong is het beestje ook niet en hij is braaf.
Het ligt denk ik niet zozeer aan het paard zelf, maar dat het anders is dan de vorige, die waren natuurlijk helemaal op elkaar ingespeeld.
Een nieuwe is ook anders.
Ik denk dat ze eerst van haar angst af moet komen en moet leren begrijpen wat er precies mis is.

**Geplaatst**: 12-04-21 11:03

Geplaatst: 12-04-21 11:03

Goh, het lijkt wel alsof ik een variant lees op mijn eigen verhaal zo'n 15 jaar geleden.
Want toen kocht ik ook een eigen paard, Walter. Walter was destijds 2 jaar oud, een bewuste keuze

Ik had namelijk jaren als bijrijder de oliebol van anderen mogen opruimen qua africhtingsfouten, ik had daar geen zin meer in. Dus een onbeschreven blad gekocht.
Na een paar maanden al heeft Walter me een tand uit de mond getrapt. Geen ongeluk, een gerichte actie

Ik heb ook wat aangemodderd die eerste jaren, zeker in het begin durfde ik niet eens bij zijn achterbenen in de buurt te komen, zo bang was ik. Dat was voor mij ook een nieuwe ervaring, ik was echt nooit bang voor welk paard dan ook. Maar dus wel voor mijn eigen paard, handige keus dit :')

De reden dat ik hem niet verkocht heb, is omdat ik enerzijds voor mezelf van die angst af wilde komen. Want als ik een ander paard zou hebben, zou dat dus die angst niet oplossen... Maar anderzijds ook omdat ik een jong paard had met een vreselijk ingewikkeld karakter. Hij viel niet te dwingen, werd soms ronduit gevaarlijk, maar was geen speciaal goed paard. Die komt in de handel terecht en wil ik op mijn geweten hebben dat hij nog meer mensen verwondt? Nee, dat wilde ik niet.

Dus we zijn aan de slag gegaan. De juiste hulp vinden viel in het begin nog niet mee, er is heel wat instructie voorbij gekomen die me uiteindelijk soms niet, of alleen een stukje verder kon helpen. Een stalgenoot, die later een goede vriendin is geworden heeft me wel op weg geholpen en daarna heb ik o.a. jaren les gehad van haar instructrice. Zij wist het ook niet altijd meteen, vond Walter ook een ingewikkeld paard, maar dacht altijd mee. En we kwamen uiteindelijk altijd wel weer verder.
Helaas heb ik niet kunnen voorkomen dat hij nooit meer een ander zou verwonden, dat heeft hij wel gedaan.

Maar zoals je ook kunt lezen is Walter er nog steeds. Hij wordt dit jaar 18

Het doel dat ik met hem had, lange buitenritten maken in mijn eentje, heb ik nooit echt goed met hem bereikt. Maar zeker sinds ik er een jonge ruin bij heb, heb ik gemerkt hoe ver ik uiteindelijk wél met hem gekomen ben.
Het is in de bak absoluut een betrouwbaar en fijn paard, ik kan er iedereen op zetten inclusief mijn kleine nichtje (maar ik moet er wel bij zijn en blijven). Zowel onder het zadel als met longeren met dubbele lijnen (dat vindt hij echt zó leuk!), grondwerk gaat ook goed. Op buitenrit met een ander paard ook (of meerdere paarden). Twee zaken heb ik nooit echt voor elkaar gekregen: alleen buitenrijden en trailerladen.
Voor mij is dit voldoende: ik heb een paard voor mijn plezier, en in mijn geval betekent dat ook uitdaging, leren, spiegelen.

**Geplaatst**: 12-04-21 11:24

Geplaatst: 12-04-21 11:24

Wat vervelend voor je TS.
Ik kocht 8 jaar geleden 2 haflingers. Een ruin (Anton) en een merrie (Roos). Ik zat al van baby af aan op paarden. Maar toen werden het voor het eerst mijn eigen paarden. Wat was dat heftig. Soms leuk, vooral de omgang was erg leuk maar het rijden was echt heel lastig.
Na ongeveer een jaar kon ik goed overweg met Roos. Zij neemt de leiding als ik dat niet durf en als ik niet lekker in mijn vel zit dan zorgt zij dat ik ontspan. Nu na 8 jaar doen we echt alles samen en is ze echt mijn vriendin.
Anton daarentegen spiegelt enorm en daar kan ik echt alleen op rijden als ik lekker in mijn vel zit en ontspannen ben. Dat is de laatste tijd steeds meer zo dus rijd ik hem wat vaker.

Een paar jaar geleden heb ik hem verkocht door omstandigheden. Maar ook de nieuwe eigenaren hadden moeite met zijn karakter. Ik wilde niet dat hij in de handel kwam en heb hem weer teruggekocht.
Ik heb nu een hele fijne bijrijdster die wel echt een klik met hem heeft en alles met hem doet. Dat is voor hem heel erg leuk en voor mij ook leuk om te zien. Doordat hij zo goed reageert op haar onder het zadel, durf ik ook meer.

Op de grond zijn Anton en ik wel aan elkaar gewaagd. Dus grondwerk is sowieso iets wat we regelmatig samen doen.

Wat ik je als tip kan meegeven... probeer te blijven rijden op andere paarden zodat je niet de feeling kwijtraakt. Ga bijvoorbeeld mee op georganiseerde buitenritten zodat je lekker kunt ontspannen op een braaf paard.
Daarnaast lekker veel grondwerk doen met je paard. Misschien komt er wel een moment dat het dan goed voelt. Op zo'n dag dat alles goed gaat. Jij bent ontspannen, het zonnetje schijnt en je paard is lekker meewerkend. Op zo'n moment pas opstappen en niet omdat je een paard hebt waarvan je vindt dat je erop moet rijden of om dat andere vinden dat het wel kan.

Luister naar je gevoel. En als dat is dat je op zoek gaat naar een ander paard dan is dat ook helemaal prima.

**Geplaatst**: 12-04-21 11:34

Geplaatst: 12-04-21 11:34

Bah, wat rot voor je, TS.
Wees niet te hard voor jezelf - elk paard is een individu en het kan best wennen zijn als je paard helemaal het tegenovergestelde is van wat je gewoon bent.

Ik heb sinds anderhalf jaar een ruin die compleet het tegenovergestelde is van mijn eerste paard. Het is wennen en we zijn er nog lang niet. Zomaar zorgeloos rijden in de piste zit er nog niet voor ons maar op sommige dagen durven we het beiden aan en rijden we op wolkjes.
We komen van ik die erg bang was geworden van hem na een val (zowel op als naast hem) en hem voor geen haar vertrouwde. Ondertussen durf ik grondwerk aan, rijden in een roundpen en nemen we vaak de kop in groepswandelingen. In de grote piste rijden is nog een ander verhaal maar ik wil gewoon aangeven dat wederzijds vertrouwen werk en vooral veel tijd vergt. De ene dag gaat het goed, de andere dag minder en daar heb ik vrede mee genomen.

Volg vooral je buikgevoel en wees niet te streng voor jezelf! Veel wijsheid toegewenst :(:)

**Geplaatst**: 12-04-21 11:41

Geplaatst: 12-04-21 11:41

Achterom schreef:
Goh, het lijkt wel alsof ik een variant lees op mijn eigen verhaal zo'n 15 jaar geleden.
Want toen kocht ik ook een eigen paard, Walter. Walter was destijds 2 jaar oud, een bewuste keuze Ik had namelijk jaren als bijrijder de oliebol van anderen mogen opruimen qua africhtingsfouten, ik had daar geen zin meer in. Dus een onbeschreven blad gekocht.
Na een paar maanden al heeft Walter me een tand uit de mond getrapt. Geen ongeluk, een gerichte actie
Ik heb ook wat aangemodderd die eerste jaren, zeker in het begin durfde ik niet eens bij zijn achterbenen in de buurt te komen, zo bang was ik. Dat was voor mij ook een nieuwe ervaring, ik was echt nooit bang voor welk paard dan ook. Maar dus wel voor mijn eigen paard, handige keus dit

De reden dat ik hem niet verkocht heb, is omdat ik enerzijds voor mezelf van die angst af wilde komen. Want als ik een ander paard zou hebben, zou dat dus die angst niet oplossen... Maar anderzijds ook omdat ik een jong paard had met een vreselijk ingewikkeld karakter. Hij viel niet te dwingen, werd soms ronduit gevaarlijk, maar was geen speciaal goed paard. Die komt in de handel terecht en wil ik op mijn geweten hebben dat hij nog meer mensen verwondt? Nee, dat wilde ik niet.

Dus we zijn aan de slag gegaan. De juiste hulp vinden viel in het begin nog niet mee, er is heel wat instructie voorbij gekomen die me uiteindelijk soms niet, of alleen een stukje verder kon helpen. Een stalgenoot, die later een goede vriendin is geworden heeft me wel op weg geholpen en daarna heb ik o.a. jaren les gehad van haar instructrice. Zij wist het ook niet altijd meteen, vond Walter ook een ingewikkeld paard, maar dacht altijd mee. En we kwamen uiteindelijk altijd wel weer verder.
Helaas heb ik niet kunnen voorkomen dat hij nooit meer een ander zou verwonden, dat heeft hij wel gedaan.

Maar zoals je ook kunt lezen is Walter er nog steeds. Hij wordt dit jaar 18 Het doel dat ik met hem had, lange buitenritten maken in mijn eentje, heb ik nooit echt goed met hem bereikt. Maar zeker sinds ik er een jonge ruin bij heb, heb ik gemerkt hoe ver ik uiteindelijk wél met hem gekomen ben.
Het is in de bak absoluut een betrouwbaar en fijn paard, ik kan er iedereen op zetten inclusief mijn kleine nichtje (maar ik moet er wel bij zijn en blijven). Zowel onder het zadel als met longeren met dubbele lijnen (dat vindt hij echt zó leuk!), grondwerk gaat ook goed. Op buitenrit met een ander paard ook (of meerdere paarden). Twee zaken heb ik nooit echt voor elkaar gekregen: alleen buitenrijden en trailerladen.
Voor mij is dit voldoende: ik heb een paard voor mijn plezier, en in mijn geval betekent dat ook uitdaging, leren, spiegelen.

Dat vind ik heel bewonderingswaardig van je .Maar ik kan dat niet. Ik heb er ook ooit een gehad die me expres en gericht raak trapte en die heb ik teruggebracht.Want ik was er bang van geworden en dan is voor mij het plezier eraf. De liefde moet wel van twee kanten komen.Maar goed,zo denk ik erover.

**Geplaatst**: 12-04-21 11:48

Geplaatst: 12-04-21 11:48

anjali schreef:
Achterom schreef:
Goh, het lijkt wel alsof ik een variant lees op mijn eigen verhaal zo'n 15 jaar geleden.
Want toen kocht ik ook een eigen paard, Walter. Walter was destijds 2 jaar oud, een bewuste keuze Ik had namelijk jaren als bijrijder de oliebol van anderen mogen opruimen qua africhtingsfouten, ik had daar geen zin meer in. Dus een onbeschreven blad gekocht.
Na een paar maanden al heeft Walter me een tand uit de mond getrapt. Geen ongeluk, een gerichte actie
Ik heb ook wat aangemodderd die eerste jaren, zeker in het begin durfde ik niet eens bij zijn achterbenen in de buurt te komen, zo bang was ik. Dat was voor mij ook een nieuwe ervaring, ik was echt nooit bang voor welk paard dan ook. Maar dus wel voor mijn eigen paard, handige keus dit

De reden dat ik hem niet verkocht heb, is omdat ik enerzijds voor mezelf van die angst af wilde komen. Want als ik een ander paard zou hebben, zou dat dus die angst niet oplossen... Maar anderzijds ook omdat ik een jong paard had met een vreselijk ingewikkeld karakter. Hij viel niet te dwingen, werd soms ronduit gevaarlijk, maar was geen speciaal goed paard. Die komt in de handel terecht en wil ik op mijn geweten hebben dat hij nog meer mensen verwondt? Nee, dat wilde ik niet.

Dus we zijn aan de slag gegaan. De juiste hulp vinden viel in het begin nog niet mee, er is heel wat instructie voorbij gekomen die me uiteindelijk soms niet, of alleen een stukje verder kon helpen. Een stalgenoot, die later een goede vriendin is geworden heeft me wel op weg geholpen en daarna heb ik o.a. jaren les gehad van haar instructrice. Zij wist het ook niet altijd meteen, vond Walter ook een ingewikkeld paard, maar dacht altijd mee. En we kwamen uiteindelijk altijd wel weer verder.
Helaas heb ik niet kunnen voorkomen dat hij nooit meer een ander zou verwonden, dat heeft hij wel gedaan.

Maar zoals je ook kunt lezen is Walter er nog steeds. Hij wordt dit jaar 18 Het doel dat ik met hem had, lange buitenritten maken in mijn eentje, heb ik nooit echt goed met hem bereikt. Maar zeker sinds ik er een jonge ruin bij heb, heb ik gemerkt hoe ver ik uiteindelijk wél met hem gekomen ben.
Het is in de bak absoluut een betrouwbaar en fijn paard, ik kan er iedereen op zetten inclusief mijn kleine nichtje (maar ik moet er wel bij zijn en blijven). Zowel onder het zadel als met longeren met dubbele lijnen (dat vindt hij echt zó leuk!), grondwerk gaat ook goed. Op buitenrit met een ander paard ook (of meerdere paarden). Twee zaken heb ik nooit echt voor elkaar gekregen: alleen buitenrijden en trailerladen.
Voor mij is dit voldoende: ik heb een paard voor mijn plezier, en in mijn geval betekent dat ook uitdaging, leren, spiegelen.

Dat vind ik heel bewonderingswaardig van je .Maar ik kan dat niet. Ik heb er ook ooit een gehad die me expres en gericht raak trapte en die heb ik teruggebracht.Want ik was er bang van geworden en dan is voor mij het plezier eraf. De liefde moet wel van twee kanten komen.Maar goed,zo denk ik erover.

Dat een paard trapt, betekent niet dat de liefde niet van twee kanten komt he

Zo maakt iedereen zijn eigen keuzes, er is geen goed en fout met dit soort dingen.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 12-04-21 22:48

Re: Onzekerheid, angst bij eerste eigen paard-verkopen/doorgaan?

Geplaatst door de TopicStarter : 12-04-21 22:48

Super bedankt iedereen voor al jullie berichten en de tijd om te reageren! Ik heb al jullie tips en ervaringen even op mij in laten werken.

Nog wat aanvullende info:
Ik ben 36 jaar en heb dus vanaf mijn 17e één bijrijdpaardje gehad (ik rijd vanaf mijn 8e). Een hele pittige draver. Echter kon ik daar alles mee en deed hierdoor de aanname dat ik redelijk kon rijden.

Ik ben voor mijn eerste eigen paard gevallen omdat ik haar niet alleen in de bak heb proefgereden, maar ook langs een hele drukke weg (lees: opleggers en groot verkeer). Ze was hier zo braaf en totaal niet onder de indruk, dat ik besloot haar te kopen.

Ik maakte mij niet zo druk dat ze nog veel moest leren, want ik had toch voldoende ervaring?! Haha, nou dat viel dus even tegen.

Ik ben direct begonnen met lessen, dus wilde niet zonder hulp aan de slag gaan. Alles om haar zo goed mogelijk alles aan te leren.

Ik had verder geen grote ambities, dus ik hoef echt niet perse wedstrijden te rijden etc. Maar wellicht in de toekomst. Stap, draf, gallop, klein sprongetje hier en daar en natuurlijk buiten rijden. Als ik zie wat we afgelopen jaar hebben gedaan, dan hebben we alles uit de voorgaande zin ook gedaan.

Zelfs een tweede instructrice erbij gehaald en hierdoor geleerd dat de spanning die wij opbouwen, echt vanuit mij komen.

Ze doet echt geen stap verkeerd, is heel erg eerlijk. Helaas hebben er wat dingen in mijn leven afgespeeld de afgelopen maanden (en ik ben al stresskip van mijzelf). Hierdoor merkte ik dat we eigenlijk voornamelijk achteruit gaan. Dit komt 100% door mijn eigen spanningen. Helaas heeft ze mij heel erg laten schrikken door ervandoor te gaan. Nu weet ik dat dat altijd kan gebeuren... Maarja, de angst zat in mijn lijf. Daarom begon ik te twijfelen of een relatief jong paard wel bij mij past. Ze is dus echt een hele confronterende spiegel. Iets wat ik niet zo heftig gewend was met mijn trouwe dravertje.

Vanavond heb ik er weer op gezeten en gestapt en gedraafd (Goh wat kun je jezelf dan weer een beginner voelen he?!)
Een stalgenootje heeft haar daarna nog even goed rondgereden en ook gegaloppeerd. Geen stap verkeerd, super braaf. Eigenlijk ook wel een conclusie die ik diep van binnen wel weet, ze moet gewoon lekker zeker gereden worden. En dat is dus precies wat ik niet meer ben.

Ze is verder dus heel erg lief, zet geen stap verkeerd, maar heeft gewoon wel leiding nodig.
Iets wat ik moeilijk vind, omdat ik even door een vervelende periode ga in mijn leven.

Maar ik wil jullie allemaal heel erg bedanken. Want ik heb nu het volgende besloten: Gezien haar karakter verder echt lief is en ik verkopen een pittig besluit vind (wat koop je daar nou weer voor terug he?), wil ik het de tijd geven. Dus sowieso dit jaar nog.

Ik ben momenteel in gesprek met een trainingsstal om haar door een ervaren persoon verder op te leiden. Mocht ik bang blijven, dan kan ik altijd nog besluiten dat het geen match is en haar verkopen. Maar dan heb ik er wel alles aan gedaan om het wél te laten slagen.

Nu eerst aan mijzelf werken, want hoe lekkerder ik in mijn vel zit, des te fijner zij te rijden is.
Nogmaals dank iedereen voor jullie tijd en reacties!

**Geplaatst**: 13-04-21 06:03

Geplaatst: 13-04-21 06:03

Idd lekker aan jezelf werken. Als er 1 ding is wat ik heb geleerd in de omgang met ons huidige paard is het wees lief voor jezelf. Dat is gewoon zo belangrijk. Dus lekker aan jezelf werken en geef het de tijd.

**Geplaatst**: 13-04-21 07:20

Geplaatst: 13-04-21 07:20

Wat herkenbaar TS!

Ik had wel iets meer verschillende paarden gereden dan jij, maar de laatste 5 jaar alleen maar op mijn senior die inmiddels 27 was, toen ik mijn huidige pony erbij kocht.
Weer een halfinger en ook een ruin, maar toch konden die 2 niet meer van karakter en manier van elkaar verschillen.

Ik had 1 of eigenlijk wel 2 dingen die voor hem spraken: op de grond is hij het meest lieve paard dat ik ken. Heel mensgericht, ontzettende knuffel, daar doet hij ook echt nooit gek.
Naar het bos ging prima en ik had het paard vooral gekocht voor bosritten.

Maar in de bak?
Daar bouwden we samen zo idioot veel spanning op, dat ik er soms binnen t eerste rondje na opstappen alweer naast lag. Met nog meer spanning aan mijn kant van dien...

Voor mij is hij wel de moeite waard om voor te blijven werken, dus ik ben lekker naar buiten met hem blijven gaan en hen een heel jaar lang de bak gemeden, na een keer of wat eraf vallen werkte dat echt niet meer.
Na een jaar mezelf weer bij elkaar geraapt en met hulp van een stalgenoot die wel bleef zitten en hem een keer dat eerste rondje door geduwd heeft, en met veel les, heb ik het rijden in de bak weer opgepakt en inmiddels rijden we (als Corona het weer toelaat) ook dressuurwedstrijden en als hij eens een beetje druk is, ben ik niet meer bang, waardoor we niet die wisselwerking van de spanning opbouwen meer hebben.

Maar heel eerlijk?
Als ik er niet alsnog mijn ding mee had kunnen doen in het bos in dat tussenliggende jaar, had ik er hoogstwaarschijnlijk de brui aan gegeven en hem verkocht.
Ik ging ook door een heel moeilijke periode persoonlijk in de periode dat wij in de bak zo botsten. Ik kon dus gelukkig nog wel mijn ontspanning halen uit het rijden in het bos met hem.
Dan waren wij een heel andere combinatie, zo bizar!
Maar dat heeft ons iig gered.

Een paard hebben is een heel dure hobby en dan moet je er wel plezier van hebben!

Je zult je dus wel moeten afvragen wat de reden is dat je dit paard gekocht hebt en of je denkt dat zij de moeite waard is om ervoor aan het werk te gaan.
Er zijn succesverhalen, zoals je hierboven leest, maar ik ken ook verhalen van mensen die jaren "geploeterd" hebben en pas echt opbloeien toen ze uiteindelijk wél een ander paard kochten.

**Geplaatst**: 13-04-21 08:31

Re: Onzekerheid, angst bij eerste eigen paard-verkopen/doorgaan?

Geplaatst: 13-04-21 08:31

Superveel succes TS! Ik hoop echt van harte voor je dat je die zekerheid en vertrouwen kan terugvinden! Ga zeker in de tussentijd ook nog eens op een ander paard rijden, dat kan heel goed zijn voor je zelfvertrouwen.
Het is dus duidelijk voor mensen geen onbekend verhaal wat je nu doormaakt en er zijn veel succesverhalen, ook ik heb verstijfd gestaan bij het idee van op mijn eigen paard stappen, en nu gaat het weer helemaal top.
Dat nuchtere op de baan is echt een hele fijne kwaliteit, mijn merrie is ook zo en dat is de reden dat ik haar inderdaad nooit zal opgeven!

Dus nogmaals, superveel succes samen en hopelijk komen jullie eruit! En zo niet, dan kan je met opgeheven hoofd zeggen dat je het alle kansen hebt gegeven

**Geplaatst**: 13-04-21 09:42

Geplaatst: 13-04-21 09:42

Deesxx85 schreef:
Super bedankt iedereen voor al jullie berichten en de tijd om te reageren! Ik heb al jullie tips en ervaringen even op mij in laten werken.

Nog wat aanvullende info:
Ik ben 36 jaar en heb dus vanaf mijn 17e één bijrijdpaardje gehad (ik rijd vanaf mijn 8e). Een hele pittige draver. Echter kon ik daar alles mee en deed hierdoor de aanname dat ik redelijk kon rijden.

Ik ben voor mijn eerste eigen paard gevallen omdat ik haar niet alleen in de bak heb proefgereden, maar ook langs een hele drukke weg (lees: opleggers en groot verkeer). Ze was hier zo braaf en totaal niet onder de indruk, dat ik besloot haar te kopen.

Ik maakte mij niet zo druk dat ze nog veel moest leren, want ik had toch voldoende ervaring?! Haha, nou dat viel dus even tegen.

Ik ben direct begonnen met lessen, dus wilde niet zonder hulp aan de slag gaan. Alles om haar zo goed mogelijk alles aan te leren.

Ik had verder geen grote ambities, dus ik hoef echt niet perse wedstrijden te rijden etc. Maar wellicht in de toekomst. Stap, draf, gallop, klein sprongetje hier en daar en natuurlijk buiten rijden. Als ik zie wat we afgelopen jaar hebben gedaan, dan hebben we alles uit de voorgaande zin ook gedaan.

Zelfs een tweede instructrice erbij gehaald en hierdoor geleerd dat de spanning die wij opbouwen, echt vanuit mij komen.

Ze doet echt geen stap verkeerd, is heel erg eerlijk. Helaas hebben er wat dingen in mijn leven afgespeeld de afgelopen maanden (en ik ben al stresskip van mijzelf). Hierdoor merkte ik dat we eigenlijk voornamelijk achteruit gaan. Dit komt 100% door mijn eigen spanningen. Helaas heeft ze mij heel erg laten schrikken door ervandoor te gaan. Nu weet ik dat dat altijd kan gebeuren... Maarja, de angst zat in mijn lijf. Daarom begon ik te twijfelen of een relatief jong paard wel bij mij past. Ze is dus echt een hele confronterende spiegel. Iets wat ik niet zo heftig gewend was met mijn trouwe dravertje.

Vanavond heb ik er weer op gezeten en gestapt en gedraafd (Goh wat kun je jezelf dan weer een beginner voelen he?!)
Een stalgenootje heeft haar daarna nog even goed rondgereden en ook gegaloppeerd. Geen stap verkeerd, super braaf. Eigenlijk ook wel een conclusie die ik diep van binnen wel weet, ze moet gewoon lekker zeker gereden worden. En dat is dus precies wat ik niet meer ben.

Ze is verder dus heel erg lief, zet geen stap verkeerd, maar heeft gewoon wel leiding nodig.
Iets wat ik moeilijk vind, omdat ik even door een vervelende periode ga in mijn leven.

Maar ik wil jullie allemaal heel erg bedanken. Want ik heb nu het volgende besloten: Gezien haar karakter verder echt lief is en ik verkopen een pittig besluit vind (wat koop je daar nou weer voor terug he?), wil ik het de tijd geven. Dus sowieso dit jaar nog.

Ik ben momenteel in gesprek met een trainingsstal om haar door een ervaren persoon verder op te leiden. Mocht ik bang blijven, dan kan ik altijd nog besluiten dat het geen match is en haar verkopen. Maar dan heb ik er wel alles aan gedaan om het wél te laten slagen.

Nu eerst aan mijzelf werken, want hoe lekkerder ik in mijn vel zit, des te fijner zij te rijden is.
Nogmaals dank iedereen voor jullie tijd en reacties!

Fijn besluit TS. Ik denk echt dat de 'mismatch' als je het zo kunt noemen tussen jullie op te lossen is door haar in training te zetten. Zou mooi zijn als je dan af en toe mee kunt lessen. Want verder klinkt jouw paard als 1 uit duizenden en zie dat maar weer eens te krijgen.
Ik vind het leuk om nog eens te horen of het allemaal is gelukt.

**Geplaatst**: 13-04-21 10:40

Re: Onzekerheid, angst bij eerste eigen paard-verkopen/doorgaan?

Geplaatst: 13-04-21 10:40

Ik vind het ook een verstandige keuze die je doet TS.
Je paard klinkt echt niet verkeerd. Veel paarden zullen reageren op je stress.
En inderdaad mocht het dan toch niet gaan heb je nooit een "wat als" gevoel daarna.
Persoonlijk vind ik dan de keuze ook makkelijker maken.

**Geplaatst**: 13-04-21 12:30

Geplaatst: 13-04-21 12:30

Aanvullend op bovenstaande reacties: stick to a plan.

Je hebt voor jezelf nu een weg uitgestippeld waarvan je denkt (terecht!) dat dat leidt naar een bepaalt punt/niveau waarop jij weer echt durft te rijden met en aan dit paard.

Volg dus je plan en laat je niet tussentijds afleiden en verleiden tot iets heel anders. Sommige mensen zijn erg goed in dat soort beïnvloeding maar dat is lang niet altijd gericht op het beste resultaat voor jou.

Komt uit de voortgang van je plan naar voren dat sommige zaken wat anders aangepakt moeten worden, is het dan nog tijd genoeg om aanpassingen door te voeren.

Blijf wel kritisch.

**Geplaatst**: 13-04-21 14:40

Re: Onzekerheid, angst bij eerste eigen paard-verkopen/doorgaan?

Geplaatst: 13-04-21 14:40

Klinkt als een plan TS. Hou je ons op de hoogte?