Moderators: Essie73, Coby, balance, Firelight, Dyonne, NadjaNadja, Neonlight, Sica, C_arola

Mijn nichtjes waren blijven slapen, en het regende. Mijn mama zocht daardoor een indoor activiteit, waardoor we op de manege terecht kwamen. Ik ben de enige die nooit meer is weg gegaan haha.
Mijn paard vind ze wel leuk en lief, maar ik moet de paarden die op de wei voor mijn wei staan wel wegjagen voor haar, anders durft ze niet door die wei te lopen

Zij woonde vroeger naast ons en reed op een manege hier in de buurt. Af en toe ging we mee als haar eigen moeder haar niet kon brengen. Ik zie mijzelf nog staan bij de bak en denken van 'dat wil ik ook'. Ik was toen 6 en moest nog wachten totdat ik 7 was en mijn zwemdiploma's had gehaald. Zodra ik 7 was al snel mijn eerste les gehad en ik was helemaal om.
Ik denk dat het er altijd al inzat. Mijn moeder had vroeger ook een verzorgpaard , maar is eigenlijk best wel bang. Bij dat verzorgpaard kroop ik onder de benen door ( levensgevaarlijk ).
Gingen we langs allemaal weilanden met paarden, gewoon om te kijken. Toen ik 7 was mocht ik rijden bij de manege!
anjali schreef:Toen ik op het gymnasium zat moesten we Griekse teksten uit de oudheid vertalen. O.a. van Xenophon en daar kwamen heel veel paarden in voor.Daardoor werd ik geinteresseerd en ik mocht les gaan nemen op een manege.Ik was toen 14 jaar, het was in 1967.Het paardenvirus sloeg zeer zwaar toe. En is ongeneeslijk gebleken!
. Mijn ene oom heeft een manege en mijn oma woonde daar op het terrein. Vanwege het werk van mijn ouders waren wij om het weekend bij deze oma. Dus ja het paardenvirus werd met de pap lepel ingegoten, haha. Ook aan de andere kant van de familie is het en en al paard. Helaas heb ik alleen de liefde voor paarden over genomen, maar niet het lef en talent wat de meeste wel hebben
.