Cera_D schreef:Ik denk dat het ook heel erg afhangt van je paard, als ik die van mij tijdens spanning dat vertrouwen niet geef denkt hij 'ik los het zelf wel op', dit uit zich dan in het lostrekken en bokken/stijgeren op de plaats (en dit is bij ons levensgevaarlijk aangezien we langs een 80Km/u weg moeten).
Terwijl als ik hem op zn moment dichter bij me hou, hem kleine opdrachten geef zoals inbuigen, hoofd laag vragen en stukjes terug en hem veel beloon als hij wel even met zn aandacht bij mij is. Voor hem ben ik dan echt een punt van steun wat ik op 1m afstand niet kan zijn.
Hi Cera, jij beschrijft precies wat ik bedoel. Je geeft je paard op dat moment coaching. Je geeft hem opdrachten, leidt zijn aandacht af van het enge tot het bij jou is. Dat is coaching.
Wat mij bijvoorbeeld overkwam, misschien herinner je het nog, dat Callas heel in het begin dat ze bij me was met haar staart in het handvat van de poop-scoop bleef hangen en dat ze op hol sloeg met mij erop en dat de scoop in haar staart bleef hangen en iedere keer op haar hakken kwam en ze iedere keer ernaar sloeg terwijl we in razende vaart op een hek afstierden. Daar zou ze doorheen gegaan zijn ware het niet dat het hek op een talud stond en toen ze het talud op stierde nam de vaart zo af dat ik haar kon omtrekken. Ik stapte toen trillend als een rietje af en callas bleef stompzinnig iedere keer tegen de scoop meppen, ze bleef wel om me heen gelukkig en toen ik met veel rekken en moeite het uit haar staart had gehaald, duwde ze haar hoofd in mijn jas en verstopte zich daar. Dat heb ik toegelaten, ik stond zelf te janken. Ze zocht troost en steun. Ik gaf het haar. Dat is het logischte wat een mens zal doen, maar wat was het fout. Daarna is het bergafwaarts gegaan, want er werden steeds meer dingen eng en ik bleef troosten en haar bevestigen met troosten dat enge dingen inderdaad eng zijn.
Wat ik hád moeten doen met de poop-scoop, was haar niet toestaan in mij weg te kruipen, maar het coachend oplossen, door haar aandacht af te leiden, oefeningetjes te laten doen en haar op een positieve manier weer met de poop-scoop te confronteren, daar en op dat moment. Dat is coachen en dat is goed. Wat ik deed is haar bevestigen in de steun die ze zocht en haar 'belonen' door troosten, waardoor schrikken beloond werd.
Het is niet zo makkelijk uit te leggen, maar ik hoop dat ik met dit voorbeeld en jouw voorbeeld het verschil tussen steun zoeken/troosten en steun zoeken/coachen heb kunnen uitleggen.