Geplaatst _Penotti schreef:Citaat:Ik en mijn partner kiezen heel bewust voor een kinderloos leven, vandaar dat het paardenbeest het kind geworden is
Ik maak er nu idd al een drama van, omdat ik weet dat het dat ook zal zijn. Hoe kan het dat niet zijn? Ze is het beste wat ik ook heb gehad. Zonder daar zweverig over te willen doen oid - ze is écht het beste wat ik ooit heb gehad. Ze heeft me wijze levenslessen geleerd, ik ben een geduldiger en kalmer en béter mens door haar. Ze was, toen ik geen andere redenen had, de enige reden waarvoor ik uit mijn bed kwam en ging werken. De rode draad, het gouden randje. Waar ik ook doorheen moest, wie ik gaandeweg ook verloren ben - zij was er altijd, zonder oordelen.
Dit had ik ook kunnen schrijven.
En ondanks dat ik elke dag van hem genoot was ik hier ook zo bang voor.
Hij stond aan huis, dat kon toch niet zonder hem?
En toch is het niet gebeurt dat verschrikkelijke verdriet waar ik niet overheen zou komen.
Dat had ik ook nooit verwacht.
Maar het was ook goed zo. Omdat hij ouder was ben je er ook wel een soort van op voorbereid, zeker omdat je er mee bezig bent.
Ik denk wel dat het heel anders is als je een jong paard plotseling verliest.
Dan krijg je gedachtes als waarom en het is niet eerlijk.
Maar bij een ouder paard is het wat er bij komt kijken en dat gaf mij echt ook rust en vrede omdat het mooi was gegaan.
Achteraf denk ik dat ik vooral bang was dat zijn inslapen rot zou gaan en de ellende die je daarvan wel eens hoort.
Maar hier is alles zo mooi verlopen.
Dat gevoel heb ik ook
Ik geniet wel degelijk van onze momenten samen, maar dat betekent niet dat ik "de dag" niet tegelijk kan vrezen. Daardoor loop ik niet nu al te huilen, nee, daardoor geniet ik nu nog meer en bewuster. Ik weet, door de artrose, niet hoeveel tijd ons nog gegund is samen. Echter net daardoor weet ik eens te meer dat onze tijd samen waarschijnlijk beperkt zal worden, waardoor ik me bewuster kan richten op nu te genieten.
Ik denk ook wel dat de klap daardoor hopelijk minder hard zal aankomen. In tegenstelling tot jonge gezonde paarden die plots heel ziek worden of bijvoorbeeld een been breken, ben ik me meer bewust van een beperkte tijd. Het voelt alsof ik daardoor iets meer voorbereid ben. Ik wil haar waardig kunnen laten gaan, als ze ooit pijn zou krijgen zal dat het moment van afscheid inluiden. Dit weet ik nu al 8 jaar - daardoor heb ik die 8 jaar heel intens kunnen beleven. Ondertussen is ze 18 jaar, niet meer de 9-jarige die destijds de diagnose kreeg en nog een zee van tijd had. Nu is ze 18, en ik weet niet of we nog een plasje hebben, of een rivier of een meer of wie nog nog wel een zee!
Natuurlijk hoop ik dat ze lekker oud mag worden, op een pijnloze manier. Ik vind haar nu nog te jong - 18 jaar is jong! Anderzijds weet ik dat ik gezegend ben - mijn nichtje haar paard brak zijn been toen hij los liep in de piste toen hij 4 jaar was. Mijn vriendin gaf haar paard op dezelfde leeftijd af aan koliek. Ik heb mijn Daisy al zo veel langer mogen hebben! Een andere vriendin moest haar 12-jarige paard laten inslapen omdat die te veel pijn had van zijn artrose. Ja, ik ben gezegend.
Maar dat betekent niet dat ik er nu al niet als een berg tegenop zie, om haar ooit te moeten laten gaan. Ik zal niet enkel mijn paard maar ook een stuk van mezelf verliezen dan. Daar kijk ik écht niet naar uit.
De tijd zal moeten uitwijzen hoe ik me juist zal voelen, op dat moment en daarna. Ik denk dat het heel zwaar zal worden. Als dat zo is, wist ik dat op voorhand. Als het meevalt, als ik vrede kan hebben met een mooi leven en een mooie leeftijd, is dat des te beter.
Het afgeven, het laten gaan, het hoort er inderdaad bij. Dat weet je al wanneer je er nog maar pas aan begint. Maar ik denk niet dat het daarom minder zeer zal doen
Je bent er misschien meer op voorbereid, door de artrose weet je dat het er van kan komen, maar ik weet niet of dat werkelijk een deel van de pijn zal verzachten. Ik kan me wel voorstellen, en heb met de honden ook ondervonden, dat het gevoelsmatig wel degelijk een verschil uitmaakt. Ik mis de honden allemaal even erg, maar bij de ene heb ik meer vrede met het verlies dan bij de andere. De ene mocht mooi oud worden, de andere gingen te jong. Die hebben het leven naar mijn gevoel niet mogen uitleven, en dat doet extra veel pijn. Als je een dier laat gaan, dat bij jou een vol leven heeft geleefd, een mooi leven, dan kan ik daar meer vrede mee hebben. Het is mooi geweest, ik heb alles kunnen doen en geven wat ik wou. Bij "de jonkies" niet, daar zit je meer met het gevoel dat je iets is afgenomen, ik had nog zoveel te doen en zoveel te geven.Ik hoop op nog een paar mooie, pijnloze jaren. Ik hoop dat we over de 20 jaar geraken, 25 zou natuurlijk nog beter zijn
Wie weet wordt ze wel 37, zoals één van de paarden die bij ons staat. Die staat er dus nog steeds, en elke dag erbij is een geschenk. Ik hoop op nog heel veel geschenkjes 
Succes! 
