Bokt.nl

**Geplaatst**: 18-09-03 22:49

Geplaatst: 18-09-03 22:49

"Gelukkig" waren onze paarden oud toen ze stierven (26 en 30 jaar), maar ik blijf ze missen. We hadden ze langer dan 18 jaar)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 19-09-03 07:38

Geplaatst door de TopicStarter : 19-09-03 07:38

ja dat blijft zo he,dat missen..... i miss her everyday Verdrietig

**Geplaatst**: 19-09-03 09:07

Geplaatst: 19-09-03 09:07

Die van mij zijn al 3 jaar "On Rainbow Bridge.."

**Geplaatst**: 19-09-03 09:34

Geplaatst: 19-09-03 09:34

Ik heb 1 van mijn paarden in moetn laten slapen op 7 jarige leeftijd. aan artrose, hoefkatrolontsteking en OCD echt alles wat je kan bedenken was er mis.

**Geplaatst**: 19-09-03 15:22

Geplaatst: 19-09-03 15:22

Ik ben twee pony's verloren en een paard...
Voor alle drie heb ik gevochten. De eerste pony is overleden aan chronische bronchitus. Ik heb twee jaar alles voor m geprobeerd, ik was 10 toen ik hem verloor.

De tweede pony, Robbie heb ik ook twee jaar gehad, ik was Z dressuur met hem, hij is overleden aan koliek, twee dagen later kreeg ik uitnodiging voor EK selectie!!!
Het paard, Ravi hebben we hier thuis zelf gefokt, ik heb haar 5 jaar gehad, een gitzwarte merrie... Ik heb haar zelf ingereden. Vanaf haar tweeede had ze exceem. Op haar 4de werd ze Utrechts kampioen dressuur in de L1. daarna kreeg ze kissing spines. Ik heb nog een half jaar voor haar gevochten, maar na bloedonderzoek bleek dat ze ook allergies was voor melasse en graan... we hebben haar afmoeten latenmaken Huilen

**Geplaatst door de TopicStarter** : 19-09-03 16:14

Geplaatst door de TopicStarter : 19-09-03 16:14

sjeetje wat een pech,durf je nou nog wel een paard te hebben?ik zou bang zijn dat ik hem/haar weer kwijt zou raken

**Geplaatst**: 19-09-03 16:17

Geplaatst: 19-09-03 16:17

Ja ben ik ook, maar ik kan er niet mee stoppen... de paarden die ik heb gehad, hebben ook veel voor me betekent. En als er 7 paarden bij je opstal staan en zo ongeveer in het zadel te zijn geboren... Maar elke keer dat mn paard iets heeft word je toch wel bang

**Geplaatst**: 19-09-03 16:32

Geplaatst: 19-09-03 16:32

Schrijven jullie ook wel 's gedichten voor de overleden paarden? Of wat doen jullie?

Groetjes,
Anneke

**Geplaatst**: 19-09-03 18:00

Geplaatst: 19-09-03 18:00

In mei 1998 is mijn draver, Bobo Buitenzorg, tijdens een wedstrijd aan een longbloeding gestorven. Ik mis hem nog steeds en heb ook besloten om nooit meer aan een draver te beginnen.

In Hart voor Dieren heeft destijds dit gedicht gestaan:

24 mei 1998

Liefste Bobo,
Een mooiere dood had ik me niet voor kunnen stellen;
je stierf in het harnas.
Je liep 4 hele mooie ritten, je was door,
we zaten in de prijzen.
Pure willekeur, volgens de veearts, je kreeg een longbloeding.
Het had elk paard kunnen overkomen, maar jij was de lu|.

Lieve Bobo, je stierf in mijn handen, je had geen pijn.
Je was niet alleen mijn paard, je was vooral mijn maatje.

Ik wil je bedanken voor de fijne tijd die ik met je gehad heb. Ik heb van je genoten.

De leegte die je achterlaat zal niemand kunnen opvullen,
mijn verdriet zal niemand kunnen wegnemen.
Ik zal verder moeten zonder je, al zal dat gepaard gaan met veel tranen, verdriet en gemis.

Liefste Bobo, het ga je goed.
Ik mis je en nooit,
nooit,
zal een ander innemen wat jij achterlaat.

Esther

**Geplaatst door de TopicStarter** : 19-09-03 18:35

Geplaatst door de TopicStarter : 19-09-03 18:35

Tanneke schreef:
Schrijven jullie ook wel 's gedichten voor de overleden paarden? Of wat doen jullie?

Groetjes,
Anneke

nou ja dus kijk maar eens hier onder,mooi gedicht joh!!!
en ik heb van wanda een foto-collage gemaakt van haar leven,ook heb ik een foto van haar 1 dag voor ze overleed(pijnlijk Verdrietig

)
allemaal hele mooi momenten die ik met haar heb meegemaakt hangen nu ingelijst op mij kamer.de mooiste foto die ik heb: duuk en wanda die elkaar aan het krauwelen zijn....hun laatste knuffel Huilen

**Geplaatst**: 19-09-03 20:29

Geplaatst: 19-09-03 20:29

Onze pony is nu precies een jaar geleden overleden.
Hij stond met een gebroken been in het land (waarschijnlijk een trap gehad van een andere pony) Huilen

Het heeft mij enorm aangegrepen (ondanks dat we hem nog niet zo lang hadden).......
Hij moest terplekke ingeslapen worden....... Huilen

Kan nog steeds niet zijn laatste blik in zijn ogen vergeten toen hij voorgoed zijn ogen sloot Huilen

.........en de paniek in zijn ogen toen de DA er was, en probeerde de spuit te geven Verdrietig

(wat dus een drama werd

)

2 jaar daarvoor hebben we een veulentje verloren , die werd dood geboren.......dat heeft verder neit zoveel met me gedaan.

Maar Micky die vergeet ik nooit meer!!!!

**Geplaatst**: 19-09-03 20:39

Geplaatst: 19-09-03 20:39

Tanneke schreef:
Schrijven jullie ook wel 's gedichten voor de overleden paarden? Of wat doen jullie?

Groetjes,
Anneke

Ik schreef vroeger heel veel gedichten... Van Tan heb ik er maar twee, ik ben gestopt. Ik haal gedichten van internet, die het beste bij mijn leven en gebueren passen.

**Geplaatst**: 19-09-03 20:40

Geplaatst: 19-09-03 20:40

Zoals deze dus:
Weer een klap in mijn gezicht
Weer duister in plaats van licht
Waarom moet het altijd zo lopen?
Durf bijna nergens meer op te hopen
Moet knokken om niet te vallen
Maar om te blijven staan
Denkend aan dingen in het leven
Waarvoor ik door moet blijven gaan

**Geplaatst**: 19-09-03 20:48

Geplaatst: 19-09-03 20:48

Vorig jaar onze Grote Beer Hercules. Ik mis hem niet meer, zeker niet sinds we een nieuw paard hebben, die is zoveel beter en hoe cru het ook klinkt, als Kuul niet dood was hadden we nu die ander niet en dan ben ik zelfs blij dat Kuultje hemelen is. Hij heeft geen pijn meer en wij hebben een toppaard met veel meer potentie. Ik denk nog wel elke dag aan hem, maar ik weet ook dat hij beter af is.

**Geplaatst**: 19-09-03 20:55

Geplaatst: 19-09-03 20:55

Genderose heeft het verdriet om Tancreda ook stukken minder gemaakt. Ik mis haar niet meer zo vaak, ze heeft nu gelukkig geen pijn meer!! Ik denk nog wel vaak aan haar. Ben blij dat ik Gen toch ben gaan doen, zo heb ik het verdriet sneller een plekje kunenn geven. In het begin toen het niet klikte met Gen, miste ik Tan nog elke dag, elke dag tranen met tuiten, maar sinds het klikte is het missen minder geworden. Ik heb het een plekje kunnen geven. Ik baal nogsteeds dat ze zo jong al weg oest, ik had echt zoveel nog met haar willen doen!!

**Geplaatst**: 19-09-03 21:15

Geplaatst: 19-09-03 21:15

Ik heb 21 juli jl. mijn lieve Jerai in moeten laten slapen. Het is nog maar zo kort geleden. Jerai was daarvoor al vaak ziek geweest, maar elke keer krabbelde ze er weer bovenop. Behalve de laatste keer dus. Ik vroeg me al heel lang af wat ze had, ze was zo vaak ziek of kreupel, ze bleek een aandoening te hebben die EMND heet en dat kon niet genezen. Bij sectie bleek ze ook nog een tumor te hebben. Ze was mijn beste maatje, ik mis haar iedere dag nog.

**Geplaatst**: 19-09-03 21:33

Geplaatst: 19-09-03 21:33

Ben trouwens naast Tancreda meerdere paardjes zien komen en gaan...
Op de manege mijn eerste 'verzorgpaard' (poetste ik elke woensdag) gestorven aan (wind)koliek.

Heb een weekje No Luck verzorgt. Zo noemde we haar, omdat het haar niet bepaald meezat. Harstikke lief paard, groot, mooi. Maar helaas was haar eindbestemming de slacht... Boos!

We hebben haar de laatste week flink verwend met mega lange poetsbeurten (ze mohct ook niet uit stal...)

Heb ook een paar weken (of waren het maanden?) Oriska verzorgd. Zij had atrose of iets dergelijks in de ribbenkast. Haar bazinnetje kon het niet meer aan om haar te doen (ook eindbestemming slacht) dus hebben ik en Mariska (+ de moeder van het meisje) Oriska nog een paar weken verzorgd. Borstelen, buiten zetten etc.

En nog maar een paar maanden geleden Wiskey, een van de twee hengstveulens van Genderose. Twee weken heeft hij geleefd, met veel ups en downs. Elk twee ur voeren, twee keer snachts bij de paarden op stal geslapen (ofwel wakker gebleven) en hem elke uur gevoed en hem laten lopen. Na een paar dagen een terug val, meer dood dan levend, maar het ging weer veel beter! De dag voordat ie stierf geloofde we dat hij het zou halen! Hij was net een gewoon gezond veulen, stond zelf op, krabte achter zijn oren en galopeerde zelfs met zijn moeder mee!!
Maar savonds had hij een terug val.. DA hele nacht van alles geprobeerd, hij had ernstige koliek...
De volgende dag is hij in de wei, in het zonnetje, waar hij het liefste was (hij wilde nooit uit de wei, vond het heerlijk in het zonnetje Haha!

) is hij ingeslapen. Ik was al helemaal gek op hem, hij was zooo lief!! Ik mis zijn hinnekje wel, maar hij was nog niet helemaal 'af', zijn darmen deden het niet... Het is beter voor hem, maar toch doet het pijn.

**Geplaatst**: 19-09-03 22:18

Geplaatst: 19-09-03 22:18

Meestal is het beter als ze niet meer beter kunnen worden en pijn hebben, maar het verdriet en gemis is er niet minder om.

Ik weet wel dat ze nooit meer beter had kunnen worden, ik weet wel dat het geen leven voor haar was geweest, maar wat was het moeilijk om de knoop door te hakken.

**Geplaatst**: 19-09-03 22:32

Geplaatst: 19-09-03 22:32

Tanneke schreef:
Schrijven jullie ook wel 's gedichten voor de overleden paarden? Of wat doen jullie?

Groetjes,
Anneke

Ja.. Kheb een schriftje, en als ik het er weer moeilijk mee heb, schrijf ik daar vaak in. Echt gedichtjes zijn het niet, maar wel iets van mezelf & dribs.. In het begin schreef ik er vaker in dan nu, maar toch schrijf ik nog steeds. Soms lees ik het alleen. Het doet me wel goed. Al lees ik soms mijn eigen pijn & verdriet en dat raakt dan wel weer. Mhh beetje vaag..
Ik mis hem gewoon nog onwijs. Soms heb ik tijden en zeg ik dat het prima gaat, maar ik probeer het gewoon weg te stoppen. Ik wil me niet zo rot er door voelen.
Wel moet ik zeggen dat ik heel blij ben met Veerle, al gaat dat met ups & downs. Die ups & downs had ik met dribs ook, al lijkt dat, als datgene er niet meer is, mooier te zijn dan dat het was...
Hebben jullie dat ook? Dat je het voor jezelf mooier maakt dan dat het was?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 20-09-03 13:21

Geplaatst door de TopicStarter : 20-09-03 13:21

ja zeker maak ik het voor meself mooier,dat is een vorm van verwerken denk ik.wat mij nog altijd heel veel pijn doet,is als duuk in de stal van wanda gaat kijken(die is nog steeds leeg,we hebben en andere box voor het nieuwe paard) dan gaat hij heel zielig hinniken en dan gespannen luisteren of hij antwoord van haar krijgt Verdrietig

die arme lieverd snapt er natuurlijk ook niets van...

**Geplaatst**: 20-09-03 15:14

Geplaatst: 20-09-03 15:14

Gedichtjes schrijf ik niet. Hij blijft altijd een speciaal plekje houden in mijn hart. Om mijn nek hangt een medaillon met zijn foto erin. Tzt komt er ook een foto in van mijn huidige paard. Die ik ook voor geen goud meer kwijt wil, heeft alleen lang geduurd voordat ik dat paard super leuk vond. En dat ik me niet schuldig voelde dat ik weer een nieuw paard heb. Nou ja nieuw. Heb hem nu ook al ruim 2 jaar.
Soms kan ik nog steeds huilen om mijn vorige paard. Vooral ook als je weer zulke topics aan het lezen bent.

**Geplaatst**: 20-09-03 16:16

Geplaatst: 20-09-03 16:16

mijn moeder heetf haar paard verloren ze verzorgde hem al heel lang en had heel hard gewerkt en al het geld op gespaard voor haar toekomstige paard op die dag toen zij haar paard wou betalen was ie weg mijn moeder heeft zoektochten alles gehad en dan het ergste kon je weten.

mijn moeder had het paard zelf beleerd en kon er alles mee hij heete serisko en was volgens mij 1,65

mijn moeder heeft heel veel verdriet gehad maar uit eindelijk naar meer dan 20 jaar had ze een eigen paard

**Geplaatst**: 20-09-03 16:41

Geplaatst: 20-09-03 16:41

ik ook.. het was een c pony, onwijs goed kunnen lopen, zijn oude baasje was Robin Beekink, het meisje dat nu in de a kader rijdt van de pony's met Marrigje van Balen. Maar ik was er helemaal kapot van, helemaal omdat ik hem gevonden had.....

[VvdD] Een dode pony in mijn armen, Hij is overleden..

Maar hij leeft nog iedere dag mee in mijn hart en heb het gevoel hem nog lang niet kwijt te zijn!!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 20-09-03 17:55

Geplaatst door de TopicStarter : 20-09-03 17:55

Rianne schreef:

Maar hij leeft nog iedere dag mee in mijn hart en heb het gevoel hem nog lang niet kwijt te zijn!!

had ik dat maar,ik droomde laast dat ik mijn handen om wanda's drachtige buikje legde,maar ik wist niet meer hoe het voelde,ik heb mij een paar dagen geprobeert voor te stellen hoe haar buik zou voele,terwijl ik hem zo vaak vast heb gehad..... ik vind het zoooo erg dat ik het niet meer weet.... en een dag voor ze overleed had ik gedroomd dat het veulen een vlekje had op zijn schouder,toen dacht ik nog: volgende week zie ik of het echt zo is..... niet dus... Verdrietig

**Geplaatst door de TopicStarter** : 21-09-03 23:58

Geplaatst door de TopicStarter : 21-09-03 23:58

ik kan het nog steeds niet verwerken,wie heeft daar ook last van?