Bokt.nl

**Geplaatst**: 26-06-03 13:21

Geplaatst: 26-06-03 13:21

Hej ik weet misschien wel een klein beetje hoe je je voelt,
op onze stal stond ook altijd een superlief paardje: quincy,ze was een luchtzuiger,ze had zon speciale band om haar nek,alles om te voorkomen dat ze dat deed.
maar op een dag vonden we quincy op stal,rollend..haar buik was wel 2x zo dik,ze had gaskoliek..
dierenarts erbij..maar het wou niet meer,quincy wilde niet..
we hebben toen 1 voor 1 afscheid van haar genomen..en bij haar gebleven...iedereen huilde,logisch..er hangt nu een mooie foto van haar in de kantine..maar missen doen we haar altijd!!
Heel veel sterkte!..je zult dribbel zeker op een dag weerzien!

**Geplaatst**: 26-06-03 15:56

Geplaatst: 26-06-03 15:56

hoi daan

,ik las jou verhaal verhaal over trooper.wat toevallig dat je mij verhaal ook had gelezen.groetjes maroya

**Geplaatst**: 26-06-03 17:27

Geplaatst: 26-06-03 17:27

He Maroya.

We zullen er altijd last van bliven houden.Maar het belangrijkste is dat we de goede keuze hebben genomen.Spreek je snel xxx daan

**Geplaatst**: 27-06-03 09:25

Geplaatst: 27-06-03 09:25

Joyce, ik ken de gevoelens.
Mijn eerste eigen pony ben ik 6 jaar geleden al verloren. Ze was pas 9 jaar, en ikzelf was ook nog maar 10. Ze werd in de ochtend ziek, veearts erbij, 's middags weer de veearts. Ze moest naar de kliniek, terwijl er de ochtend nog werd gezegd dat ze beter zou worden. Ze wilde de trailer niet in, en dat terwijl ze normaal alles deed. Ze voelde het aankomen. Ik heb haar voor mijn ogen dood zien gaan, herinner het nog als de dag van gister. Nooit heb ik me eigen de schuld gegeven, wij hebben alles gedaan voor haar wat kon. Wel altijd gevraagd net als jou waarom?
Ik kan er nu beter mee omgaan. Vooral omdat ik 2 februari 2002 een hond verloor (aangereden) (van mijn kennis) waar ik helemaal gek van was. Diezelfde zomer vertrok mijn verzorgpony naar Oostenrijk. En dit jaar vertrok weer een verzorgpony. Gelukkig is het nu even over.
Ik ben nadat mijn eigen pony overleed doorgegaan met mijn leven, denk alleen positief terug aan haar. Ondertussen kan ik er wel over praten dat ze overleden is, maar toen ik dit topic langs kwamen er toch weer tranen boven.

**Geplaatst**: 27-06-03 11:25

Geplaatst: 27-06-03 11:25

ik weet hoe je je voelt.
ook al was hij niet mijn eigen paard het gevoel en de liefde waren beide aanwezig.
destijds dat ik tonger had ben ik heel depressief geweest en als ik het niet zag zitten dan dacht ik aan tonger en dat was mooi dan wou ik weer verder.
ik ben 2 weken geleden weer bij zn stal geweest en hij was leeg geen tonger die hinnikt naar me hapt(spelletje van ons) me pest op een goede manier.
niks.
geen snoepjes meer kunnen geven.
niet meer op die hoge rug kunnen zitten en van iedere seconde genieten.
tonger was ook jong en ik heb het ook niet geaccepteerd.
dat zal ik nooit doen.
maar sinds een paar maanden kan ik erover praten af en toe dan komen de tranen omhoog maar ik weet me nu groot te houden.
het verdriet blijft.
joyce huilen kan geen kwaad verdriet heeft iedereen die dit meemaakt maar langzaam aan moet je proberen het een plekje in je hart te geven.
hem vergeten nooit.
geniet van de tijd die je met veerle hebt en maak er een mooie tijd van met zn tweetjes Lachen

**Geplaatst**: 28-06-03 20:16

Geplaatst: 28-06-03 20:16

Ik heb inmiddels al een aantal jaar terug een pony verloren die welliswaar niet van mij was maar wel alles voor mij betekende.
Hij stond bij ons op de manege, ik reed hem eerst ook best vaak, in ieder geval in de carrousel en soms ook in de les. Ik heb toen nog het NK met hem kunnen rijden, dat was als het ware een soort afsluiting omdat ik toch echt te groot voor hem werd en er daarna dus niet meer op kon(misschien een enkele keer maar zeker niet elke week)maar dat het zo'n afsluiting zou worden had niemand toen gedacht...
De pony kreeg steeds meer last van hoesten enzo, eerst denk je natuurlijk dat het allemaal wel overgaat maar hij werd dampig... Onze manege had geen land dus hij stond de hele dag in een stoffige stal, wordt het natuurlijk ook niet veel beter van. Hij werd toen helemaal niet meer gereden(kon ook echt niet meer)hij ging alleen los maar dat was al moeilijk. Ik deed hem zoizo al elke dag(poetsen en met hem knuffelen etc.)maar in de tijd ben ik nog vaker/langer met hem bezig geweest. Lekker lang poetsen, 3keer per dag stappen etc. dat waren ook de enige uitjes die had hij en hij dan was hij lekker in de frisse lucht natuurlijk.
De vriendin van de eigenaar van de manege zag hoe erg begaan ik met hem was, ik mocht toen wel eens proberen of buiten rijden wel ging. Dat was echt een wonder want bij ons reden we nooit buiten, laat staan dat ze iemand zonder instructeur naar buiten lieten gaan!!nou, daar ging ik dan met nog 2 meisjes(op prive paarden)naar buiten. De pony was natuurlijk een beetje druk, hij kwam tenslotte nooit buiten, en hij hoestte ook. Ik zou later nog een keer gaan maar toen moest ik eerst in de bak maarja dat ging dus niet dus toen moest ik eraf, maakte mij niet zoveel uit hoor daar niet van.
Zij(vriendin van eigenaar)heeft toen met me gesproken, ze zei dat hij op de wei zou gaan en dat ze zouden kijken hoe het ging en dat zouden bedenken of hij terug kwam of niet. Hij heeft toen een hele tijd op het land gestaan, met die prive paarden erbij(2)een van de eigenaresses ging vaak langs en zij dat het heel goed met hem ging en dat ze hem helemaal niet hoorde hoesten en z'n ademhaling was ook weer goed, ik kreeg hoop..
Hij kwam dan ook terug maar al snel werd het weer heel erg..Hij zou voor altijd weggaan..
Ze hadden me verteld wanneer en hoe laat maar ik wilde er niet bij zijn, hij scheen heel moeilijk de trailer in te gaan en ik wilde niet zien hoe ze hem zouden slaan etc., toen kwam ik 's middags en hij stond er nog..er was een lamp van de trailer stuk. De volgende dag ging hij dan echt.
Ik heb het er nog steeds echt heel moeilijk mee, zoizo altijd als ik iets erover vertel of een verhaal lees(bijv. op bokt)over een ander paard dat is overleden ofzo. Maar ik moet er zoizo nog erg vaak aan denken. Er zijn altijd weer denken die je ermee confronteren, zoizo mijn bokt naam: de pony heette pluto, ik noemde hem vaak pluutje. Maar daarnaast natuurlijk ook de foto's die op mijn kamer staan. Bovendien heb ik nog allemaal dingen uit die tijd, een emmertje waar mijn borstels in zaten met overal pluto erop geschreven en op al mijn borstels staan zijn naam ook.
Inmiddels zijn we al een aantal jaren verder, ik heb een eigen pony, maar toch vergeet ik hem nooit. Ik wil hem ook gewoon niet vergeten, dat is ook wel reden waarom ik die dingen nog heb die me aan hem herinneren.
Ik voel me vooral ook schuldig, had ik zijn leven kunnen redden?
Vrij kort daarna kreeg ik te horen dat ik een paard mocht, had ik niet wat meer kunnen zeuren dat ik pluto had kunnen redden en op het land had kunnen zetten? had ik niet iets gedaan kunnen hebben...
Met dat schuldgevoel blijf je altijd wel zitten, achteraf denk je altijd wat als ik dit anders had gedaan...
Ik hoop dat je wat aan mijn verhaal hebt, als je verder wilt praten kun je me altijd aan je msn toevoegen of je kunt me een Pb sturen.
Sterkte...

**Geplaatst door de TopicStarter** : 29-06-03 19:52

Geplaatst door de TopicStarter : 29-06-03 19:52

Iedereen bedankt voor de reacties Lovers

Heb inmiddels al 2 keer een (lange) reactie getypet maar de eerste keer stopte mn internet ermee en de tweede keer viel ondertussen de stroom uit thuis dus het heeft even geduurd voor ik weer een poging ging wagen..

Het is toch 'fijn' te lezen dat er zoveel mensen zijn die het na een langere tijd er ook nog erg moeilijk mee hebben, mensen die je begrijpen en niet vinden dat het nu toch eindelijk wel eens over moet zijn..
Sonja (mika) jij ook bedankt voor je lieve berichtje!!
En luckyzeven, geen sorry voor je lange bericht, vind ik alleen maar fijn.

Ik heb wel alle reacties gelezen en ik vind ze heel lief Lovers

Weet niet meer precies wie wat schreef, maar ergens las ik ook dat ik op kon schrijven wat ik voelde ed. Dat heb ik eigelijk bijna meteen nadat hij er niet meer was gedaan, dat lucht zo ontzettend op.. En nog steeds schrijf ik regelmatig.. Iets wat lekker van jezelf is, niemand hoeft te zien of lezen, en toch je verhaal kwijt kunnen..

Afbeelding

Het vergelijken van Veerle en Dribbel word wel minder. Doe het eigelijk nog maar zelden. Maar zoals hier ook al stond, dat ene speciale paardje wat je maar een keer tegenkomt, dat was dribbel voor mij. Geen een andere pony zal het bij hem halen. Hoeft ook niet, hij blijft speciaal, en ik blijf van hem houden.. Zal hem nooit vergeten, kan ik niet, en wil ik niet.
Veerle is ondertussen wel ook al heel erg veel voor me gaan betekenen, en die zou ik ook niet meer willen missen. Hoe moeilijk ik het in het begin ook vond.. Heb in het begin ook best zitten janken bij haar... Hoe blij ik ook met haar was, ik wilde dribbel. Als ze iets deed wat dribbel nooit zou doen (naar me trappen, oren in de nek ed) dan kon ik al helemaal wel janken 'want dribbel deed dat niet'..
Tuurlijk, als ik eerlijk ben, wens ik liever dribbel.. Maar dat kan niet, en dat moet ik maar accepteren, en dan weet ik ook wel dat veerle ontzettend veel voor me betekend, want ze was er wel voor me (en nog steeds), toen dribbel er niet meer was.. En ik voelde me meestal wel goed bij haar, had (en heb) toch ontzettend veel steun aan haar, en had niet geweten wat ik zonder haar moest..

Tja en de schuldgevoelens blijven... Scheve mond

Kan er niks aan doen, maar zoals pluutje ook schrijft, 'wat als ik'..
En vooral ook de vraag, waarom moest ik zo nodig naar brabant met dribbel?? en waarom hebben hun me niet verteld dat er droes was geweest als dat een jaar in de stallen kan blijven hangen??
Als ik niet was gegaan dan had dribbel nu nog bij me geweest...
Had ik ook niet meer kunnen doen??

Zal het toch ooit moeten accepteren en wat meer los moeten laten, maar ik kan het niet...
Wel wil ik zeggen dat ik echt heel erg blij ben met veerle hoor, dat is ook een superpony, zoals ik boven schreef bij de foto van dribbel, ik hou ook van haar.. Waar ik me dan ergens ook weer schuldig om voel tegen over dribbel..

**Geplaatst**: 29-06-03 20:53

Geplaatst: 29-06-03 20:53

dat heb ik ook min lievelingspaard is heel lang geleden verkocht en ik mis hem nog steeds dat is niet raar veel sterkte ermee

**Geplaatst**: 01-07-03 14:23

Geplaatst: 01-07-03 14:23

Bij mij is het nu 1 jaar en 3 maanden geleden dat Indy doodging, en ik denk nog iedere dag aan hem, en ik mis hem ook nog iedere dag. Er is nog nooit een dag geweest dat ik niet aan hem heb gedacht. Het verdriet slijt na verloop van tijd een beetje, maar het gemis blijft altijd.

Ik kan me dus heel goed voorstellen hoe je je voelt.

**Geplaatst**: 01-07-03 22:13

Geplaatst: 01-07-03 22:13

Joyce schreef:
Er zijn hier op bokt genoeg mensen die het ook hebben meegemaakt, maar hoe gaan jullie hier nu mee om?
Morgen is het een half jaar geleden dat Dribbel overleed, maar voor mijn gevoel is het gister nog gebeurt.
Ik kan het gewoon echt niet accepteren.
Na het overlijden van Dribbel ben ik wel vrij snel weer opzoek gegaan naar een andere pony, waar ik echt totaal geen spijt van heb, ben blij met Veerle, maar toch blijft het missen van Dribbel elke dag en het lijkt alsof het alleen maar erger word.
Toen hij overleed dacht ik, 'was het maar een half jaartje verder, dan gaat het vast allemaal wel weer' .. Maar nu is het dat half jaar verder, en het voelt nog steeds hetzelfde.. Dat weet je ergens ook wel, maar toch..
Steeds weer de verwijten naar mezelf toe, en de vraag Waarom?
De woorden 'wat als ik' die blijven maar..

Hij was ook nog veelste jong, wat het nog moeilijker maakt om te kunnen begrijpen dat hij er niet meer is.

Ik mis hem vreselijk en het is voor mn gevoel ook echt nog niet zo'n poos geleden.. Maar voor iedereen om je heen wel en dan lijkt het soms alsof het raar gevonden word, dat je het er nu nog moeilijk mee hebt. Daarbij is Veerle er nu en lijkt het ook of er gedacht word, dat ik dribbel dan toch wel niet meer zal missen..

Krijg zelfs opmerkingen dat ik nu wel heel blij moet zijn, dat ik een grote pony heb. Als ik dan vertel dat als het aan mij had gelegen, Dribbel er nog was geweest, staan ze je met open mond aan te kijken...

Dribs, ik mis je

Hai Joyce
ik heb zelf ook twee paarden verloren en ik ben er ook nog niet overheen maar ik doe mijn best om met het leven verder te gaan probeer dat ook!! het helpt echt als je ze gewoon 1 keer per week herdenkt en dan voor ze bid.

**Geplaatst**: 01-07-03 22:16

Geplaatst: 01-07-03 22:16

Voor iedereen hier ik heb zelf ook twee paarden verloren en ik mis ze ook nog steeds ik denk dat dat nooit overgaat maar ik probeer ermee te leven dat ze er niet meer zijn.

**Geplaatst**: 02-07-03 10:44

Geplaatst: 02-07-03 10:44

Ik weet er alles van, na 2x te moeten mee maken om een pony te verliezen. Vreselijk gewoon, er zijn geen woorden voor..

Telkens vraag je je af 'waarom?'. Ik heb er ook weken over nagedacht maar je krijgt er gewoon geen antwoord op. Altijd zal het bij je blijven, wat er die dag allemaal is gebeurd.. De 2 pony's bij mij hebben ook een warm plekje in me hart en ik weet bijna wel zeker dat Dribbel dat ook bij jou heeft!
Joyce, sterkte!

**Geplaatst**: 14-07-03 17:15

Geplaatst: 14-07-03 17:15

Appielover, Jody was inderdaad n schatje!

**Geplaatst**: 14-07-03 20:38

Geplaatst: 14-07-03 20:38

Hoi Lieve Joyce...
Ik weet eigenlijk niet echt wat ik moet zeggen nu. Ook al had ik niet zo'n hele sterke band met Dribs dan jij had, ik mis hem ook. Ik wil je iig nog veel sterkte wensen verder. Je kan me altijd bellen.
Ach gut

-x-je Manon.

**Geplaatst**: 15-07-03 13:30

Geplaatst: 15-07-03 13:30

hoi,
kan je alleen veel sterkte toewensen... idd je moet er over schrijven en praten, dat helpt wel iets, en beter dan opkroppen ...mij helpt het in ieder geval wel .
Ik heb vanaf 1993 ... 4paardjes moeten laten SLAPEN en het went natuurlijk NOOIT maar ik kan het wel een heel klein beetje beter relativeren
[maar het doet nog steeds pijn hoor en ze missen doe ik nog
iedere dag].......sterkte!!!!
het valt allemaal echt niet mee!
[ ook voor de stoere en soms onverschillige mensen niet ,als ze alleen zijn hebben zij het ook echt wel moeilijk.]
helaas hoort het erbij als je dieren hebt en iedere keer ben je in shock ,gelukkig weet het dier in questie er dan niets meer van , die "slaapt" ..........
gr,sas.

**Geplaatst**: 15-07-03 13:34

Geplaatst: 15-07-03 13:34

Ik denk dagelijks aan de paarden die nu dood zijn! en ik mis ze nog elke dag................gaat ook nooit over.

**Geplaatst**: 16-07-03 12:59

Geplaatst: 16-07-03 12:59

Ik mijn eerste paardje Lucky Boy af moeten laten maken, omdat hij aan 4 benen hoefbevangen was en voor dreigde zijn hoefbeen erdoorheen te komen. Hij had erg veel pijn en kon geen 100 meter meer lopen.

Ik heb het zo erg gevonden, omdat ik aanvoelde komen, dat het misging. Hij was heel erg dik en moest van de boer, waar ik toen stond steeds op een andere vette wei. Eind juli raakte hij hoefbevangen. Na bijna 2 jaar vechten en dokteren heb ik het op moeten geven. Hij kon zelf ook niet meer, ondanks dat het een vechter was en dat hij een hele hoge pijngrens had. Ik heb nog foto's gemaakt van zijn laatste dagen en je ziet de pijn en verslagenheid in zijn ogen.

Ik heb het er heel lang moeilijk mee gehad, en ook wel last van een schuldgevoel, ik had wel geprobeerd andere stalling te vinden, maar dat was niet gelukt.

Ik denk nog weleens aan hem, mijn paard Harmony heb ik nu al bijna 11 jaar en hij lijkt op hem in karakter. Hij heeft ook dezelfde kleur goudvos met een donkere staart.

Veel sterkte

**Geplaatst**: 16-07-03 14:02

Geplaatst: 16-07-03 14:02

heyzz joyce
ik heb het nog nooit mee gemaakt
maar het lijkt me super erg
ik snap ook dat je hem nog heel erg mist
je steekt veel tijd in je pony en je doet er alles mee
zo'n beessie krijgt ook een plek in je hart
het wel normaal denk ik dat je hem nog mist
zo iets maak je ook niet elke dag mee!!!!!
Sterkte er nog mee
-x-ies brigit

**Geplaatst**: 17-07-03 16:43

Geplaatst: 17-07-03 16:43

het is niet zo gek en het komt(bij mij) in vlagen dat ik m mis (vorig jaar 19juni) nog steeds. ik had hem maar 10 dagen toen hij heel ziek werd en in utrecht overleed.
Ik he ook vrij snel een ander veulen gekocht zij heeft mij heel erg geholpen met het verlies en nu nog steeds.
Dus het is gewoon zo soms stop je het een beetje weg maar het gevoel het verdriet komt terug het zal misschien ooit slijten maar dat verschild per persoon

**Geplaatst**: 20-07-03 21:54

Geplaatst: 20-07-03 21:54

het is heel verschiilend hoe lang zoiets kan duren. mijn pony is van de week op de kop af 9 jaar geleden ingeslapen en ik denk nog elke dag aan hem en mis hem ook nog elke dag.
als ik er met iemand over praat kan ik er nog om janken ook.
het is natuurlijk wel minder dan in het begin, maar echt slijten doet het niet (bij mij niet tenminste). wel denk ik vaak tjee zeg is het al zo lang geleden? ik heb het gevoel alsof het pas gebeurd is.

sterkte in ieder geval

**Geplaatst**: 20-07-03 22:09

Geplaatst: 20-07-03 22:09

ik kan erover meeprater,mijn lievelingspaard rosa(zie mijn avatar) is alweer bijna een jaar dood,want ze moest afgemaakt worden omdat ze kreupel was geworden en het niet meer over ging.ik dacht echt:waarom?ze had echt nooit wat en opeens dat.........ik ben ook nog erg verdrietig Scheve mond

sterkte ermee en let niet op die mensen!

**Geplaatst**: 20-07-03 22:50

Geplaatst: 20-07-03 22:50

Sterkte...
ook ik heb verzorgpony's 'verloren', ik weet niet of ze nog leven.
Of ze dood zijn, ergens het fijn hebben, ik weet het niet, heel frustrerend.
Ik denk dan altijd: een magere manegepony, wat ouder, doffe vacht, geen uitstraling, paar plukjes manen/staart, paar x kreupel geweest, nee die hebben het niet gehaald. De manege vertelt natuurlijk niks Boos!

Toch waren het niet mijn eigen pony's zodat ik er geen hele erge speciale band mee had, zoals jij. Ik wens je heel veel sterkte....

Juut

**Geplaatst**: 20-07-03 23:38

Geplaatst: 20-07-03 23:38

lieve lieve joyce,

toen ik dit topic net las moest ik even huilen...
ik wist ook even niet hoe ik hierop moest antwoorden, maar ga sowieso niet de schuld bij jezelf of wat dan ook leggen...
Jank erom wanneer je erom wilt janken!
Dit topic doet me eraan denken aan me lievelingspony van de manege vroeger, ze is bijna 6 jaar dood nu, ze kreeg een hartaanval toen er iemand op aan ht rijden was, die gaf zichzelf toen de schuld dat ze te zwaar was, maar dat was onzin, als ik er nu aan denk huil ik ook nog wel eens, maar dat kan gerust....

Het is inderdaad ook banketstaaf dat mensen in je omgeving niet beseffen hoe diep ze jou raken...

ik weet verder niet echt wat ik moet zeggen... iig heeel veel sterkte ..

en meissie je kan me altijd PB'en als je erover wilt praten hoor

KuS danielle

**Geplaatst**: 21-07-03 12:31

Geplaatst: 21-07-03 12:31

Hoi,

het verdriet om een overleden paard/pony of ander dier zul je altijd houden, de pijn wordt misschien wel minder maar je blijft toch aan zo'n beestje denken.

Mijn pony Tamara is vier jaar geleden overleden. Hij (ja het was een ruin!!!) ging voor het eerst weer naar buiten samen met zijn maatje Samantha (toen 2 jaar) en waarschijnlijk is hij gaan rennen en bokken en dat kon zijn hart niet meer aan. Hij heeft toen een hartstilstand gehad en was op slag dood. Het was ook nog op vrijdag de 13e (13 maart 1999), dus voor mij was het echt een ongeluksdag!! Ik heb hem gevonden en heel mijn wereld stortte op dat moment in. Samantha (de andere pony) stond bij hem, echt heel zielig was dat. Tamara is 22 jaar geworden.
Ik mis hem nog elke dag en denk nog heel vaak aan hem. Ik denk dat ik hem ook nooit meer zal vergeten en dat wil ik ook niet. Ik heb thuis een muur voor hem gereserveerd en daar hangen heel veel foto's van hem en daar staan ook al zijn prijzen.

Groetjes Jolanda

**Geplaatst**: 21-07-03 18:13

Geplaatst: 21-07-03 18:13

Ik ken je gevoel een beetje. Ik heb 2 keer een pony moeten laten inslapen. Sylvester hebben we geboren zien worden en hij is de dag na zijn 2e verjaardag uitgegleden in de wei, waarbij later bleek dat hij zijn kniescif en groeischijven aan gort had liggen. Daar is dus helemaal niks meer aan te doen. En dat te bedenken dat we hem hadden gekocht omdat mijn oude merrie inmiddels 22 was en we ervan uit zijn gegaan dat ze eerder zou sterven.

Karuna is nu net 2 jaar dood, ze was gedeeltelijk kruislam en wilde gewoon niet meer verder na nog een half jaar lekker in de wei gelopen te hebben. ZIj is 25 geworden. Een hele leeftijd maar toch.

Van beiden krijg ik soms nog tranen in mijn ogen.

Babyboo had vorige week een collage gemaakt voor op mijn computer met een foto van Karuna 2 dagen voor haar dood, dan kijk ik er naar en krijg tranen in mijn ogen.

Geen enkel paard is te vervangen, ze zijn toch allemaal anders.