Bokt.nl

**Geplaatst**: 02-05-03 16:20

Geplaatst: 02-05-03 16:20

Een stukje terug heb ik geschreven over mijn pony Seabird. En nu ben ik Jolynn haar veulen verloren ( en Jo bijna) zo'n dood geboren veulen is heel anders maar hoe meer dagen er voorbij gaan hoe moeilijker ik het ermee krijg. Gelukkig wordt Jo weer beter en het is weer hetzelfde als met Seabird, er veel over praten dat helpt bij mij echt het beste. En de steun van jullie Bokkers.

**Geplaatst**: 02-05-03 18:02

Geplaatst: 02-05-03 18:02

Als ik dit allemaal zo lees wordt het steeds moeilijker om baloe te verkopen Boos!

(Net nu er een mooie gribladi te koop staat, hahaha) Maar baloe mag voorlopig nog even blijven, hij is toch kreupel...

**Geplaatst**: 06-05-03 07:30

Geplaatst: 06-05-03 07:30

sonjabelgium schreef:
Maar al te goed. Toen m'n merrie vertrok kreeg ik 9 dagen later m'n tinker op stal. Ik bleef om één of andere reden hem op afstand houden terwijl het toch zo'n schat is/was. Ben nu helemaal gek op hem ...

Dit herken ik dus ook. Nadat Tancreda was overleden, ben ik Genderose gaan doen, maar toch zat er een soor onzichbare muur tussen ons. Ik hield d'r ook een beetje op een afstand. Nu ben ik ook gek op haar, en heb ik een redelijk goede band met haar. Niet zoals ik met Tannie had, maar wel een band. Net een band, net weer gaan hechten en de muur is verdwenen. Krijg ik te horen dat ze nog maar een half jaar blijft. Dan gaat ze weg... Houdt me hart vast wat er met 'weggaan' bedoeld wordt... Verdrietig

**Geplaatst**: 06-05-03 09:34

Geplaatst: 06-05-03 09:34

Leo_ke"]
[quote="PintoNatal schreef:
Nu heb ik iets met mn hond, we hebben 2 wekenterug zaterdags te horen gekregen dat Max ongeneestbare blaaskanker heeft ik heb het hier ontzettend moeilijk mee elke avond lig ik te huilen omdat ik niet wil dat Max ons gemiddeld over een half jaar gaat verlaten, ik wil hem niet kwijt, mijn moeeder en ik zijn altijd alleen geweest omdat mijn ouders gescheiden waren, dus als wij thuis kwamen altijd was Max er voor ons die steunde je altijd wat er ook gebeurde, dus eigenlijk is het een deel van ons gezin geweest, en dan nu ik kan niet uitstaan waarom hij waarom moet hij nou sterven ik wil dat helemaal niet ik wilde al mijn geld bij elkaar sparen om iets voor hem te doen maar mama vertelde me dat al het geld op de wereld hem niet meer kan helpen zelfs ik vind het zooo erg..

Een half jaar nadat ik afscheid had genomen van Spike, moesten we onze hond in laten slapen. Hij was dertien jaar, en ik veertien. Ik kon me niet voorstellen hoe het zou zijn zónder hem. Ik wilde niet dat hij naar de dierenarts zou gaan, omdat hij er altijd bang voor was.
Hij had ernstige (chronische) darmontsteking en hij was al gedurende de hele zomer ziek. Toen, eind augustus, wilde hij niet meer. Hij at niet meer, en dronk zeer zelden. Hij lag daar in het huis op zijn zij te wachten op de dood. Ik kon het echt niet aanzien. Ik moest zo veel huilen, overdag, 's nachts, altijd. Op een ochtend stond ons besluit echt vast. De dierenarts zou komen. Ik was de eerste twee uur vrij van school en heb uitgebreid afscheid van hem genomen. Zodra ik op de fiets zat heb ik de hele weg (16 km) gehuild. Op school hield ik mijn hoofd er niet bij, en ik kreeg steeds huil-neigingen. Uiteindelijk ben ik naar huis gegaan, want ik hield het niet meer vol. Toen ik thuiskwam was Boris al weg. Misschien maar beter ook, maar de schok was erg groot. Nog geen uur na ik thuis was, werd mijn (toen) nieuwe pony gebracht. Het was misschien een goede afleiding voor me, want mijn ouders lieten haar verzorging op dat moment helemaal aan mij over. Expres. Ik denk dat ik ze daar dankbaar voor mag zijn.
[/quote]
Max heeft ook een chronische darm infectie al zijn hele leven.. Maar het is gewoon zo raar

**Geplaatst**: 06-05-03 09:55

Geplaatst: 06-05-03 09:55

Mijn merrie stierf toen ze nog geen 5 jaar was. Binnen 2 maanden na ontdekken dat er iets mis was stierf ze in Utrecht in bijzijn van mij. Ik had haar al als veulen en alles zelf geleerd en ging er zowat iedere dag heen.
Je kunt het een klein beetje vergelijken met je kind denk ik... (een klein beetje maar)

Dit heeft een invloed op mij gehad die je niet voor mogelijk houd. Je maakt dingen mee die je niemand gunt en waar je heel snel "oud en wijs Haha!

" van wordt.

Uit deze hele negatieve gebeurtenis kan je (je zult het amper kunnen geloven) heel veel positieve dingen halen later... Die voor ieder heel persoonlijk zijn..

De dood van mijn merrie heb ik wel verwerkt, maar dat wil niet zeggen dat ik soms nog verdriet heb, en dat is ook helemaal niet erg.

**Geplaatst**: 06-05-03 10:22

Geplaatst: 06-05-03 10:22

De verkoop van een friese merrie waar ik op reed heb ik eigenlijk nooit echt verwerkt.
Dat kwam zo onverwacht. Het is nu al bijna 4 jaar geleden dat ik het hoore dat ze verkocht was, maar bij het zien van een fries denk ik altijd aan haar.

Voor mij ook geen ander fries paard meer.

**Geplaatst**: 06-05-03 11:03

Geplaatst: 06-05-03 11:03

Het ergste is dan nog die rare blikken als ik terug 's verzonken in gedachten bij m'n Uslientje ben ... en iemand "betrapt" je afwezigheid en vraag waar je met je gedachten NU WEER zit ... ik heb geleerd te liegen op dit gebied. Het gaat er bij mensen gewoon niet in dat je 15 jaar na datum "dat beest" nog niet bent vergeten ....

**Geplaatst**: 06-05-03 11:14

Geplaatst: 06-05-03 11:14

2 jaar geleden een super pech jaar gehad
al mijn lievelings pony's werden verkocht of geslacht
soms denk ik welleens als ze er nu nog waren was ik een stuk minder bang geweest.
mijn lieveling op dit moment is 27 jaar oud
khoop dat ze nog oud word
ze loopt nog gewoon mee in de lessen want anders word ze vervelend en is bijna nooit kreupel khoop dat ze nog heeel lang leeft.

Groetjes Anna

**Geplaatst**: 06-05-03 11:37

Geplaatst: 06-05-03 11:37

Zoiets kan je volgens mij niet verwerken... Er blijft altijd een leeg plekje, ik mis mn verzorgpaard ook nog heel erg ookal heb ik nu een eigen paard, dat gemis blijft altijd..

**Geplaatst**: 06-05-03 12:15

Geplaatst: 06-05-03 12:15

Ik hoor net dat mn paardje is overleden....weet eigenlijk niets te zeggen...kan alleen maar huilen....

**Geplaatst**: 06-05-03 13:56

Geplaatst: 06-05-03 13:56

met tonger was het zo dat ik hem al niet meer verzorgde waar ik toen 4 maanden erna nog verdriet van had.
en toen ik eindelijk mijn draai had gevonden op een nieuw verzorgplekje kreeg ik dat te horen een week daarvoor is ook een vriendin van me overleden op jonge leeftijd.
dus ik had het al niet leuk en toen hoorde ik dat tonger was overleden.
ik kan het nog niet begrijpen en wil het al helemaal niet accepteren.
zo jong nog een heel leven voor zich.
ik heb het er af en toe nog moeilijk mee.
ik begin nu pas te beseffen dat hij er niet meer is.
en als ik dan naar zijn foto kijk(de enige die ik heb Verdrietig

) dan stel ik me voor hoe hij daar ligt.
altijd blij en levendig en dan in 1 keer er niet meer zijn?
ik heb niet echt het gevoel dat ik met mijn verhaal bij iemand kwijt kan.
en mijn gevoelens uiten ben ik al helemaal niet goed in.
maar heb er veel verdriet van.
Verdrietig

ik kan er gelukkig nu beter mee omgaan maar als ik weer over hem begin dan beginnen de tranen toch te rollen.
vooral toen 2 weken geleden een paard dat heel veel op hem leek en ik ook vaak zag ook dood is gegaan.
wat een rotgevoel is dat zeg Scheve mond

**Geplaatst**: 06-05-03 15:39

Geplaatst: 06-05-03 15:39

Mijn Maartje, Haflingermerrie is op 02-02-2003 verkocht.

Die datum staat in mijn gedachten gegrift, het beeld dat ze van het erf afreed met haar koppie omgedraaid en hinnikend. Verdrietig

Dat zal nooit verdwijnen...

Ik heb er zo ontzettend veel spijt van, maar terwijl ik weet dat het wel de beste keus is geweest, blijft het moeilijk.

Niks zal die pijn wegnemen, geen ander paard, geen arm om me heen.
Het is een pijn in mijn hart die ik altijd zal blijven voelen... Scheve mond

Ben een paar weken geleden bij haar nieuwe baasje wezen kijken.
Ze maakt het heel goed en staat tussen haar andere paardenvriendjes Lachen

En het moeilijkste was misschien nog wel dat ze me ECHT herkende *slikt*
Ze stond de hele tijd bij me (terwijl ze op de wei stond, komt sporadisch voor Haha!

)
Met haar snoetje tegen m'n gezicht aan, in mijn nek te blazen. Lovers

Ik had haar zo graag weer mee terug willen nemen, desnoods in de kofferbak, maar ja dat gaat niet.

Heb toen ik thuis was ook nog lekker een flink potje gejankt, dat luchte wel enorm op.

Het zal altijd moeilijk blijven, want het is en blijft mijn allereerste paardje, maar de gedachte
dat ze het daar goed heeft, verzacht het wel een beetje Lachen

**Geplaatst**: 06-05-03 16:57

Geplaatst: 06-05-03 16:57

Om die reden zijn wij nog niet bij mijn merrie'tje gaan kijken. Het is nu een half jaar geweest dat ze weg is, en kan eindelijk iets of wat normaal praten over haar en naar de foto's kijken en lachen om haar rare akties of vol bewondering staan kijken hoe mooi ze wel niet is ... we gaan binnenkort haar bezoeken ... ik kijk er naar uit!

PS ik krijg wel foto's en berichten over hoe ze het maakt ... héél fijn!!!!