Bokt.nl

**Geplaatst**: 13-08-09 13:34

Geplaatst: 13-08-09 13:34

eddie2000 schreef:
In hoeverre kan ze die twee maanden uitdoen op pijnstillers die het veulen niet beschadigen? Als er geen zulke pijnstillers zijn, dan zou het voor mij ophouden. Ik laat geen dier ontzettend pijn lijden om mijn eigen geluk (een veulen) te verhogen. Hoe graag die merrie ook eet.

Ze konden pijnstillers geven, maar onbekend hoe deze zouden aanslaan. De hoeveelheid van de pijnstillers was wel door het veulen verlaagd. Anders gezegd: om ervoor te zorgen dat het veulen geen schade zou ondervinden, konden ze niet zo ver gaan als ze zouden willen[/quote]

Die zou bij mij idd een enkeltje da krijgen. Helaas voor het veulen, maar geen háár op mijn hoofd die eraan denkt om een dier te laten lijden omdat ik zo nodig een veulen zou willen hebben, veulens staan er maar genoeg te koop. Sterker nog, ik zou daar nog geen secónde over na hoeven denken.

**Geplaatst**: 13-08-09 14:34

Geplaatst: 13-08-09 14:34

Dat ligt helemaal aan de situatie, wat heeft het paard? Hoeveel slagingskans is er en hoe staat het er financieel voor?

Voor mijn kort geleden overleden paard, heb ik alles, maar dan ook alles gedaan, er waren niet meer medicijnen die ik hem kon geven, hij was geopereerd en daarna ging het alleen maar slechter.
Ik heb in 3 maanden tijd duizenden euro's aan dierenartskosten uitgegeven, maar dat was hij me waard.

Ergens heb ik er spijt van; hij heeft de strijd gestreden, maar helaas niet gewonnen, maar aan de andere kant, weet ik nu dat ik alles maar dan ook alles voor hem heb gedaan om hem pijnvrij in leven te houden, ook al wist ik bijna zeker dat ik niet meer op hem kon rijden.
Dat nam ik voor lief.

Sommigen kunnen mij nu egoistisch noemen, maar als ik niet tot het einde was gegaan, had ik steeds zitten malen, wat als dit, wat als zus, wat als zo, en had ik het geen plaatsje kunnen geven.

Ik heb hem op zijn eigen plekje thuis in de bak in laten slapen, daar lag hij te zonnen, kon niet meer lopen en volgens mij wist hij wat er ging gebeuren.
We hebben hem een appel gegeven en afscheid genomen.
Gelukkig lag hij al, dan viel hij niet om. De arts heeft hem een spuitje gegeven en is bij zijn hoofd gaan zitten, omdat ze wel eens kunnen slaan met hun hoofd. Echter heeft hij dit niet gedaan en is snel ingeslapen, met zijn oortjes naar voren.
Zo attent als hij altijd was.
Hij heeft niks tegengesputterd en is later die dag individueel opgehaald door de Rendac.

Ik ben dus echt tot het uiterste gegaan, maar wat ik een volgende keer zou doen, weet ik niet, ligt zoals ik al zei aan een heleboel factoren op dat moment.

**Geplaatst**: 15-08-09 13:37

Geplaatst: 15-08-09 13:37

ik zou eerst kijken of het nog te helpen is al ik al weet dat het niet zo is zal ik niet ver gaan.
valt er nog iets aan te doen zou ik heeeeel ver gaan.
als het paard natuurlijk heel veel pijn heeft doe ik wat het beste voor het paard is.

**Geplaatst**: 15-08-09 17:52

Geplaatst: 15-08-09 17:52

wij hadden eerst een driejarige merrie
die was in haar sprong gewricht geslagen
daar was een bot splinter los gekomen deze ginge ontsteken deze konden ze er ook niet uit halen
en wilde niet meer op houden zelf met de hulp van de DA
op een gegeven moment zei de DA dat ze moest worden ingeslapen.
omdat zij "de glans "nog in haar ogen had en aan gaf dat ze nog wilde vechten.
dus wij bleven haar behandelen langzaam kwam ze weer een beetje beter en ging weer eindjes wandelen.
maar op eens ging ze plots weer een eind achter uit
de glans uit haar ogen verdween en ze gaf zelf aan niet meer ervoor te willen vechten.
toen lieten we haar pas inslapen

dus ik zou zeggen kijk ook naar wat het paard zelf zegt
als ze wil vechten laat het vechten en anders laat het gaan

**Geplaatst**: 16-08-09 07:22

Geplaatst: 16-08-09 07:22

ik zal er alles aan doen maar als het paard pijn heeft en het beter is om in te slapen dan gun ik mn paard ook die rust.

**Geplaatst**: 16-08-09 07:47

Re: Dicussie: Hoe ver ga jij om je paard in leven te houden?

Geplaatst: 16-08-09 07:47

Hangt ervanaf wat het paard heeft. Zoals dat minipaardje dat in het begin topic aangehaald wordt, dat had ik toch laten inslapen. Tuurlijk heeft hij nog een kans. Maar al die operaties, straks ook nog tanden trekken, wie weet wat je allemaal nog moet doen. Tuurlijk ziet hij er nog wel vrolijk uit, maar wat heeft daar allemaal tegenover gestaan?

**Geplaatst**: 16-08-09 07:53

Geplaatst: 16-08-09 07:53

Poeh, dat is een lastige. Ik denk dat dat geheel afhangt van het paard waar het om gaat.
Als ik kijk naar mijn eigen Silence, dan zou ik stoppen als de glans uit zijn ogen verdwijnt en hij duidelijk laat merken dat het genoeg geweest is. Als hij niet meer het stralende zonnetje is wat hij altijd is en er geen plezier meer in heeft.

De keuze zal moeilijk zijn, maar het is wel een keuze die altijd gemaakt moet worden in het ´voordeel´ van het paard en niet uit het gevoel van de eigenaar.

**Geplaatst**: 16-08-09 08:03

Re: Dicussie: Hoe ver ga jij om je paard in leven te houden?

Geplaatst: 16-08-09 08:03

lastig onderwerp, niemand wil bewust zijn of haar paard onnodig laten lijden.
Een vriendin van me heeft vrijdag een nieuw paardje naar de slager gebracht, op het 1e gezicht, een leuke gezonde 9 jarige merrie, na 2 keer rijden, erg kreupel, foto's laten maken, door 2 artsen laten bekijken, tja in de wei had ze in principe geen pijn.
Toch besloten haar te laten gaan, als jong paard ging ze nog wel eens een sprintje trekken door de wei, met als gevolg, 2 dagen kreupel, dus pijn.

Ik kan heel ver gaan, maar dan moeten de vooruitzichten wel goed zijn, er moet wel een kans zijn en in de tussentijd wel met medicatie een prettig leventje voor het dier.

Het blijft zo afhankelijk van de situatie, lastig onderwerp.

**Geplaatst**: 16-08-09 08:07

Geplaatst: 16-08-09 08:07

Als het vuurtje in zijn ogen gedoofd is...

**Geplaatst**: 16-08-09 08:07

Geplaatst: 16-08-09 08:07

Ik ben vorig jaar heel ver gegaan. Mijn pony was hartstikke mager en we konden de reden ervan niet vinden. Hij was eigenlijk al opgegeven door de veeartsen. Als we al op tijd zouden vinden wat hij mankeerde, dan zou hij volgens hen nooit meer als rijpaard kunnen fungeren. Veel mensen hebben mij toen voor gek verklaard dat ik doorging, omdat er geen eind aan de leek te komen en ik 'net zo goed voor al dat geld een nieuw paard kon kopen'. Maar ik wilde geen nieuw paard, ik wilde hem. Hij gaf duidelijk aan dat, hoe mager en zwak hij er ook uit zag, zijn hoofd nog niet klaar was om op te geven. Ik heb hem de kans gegeven om tegen de dood te vechten en hij heeft hem aangegrepen. We hebben uiteindelijk gevonden wat hij mankeerde en geloof het of niet, een jaar later is hij weer rijpaard.

Ik zou dus zover gaan als kan, mits het paard aangeeft er nog voor de willen vechten.

Laatst bijgewerkt door Flew op 16-08-09 08:08, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 16-08-09 08:08

Geplaatst: 16-08-09 08:08

Oeps, dubbel.

**Geplaatst**: 16-08-09 08:35

Re: Dicussie: Hoe ver ga jij om je paard in leven te houden?

Geplaatst: 16-08-09 08:35

Omdat ik binnenkort op reis ga, en mijn paardje goed verzorgd achterblijft heb ik van de week alles op papier moeten zetten, wat ik wel en niet wil, en hoe mijn stalhouder moet handelen in geval van nood..

Ik heb besloten dat ze alles mogen doen, behalve operaties met een lang revalidatietraject (lange boxrust e.d.)
Ik heb dit al eens eerder gedaan, en ik heb nooit het paard terug gekregen dat ik naar de kliniek bracht.

Ik vond het wel heel moeilijk om dit op papier te zetten, net alsof je je beest wegbrengt naar het slachthuis..
maar goed, het is gedaan, en nu maar hopen dat er niks aan de hand is als ik terug kom.

**Geplaatst**: 16-08-09 08:50

Geplaatst: 16-08-09 08:50

eddie2000 schreef:
interessant topic. Zelf heb ik het volgende meegemaakt:
23-jarige merrie loopt open hoefbreuk op, waarbij het bot op drie plaatsen is gebroken. Merrie heeft ontzettend pijn, maar vecht wel nog steeds (blijft onder andere enorm eten). Prognose is slecht: met geluk pijnloos stappend in de wei, maar humaner om in te laten slapen. Dan nu: merrie is 9 maanden drachtig. Met veulen is alles goed, maar is nog te jong om al gehaald te worden. Wat nu....

Hier zou ik kiezen het paard toch in te laten slapen.
Als het paard nog 2 maanden in de box moet staan, met pijn, dat zou het mij niet waard zijn.

Ik heb mijn eerste paard (Saffier) laten gaan omdat ze zonder pijnstilling niet eens pijnvrij op de wei zou kunnen staan.
Cashmere heb ik een week na een operatie in laten slapen, omdat ze niet meer kon. Nou was voor die operatie niet precies bekend wat ze had.... Het heeft me veel geld gekost, maar helaas heb ik haar moeten laten gaan. Beestje was 1,5 jaar.
Met Saffier had ik het ook erg moeilijk, maar met Cashmere, nu anderhalf jaar later zit ik dit weer met tranen in mijn ogen te typen.
Ik heb het er de laatste tijd erg moeilijk mee, droom bijna elke nacht van haar en haar moeder die weer samen op de wei staan. Cashmere die dan de leeftijd is die ze nu ook werkelijk zal zijn... Klaar om samen aan het werk te gaan...

Ik heb het er vreselijk moeilijk mee, maar zal altijd voor mijn paard kiezen!
En voor mij betekend dat pijnvrij op de wei kunnen staan zonder pijnstillers (mits het paard hierdoor niet alsnog depresief raakt), of een operatie/behandeling met een redelijk slagings percentage, zonder maandenlange revalidatie.....

**Geplaatst**: 16-08-09 08:53

Geplaatst: 16-08-09 08:53

Dit is inderdaad een moeilijk onderwerp.
Ik maak het natuurlijk vaak mee dat ik paarden binnenkrijg waarvan ik in de eerste instantie denk- "jemig, komt dit nog wel goed?-
Ik ga ver, indien het paard zelf mee wil werken, en de kracht en wil heeft.
Ook neem ik in mijn besluit mee of het paard een paardwaardig bestaan kan krijgen na de behandeling.
De 1 zal eindigen als grasmaaier, de ander kan nog wel gewoon gereden worden.
Helaas zie ik wel heel vaak op bokt dat er een stelling ontstaat:'"Als je er niet meer op kan rijden wat moet je er dan mee?".
Hier kan ik dan wel kwaad om worden.
Het paard heeft er niet voor gekozen om op deze aardkloot rond te mogen huppelen, en meestal komt het zover door mensenlijke handelingen die -of nagelaten zijn-of ondeskundigheid.
Ja de makkelijkste en de goedkoopste manier is laten inslapen.
Maar zolang het paard aangeeft te willen is er een weg. Uitzonderingen daargelaten.

**Geplaatst**: 16-08-09 08:59

Geplaatst: 16-08-09 08:59

Zolang 'ie pijnvrij als grasmaaier kan dienen blijft mijn paard leven.
Dan mag 'ie de rest van zijn leven op 't weiland staan met vriendjes en krijgt 'ie dagelijks een borstelbeurt

**Geplaatst**: 16-08-09 09:02

Geplaatst: 16-08-09 09:02

ligt imo heel erg aan het paard... wanneer het een paardwaardig bestaan kan leiden, ga ik door.
Ik hoef er dan ook niet meer persé op te kunnen rijden. Kan hij pijnvrij de rest van zijn leven lekker grazen doe ik dat ook. Mits het paard in kwestie dat ook zou willen

Mijn merrie is bv een paard die wil werken, ze moet zich nuttig voelen anders kwijnt ze weg. Daarom staat ze met haar 29 jaar ok nog volop in het werk en geniet ze nog niet van een grasmaai-leventje :')

Ik ben het toevallig nu aan het meemaken met mijn ruin.
Hij heeft een erg zware koliek operatie gehad, met 4 levensbedreigende complicaties die daaruit voortvloeiden.
De 2e dag na de operatie was hij zo ziek... Eigenlijk wilden we het beeindigen, maar ondanks dat hij zo ziek was vocht hij vreselijk, wilde graag eten en werd vrolijk wanneer we langs kwamen. Daardoor heb ik ervoor gekozen om nog een kans te geven. Nu is hij inmiddels een heel stuk opgeknapt, hij is er nog lang niet, maar het is ook niet meer kritiek.
Ondanks dat het nu qua uiterlijk in een soort brooks-hospital paard veranderen is. Is hij allert, vrolijk en weer erg ondeugend. Eten gaat ook prima en alles is weer redelijk op gang gekomen.
Op utrecht noemen ze hem ook een soort medisch wonder omdat het zo'n harde en een vechter is.
Daarom ben ik met hem net iets langer doorgegaan dan ik ws met een ander paard zou doen, omdat hij dat wilde.

**Geplaatst**: 16-08-09 09:04

Geplaatst: 16-08-09 09:04

Bij mijn oude merrie van 35 + heb ik altijd gezegd zodra ze wat krijgt is het einde verhaal. Ze heeft wel een jaar op de pijnstillers gestaan vanwege arthrose. Ik heb haar uiteindelijk na een koliek aanval laten euthaniseren.
Mijn andere merries van 8, tja kleine kwaaltjes wil ik wel overzien, maar anders is het helaas voor ze.
Ik ga er geen duizenden euro's aan besteden.

**Geplaatst**: 16-08-09 09:09

Geplaatst: 16-08-09 09:09

Ik heb met mijn paard 9 maanden "gevochten" voor zijn leven, maar dit kwam ook omdat we niet wisten wat er aan de hand was..
Mijn pony werd in een keer kreupel en dat ging niet over, nee het werd steeds erger.. ik van kliniek naar kliniek geweest.. op foto's konden ze niets vinden.. allerlei uitgebreide onderzoeken, inspuitingen die niet hielpen.. Toen heb ik in emmeloord een staande MRI scan gedaan en toen we erachter kwamen wat hij had ( diepe buiger bij de aanhechting aan het bot afgescheurd en diverse verwondingen in zijn voet door slijtage) en ze me vertelde dat ik nog wel iets kon proberen, dat was: 1 jaar lang boxrust, 15 min. p.d. stappen.. maar de overlevingskans was onder de 50%, toen heb ik hem in laten slapen.
Simpel om het feit dat Nimroy óntzettende pijn had, liep serieus kreupel en liep al 9 maanden met die pijn.. toen kon ik hem niet verder laten gaan "omdat ik van hem hou".. Ik hou ontzettend van hem en daarom moest ik dit doen.

Dus mijn instelling is/was: Ik zal weten wat er aan de hand is en daarna nemen we een beslissing, maar ik zal never te nooit niet een paard in laten slapen, zónder te weten wat er aan de hand is (omdat het bijv. veel geld kost, want dat doet het!)

Buiten dat ligt het natuurlijk ook aan het paard.. Nimroy vocht met me mee.. hij kwam met opgeheven hoofd in de kliniek, zodat het minder ernstig leek e.d. Keihard was hij.. maar op een gegeven moment kon hij het niet meer aan.. ( was ook 17 jaar )..
Je moet gewoon ten alle tijden eerlijk zijn tegenover je paard en of dat betekend dat je door moet gaan of niet.. dat maakt niet uit.

**Geplaatst**: 16-08-09 09:25

Re: Dicussie: Hoe ver ga jij om je paard in leven te houden?

Geplaatst: 16-08-09 09:25

Zolang mijn paard een toekomst tegemoet zou gaan als pijnloze grasmaaier en weideversiering zal ik met haar vechten. Maar als eruit de diagnose's komt dat ze nooit meer pijnvrij kan zijn dan is het over, dat doe zou ik ze nooit willen aandoen.

Ik heb vorig jaar voor de vreselijke keus gestaan om mijn kleine merrie te laten gaan. Ze vocht voor haar leven, liet niemand zien hoeveel pijn ze werkelijk had en was vrolijk dag in dag uit. Zelf met een gebroken schouder heeft ze geen slechte dag gehad. En ze wilde blijven vechten maar het was niet eerlijk om haar te laten vechten terwijl ze geen kans had om ooit nog normaal te lopen of pijnvrij te leven, zelfs als ze alleen maar stond zou ze pijn hebben. Dat ging te ver, ik ben niet gaan wachten tot het vuur in haar ogen is gedoofd ze had het niet verdient om zolang te moeten vechten.

**Geplaatst**: 16-08-09 14:20

Re: Dicussie: Hoe ver ga jij om je paard in leven te houden?

Geplaatst: 16-08-09 14:20

zoals ik al schreef, zo per situatie afhankelijk.
Van mij hoeft een paard ook niet ingeslapen als je er niet meer op kan rijden.
pijnstillers voor bepaalde tijd, vind ik ook prima, als er maar wel een kans op genezing is.
een paard wat pijnloos nog grasmaaier kan zijn (en vaak ook een goede opvoeder voor veulens enzo) mag van mij nog lekker doorhobbelen.
vaak ken je je eigen dier het best, zoals pluklief ook schrijft, haar paard bleef vechten, dan zul je toch die keuze voor je dier moeten maken, uit liefde voor je dier.
Afgelopen december hebben we onze oudste hondje laten inslapen, de dierenarts kwam en zei ook, tja, alleen op karakter kan je helaas niet leven.
Als ik mijn hondje had laten kiezen, was ze gewoon doorgegaan met vechten, het vlammetje was echt nog niet uit haar ogen.
Maar met haar longkanker had ze een heftige dood gehad als we deze keuze niet hadden gemaakt!!

het is en blijft een moeilijke keuze en per situatie verschillend!

ik vind het wel prettig te weten wat een dier mankeerd, vechten tot je iets weet, kan ik me goed voorstellen. Dit kan dus wel eens zijn dat je dus gevochten hebt en alsnog afscheid moet nemen helaas.

**Geplaatst**: 16-08-09 17:03

Geplaatst: 16-08-09 17:03

joyfordogs schreef:
ik vind het wel prettig te weten wat een dier mankeerd, vechten tot je iets weet, kan ik me goed voorstellen. Dit kan dus wel eens zijn dat je dus gevochten hebt en alsnog afscheid moet nemen helaas.

Zoals dit zinnetje heb ik dus mijn bovenstaande verhaal..
Het maakt het dan gelukkig wel "makkelijker" om een keuze te maken.. en je hebt er vrede mee.. het maakt het emotioneel helaas niet makkelijker..

maar dat is het zoiezo niet.

**Geplaatst**: 16-08-09 19:23

Geplaatst: 16-08-09 19:23

Deze stelling kun je alleen maar beargumenteren als je er vanuit gaat dat Da's het altijd bij het rechte eind hebben. En dat hebben ze niet.

1 van mijn paarden is nu al 3x opgegeven, 1e keer toen ze 3 was ( hko, artrose, verbening hoefkraakbeenderen) 2e keer op 14 jaar voor hetzelfde (opgelost door van nassau met speciaal beslag), en de 3e keer toen ze op 16 jaar wegens trap van een ander paard een verkleefde pees had, operatie was de enige optie, half jaar weidegang bleek ook genoeg!.

Inmiddels is ze 22 en gallopeert ze smorgens de wei in, ik rij er ook nog op, ze glimt als een spiegel en is gelukkig.

Mijn schimmeltje is ook al eens opgegeven op 18 jarige leeftijd, vanwege spat (ook door trap van een paard- gebroken griffelbeentje) die is nu 27 en ook daar rij ik nog op. En hap nog regelmatig zand

want het is geen gemakkelijke tante

Over katten en DA's zal ik het maar niet hebben.

begrijp me niet verkeerd, ben hele goede maatjes met mijn da's (ook prive !), maar ik ken mijn dieren toch beter dan hen, en ik leg me niet neer bij hun oordeel, als mijn gevoel het tegenovergestelde zegt. En daar hebben ze ook respect voor- dat maakt de balans.

edit: deze toevoeging: aan pijnstillers doe ik niet voor alle duidelijkheid !

**Geplaatst**: 16-08-09 19:25

Geplaatst: 16-08-09 19:25

Van mij mag ze naar de hemel als alles al gauw te zwaar word. Of het hele leven in 't algemeen
Als ze op pijnstillers pijnloos mag dienen als grasmaaier zou ik dat zeker overwegen.
Niet meer rijden is voor mij geen probleem, ik vermaak me ook wel naast mijn liefste.

Ik heb een flink spaarpotje mocht er wat gebeuren, maar mocht iets ongelooflijk duur zijn zou ik het er ook zeker voor overhebben tenzij ze nooit meer 100% zal functioneren. Nou ja of iets minder natuurlijk, hangt van de situatie af, maar ik doe dr niet op de operatie tafel als ze toch onherstelbaar zal blijven en last houden (ook al hangt dat ook weer van de situatie af.. pff)

**Geplaatst**: 16-08-09 21:23

Geplaatst: 16-08-09 21:23

eddie2000 schreef:
Ze konden pijnstillers geven, maar onbekend hoe deze zouden aanslaan. De hoeveelheid van de pijnstillers was wel door het veulen verlaagd. Anders gezegd: om ervoor te zorgen dat het veulen geen schade zou ondervinden, konden ze niet zo ver gaan als ze zouden willen

Ik zou in een dergelijke situatie ook tot euthanasie overgaan. Omdat vooral de laatste twee maanden het veulen ontzettend gaat groeien en er meer gewicht op de breuk te staan komt. Dat is niet eerlijk tegenover de merrie. En idd, wat doet een verhoogde pijnstiller met het veulen?

En dan, wat doe je als het veulen geboren is? Laat je de merrie er nog bij staan om het veulen een goede start te gevben (met pijn en al, en het risico dat de melkproductie door de pijn te wensen overlaat) of euthanaseer je de merrie meteen na de bevalling? Wordt het veulen een flesseveulen, of zoek je er een pleegmoeder voor? En wat als dat niet lukt? Heb je de tijd en vooral de hulp om een flesseveulen groot te brengen?

**Geplaatst**: 17-08-09 06:27

Re: Dicussie: Hoe ver ga jij om je paard in leven te houden?

Geplaatst: 17-08-09 06:27

@ mist: tja ik ben er bij vergeten te zeggen dat ik vaak kies voor een second opinion.
In het geval van mijn oude hondje toen niet, de longfoto's vertelde genoeg.
Het is niet zo dat ik meteen de knoop doorhak direct nadat een dierenarts zegt het dier op te geven.
Mits het echt heel duidelijk is. Wat jij omschrijft, hoor je helaas vaker.