Geplaatst Donnatella schreef:Hey Ayasha, het verhaal over jouw vader doet mij heel erg denken aan mijn opa. Van een heel verstandige, redelijke en rustige man ging hij naar iemand die tijdens onze trouw ineens de bediening begon uit te maken dat hij borden had horen vallen in de keuken en dat geen doen was (wat helemaal niet erg was voor onze tafel). Iets wat hij nooit zou doen en iedereen erg van opkeek. Hij kreeg later steeds vaker waanideeën en was dan ook echt agressief. De diagnose was inderdaad dementie.
Ik weet niet of je een idee hebt of dementie bij familie van hem ook nog voorkomt? Want vaak is dit erfelijk.
Erg moeilijk dat hij niet naar de dokter wil. Kan je niet met jouw of zijn HA contact opnemen en het hierover al hebben en vragen hoe je dit het beste kan aanpakken naar hem toe?
Je vader heeft geen vertrouwenspersoon die meer van hem gedaan krijgt dan iemand anders? Soms dringt de ene persoon wat beter door dan de andere.
Zo een situatie is voor iedereen - zowel voor jullie als ook voor hem - loodzwaar. Hele dikke knuffel
Hij heeft zelfs geen HA.
het speelt al ettelijke jaren (vijftal minimaal) en de HA die hij had is op pensioen en net als in NL heeft Belgie inmiddels een tekort aan HA's dus er zijn vaal patiëntenstops. Iemand als papa "wil" men dan vaak niet want hij gaat 1 x en dan jaren niet meer en dan komt ie weer eens met iets dat eigenlijk al maanden eerder behandeld had moeten worden. Dokter zegt daar dan wat van en mijn vader vat dat op als "uitgescholden" worden dus hij gaat niet meer. Zowel mijn vader en broer hebben een enorme angst voor alles wat dokter is. Mijn broer gaat dan nog wel als ik of mijn moeder mee gaan maar alleen gaat die ook niet. Papa gaat zelfs niet als een van ons mee gaat tenzij hij echt geen andere uitweg ziet. Ik woon verschillende dorpen verder en mijn dokter is dus ook totaal niet betrokken met papa zeg maar. Ik ben zo'n kleine 40km weg verhuist van mijn ouderlijke dorp. Tot ongeveer een jaar geleden was ik die persoon die het meeste gedaan kreeg.. 
Het feit dat hij dus zo uit haalt naar mij heeft op verschillende niveau's consequenties voor ons gevoel zeg maar. Niet alleen dat het persoonlijk niet leuk is om te horen maar ook dat we meer en meer grond aan het verliezen zijn. Mijn grootmoeder heb ik niet gekend, mijn grootvader had bij mijn weten geen dementie. Die had wel nierdialyses nodig die hij geweigerd heeft waardoor hij relatief snel aftakelde ook mentaal omdat hij zichzelf aan het vergiftigen was maar dat was geen dementie. (eh ja koppigheid is ook erfelijk.)
De agressie herken ik ook wel van bij mijn grootvader. Bij mijn grootvader was het echter meer zijn karakter dan een probleem in de hersenen. Mijn vader heb ik altijd als een hele zachte man gekend terwijl ik van mijn grootvader nooit andere verhalen gehoord heb dan dat hij bijzonder agressief en dominant was. Een stukje zit het er ook wel "in" in die zin dat zowel mijn broer als mijn vader als ik echt een type agressie hebben dat voorbij het "normale" gaat.. Wij zijn ons daar bewust van en hebben, of hadden, allemaal enorm veel zelfbeheersing omdat we weten wat er gebeurt als het knopje om gaat (en elk van ons heeft geleerd dat die agressie ook voor ons zelf gevaarlijk kan zijn dus het is ook een stuk zelfbescherming dat je dat leert.) maar papa lijkt die dus te verliezen en dat maakt het eng want ik weet wat er kan gebeuren als hij die helemaal verliest. Een stukje is dat ook wel erfelijk vrees ik. Maar dat is wel iets dat normaal getriggerd moet worden. Niet iets dat voort komt van uit een dwaze discussie of zelfs zonder aanleiding. Het is vooral dat áls we boos worden dat we in een fractie van een seconde van 0 naar 1000 gaan zeg maar... Niet dat we om het minste exploderen. En papa is ze de laatste maanden aan het combineren... Hij gaat nog niet tot zijn maximum maar ik heb mijn stiefmoeder al gezegd dat als het ooit echt mis zou gaan dat ze me meteen moet bellen en dat ik haar ga halen met mijn man. (om een indicatie te geven van wat we over de jaren heen al besproken hebben met oog op de verandering die we zien.)
Als je de kern niet kan aanpakken moet je "collateral damage" proberen te voorkomen..
Hij praat ook meer en meer over het verleden sinds drie maanden ofzo (wat ons ook het ide geeft dat het proces versneld is of iig dat er iets veranderd is.) en toegegeven, dat zijn ook alles behalve fijne verhalen, zoals ik al zei, mijn grootvader was een erg nare man. Zijn dood is geen verlies voor de wereld.
pmarena schreef:Ik herken wel het 1 en ander. Ik zou dat gewoon behandelen als "dat is de boosheid die sprak" en het niet te persoonlijk opnemen. Zou het netjes zijn als hij excuses zou maken? Ja absoluut
Maar er zijn ook mensen voor wie dat teveel gevraagd is, om welke reden dan ook. In mijn ogen kan je daar een zekere afstand van nemen, zonder ze meteen helemaal te weren. Dan hou je het gewoon wat oppervlakkiger en stelt je verwachtingen voor deze persoon bij. Dan kunnen ze je ook niet meer diep teleurstellen zeg maar.
excuses verwacht ik zelfs niet. Mijn moeder kan ook zo zijn en daar heb ik een zekere afstand van genomen na een paar van dergelijke uitspraken in die zin dat ik haar niet negeer maar ik verwacht ook geen 'echte' liefde zeg maar. Alles is voorwaardelijk. Als ze iets doet dan weet ik dat er voor de maand voorbij is een wederdienst gevraagd zal worden. Zelfs als ik niet gevraagd heb om het te doen.
Maar bij papa valt me dat iets zwaarder om dat die tot nu toe wel gewoon blij leek te zijn met mijn bestaan. Tis ook niet dat mijn ouders veel "last" gehad hebben van mijn bestaan.
Mijn probleem, en ik realiseer me dat dat mijn probleem is, is dat ik alles heel intens voel.. Niet alleen mijn agressie is intens maar al mijn emoties... ik heb daar naar de buitenwereld toe wel een zekere "demper" op staan en ik kan heel goed doen alsof ik er ijskoud onder ben maar vanbinnen is het in dit soort gevallen erg moeilijk om een manier te vinden om te "werken" met alles dat ik voel.
Enkel een nichtje en ik hebben het tintje, de krullen, de bijna zwarte ogen en blijkbaar gezichtstrekken die niet helemaal ‘Belgisch’ ogen. Die nicht en ik leken als kind ook best op elkaar. Zij heeft een twee-eiige tweeling en eentje is blond met blauwe ogen en de andere… als je mijn kinder foto’s er langs legt haal je ze niet uit elkaar… dus het zit denk ik in de vaderlijn (grootmoeder langs mijn vaders kant gezien mijn vader zijn zus ook zo was. En tot nu toe lijkt het vooral bij de meiden op te duiken. Nichtje heeft twee broers die net als mijn broer zo blank als wat zijn. 
en het klinkt in elk geval wel alsof je stiefmoeder je door en door kent. 
Dan kunnen we ook heus wel eens een dagje weg maar je moet ons geen weekend samen zetten.