Moderators: Essie73, Coby, balance, Firelight, Dyonne, NadjaNadja, Neonlight, Sica, C_arola
Varekaj schreef:Ik zou graag willen weten hoe ze er juist uit zien. Ik ken enkel die zwarte rubbers maar dat is het dus blijkbaar niet.
Ben mijn weiland aan het ombouwen naar een paddock paradise achtig idee en voor een paar dingen zou elastiek nog een oplossing kunnen zijn.
Varekaj schreef:Oeh ziet er perfect uit, thx


Varekaj schreef:Nadat ik eens een longeerlijn door mijn hand heb voelen branden laat ik nu quasi direct los als ik voel dat ze echt gaan trekken en weg willen. Mijn volledige handpalm en helft van mijn vingers waren toen verbrand, geschaafd en op paar plekken het vel af. Dan mogen ze van mij rondcrossen, die ellende 1x was genoeg.
heb me aan haar touw recht getrokken en opnieuw haar voor de trailer gezet. (Ze had besloten niet mee te gaan in december… met -12 …)

.) omdat Rêve me over het maisveld trok. Ze konden de Nweg op dus ik wilde niet loslaten maar heb na een paar meter een niet zo aangename ontmoeting gehad met een dikke steen (van die grote keien die je alleen op vaak omgewoelde leemgrond vind en die je amper opgepakt krijgt kwa gewicht) en gezien de steen bleef liggen was het ook mijn lot om te blijven liggen.

ik heb toch een paar weken afgezien. Nadere inspectie gaf weer dat 1 van de twee achterop mijn rug geschampt had met een hoef. Hard genoeg om een afdruk en een breuk (of twee) in mijn ribben te maken…. En vermoedelijk was die grote steen niet de eerste die ik tegen gekomen was. Heb er lang genoeg plezier van gehad dat ik me het nog steeds herinner als ik over dat veld ga met ze. 
Maar als ze de weg op kunnen…. Toen kon ik ook bizar lang vast houden puur uit angst voor wat er kon gebeuren als ze echt los kwamen. Maar heb toen ook even weinig gehad aan mijn handen. Douchen is leuk dan hè? 

was vlak voor de les en het pikte maar mijn man zei ‘het valt mee.’
Varekaj schreef:Bloedverdunners kunnen inderdaad kleine dingen veel erger laten lijken en in een gezicht bloedt je sowieso ook vaak harder.
Ik heb 1x een echt gebedje gepreveld nadat ik nét niet door een rondvliegende houten weidepaal was gespiesd en de draden ipv te breken allemaal mee losgetrokken waren en over me heen zijn gevlogen. Het is bij een brandwond op mijn bovenarm gebleven, met huid eraf.
Maar een teen tegen een steen... Auw. Niks zo venijnig als een teen stoten. Of een elleboog tegen een tafelrand.





