Varekaj schreef:Nadat ik eens een longeerlijn door mijn hand heb voelen branden laat ik nu quasi direct los als ik voel dat ze echt gaan trekken en weg willen. Mijn volledige handpalm en helft van mijn vingers waren toen verbrand, geschaafd en op paar plekken het vel af. Dan mogen ze van mij rondcrossen, die ellende 1x was genoeg.
Ik was op dat punt zo pissed op die merrie dat ik niet eens los gelaten heb nadat ze me tegen de muur smakte.
heb me aan haar touw recht getrokken en opnieuw haar voor de trailer gezet. (Ze had besloten niet mee te gaan in december… met -12 …)
Niet mee gaan was niet echt een optie gezien we niet thuis waren.

Heb helaas ook de open gebrande handpalmen al mogen ervaren (en verschillende schaafwonden op mijn rug, zij en buik en eentje ter hoogte van mijn kaak.
.) omdat Rêve me over het maisveld trok. Ze konden de Nweg op dus ik wilde niet loslaten maar heb na een paar meter een niet zo aangename ontmoeting gehad met een dikke steen (van die grote keien die je alleen op vaak omgewoelde leemgrond vind en die je amper opgepakt krijgt kwa gewicht) en gezien de steen bleef liggen was het ook mijn lot om te blijven liggen.
Met wat moeite mijn man gebeld dat ik hulp nodig had. Knollen met veel gedoe gevangen en terug in de paddock gezet en toen bekeek mijn man me tegoei en zei die ‘Uhm zullen we effe kijken of ge naar de dokter moet met één van die dingen?’ 
Het zag er door mijn bloedverdunners meer horror uit dan het was (allemaal oppervlakkig) maar mijn man pest me nog steeds met mijn ‘ritje maisveld’
ik heb toch een paar weken afgezien. Nadere inspectie gaf weer dat 1 van de twee achterop mijn rug geschampt had met een hoef. Hard genoeg om een afdruk en een breuk (of twee) in mijn ribben te maken…. En vermoedelijk was die grote steen niet de eerste die ik tegen gekomen was. Heb er lang genoeg plezier van gehad dat ik me het nog steeds herinner als ik over dat veld ga met ze. 
In de paddock of in een veilige omgeving laat ik ook los. Ook als ik val. Het risico weegt niet op tegen het voordeel. Vroeger had ik dat verstand niet.
Maar als ze de weg op kunnen…. Toen kon ik ook bizar lang vast houden puur uit angst voor wat er kon gebeuren als ze echt los kwamen. Maar heb toen ook even weinig gehad aan mijn handen. Douchen is leuk dan hè? 
En ik vlecht mijn haar altijd…. Dat heeft mijn man ‘s avonds gedaan tot mijn handen terug genoeg vel hadden. 
En dan kom je bij de fysio en mag je uitleggen wat er gebeurt is…. ik heb daar echt al te vaak met breuken, sneeën in mijn gezicht en/of blauwe ogen gezeten met die beesten. Recent nog met een blauw oog en onder mijn oog was het open gebarsten door een kopstoot van Sam.
was vlak voor de les en het pikte maar mijn man zei ‘het valt mee.’
Dus ik rij mijn les. Wil instappen om naar huis te gaan en kijk even in de zijspiegen. Hele onderkant dik en blauw en een snee. Dus ik tegen mijn man ‘het valt mee?!!?’
Waarop hij heel droog: ‘ik heb u al met erger zien thuis komen.’
Ja point taken.