Geplaatst Joep leeft tegenwoordig in vertraging. Nu hij geen buut meer krijgt, heeft hij het leven weer helemaal door. (Van buut kunnen ze heel sloom worden, nu viel dat wel mee, maar merk ik dat hij weer aan is). Zo liepen we gisteren een klein rondje buiten met een jaarling van stal. We waren nog geen twee seconden het hek uit, toen hij enorm begon te miepen omdat er een tak op de weg lag. Overigens was dit dezelfde tak als waar ik al drie keer eerder langs was gelopen deze week. Maar wat ik al zei: leven in vertraging.
Daarnaast is hij tijdens zijn buut-periode bekapt en net iets anders gezet dan eerst. Dat heeft dan weer te maken met ontlasting van de pees. Daardoor staat hij nu iets korter en loopt hij nu al een week op eieren. Op zich normaal, maar wat ik zei: leven in vertraging. Eerst had hij het niet zo door met zijn wazige-buut-kop.
Door die kortere hoefjes loopt hij nu graag in gras. Dan doen we dat natuurlijk. Maar waar ik na een week wel ontzettend moe van wordt zijn de rare sprongen en schijnbewegingen als er een blikje, boomstam, plastic zakje of steentje in zicht komt. Het veulentje dat meeliep snapte er de ballen niet van en keek elke keer waar haar grote, volwassen vriend nou elke keer van de lucht in sprong. Dat doet hij normaal nooit. Daar heeft de kleine dame natuurlijk een punt. Maar volgens Joep zijn blikjes nu eenmaal ontzettend eng. Ik was hem gisteren even kwijt (hij loopt altijd aan een lange lijn) en toen hoorde ik een raar geluid boven mij uitkomen. Staat hij te stuiteren bovenop de dijk omdat er een tak over het pad lag. Ik moet toegeven dat het een dikke tak was, maar dit is dan ook wat overdreven. Oh, en hij heeft ook bijna een hondje plat gestamd. Dat was niet echt de bedoeling, maar zelfs ik schrok me wild. Er liep een stel met een grote, zwarte hond. En toen kwam daar achter hun een... hondje(?) vandaan. Het was bijna cirkelvormig, met een veel te strak tuigje waardoor al het vel (of vet) aan alle kanten over het tuig stroomde. Daarnaast had het hondje uitpuilende groene oogjes en sprong het in plaats van fatsoenlijk te lopen. Joep (en ik overigens ook niet) wist niet wat hij zag. Knorren, springen, dribbelen en het hondje deed gezellig mee. Hierdoor kwam er een soort geheig uit het diertje wat Joep nog raarder vond. Uiteindelijk mompelde ik iets in de geest van: "Joep, doet normaal. Het is een soort ratje, dat heb je op stal ook." Laten we het erop houden dat ik het niet zacht genoeg zei en dat de eigenaar het niet kon waarderen.
---
Met het oog op de winter heb ik ook een nieuwe deken voor Joep gekocht. Ik (nog steeds een soort deken-maagd) snapte er weer de ballen niet van en kocht perongelijk een deken met halve hals. Toen Joep een rondje moest lopen om de deken aan mij te showen, begon hij gelijk te plassen. Nu durf ik hem niet meer terug te brengen.
En dat terwijl dat wel mijn doel was toen ik zag hoe heftig het printje was. 
Ik wilde perse een deken met 100gr vulling en dan een simpel kleurtje. Het blijft natuurlijk een mannetje (in theorie dan he). Maar de enige deken die in het schap lag, was fel roze met cartoon getekende paardjes.
Als hij er dan in gaat staan plassen, zit hij eraan vast. Nu is hij ontzettend snoezig en vrouwlijk gekleed komende winter. De dame van de Epplejeck vroeg al of ik mende met mijn paardje, omdat het zo'n schattig dekentjes was voor kleine pony's. Ik heb maar niet gezegd dat het om een arabische ruin van 1,53 ging.
#disapprovinganimals
die heb ik vorig jaar gebruikt. 
op bezoek. 
"Hey hi! Geef gul!" 
Dus Joep moest met de billen bloot en woog (insert dramatische muziek) 434 kilogram. Wat ben ik blij. 
