Moderators: Coby, balance, Dyonne, Sica, C_arola, Neonlight, Firelight
pmagnetiseur schreef:Ach Je blijft een eilander zal ik maar zeggen... Je zei dat je een bepaalde nieuwsgierigheid had, dus ik dacht ik doe je een voorstel... Maar even goed een prettige avond gewenst.
Kuggur schreef:Ik werk in de gezondheidszorg, en of je patient dood is of levend is van groot belang (niet iedereen beseft dit) voor de verdere diagnostiek en niet te vergeten behandelopties.
Het niet opmerken van dit symptoom wordt algemeen als erg slordig beschouwd.
pmagnetiseur schreef:Ik ga op een zaterdag (in overleg met) jou in welke willekeurige stal dan ook in Nederland waar zeg min. 20 paarden staan en er 5 wat mankeren (mag ook meer zijn). De eigenaren van de paarden zijn aanwezig, zodat achteraf direct gecheckt kan worden of hetgeen wat ik constateer enig hout snijdt. Jij of de mensen zoeken zelf de paarden uit waar ik iets over vertel.
pmagnetiseur schreef:ik wil nog wel een paar (serieuze) fotoreadings doen.
Stuur maar door.
Yinnar schreef:pmagnetiseur schreef:ik wil nog wel een paar (serieuze) fotoreadings doen.
Stuur maar door.
Kosteloos? Dan heb ik wel een foto van een paardje voor je waar je echt niets over kan vinden op het net.
Ik moet zeggen dat ik ook altijd zeer sceptisch was/ben in dit soort kwesties. Ik heb echter ooit iets meegemaakt wat ik nu 8 jaar later nog steeds niet kan verklaren.
Mijn merrie had een veulen gekregen. Na de geboorte was er geen land met haar te bezeilen. Ze was zuurder dan zuur. Als je in de buurt kwam direct oren in haar nek en liep ze weg. Nu zal je denken bescherming van het veulen maar dat was het niet. Het veulen was een nieuwsgierig beestje wat altijd op ons afliep en we ook gewoon konden aanraken en kroelen. Moeders bleef echter op een afstand met een zure blik alles gadeslaan. Ze wilde ook niet meer aangehaald worden.
Er kwam toen per toeval iemand op mijn erf die beweerde paranormaal begaafd te zijn en dieren te readen. Wij namen dat niet al te serieus maar ze vroeg of ze met de merrie mocht praten. Tja, waarom niet. Dus al gniffelend haar gadegeslagen. Ze vroeg aan de merrie wat er aan de hand was er volgde een stilte. Na een minuut of 5 zei ze dat dit het 3e veulen was van de merrie. De eerste was doodgeboren en de tweede heel jong bij haar weggehaald. De merrie was bang dat ze dit veulen ook moest missen. Dat was echter niet aan de orde want het veulen zou gewoon blijven. Ze heeft de merrie toen verteld dat ze zich geen zorgen hoefde te maken en dat het veulen niet weg zou gaan. En dat was het. We hebben nog even nagepraat en ze is weggegaan. Wij hebben naderhand wel wat grapjes gemaakt uiteraard en namen het dan ook niet serieus.
De volgende dag waren we weer bij de paardjes en we dachten niet meer aan hetgeen de dag ervoor was gebeurd. Tot we het land inliepen en als eerste de "zure" merrie met veulen met oortjes naar voren op ons afliep om aangehaald te worden. Toen dacht ik gelijk aan die vrouw en liepen de rillingen over mijn rug. Brrrrrr. Toeval? Ik weet het niet. Sinds die dag was de merrie weer helemaal de oude. Ik durf nu dan ook niet meer glashard te beweren dat het onzin is. Of hebben jullie een verklaring?