Bokt.nl

**Geplaatst**: 20-06-11 18:41

Geplaatst: 20-06-11 18:41

een zorgenkindje..
een jaar geleden werd mijn paardje kreupel, 4 weken gestapt en was nog niet over.
de DA dacht dat het in zn schouder zat dus ik moest nog maar ever verder gaan met stappen. na een tijdje gingen we weer kijken en er zat geen verbetering in.
buigproef gedaan, foto's gemaakt maar elke kwam dr nix uit.
uiteindelijk toch maar een scan gemaakt om zn pezen nog even na te kijken(been was niet warm/dik dus we dachten dat het dat niiet zou kunnen zijn)
toch wel, een geravelde pees, gelukkig niet de ergste vorm, maar toch.
na 7 maanden stappen ging het allemaal goed en mochten we gaan opbouwen.
dat heeft maar 2 weken mogen duren want hij kreeg een terugval.
hij mocht nog maar 2 keer 10 minutjes zijn stal uit om te lopen.
in die tijd heb ik echt even gedacht dat het over was het hem.
hij had nergens meer zin in, wou zn stal niet meer uit en wou niet meer lopen.
zelfs voor een lekker peentje liep die niet met me mee.
tog volgehouden, veel liefde, lekker poetsen heeft hem erboven gebracht.
hij werd weer vrolijker eigenwijs, zoals hij altijd was, maar ook het lieve knuffelbeertje.
Nu, na een jaar gaat het goed met hem en zijn we weer aan het opbouwen, mag op dit moment 15 min op hem stappen
Afbeelding

**Geplaatst**: 20-06-11 18:51

Geplaatst: 20-06-11 18:51

Nemurin schreef:
Logisch dat ze eerst erger worden, ze zijn al dat vet van buitenaf gewend dus de hoornlaag maakt zelf niets aan. Als ie "merkt" dat er niks meer komt moet het weer zelf gaan aanmaken en dan komt het vanzelf goed. Tot die tijd gewoon op zachte ondergrond laten staan.

Ik heb het maanden geprobeerd. Zo erg dat paard er mank van werd..
Dat ga ik der echt niet nog eens aandoen

Vochtig maken alleen werkt niet, dat heb ik echt geprobeerd

De honing ga ik zeker wel proberen

Ik ga straks met de DA overleggen over wat ik kan doen voor der hoeven. Mijn smid vermoed dat het een metabool probleem is, en dat wil ik ook even overlopen met mijn DA

En dan deze week maar achter hoefschoenen zodat ze in elk geval der hoeven heel laat :Y)

Laatst bijgewerkt door Feria op 20-06-11 18:57, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 20-06-11 18:55

Re: Het lief en leed wat een zorgenkind heet.

Geplaatst: 20-06-11 18:55

Tja of je kunt inderdaad de voeding aan gaan passen (lijnzaadolie, bruin bier werd ook nog geroepen geloof ik) en het invetten geleidelijk aan afbouwen.

Bv. als jij een tijdje niet met zeep wast, krijg je een heel vette huid (vergelijkbaar met het stadium waarin je paard d'r hoeven afbrokkelen en kapot gaan) waar je niks mee kan maar dan na een tijdje als je het volhoudt heeft je huid de nieuwe balans ook gevonden. Of als je met steeds minder zeep wast merk je die verandering waarschijnlijk niet.
Tenzij er iets natuurlijk gewoon echt stuk is in je paard haar lijf maar daar zou ik niet meteen aan denken. Iedereen heeft een zwakke plek, ook paarden, ben bang dat het in dit geval d'r hoeven zijn.

Zit ze verder trouwens ook slecht in het haar?

**Geplaatst**: 20-06-11 19:00

Geplaatst: 20-06-11 19:00

Nemurin schreef:
Tja of je kunt inderdaad de voeding aan gaan passen (lijnzaadolie, bruin bier werd ook nog geroepen geloof ik) en het invetten geleidelijk aan afbouwen.

Bv. als jij een tijdje niet met zeep wast, krijg je een heel vette huid (vergelijkbaar met het stadium waarin je paard d'r hoeven afbrokkelen en kapot gaan) waar je niks mee kan maar dan na een tijdje als je het volhoudt heeft je huid de nieuwe balans ook gevonden. Of als je met steeds minder zeep wast merk je die verandering waarschijnlijk niet.
Tenzij er iets natuurlijk gewoon echt stuk is in je paard haar lijf maar daar zou ik niet meteen aan denken. Iedereen heeft een zwakke plek, ook paarden, ben bang dat het in dit geval d'r hoeven zijn.

Zit ze verder trouwens ook slecht in het haar?

Nee verder is ze goed uit geruifd en blinkt ze mooi

Heeft altijd al slechte, droge , brokkel hoeven gehad, maar het wordt erger naar mate ze ouder wordt. Ze is nu nog maar 6 jaar, dus ik hoop dat het niet zo snel blijft verergeren.
Je theorie kan wel kloppen hoor, maar zou het dan niet moeten beter worden na maanden, ipv slechter?

**Geplaatst**: 20-06-11 20:05

Re: Het lief en leed wat een zorgenkind heet.

Geplaatst: 20-06-11 20:05

Ik weet niet hoe lang zoiets duurt, en soms wordt het inderdaad ook gewoon NIET beter en dan heb je gewoon dikke pech.
Gaat het nu met het invetten dan wel goed? Heeft ze geen hele weke hoeven ofzo?

**Geplaatst**: 20-06-11 21:06

Geplaatst: 20-06-11 21:06

laylaa @ wat een lieve uitstraling heeft jou paard zeg.
die ogen.....

renate@ na maanden moet het zeker verbeteren.
als het bij de jouwe niet werkt werkt het niet.
uitzonderingen hou je altijd.

bob doet het slecht!

ventje heeft het benauwd,loopt vol met vocht en zijn gewrichten worden steeds dikker......
zijn medicijnen slaan gelukkig wel aan maar een goed teken is het zeker niet.
arme vent.

**Geplaatst**: 20-06-11 21:42

Re: Het lief en leed wat een zorgenkind heet.

Geplaatst: 20-06-11 21:42

Oh ja ben helemaal vergeten op Laylaa's paard te reageren, wat een prachtbeest!

**Geplaatst**: 20-06-11 21:49

Re: Het lief en leed wat een zorgenkind heet.

Geplaatst: 20-06-11 21:49

net eindelijk het verslag over flash kunnen lezen... :(:)

blensink... pff

met vief gaat het ook niet zo goed, ze loopt nog steeds niet beter ondanks de buut..

**Geplaatst door de TopicStarter** : 21-06-11 02:35

Geplaatst door de TopicStarter : 21-06-11 02:35

Allemaal weer hartelijk bedankt voor jullie lieve woorden.

Layla wat leuk dat je je hier ook gemeld heb $*\o/*$ .
Kevin hoort hier inderdaad ook, hopelijk knapt hij nu snel een beetje op.
Jij bent ook al zo lang met hem bezig. :(:)

Heel veel sterkte vrouwtje, hoop dat hij deze keer wel gaat genezen.
Ik duim iig met je mee.

renatevb hopelijk gaan de hoefschoenen helpen.

mariska32 ik schrik me rot, dacht dat Bob aan de betere hand was.

Fijn dat de medicijnen wel aanslaan, maar dat vollopen met vocht klinkt niet goed.
Heel veel sterkte vrouw. :(:)

VivaLaVida ook voor jouw heel veel sterkte. :(:)

Goh het lijkt alsof jullie ineens allemaal weer in de ziekenboeg zitten.

Heel veel sterkte ik weet hoeveel energie het vergt.
Voor alle paardjes en baasjes een hele dikke knuffel.

Ik ga een paar dagen weg, heb waarschijnlijk geen internet.
Hopelijk als ik terug kom zijn jullie lieve paarden weer helemaal opgeknapt.
Ik zal iig voor jullie en je paarden gaan duimen!

**Geplaatst**: 21-06-11 09:13

Geplaatst: 21-06-11 09:13

Blensink nog heel veel sterkte toegewenst en gecondoleerd. Heb net je profiel doorgelezen, wat heb je daar iets moois mee gedaan zeg. Ik zou graag iets speciaals of bijzonders tegen je zeggen nu, maar het ontbreekt me aan woorden. Wel wil ik even kwijt dat ik veel bewondering voor je heb, de manier waarop je afscheid genomen hebt van je prachtige lieve paardje en hoe je haar nu, zelfs op bokt, zo'n speciaal plekje geeft. Ik kende haar niet en heb slechts de laatste maand(en) in dit topic meegelezen, maar zelfs voor mij heb je Flash een bijzonder paard laten zijn. Nogmaals heel veel sterkte!

Niet dat ik de rest hier nu vergeet, ik heb voor jullie allemaal zo'n grandioos respect. Als er iets met mijn paardje gebeurd, hoop ik dat ik hem dezelfde toegewijde zorg kan bieden als jullie hier doen! (:

**Geplaatst**: 21-06-11 09:37

Re: Het lief en leed wat een zorgenkind heet.

Geplaatst: 21-06-11 09:37

hier ook een zorgen kindje misschien mider als wat ik van sommige hier lees.
heb een super lieve, eigenweize 6 jarige haflinger merrie! toen ik haar net 5 maanden had was ze ver aan het einde van de dragt en ging ze steeds liggen wat me zorgen baarde. toen ze er ook onregelmatig bij ging liggen hebben we de DA gebeld! eerst dachten we dat het kwam omdat ze net bekapt was! en dit te korrt gedaan was voor mijn princesje der voetjes! na een maand geen verbetering op de kliniek aan gekomen bleek uit rontgen foto's hoefkraakbeen verbening en al redelijk hevig. nu Terr op gewicht is het veulen eruit is gaat het wonderbaarlijk goed en trainen we na een B wedstrijdje toe ( in overleg met DA en hoefsmit )

Toen kwam er een periode van er geen grammetje vet aan krijgen was mijn merrie net een graten pakhuis! dus het veulen er vervroegd af! en nu ruim een jaar later ziet ze er perfect uit! nog niet te dik maar mooi!

en nu probleem 3 een buld op de"wang"er zijn rontgen foto's van gemaakt en een echo niemand weet wat het is dus ze blijft me verrassen. we hebben besloten dat ik een merrie met buld heb totdat ze pijn of moeite met eten aantoont natuurlijk!

en zo wachten we tot de buld goed gaat en het volgende probleem zich aandringt!

**Geplaatst**: 21-06-11 09:41

Geplaatst: 21-06-11 09:41

fijne dagen blensink probeer ervan te genieten!

Mijn Smit was er afgelopen zaterdag en omdat mijn paard ook erg droge hoeven heeft heb ik het even nagevraagt en hij zegt dat vetten idd ook erg slecht is.. gewoon goed nat houden (nou lukt dat wel met dit weer .. )
ook is zijn mok nog steeds niet weg:( hij zei dat afgewerkte olie ook wel zou werken want dat deden ze vroeger ook altijd alleen geen idee waar ik dat kan krijgen.
Wel heb ik er gister weer opgezeten me knie houd het alleen niet langer als 5 min draven vol.. dus was het veel stapen stukje draven en veel stappen.. zo kunnen we wel beide goed genoeg opbouwen dus dat is wel fijn.

@ Laylaa Wat een knapperd is het zeg:D Goed dat het nu zo goed gaat en hopen dat het zo goed blijft gaan!

**Geplaatst**: 21-06-11 11:41

Re: Het lief en leed wat een zorgenkind heet.

Geplaatst: 21-06-11 11:41

Ik heb ook eens even weer in je profiel gekeken Bren, die foto waarbij Ernesto heel droog naast Flash in de wei ligt... _O-

En die met de reflectoren 's nachts is ook grappig, de oogjes doen ook mee.

Mooi gedaan hoor!

**Geplaatst**: 21-06-11 12:18

Geplaatst: 21-06-11 12:18

Ik wil ook wel graag mijn verhaal delen... Wat bijzonder om te lezen dat veel mensen ook zoveel hebben meegemaakt met hun paard, ik voelde me altijd zo iemand met een paard 'die altijd wat heeft' terwijl we er altijd ALLES voor hebben gedaan en zoveel andere mensen om mij heen heel makkelijk met hun paard omgaan en nooit wat hebben, naar mijn idee toen.

Mijn zusje en ik kregen ons paard toen hij net 3 was geworden en wij zelf ook nog heel jong waren (10 en 12 jaar) Hij kwam net van de renbaan, maar een carierre als renpaard (met lichte peesblessure) zat er niet meer in. Na hem een half jaar weer paard te hebben laten zijn, zijn we het rustig gaan oppakken. Altijd zijn we heel voorzichtig met hem geweest en altijd bij alles nagedacht of het goed voor hem was. Veel afwisseling, vrije dagen tussendoor, niet teveel door het zware duinzand etc etc. Toch heeft hij iedere keer wat gehad, het is teveel om allemaal te beschrijven, maar hij heeft een peesblessure aan een voorbeen gehad, doordat hij zichzelf met rennen in de bak aantikte, bijna een jaar ernaast gestapt en weer opgebouwd. Na een tijd, met buitenrijden schrikt hij, draait zich om en verdraaide zijn achterbeen zodat hij de strekpees aan zijn achterbeen beschadigde! Hup, weer een halfjaar stappen....

En dan noem ik nog niet eens de ontelbare keren dat hij zichzelf aantikte, of een trap kreeg van een ander paard, of zich openhaalde aan iets.... En IEDERE keer was het NET zo erg dat we een dierenarts erbij moesten laten komen. Uiteraard doe je dat dan ook iedere keer maar weer.

Na hersteld te zijn van de laatste peesblessure, ontwikkelde hij ineens een heftige allergie voor iets, maar zo erg dat we wederom een dierenarts traject in gingen... Zijn hele lichaam onder de bulten en zo'n extreme jeuk! Een dikke tong, niet meer kunnen drinken, eten etc.... Ook homeopatische dierenartsen erbij gehad, maar niets hielp. Van de één op de andere dag was het weg en we hebben nooit erachter kunnen komen wat het was. Maar wel weer een tijd verder van niks kunnen doen met hem en hoge dierenartskosten...

Na al deze toestanden zou hij een paar maanden helemaal vrij krijgen op de wei om hem even te laten herstellen. Op dag 1 in de avond, vond ik hem op 3 benen.... Zijn vriendje had hem een flinke trap gegeven op zijn achterhak, hij kon er echt niks meer mee... Het was zo diep dat ik er helemaal eng van werd. Weer een heel dierenartstraject in en de dierenarts zei eerlijk dat hij niet wist hoe hij eruit zou komen en dat de kans groot was dat we hem niet meer zouden kunnen rijden, maar dat hij misschien wel nog goed genoeg zou zijn als weidemaatje, zonder pijn. Wij hebben altijd gezegd dat we alles voor hem zouden doen, dus zijn we toch het traject ingegaan, alles heeft een jaar bijna geduurd en was echt heel zwaar, 3x per dag stappen aan de hand en dat met zo'n bommetje! Na een half jaar was hij zo goed verbeterd dat we hem onder de man mochten stappen en na een jaar was hij weer goed bevonden! Nooit verwacht, maar wat een beloning voor ons 'harde werken'! Hij liep eigenlijk zelfs beter en soepeler dan ooit, daar kon menig paard een voorbeeld aan nemen!

Na deze blessure moesten we natuurlijk wel anders met hem omgaan, niet meer te hard werken, niet meer in zwaar zand etc. Dus lekker een beetje buitenritjes maken enzo kon makkelijk. We hebben toen besloten om hem na 10 jaar van stal te wisselen, waar hij lekker de wei op kon overdag. Dit ging allemaal goed, al moet ik zeggen dat hij hier ook regelmatig weer wondjes had, een trap had gehad etc. Dus de dierenarts was nog wel onze 'grote vriend'.... Alleen waren die dingetjes niet noemenswaardig in vergelijking met vorige blessures. Uiteindelijk hebben we na een jaar een nog betere plek voor hem gevonden en is hij verhuisd naar een kleine pensionstalling op een boerderij waar hij echt het hele jaar naar buiten kon. Hij vond het geweldig en deed het zo goed! Hij stond in een leuke kleine groep paarden en klikte allemaal goed, natuurlijk had hij wel eens een wondje, vaak ijzers eraf etc. Na ruim een jaar hier gestaan te hebben, vond ik hem een paar weken geleden op 3 benen in de wei, ik voelde me, zoals ik me nog nooit eerder had gevoeld.... Het voelde niet goed... Hij mistte een hele lap vlees van zijn been en hij was echt een soort van neurotisch van de pijn. Uiteraard gelijk een dierenarts gebeld, mijn dierenarts kon niet direct komen, dus een ander uit de buurt wel.

Na urenlang behandelen, kwam het erop neer dat hij eigenlijk een zware operatie zou moeten ondergaan met een huidtransplantatie om alleen al de huid en dat lap vlees te kunnen redden (en dan nog de vraag of er geen gewrichten beschadigd waren...). Dan nog zou het minimaal 6 maanden boxrust zijn en dan nog maar de vraag of het allemaal goed zou komen. Hij is een Engels Volbloed en altijd super actief en druk en in een stal staan in het ergste wat je hem zou kunnen aandoen voor zo'n lange tijd. De werkdag erna hebben we onze eigen dierenarts nog laten komen voor een second opinion. Hij kende ons paard ten slotte als de beste en ik wilde zijn mening, of dit de moeite waard zou zijn, in combinatie met zijn vorige blessures, wat wel zijn zwakker plekken zijn. Ook dit ongeluk was weer zijn 'zwakke' achterbeen. Onze dierenarts was ook niet heel positief. Alles bij elkaar hadden we niet veel opties meer en moesten we de ergste beslissing nemen wat we ooit hebben moeten doen... We hebben hem direct die middag laten inslapen, op zijn vertrouwde plekje op een stukje weiland op stal, met onze eigen dierenarts en mijn zusje en ik naast hem... Ik ben tot het eind bij hem gebleven en hij heeft geen moment gevochten, al had ik dat wel verwacht, juist omdat hij zo sterk en energiek was, tot op het laatste moment, ondanks de pijn in zijn been...

Het moeilijke is altijd geweest dat het zo'n levenslustig paard was en altijd ZO vrolijk! Nooit, maar dan ook nooit is hij 1 dag saggo geweest of de indruk gegeven dat hij er geen zin in had. Het lijkt misschien of hij alleen maar ellende heeft gehad, maar dit is wel over een periode van 13 jaar. Het is jarenlang goed gegaan en we hebben jarenlang plezier van hem gehad, altijd was hij er voor ons. Ook hebben wij nooit hem opgesloten in een stalletje, maar hem altijd buiten laten lopen, ook met andere paarden. Uiteraard een extra risico op blessures, maar hij moest wel paard blijven en kunnen genieten. Ik denk mede daardoor, dat hij altijd zo blij is geweest. Iedere dag waren we met ons maatje bezig en al ons geld ging op aan hem.

Op een gegeven moment MOET je de keuze maken, en ik had nooit verwacht dat het, voor mijn gevoel, zo snel zou zijn. Maar het houd een keer op, HOE ver kun je gaan en hoe raar het ook klinkt, je voelt als het genoeg is... Ik ben in verwachting van mijn eerste kindje en ik had altijd gedacht dat ik de kleine op zijn rug zou kunnen zetten, en ineens is hij weg.... Ik mis hem nog iedere dag, maar ik weet dat we de beste keuze hebben gemaakt en ik weet ook dat wij echt altijd alles hebben gedaan wat we konden.

Ik ken een hoop mensen met paarden die die keuze niet kunnen maken en blijven proberen en aanmodderen met paarden die het allang niet meer willen en kunnen... Dan ben ik blij dat ik het wel op de juiste manier heb kunnen doen en mijn paard die ellende niet heeft hoeven meemaken en hij heerlijk tot het laatst heeft kunnen genieten op de wei met zijn vrienden....

**Geplaatst**: 24-06-11 20:17

Re: Het lief en leed wat een zorgenkind heet.

Geplaatst: 24-06-11 20:17

Ik lees vol in tranen je verhaal..
Wat heb ik een respect voor jou!! wat een onwijs moeilijke beslissing!!
Ik wens jullie onwijs veel sterkte met het verwerken van jullie zo geliefde vriendin..
Een dikke knuffel..

**Geplaatst**: 25-06-11 11:03

Geplaatst: 25-06-11 11:03

@renaat, goed dat je t van je afschrijft en moest wel weer f flink slikken toen ik je verhaal las over keesje , dan mis ik hem ook nog steeds , want hij hoorde er gewoon echt bij...
De andere ook allemaal respect en heel veel sterkte...
Mijn paard is nu elf en ben bang dat t ook steeds meer een zorgenkindje word,,, je merkt ook gewoon dat ze steds meer klachten heeft en soms zie je gewoon echt dat ze pijn heeft, maar aan de andere kant wil je redden wat er te redden valt, en hoop dat ik uiteraard nog jaren van haar kan genieten... of ze nou wel of niet bereden mag worden .. zolang ze maar geen pijn heeft.... Y;(

**Geplaatst**: 01-07-11 07:23

Re: Het lief en leed wat een zorgenkind heet.

Geplaatst: 01-07-11 07:23

Ben heel benieuwd hoe het met Brenda en Ernesto is...
Zal eens kijken of ik ze vanmiddag nog een smsje kan sturen.

Hopelijk genieten ze ondanks alles wel van hun vakantie.

**Geplaatst**: 01-07-11 07:38

Re: Het lief en leed wat een zorgenkind heet.

Geplaatst: 01-07-11 07:38

Ik ben ook heel erg benieuwd! Misschien komen ze nu wel een beetje tot rust.
Laat je het weten als je eeb sms krijgt?:)

**Geplaatst**: 01-07-11 08:23

Geplaatst: 01-07-11 08:23

Ik heb afgelopen week met Brenda gesproken, het gaat wat beter met ze, zolang ze maar niet in hun eigen huis zijn, daar is alles natuurlijk verweven met Flash.
Ze komen nu iig wel tot rust in hun huisje, ze weten ook nog niet precies wanneer ze weer terug gaan.

**Geplaatst**: 01-07-11 11:37

Re: Het lief en leed wat een zorgenkind heet.

Geplaatst: 01-07-11 11:37

Nou lekker blijven tot het weer gaat, toch?

**Geplaatst**: 01-07-11 22:10

Re: Het lief en leed wat een zorgenkind heet.

Geplaatst: 01-07-11 22:10

Ik zal dr van de week ook nog maar even n smsje doen.
Gaat dus nog niet heel erg van harte.

Laat ze maar even lekker tot rust komen...
Misschien ook beter dat ze even niet op bokt zit, even geen herinneringen opwekken..
gewoon even de rust op zoeken...

**Geplaatst**: 01-07-11 22:50

Re: Het lief en leed wat een zorgenkind heet.

Geplaatst: 01-07-11 22:50

Ik kan niet sms-en...

Had beloofd er voor haar te zijn maar ja ik ken d'r niet zo goed natuurlijk, alleen via het verhaal van Flash.

**Geplaatst**: 02-07-11 18:48

Geplaatst: 02-07-11 18:48

In haar andere topic heeft ze inmiddels een update geplaatst hoe het nu gaat met ze. Vind het een mooi bericht.

Hoe gaat het hier met de zorgenkindjes?

De mijne is eindelijk weer wat rustiger aan het worden en was zowaar vandaag braaf met het wandelen.

Ze lijkt weer helemaal uit haar dip zijn gekomen en dat doet me echt goed.

**Geplaatst**: 02-07-11 19:51

Re: Het lief en leed wat een zorgenkind heet.

Geplaatst: 02-07-11 19:51

het ook het bericht gelezen in dr andere topic, zeker een mooi bericht!

@lonniejj gelukkig gaat het al beter met jouw zorgekindje!

mijn zorgekindje gaat het ook goed mee, mag er nu 30 min op stappen en 4 lange zijdes (opbouwend) gaan draven, alleen heeft ie nu door gekregen dat achteruitlopen veel leuker is.
maarja, dat komt ook wel weer goed

**Geplaatst**: 02-07-11 21:15

Re: Het lief en leed wat een zorgenkind heet.

Geplaatst: 02-07-11 21:15

Ooh, dat klinkt me bekend in de oren, achteruit lopen is veel leuker

Die van mij deed dat ook toen we mochten beginnen met draven, we mochten steeds 25 meter, en dan om de 10 minuutjes. Maar daar werd ze nogal vervelend van. Helaas zijn we vrij snel daarna weer terug bij af gekomen, omdat ze zich verstapte. Nu is het maar afwachten of het nog beter wordt, dierenarts denkt van niet. Ik geloof er nog niet zo in, ik blijf stiekem een beetje hoop houden.