Promisse schreef:Oke daar gaat ie dan.
Allereerst wil ik zeggen dat ik impuls het aller belangrijkste vind. Net als iedereen hier. Dus daar zijn we het over eens.
Dan de vraag hoe je dit bereiken wilt. Hoe bereik je gehoorzaamheid aan het been. Daar zijn verschillende manieren voor.
Eén ervan is: overgangen snel achter elkaar, schijnovergangen, tempo wisselingen binnen de gangen. Allemaal gevraagd met een lichte kuitdruk waarna 1 of meerdere effectieve correcties volgen, indien het paard niet of niet voldoende reageert. Correcties op zo’n manier gegeven dat hij er al snel van overtuigd raakt dat hij maar beter meteen op de lichte kuitdruk kan reageren. Dit resulteert er in dat het paard voorwaarts gaat denken omdat hij uit ervaring weet dat er ieder moment een versnelling aan hem gevraagd kan worden. Plus een paard wat leert reageren op een kleine hulp.
Dan is er nog een manier en dat is een voorwaarts “jagen”. Een manier die indien het past bij de bouw, bij de instelling en bij het karakter van het paard heel goed werkt. Als ik uit zou moeten leggen hoe ik het vind voelen dan stel ik me een horizontale lijn voor die staat voor een steeds oplopend tempo. In het midden zit een hobbel en daarna vervolgt de lijn zich dus verder. Paarden die aan de linkerkant van de hobbel zitten, denken voortdurend aan willen “stoppen”. Paarden die aan de rechterkant zitten, denken voortdurend aan “gaan”. Als je de gerichtheid van denken van zo’n paard wil omzetten van “stoppen” naar “gaan”, dan moet je het tempo opvoeren tot voorbij de hobbel. Plat gezegd jaag je hem naar voren totdat in zijn hoofd en lichaam de knop omgaat en hij in de “gaan” modus gebracht is. Je kan dat omslagpunt, vaak daadwerkelijk voelen, ook in de manier waarop ze hun lichaam ineens gebruiken.
Nu naar hoe ik Gab zie. En ik zeg er bij, ik ben ook maar een simpele ruiter met een visie, dus geen garantie dat ik gelijk heb. Maar ik zou het leuk vinden als jullie er je gedachten eens over zouden laten gaan.
Gab is een groot aandoend paard met grote, trage passen. In alle gangen. Hij is in een paar trage grote galopsprongen aan de overkant. Verder wil hij zich graag lang en strak in zijn lijf maken. Deze grote passen in combinatie met het lang en strak in zijn lichaam willen maken, maakt dat hij het moeilijk vindt om zijn balans te vinden en maakt dat zijn bewegingsafwikkeling traag is. Hij loopt dus qua tempo niet per definitie langzaam maar hij buigt zijn gewrichten heel traag.
Even achter elkaar zetten:
- Hij maakt zich graag lang en strak
- Hij buigt zijn gewrichten traag
- Hij heeft erge moeite met zijn balans.
Alle drie de punten zitten aan elkaar gelinkt. Hoe dit op te lossen?
We hebben meer impuls nodig voor een goede oplossing. Impuls die we nodig hebben, niet om harder te gaan, want hij maakt met zijn grote passen best meters, maar om hem te leren zijn gewrichten sneller te buigen. Hij moet “elektrischer” gemaakt worden, zogezegd.
Maar, omdat hij zich lang en strak maakt, resulteert meer impuls niet automatisch in een elektrischer achterbeen. Hij zal dus moeten leren om zijn lichaam los te laten zodat de inwerking van de kuit ook daadwerkelijk bij het achterbeen terecht komt.
Om deze losgelatenheid te bereiken zijn we bezig gegaan met bochtjes, achtjes, kleine voltes openen voor het binnenbeen met stelling en buiging etc. En allereerst zijn we begonnen met afspraken maken: deze lichte kuitdruk betekend dat je voorwaarts moet gaan en bij geen reactie volgt een correctie.
Dus, als we meer voorwaartse drang hebben, een snellere beenzetting door sneller buigen van de gewrichten, plus een paard wat zich zodanig loslaat dat hij buigingen aan wil nemen, dan maken we het hem veel makkelijker om in balans door de bochten te lopen.
Met behoud van de losgelatenheid, kan je steeds weer werken aan meer reactie op de kuitdruk en leer je het paard zijn passen sneller te maken dan dat hij van nature zou doen.
Ik heb dus gekozen voor de eerste manier van meer impuls verkrijgen in je paard.
Waarom heb ik niet gekozen voor de tweede manier, het “jagen”?
Omdat hij daar niet elektrischer van wordt. Zijn passen worden er alleen maar nog groter van, zijn lijf alleen nog maar langer en strakker en het wordt compleet onmogelijk voor hem om nog balans te vinden. Dus ik bereik in het beste geval maar 1 van de beoogde dingen en dat is dat hij voorwaarts gaat denken.
Het is denk ik ook vanwege zijn trage bewegingsafloop dat dit gedurende het uur geen resultaat had. Hij bleef traag in zijn beweging, ook in het hogere tempo. Daarom heeft iedereen ( ik ook ) denk ik ook nog steeds de neiging om mee te klicken en drijven. Hij ging serieus best hard, maar zijn manier van bewegen veranderde niet. Dat was in mijn ogen ook niet te verwachten. Dit moet hem geleerd worden. De ingrediënten hiervoor moeten allemaal verzameld worden, en dan krijg je resultaat.
Ik heb dus helemaal niets tegen de methode, alleen denk ik niet dat het voor dit paard werken zal.
Daar kwam nog bij dat ik de manier van jagen ernstig verkeerd vond. Ook in het jagen moet je er op letten dat je volgens de afspraak: “lichte kuitdruk en anders correctie” te werk gaat. Nu stompt hij alleen maar af. Ik vind het bovendien ook nog eens heel oneerlijk. Want hoe moet hij nu weten wat jij als ruiter wilt? Het is alsof je tegen een hond “zit” schreeuwt en dit commando door blijft schreeuwen ook als hij zit. Hij liep al hard, alleen niet op de manier die we willen. Hoe kan hij dat ruiken dan? Daar moet je hem in begeleiden. Is mijn mening. Als je nou de afspraken manier erbij had gebruikt, dan was er nog iets voor te zeggen. Dan was er een duidelijker “dit is goed en dit is niet goed” voor hem geweest. Zonder te willen roddelen, ook Romy reed haar 4 jarige zo. Ze zat in stap nog sneller dan zijn beenzetting voortdurend met haar spoor te porren en tijdens het hele rijden letterlijk voortdurend te klikken. Ik denk niet dat dit na 4 keer klikken nog zin had. Maar goed, ook zij kan een rit hebben dat ze achteraf denkt, oliebol dat had ik niet zo moeten doen.
ik weet dat het een post is van een poosje terug, maar wil er toch wel graag iets over kwijt..
Met dit soort grote/ trage/ of balans missende paarden kies ik er voor de training zo veel mogelijk in het bos/ langs de weg te doen, rechtuit stappen, draven galloperen zonder te veel rem.
en dan 1 x per week een lesje in de bak, overgangen en dergelijke kan je perfect buiten oefenen, net als wijken schoudervoor enz, zeker met zo'n grote is de bak vrij snel te klein, je rijd zo'n jonkie maar 1 x kapot.
Moet je natuurlijk wel de mogelijkheden hebben om buiten te kunnen rijden:P
Meya: wat een leuk beestje, waar was je clinic? kon hij je fijn helpen met de zijgangen?