John verbaasd- 3 zakken? ik moest toch 2 zakken kopen?
Mo nog kalm- Ja 2 zakken voor jullie maar ik kreeg er eentje cadeau.
John gelaten- Voor de volgende keer dan. Is het goed dat ik die 50 euro voor het hooi volgende week betaal?
Mo berustend- tuurlijk, John.
John klagend- Ik ga failliet op die paarden. Ik heb uitgerekend dat ik 25 euro per week kwijt ga zijn aan voer.
Mo inwendig grinnikend- Klopt, voor B-A alleen dan, hè.
John hoopvol- kunnen ze er niet met zijn tweeën van eten?
Mo probeert hem niet uit te lachen- eh nee. B-A moet 6 liter per dag hebben zei de dierenarts toch, om bij te komen. En Kabir is ook niet vet, die mag ook wel een liter of 4. Dan doe je 2 dagen met een zak.
John verslagen- oliebol dat zijn 3 zakken dus 36 euro per week.
John opgelucht- Maar dan alleen tot kerstmis. Dan is het klaar.
Mo probeert irritatie te verbergen- eh, nee. Een paard dat zo mager is, komt niet 1.2.3. bij. Dat duurt maanden. En dan nog zal je er heel wat voer in moeten blijven stoppen.
John verontwaardigd- F*@#% hell. Dan kost het meer dan 100 euro per maand.
Mo probeert nog steeds irritatie te verbergen- ja dat dus, dat is alleen het voer en nog geen eens speciaal voer dat de dierenarts heeft aangeraden. Daarom raad ik je aan ze naar een refuge te doen.
John wanhopiger- ja die dierenarts ga ik ook op failliet.
Mo verbergt geen irritatie meer- Ja eh wiens fout is dat nou? Jij hebt haar zo mager laten worden. Daarom denk ik dat een refuge een beter idee is.
John schuldig- ja we hebben het te ver laten komen. Maar met Kabir heb ik het goed gedaan, die is veel beter geworden.
Mo verandert van onderwerp- laten we de paarden maar gaan halen.
(ze stonden in een klein stuk land bij de uitloopstal, ze wilden zo graag naar buiten) We gaan in de inmiddels stromende regen naar beneden en roepen Kabir en B-A. Komen keurig. Tot halverwege, poeh geen energie even uitrusten. We gaan ze halen en John loopt op ze af en ze nemen allebei de benen. Ik leg uit dat je niet zo confronterend moet doen en John rent achter ze aan. Ik schreeuw dat hij dat niet moet doen want ze kunnen uitglijden en leg uit dat hij ze alleen maar aan het opjagen is. Ik laat John wachten. Maak een omweg naar de paardjes, benader Kabir van voren, vermijd hem aan te kijken, aai hem over zijn hals en klik de lijn aan (had halster omgelaten) Voel achter me B-A die tegen mijn jas duwt en ook aandacht wil.
Binnen geef ik john een zweetmes waarvan hij het bestaan nooit had kunnen vermoeden. Erna doe ik ze allebei zweetdekens op (wonderbaarlijk passen ze allebei in Callas' haar dekens, voor Kabir iets te klein en voor B-A iets te groot) terwijl John het water ververst. Triest feit: B-A (en zelfs kabir ook) is zo mager dat de deken als een tent over haar rug en kroep hangt. Hij raakt alleen haar boeg, zijkant en dijbenen. Te triest om te zien en het laat nog beter zien hoe erg ze eraan toe is.
We wachten tot het voer is weggesmakt en B-A haar tanden zijn zo erg dat ze kwijlt als een hond en haar droge biks na een paar minuten slobber is. John heeft al een paar keer op zijn foon gekeken. We strooien op, hij heeft stro gekocht. 1 klein baaltje. En als hij ziet hoeveel ik erin doe, zie ik hem al weer rekenen. Staart wassen heeft hij geen tijd meer voor. We zijn pas 20minuten bezig...