Moderators: Coby, balance, Dyonne, Sica, C_arola, Neonlight, Firelight
simodi schreef:Ben het met de laatste reacties eens: dit topic heeft vooral een praktische insteek, namelijk wat gebeurt er met je overleden paard.
Het gaat in feite niet over de keuze die je maakt van wel of niet inslapen en hoe of wanneer je dat moet doen. Want dat zijn pas echt moeilijke vragen en daar komt wel je eigen gevoel, maar vooral ook je verwantwoordelijkheid naar je paard om de hoek kijken.
Dat moment en die keuze zijn ook vele malen moeilijker dan de vraag hoe je paard wordt opgehaald. Ik denk als je het overlijden van een paard hebt meegemaakt, je precies begrijpt wat ik bedoel.Uit eigen ervaring weet ik hoeveel moeite en verdriet ik gehad heb met het telkens weer moeten beoordelen of mijn merrie er al aan toe was om niet meer verder te leven, omdat ze ziek was ben ik daar meer dan een jaar mee bezig geweest. Op het moment zelf was het overigens zo duidelijk en gaf ze het zelf zo goed aan, dat toen die keuze ook niet moeilijk meer was. Maar de tijd ervoor was veel moeilijker en emotioneler dan het moment van overlijden en het afvoeren van haar lichaam was toen eigenlijk (voor mij althans) helemaal niet zo belangrijk meer.
Even voor de duidelijkheid, dit is gewoon mijn eigen ervaring en eigen mening he, niks ten nadele van mensen die het anders zien en voelen!
MarcoBorsato schreef:Xantaatje schreef:Wel van kwekkeboom hoop ik dan?![]()
Nee gekheid volgens mij ben je gevoeliger dan je je doet voor komen
Natuurlijk heb ik gevoel voor mijn paarden, als ik Abel verlies zal dat veel pijn doen, het doet altijd pijn als een paard naar de eeuwige weides gaat. Maar het hoort er bij. Ik sta niet dagelijks stil bij de paarden die ik verloren heb. Ik ben daar gewoon hartstikke nuchter in.
Mist schreef:Met mijn paarden gebeurt hetzelfde als met mij (uiteindelijk) en mijn katten. Die worden gecremeerd. Zei pas nog tegen mijn moeder dat ze ons later allemaal in een hele grote urn kunnen stoppen, zijn we voor altijd samen
En nee, mijn moeder stond daar helemaal niet van te kijken, die kent me al 38 jaar
Wat Simodi schrijft herken ik helemaal, door mjn opvangers moet ik vaak zo'n beslissing maken en eigenlijk weet je altijd wel wanneer het genoeg is. Heb er nooit spijt van gehad, wel verdriet natuurlijk, en je voelt je zo machteloos!
ozzyke schreef:Misschien dat jullie mening veranderd als jullie zien wat er met je paard gebeurd bij Rendac![]()
Maar dat is niet iets wat met mijn paard gebeurd als ik er altijd van gehouden heb.. jullie zeggen dood is dood, is dat alleen bij paarden dan het geval?
Of zeggen jullie dat ook bij een overleden dierbare persoon? Zal wel weer gezegd worden kun je niet vergelijken, maar een paard staat je toch ook nauw bij het hart ?
ozzyke schreef:Maar dat is niet iets wat met mijn paard gebeurd als ik er altijd van gehouden heb.. jullie zeggen dood is dood, is dat alleen bij paarden dan het geval?
aagje26 schreef:Maar 1 ding snap ik niet.
Als jullie dood zijn willen jullie tog ook worden gecremeerd of begraven??? Dan zal jullie familie toch ook niet zeggen: maak er maar een kroket van want die leeft toch niet meer.
Of begrijp ik dat nou verkeerd ???