Bokt.nl

**Geplaatst**: 11-06-11 17:06

Geplaatst: 11-06-11 17:06

Ook ik heb zorgenkindjes.
Selena heeft al jaren spat in haar rechter sprong. Op haar 5e is dit geconstateerd. Na ruim een jaar revalideren en dure behandelingen, toch nog weer een up samen beleeft. We zijn saampjes kringkampioen L2 geworden en hebben het M1 succusvol gehaald. Ik hoopte steeds dat we dat samen nog konden bereiken en dat is dus gelukt. Vanaf 2008 ging het weer bergafwaarts. Ze had toen een veulen aan de voet, kreeg veel weidegang en dat hield haar nog aan de praat. In 2009 naar Emmeloord gegaan voor advies en medicatie. En idd ook ik heb kapitalen uitgegeven. In 2010 heb ik Sel opgegeven voor de sport en sindsdien geniet ze van haar pensioen. Ook nu kost ze me nog een hoop geld (aan standaard onderhoud en supplementen), maar als ik zie hoeveel plezier ze weer in het leven heeft dan maakt dat alles weer goed! Selena is nu 12 jaar

En dan nog een zorgenkind. Een merrie met een blaaskanteling. Ook een drama. In de volkmond wordt dit vaak een pismerrie genoemd, maar het heeft puur te maken met de blaas. Voor onderzoek zijn we ook naar Emmeloord geweest. Een super goede kliniek, nadeel is dat je daar je geld wel kwijt kunt.
Van Vos wordt door mn zusje een paar keer in de week haar billen gewassen en in de Sudocreme gezet. Onze Vos is dus een echt bofkontje!! Vos is 11 jaar en staat vanaf haar 5e al met pensioen.

Tuurlijk is het zo als ik het commercieel bekijk dat we beide paarden zouden moeten 'opruimen', maar de band die we hebben is zo sterk dat ik dat gewoonweg niet kan en ze bij ons mogen blijven totdat vanwege hun gezondheid niet meer zou kunnen. En om eerlijk te zijn hoop ik dat ze nog bij ons mogen blijven, want ik geniet (op mijn eigen manier) nog elke dag van ze.

**Geplaatst**: 11-06-11 18:23

Geplaatst: 11-06-11 18:23

ik baal ook weer

de paarden haalden we net uit de wei, komt Gringo aandraven - stokkreupel -been is niet warm of dik
dus maar hopen dat het een misstap geweest is, ze hebben nogal gek gedaan met rennen en bokken

vanavond weer even naar stal en voelen, en dan hopen dat het morgen beter gaat.
een terug slag kon gebeuren volgens de DA en na 6 weken stil staan is hij nu elke dag aan het donderen in de wei

ik baal er wel van, het is dat ik weet dat de operatie geslaagd is en dat het gewricht er goed uitzag, maar het kan ook nu van de artrose komen

we wachten maar weer af.

**Geplaatst**: 11-06-11 19:01

Re: Het lief en leed wat een zorgenkind heet.

Geplaatst: 11-06-11 19:01

Iedereen bedankt hier voor de steun, vind het echt zo vreselijk fijn dat er mensen zijn die precies snappen wat ik voel en doorheen ga.

Maikeltje, wat een schattige foto's zeg! Ziet er erg aandoenlijk uit. Ook ik vind dat je alles echt zo goed kan verwoorden. Iets wat ik heel moeilijk vind om te verwoorden, lees ik in jouw berichten steeds. Kan me er vreselijk goed in vinden.

Blensink, ik had ook zo gehoopt dat het beter nieuws zou zijn, maar het geluk is ons gewoon niet gegund. Godzijdank gaat het verder met Romy goed, ze was vandaag echt heel vrolijk en dat doet me goed. Ben me er ook op aan het voorbereiden dat ze zeker ook haar mindere dagen zal hebben, iets wat ik erg moeilijk vind om mee om te gaan. Dat merkte ik al toen ze vorige week zo slecht ging, vind dat echt heel moeilijk.

**Geplaatst**: 11-06-11 20:01

Geplaatst: 11-06-11 20:01

Ik leef weer echt ontzettend met jullie mee allemaal, wat liggen momenten van geluk en dan toch weer tegenslag dicht bij elkaar. :(:)

Diep respect voor jullie

**Geplaatst**: 11-06-11 23:13

Geplaatst: 11-06-11 23:13

Nou ik heb alles zo'n beetje gelezen

Wat een ellende allemaal

heel veel sterkte voor jullie allemaal.

Ik had eigenlijk helemaal geen zorgenkindje...
d'Arcy heb ik gekocht toen ze 12 was, ze was een beresterke merrie. Toen ze een jaar of 15 was heeft ze een peesklap opgelopen, zie liep een beetje kreupel :roll:

Half jaar totale rust, iedere dag afspuiten, koelen en mee wandelen. Daarna heb ik haar weer op kunnen pakken, en tot d'r 20 normaal op kunnen rijden, ik moest haar wel een beetje in acht nemen, niet springen en rustig aan op harde of mulle ondergrond. Met een jaar of 18 heeft ze nog een keer een einschuss gehad, was ook redelijk heftig. Maar weinig mee hoeven dokteren, diagnoses werden gesteld en herstel kostte alleen tijd.
Toen ze 20 was merkte ik dat ze mijn lange buitenritten niet meer aan kon en ook toen was diagnose zo gesteld: artrose. Toen is ze met pensioen gegaan. Daar heeft ze nog 5 jaar echt van genoten. Ze is altijd de leidende merrie van de kudde geweest, iedereen had diep respect voor haar, terwijl ze alleen maar dreigde.

Ik was in de gelukkige positie dat ik er een ander paard bij heb kunnen kopen, die ook in haar kudde kwam. Ze nam het altijd vreselijk op voor de met name jonge mannen in de wei. Alleen Waldo nam ze helaas niet zo in bescherming

Ze deed er ook niet lelijk tegen hoor, maar hij was helaas niet bijzonder voor haar, alleen als ze hengstig was vond ze hem wel een leuke partij

Helaas snapt Waldo he-le-maal niks van zijn mannelijkheid

die wil alleen maar spelen

Paar jaar geleden kwam er een paard op stal, die werd zo gauw hij de wei in kwam er linea recta weer uit getrapt door de andere paarden. Eigenares zat met d'r handen in het haar. Toen zette ze hem 's middags op de wei, er kwamen er al weer een paar aan gegast en daar was mijn dikke, ze sprong er tussen en joeg ze allemaal weg, en nam de ruin in bescherming. Sindsdien was ze hevig verliefd op Peter, telkens als ik langs zijn stal moest met d'r kon ik daarna weer met een emmertje langs _O-

Peter is nooit meer de wei uit gejaagd.

Helaas is Peter niet zo heel lang gebleven en moest ze het daarna weer met dikke vriendin Mystique doen.

Vorig jaar heeft ze straalkanker gekregen op 3 benen. Ik heb het een tijd kunnen rekken met een super smeerseltje. Helaas trok het de laatste maanden helemaal op naar haar koten.
Even in link voor de mensen met zwakke maag... http://www.mijnalbum.nl/Foto-7KLJOF44.jpg
De ene dag zag het er aardig uit (zoals de foto

) en de dag erna had ze gewoon gaten in d'r koten.
Ze liet niks merken, maar ik merkte dat ze niet meer mee kon. Ze was nog steeds de baas in de wei, stond vooraan de draad bij binnen komen, maar redde het niet meer om als eerste de stal in te komen (bij ons gooien ze de wei gewoon open en zoekt iedereen zijn eigen stal zelf op, d'Arcy stond in een gang langs de binnenbak). Vervolgens durfde ze de gang niet meer in omdat alle stallen nog open waren en alle paarden hun brok verdedigden, de held op sokken :(:)

Dat bij elkaar opgeteld was voor mij genoeg, ik wilde haar niet weg laten kwijnen, daar was ze veel te trots en sterk voor. Als ze dit niet gehad had was ze gewoon 40 geworden

Ik heb haar nog een maand schandelijk verwend met veel hooi en muesli, wat ze eigenlijk niet mocht omdat ze een enorm overgewicht had. Maar eten was haar lust en haar leven, toen ze op soort van dieet (= minder brok) gezet werd liep ze gewoon de stal van de buurman in, die moest het maar uitzoeken _O-

Afgelopen woensdag is ze ingeslapen in de bak. Ze was het er helemaal niet mee eens, viel de dierenarts echt aan, wist niet wat ik meemaakte! Mijn hoofd zegt dat dit toch het beste voor d'r was, ze was veel te trots om weg te kwijnen, en dat ging uiteindelijk gebeuren, het kon niet anders als dat die voeten vreselijk pijn deden. Ik hoop dat we elkaar weer ooit tegenkomen en dat ze me vergeeft.

**Geplaatst**: 11-06-11 23:22

Geplaatst: 11-06-11 23:22

Oh nog even voor Brenda:

je zei dat je het helemaal alleen wilt doen met je dierenarts. Is natuurlijk helemaal je eigen keuze hoor, dat voorop gesteld. Maar ik vond het juist wel fijn dat mijn man erbij wilde zijn (die TOTAAL niks met mijn paarden heeft maar gelukkig wel met mij

) en Maik en een goede vriendin van me.
Daar had ik toch wel veel steun aan.

Ook is het zo dat over het algemeen het paard toch nog wel wat schokt voor het inslaapt, dat kan ondanks hoge sedatie. d'Arcy heeft echt heel veel gehad, en schokte toen ze lag nog 1x een paar seconden. Ook liet ze ontlasting lopen. Dat je daar niet van schrikt.

**Geplaatst**: 12-06-11 02:35

Geplaatst: 12-06-11 02:35

Mirgino, ik hoop en denk dat het idd alleen van het gek-doen in de wei is. Het is nogal wat voor een paard, zolang stalrust.

Mijn Vic heeft dat ook gemoeten, alleen kan die niet eens een hele dag op stal staan. Wat ik dus gedaan heb is een klein stukje afgezet zodat ie wel contact had met mijn andere paard en pony, maar niet voldioende ruimte had om gek te gaan doen. Dit dus ipv stalrust want dat gaat eigenlijk niet met zijn spat en artrose. Dit heeft toen heel goed uitgepakt. op stal wordt ie gek en buiten op een klein afgezet stukje bleef ie rustig. Hij kon over de draad neuzen met zijn maatjes en had minder het gevoel dat ie opgesloten stond. Misschien een idee voor de volgende keer, mits dat op jouw stalling mogelijk is natuurlijk...

Lonniejj dank je wel. Het fijne van dit topic is dat iedereen hetzelfde doormaakt met zijn zorgenkindje. Iedere keer leven tussen hoop en vrees en het is makkelijker om je te verwoorden in de aanwezigheid van gelijk gestemden

rocymax schreef:
Ik leef weer echt ontzettend met jullie mee allemaal, wat liggen momenten van geluk en dan toch weer tegenslag dicht bij elkaar. Diep respect voor jullie

Dat is het inderdaad precies. Iedere keer weer die hoop wanneer het goed gaat, maar de volgende dag kan dan weer een enorme teleurstelling zijn wanneer het minder gaat. En wanneer het dan wel een tijd echt goed gaat dan zit je onbewust te wachten op het moment dat het weer mis gaat omdat je haast niet kunt geloven dat het nu alleen nog maar goed blijft gaan. Dat herken ik zo goed.....

En L, ik ken de filmpjes natuurlijk. Maar wat een ding was ze toch

Toen met Petertje heb ik me rot gelachen om die gekke oude/jonge merrie _O-

Dat stuipen komt trouwens doordat de zuurstof uit de spieren loopt. Dat heeft niets te maken met wel of niet gevochten hebben. Maar wel met de spierspanning. Mijn Jordy is toendertijd heel rustig in slaap gebracht en heeft die stuiptrekkingen ook niet gehad, maar mijn DA heeft er wel vantevoren voor gewaarschuwd dat dit zou kunnen gebeuren. Maar dit is een puur fysiek ding, het is niet zo dat ze op dat moment nog angst/pijn/vechtlust heeft gehad. Het is het ontspannen en ontsnappen van de zuurstof uit alle spiergroepen en dan ligt het er net aan hoeveel zuurstof de spiergroepen vantevoren hebben opgeslagen of je hier wel of niet iets van ziet. Hetzelfde geldt voor het laten lopen van de ontlasting. Wist je trouwens dat de haren nog een dag of 2 gewoon doorgroeien? Mijn DA heeft me toen helemaal suf geluld met allerlei weetjes over wat zou kunnen gebeuren. Die weetjes heb ik allemaal opgeslagen in die grijze massa

**Geplaatst**: 12-06-11 10:36

Re: Het lief en leed wat een zorgenkind heet.

Geplaatst: 12-06-11 10:36

Dat van die haren en nagels is bij mensen ook zo.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 12-06-11 12:15

Geplaatst door de TopicStarter : 12-06-11 12:15

Wat een ontzettende leuke/lieve foto´s maikeltje.
Dank je wel, vind het geweldig om te zien

.

whitneyvdw dank je wel, kwam niet meer toe aan een ritje, heb een uur met haar gewandeld en hebben samen weer heerlijk genoten.

Alani ik hoop ook dat je nog heel lang van je zorgenkinderen mag genieten.
Het is moeilijk maar ik snap je volkomen :(:)

.

mirgino wat erg weer, ik hoop dat het meevalt en dat hij vandaag al niet meer kreupel loopt.
Vervelend is het als ze zo lang stil gestaan hebben en weer de wei opgaan.
Heel veel sterkte :(:)

.

lonniejj het is zo ontzettend moeilijk als ze weer hun slechtere dagen hebben.
Weet precies waar de doorheen gaat.
Fijn dat Romy wel vrolijk was dat helpt om jezelf ook wat beter te voelen.
Een hele dikke knuffel. :(:)

Ja As die ups en downs van geluk en verdriet liggen elke keer zo ontzettend dicht bij elkaar en zijn ontzettend vermoeiend.
Omdat ik ondertussen gewoon af en toe niet meer wist hoe hier mee om te gaan heb ik dit topic geopend.
Natuurlijk niet wetend dat het ineens zo negatief zou gaan.
Het is moeilijk voor te stellen als je een gewoon gezond paard hebt.
Ik ben blij dat we zoveel steun aan elkaar hebben hier.

Ellen wat een prachtig paard is d'Arcy je hebt een goede en dappere beslissing genomen.
Wat een vreselijke ziekte is het toch voor mens en dier

.
Hihi dat verwennen met eten doe ik ook, Flash krijgt op het moment ook meer brok wat je zegt wat maakt het nu nog uit.
Vreselijk dat ze het niet helemaal eens was om te gaan en een soort van gevecht heeft gegeven met je da.
Ernesto kan echt niet bij dit moment zijn, dat moet ik respecteren.
Een vriend wilde er graag bijzijn maar heb besloten dat ik er alleen bij ga zijn.
Over 10 dagen komt mijn broer, mocht het nog tot zo lang uitgesteld worden dan vraag ik wel of hij bij me blijft.
Dank je wel dat je me deze laatste dingen nog even verteld hebt.
Ik denk dat ik goed ben voorbereid, weet ook bijna 100% zeker dat mijn da het goed gaat doen.
Hij is door de jaren heen ook heel erg gek geworden op Flash en heeft haar altijd goed en liefdevol opgelapt.

maikeltje dank je wel dat je nog even uitgelegd hebt waarom ze evt stuiptrekkingen krijgen.
Het klinkt misschien heel gek maar in gedachten ben ik het moment al helemaal aan het indenken

.
Heb er een goed gevoel over, en hopelijk gaat het rustig.
Nu nog even genieten van mijn fantastische merrie.

En inderdaad dat haren en nagels doorgroeien is bij de mens ook zo, heb ik weleens gehoord.
Raar is dat he.

**Geplaatst**: 12-06-11 21:27

Geplaatst: 12-06-11 21:27

blensink schreef:
Het klinkt misschien heel gek maar in gedachten ben ik het moment al helemaal aan het indenken .

Daar had ik me ook hele voorstellingen van gemaakt, maar het was toch anders...

**Geplaatst**: 12-06-11 22:15

Geplaatst: 12-06-11 22:15

VivaLaVida schreef:
Ik heb in november een quartermerrie gekocht, die eerst erg last kreeg van haar nek/rug, fysio geweest.. toen begon ze met steigeren, toen kreeg ze een einschuss been, daarna is het andere been nog een keer dik geweest vanwege een wondje... en nu kan ik eindelijk weer met haar rijden sinds een paar weken. Voor het eerst dat we echt wat kunnen doen, en haar bespiering begint nu ook helemaal te veranderen, ze zit eindelijk weer lekker in haar vel! Nu dus hopen dat het zo blijft, ze is rechtsom nog steeds moeilijk, zat daar erg vast, maar dat word steeds soepeler.. tevens waren haar broekspieren erg kort, dus nu steeds voorwaarts rijden om haar ruimer te laten lopen en ze op te rekken.... Ze was bij mij in het begin erg ongelukkig, ook omdat ze erg moest wennen en dan al die ellende, en nu begint ze eindelijk helemaal op te fleuren!!

Dit postte ik de vorige keer, echter nu is het mijn haflinger die mijn zorgenkindje is... eerst een maand gehoest, en nu zwaar onregelmatig. Heb er een rotgevoel over. Hoop zo dat het geen atrose is..

[MD] Pfffff.. weer ellende, kreupelheid.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 12-06-11 22:51

Geplaatst door de TopicStarter : 12-06-11 22:51

Oh Ellen wat erg, ik voelde me juist zo fijn bij het idee hoe het in mijn hoofd zit.
Gaat het een beetje met je? :(:)

VivaLaVida wat een pech, nu je haflinger weer ga snel je topic lezen.
Heel veel sterkte :(:)

Je quartermerrie is wel helemaal opgeknapt toch?

**Geplaatst**: 12-06-11 22:59

Re: Het lief en leed wat een zorgenkind heet.

Geplaatst: 12-06-11 22:59

Ik bedoelde niet dat het fijner of minder fijn ging... alles was gewoon anders.
Ja gaat stukken beter nu, 2 dagen ontzettend gejankt, daarna ging het beter. Vrijdag voor het eerst weer naar stal geweest, daar zag ik best tegenop. Maar dat ging goed en vanaf daar voelde ik me weer een stuk beter. Ik kan er goed over praten nu. Mis haar vreselijk maar hou me maar vast aan het idee dat ik haar ooit weer zie (moddervet waarschijnlijk door die groene wei _O-

)

Vandaag mijn andere (alhoewel dat nu dus niet meer de andere is

) paard door de wasstraat gehaald, morgen hebben we onze laatste orientatierit van het seizoen. Dat is mijn specialiteit, met d'Arcy ook altijd gedaan

Een vriendin van me heeft een paard moeten verkopen helaas, die heeft er nu ook nog maar 1, die zei vorige week al: en nu hoop je maar dat deze niks krijgt, je wordt er steeds zuiniger op. Dat gevoel heb ik ook een beetje.
Klote dat dat voor VivalaVida nu zo is (ook al heeft die er dus nog 2 begrijp ik). Sterkte meid, hopelijk valt het mee.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 12-06-11 23:09

Geplaatst door de TopicStarter : 12-06-11 23:09

Whahhhah ze zal inderdaad moddervet zijn tegen de tijd dat jij daar komt :')

Fijn he de gedachten hieraan, zo denk ik nl ook.
Het helpt wel.
Dat is ook zo altijd met alles waar je je een beeld van maakt is altijd anders.
Het is de eerste keer voor mij dus weet sowieso niet wat ik me erbij voor moet stellen.
De gedachten hoe het zal gaan haal ik alleen uit alle informatie hier, gelukkig.
Wat leuk een orientatie rit, alvast veel plezier en succes toegewenst.
Zal wel moeilijk voor je zijn als je dat altijd met d'Arcy deed.
Dat wil best geloven dat je steeds zuiniger word.

**Geplaatst**: 12-06-11 23:13

Re: Het lief en leed wat een zorgenkind heet.

Geplaatst: 12-06-11 23:13

Dan hier een waarschuwing Bren: het gaat NIET zo zijn als je het je voorstelt. Maar je moet blijven onthouden dat je voor Flash het beste doet, en dat ze niet meer wil vechten, want daar is ze gewoon te moe voor op haar jonge leeftijd. Helaas.

Als het niet gaat zoals het moet, dan moet het maar zoals het gaat. :(:)

**Geplaatst**: 12-06-11 23:21

Geplaatst: 12-06-11 23:21

Nou dat deed ik al 5 jaar niet meer met d'Arcy vanwege die artrose. Dat had Waldo al overgenomen, die doet dat ook goed, qua rijden nog beter dan d'Arcy eigenlijk. Je moet tijdens zo'n rit dingen zoeken en plaatjes lezen. Waldo kan ik tegen zo'n plaatje aansturen, d'Arcy was altijd bang dat zo'n bordje aan zou vallen

En die dikke kon nooit stilstaan in de pauze, stel voor dat haar een grassprietje ontnomen werd

Vandaag waren mijn 2 nichtjes (7 en 10) bij me, die hebben ook wel op d'Arcy gereden. Vroeg de kleinste: mogen we nu op Waldo?
Nee dat gaat niet, die stresskip zou meteen aan de kletter gaan.

In mijn gang heb ik (al jaren) een grote pluk staart van d'Arcy hangen, kwamen we vanmiddag binnen, zei de oudste: is dat van de staart van d'

en toen liep ze door... Heb haar gezegd dat ze er gerust over mag praten met me. Maar dat durft ze niet denk ik, terwijl ik van mijn zus hoorde dat het toch diepe indruk op met name haar gemaakt heeft, dat ze er wel veel met vriendinnetjes over gepraat heeft.

**Geplaatst**: 12-06-11 23:42

Geplaatst: 12-06-11 23:42

oow, wat erg! erg veel respect hoe jij dit allemaal aanpakt..
ik heb eerder ook zo iets mee gemaakt, mijn shet had koliek, we hadden het eerst niet door. ik wou de shet op stal zetten, ze wou niet. me vader overgehaald om er mee naar de da te gaan. ik had ondertussen de pony al in de trailer gezet. aangekomen bij de da en grote onderzoeken gehad en toen kregen we het te horen; onze shet had koliek. alles er voor gedaan om haar in leven te houden. en een maandje later was ze weer helemaal de oude. alles weer stap voor stap rustig aan gepakt. en verkocht aan mensen die er nu een hele lieve shet aan over hebben gehouden. nogmaals heel veel respect voor jou..

**Geplaatst door de TopicStarter** : 12-06-11 23:52

Geplaatst door de TopicStarter : 12-06-11 23:52

Oke Marriane zal er niet meer aan denken en we zien het wel.

Zo moeilijk he om in kinderlijfjes te kijken, eigenlijk hetzelfde als met dieren.
Jammer dat ze niet op Waldo kunnen.

Lievemensjes dank je wel wat zul jij geschrokken zijn toen je shet koliek had. :(:)

**Geplaatst**: 13-06-11 07:57

Re: Het lief en leed wat een zorgenkind heet.

Geplaatst: 13-06-11 07:57

ja natuurlijk, heb net even op je profiel rond gekeken! wat een mooie pony is die knappe flash!

**Geplaatst**: 13-06-11 10:55

Re: Het lief en leed wat een zorgenkind heet.

Geplaatst: 13-06-11 10:55

heej hier nog een zorgenkindje,

sinds einde maart heb ik een verwaarloosd maatje voor mijn pony erbij gehaald.
een kwpn, vreselijk dun en 10jr niks gedaan dan op stal staan.
De 2e dag kreeg hij een slokdarmverstopping en daar hebben we 3dgn mee gezeten voordat het over was.
savonds spuugde(poging tot) hij telkens en ging telkens liggen en draaien was akelig om te zien.
de veearts kwam en hij kreeg een spuit. nog geen 2tellen later wankelde hij en viel neer op de grond.
we dachten even dat hij het niet zou overleven.
de nacht was hij doorgekomen en de volgende morge vroeg kwam de arts weer voor de sonde te proberen.
uiteindelijk kreeg hij daar een bloedneus van en zijn we gestopt.
3uur later moest ik weer bellen en kwamen ze weer
na bijna een uur bezig te zijn geweest kwam uiteindelijk de verlossende woorden dat hij door zijn slokdarm heen was

.
hij mocht niks eten en de volgende dag kwamen ze langs en gaven hem nog eenlaatste spuit tegen longontsteking.
na paar dagen at hij weer goed en ging beter.
volgende stap was de smid ''hij leefde op grote hoeven'' echt niet!! had nog nooit van een smid gehoord.
kreeg te horen dat zijn achterbenen niet konden gebeuren omdat hij daar nog geen kracht in had.
nadat hij bekapt was kon hij draven en de volgende dag zelfs galloperen.
trots dat we waren!!
2/3weken later was de dag dat hij begon te verharen en te glimmen!!
weet nog precies hoe blij ik daar mee was.
om een paard zo dankbaar te zien(doet geen kwaad en roept als ik aankom)
inmiddels is de smid nog 2x gekomen en zag hoe mooi hij aan het worden is en zegt telkens dat het goed gaat komen.
als ik erachter ben hoe ik hier foto's op zet zal ik er 1van hoe ie aankwam zetten en van nu.
moet wel zeggen dat hij nog gewassen is en getoileteerd is voor hij aankwam. zijn haar stond allekanten op en hij zat vol met mest/zand.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 13-06-11 12:40

Geplaatst door de TopicStarter : 13-06-11 12:40

Lievemensjes dank je wel

esmolove geweldig dat je een verwaarloosd paardje hebt genomen en opgeknapt.
Ben benieuwd naar de foto´s.
Hopelijk blijft het geen zorgenkind en mag je heel lang van hem genieten.
Ik ga naar Flash, het onweert dus we kunnen weinig doen vandaag.
Ben zo bang voor onweer, vandaag mag ze lekker veel knuffels in beslag nemen en ga haar extra verwennen met lekkere dingetjes.
Tot later, voor iedereen een knuffel die hem nodig heeft :(:)

**Geplaatst**: 13-06-11 12:45

Re: Het lief en leed wat een zorgenkind heet.

Geplaatst: 13-06-11 12:45

Veel plezier bij Flash, geniet ervan!

Romy was gister op stal lekker vrolijk, dat deed me wel goed! Ze had wel een warme kogel, maar de DA had verteld, dat zolang het warm is reageert het lichaam er nog op. Dus eigenlijk is het stiekem een klein beetje goed dat het nog warm is. Dan weet je dus dat er nog werking in zit en dus (al is het tegen beter weten in) zou het een enorm kleine kans geven op herstel, maar je moet toch op iets je hoop vestigen

tijdens het wandelen was ze minder gezellig, ze werd een beetje sloom en wilde niet echt mee. Totdat we natuurlijk de andere paarden tegenkwamen die bij ons in de buurt staan. Dan wilt ze opeens wel gezellig meewandelen!

Toen ze terug de wei in mocht heb ik echt even staan genieten. In volle galop stormde ze erin, staartje omhoog, neus de lucht in en showen maar. Dat is echt de Romy die ik ken en een lange tijd niet gezien had. Ze was echt op en top gelukkig. Heb er echt zo van staan genieten. En ik ben blij ook dat ze dat nog wel kan! Als ze het doet, betekent dat ze er weinig/geen last van heeft en dus is dat alleen maar positief.

**Geplaatst**: 13-06-11 13:28

Geplaatst: 13-06-11 13:28

blensink, mijn qh doet het super nu. Die is heel erg veranderd, vrolijk en fijjn te rijden..

Ikbenellen: heb er idd 2. Maar bij mij hebben ze om en om wat :roll:

moet vanavond even bijlezen, zit op mn tel op het werk..

**Geplaatst**: 13-06-11 15:55

Re: Het lief en leed wat een zorgenkind heet.

Geplaatst: 13-06-11 15:55

Geef Flash van mij maar een knuffel hoor Bren! Ik heb zelf (nog) geen paard, dus hoef geen knuffels.

**Geplaatst**: 13-06-11 16:52

Geplaatst: 13-06-11 16:52

Elke maal dat ik hier kom lezen schrik ik weer van de verhalen en het leed

Ik hoop zo dat Friuli geen zorgenkindje blijft en dat ze eindelijk eens verstand in der kop krijgt!
Die gekke doos gaat der nog eens verongelukken

Ze krijgt nu een homeopathisch middel om der was rustiger in het hoofd te maken. Ik merk het verschil wel, het ergste is eraf, maar schrikt nog steeds van het minste en ze is nog steeds zo gek als een deur, alleen ietsje minder dan normaal..
De spierbevangenheid gaat ook de goede kant op

Weet niet wat ik met der moet om eerlijk te zijn

Heb geen plezier aan der zo, rijden is een drama want ze schrikt van werkelijk alles, en de helft van de tijd is ze dus aan het weg lopen van dingen die er niet zijn

Ik denk eraan om VD met der te doen, maar het enige waar ze om geeft zijn snoepjes, dus geen snoepjes, geen oefeningen -:(-

Dus de laatste optie is aan de lange teugels

weet niet wat dat gaat geven eigenlijk, maar is het proberen waard.
En lukt dat ook niet, verkoop ik der, ben niet aant wachten om der te verongelukken

hoop dat ze bij andere minder gek is en een leuker, rustiger en vooral minder gevaarlijk leven krijgt..