Geplaatst 
Ik kan oprecht niet zeggen waarom ik dat gevoel heb dat ik hem weg wil want ze verzorgd heb gewoon super en hij komt niks te kort. Maar mijn instinct wil hem gewoon terug onder mijn hoede. 
Ik ben erger dan een merrie die pas geworpen heeft. 
Net een heel open gesprek gehad met de fysio waarmee het stroef liep/loopt (ik weet niet of het hier mee op gelost is maar door dit gesprek bleek iig dat hij me wel gehoord heeft toen ik zei wat me zo frustreerde. Dat betekent natuurlijk niet dat het niet meer mis gaat lopen maar hij heeft er iig vandaag iets mee gedaan.) dus dat is wel een klein stukje stress dat minder is. Hij maakt zich alleen zorgen om mijn heup (Ik ben daar echt "numb" voor geworden. Ik voel dat het helemaal niet goed zit met die heup maar er is weinig dat ik daar aan kan veranderen dus ik denk meestal "ik maak me wel druk de dag dat mijn fysio zegt dat ie me niet meer kan helpen.) maar wil het nu over een andere boeg gooien om te kijken of dat beterschap geeft en veelal als hij iets dergelijks doet, geeft dat beterschap dus....
(dit geeft dan ook weer mijn vertrouwen in hem weer... Daarom blijf ik ook bij hem gaan ondanks dat er een alternatief is en ik soms echt zin heb om hem te wurgen... Maar die basis van vertrouwen die ik in hem heb, heb ik gewoon bij de andere (nog) niet )Toen ik daar buiten uit stapte kwam er een vrouw met een stafford voorbij en ik trek honden aan. Dus die hond kwam meteen naar me toe. Omdat ik niet weet of de eigenaar dat oke vind blijf ik dan meestal gewoon stil staan en laat ze snuffelen terwijl ik vraag of het oke is. Deze vrouw zei meteen "ze doet niks hoor" dus ik zeg "oh maar ik ben niet bang, ik wist gewoon niet of ik haar mocht aanhalen" dus die vrouw "ja hoor doe maar". Ondertussen had de hond al kennis gemaakt dus ik kroel haar even. Wij hebben hier een gelijkaardige hond gehad (grijze Amerikaanse stafford, deze was duidelijk een engelse) dus ik complimenteer haar met de hond (was ook gewoon een heel mooi en lief dier) waarop zij "Ze is veel te wild!" dus ik kijk eens naar de stafford die heel rustig bij me zit. En zij "ja zo is ze normaal dus nooit met mensen..."
Ja dat hoor ik vaker als het over dieren gaat. Enfin na dat korte gesprek wens ik haar dus een fijne middag zodat zij haar weg ook kon verder zetten. Ik ga naar binnen en fysio zei eerst welke behandelkamer, komt hij binnen, eerste wat ie zegt is "lieve hond he? Waarom kan jij wel sociaal zijn met mensen als ze dieren bij hebben?"
Had ie het stiekem in de gate zitten houden van in de zaal.
Dus ik "Omdat ik de mensen er bij moet nemen als ik sociaal wil zijn met het dier. Da's het issue met paarden ook, die nemen ook altijd hun eigenaar mee.
" Toen schoot ie in de lach. Hij vroeg of ik wist wat voor ras het was dus ik zeg "das een stafford maar een engelse. het beeld dat jij hebt van staffords zijn de Amerikaanse, die zijn zwaarder gefokt en hebben die typische kaken. Zijn vaak ook wat feller van karakter dan deze knuffel. Wij hebben een grijze amerikaanse gehad." 
Als ik moest hoesten verging ik echt van de pijn, het was beter te doen als ik dan hard een zachte bal tegen mijn ribben klemde of m'n bovenbeen tussen mijn arm en borstkas als tegendruk 
)
" 
