Het voelt alsof een gezinslid is overleden. Wat een ellende dit. Ik kan er helemaal niks mee. Ik weet dat het de enige juiste keuze was en ik had altijd gezegd dat ik niet blind wilde worden voor het moment dat het klaar was. Toch kan ik het moeilijk accepteren. We hebben mijn pony, die nog een tijd de nanny is geweest van Frum, ook in laten slapen. Zij had cushing en een moeilijk grote tumor op de eierstokken. Op een of andere manier was dat een opluchting. Ik was heel verdrietig, maar ik wist dat het goed was zo. Nu heb ik dat totaal niet. Ik ben helemaal ontaard. De verzorging van de paarden is nu heel confronterend. Ik vind het een naar idee dat ik nooit meer zo'n klik zal hebben met een paard als Frum, in de omgang en zijn geweldige inzet onder het zadel. Hij was mijn veilige paard, waar ik na lange tijd altijd weer mee wegreed, ook met een ontzettend zere rug. Daarnaast liep hij dan ook alle oefeningen nog, terwijl ik met andere paarden veel meer moet opbouwen om na een pauze weer op het niveau voor de pauze te komen. Er is zelfs geen reden meer om hier te blijven wonen. Frum kon niet verhuisd worden en ik durfde hem ook echt niet uit zijn vertrouwde omgeving te halen. De overgebleven paarden doen het overal wel oké en kunnen ook gewoon vervoerd worden. Als ik nou eens een beetje kon eten, slapen, stoppen met huilen en gewoon op een fijne manier verdrietig kon zijn... Hij heeft me zoveel gebracht. Maar het maakt me nu niet blij of dankbaar, alleen intens ongelukkig.