Bokt.nl

**Geplaatst**: 08-06-11 23:58

Geplaatst: 08-06-11 23:58

blensink schreef:
Jolliegirl schreef:
Een paardenleven bestaat uit meer dan pijnvrij leven... het bestaat ook uit gelukkig zijn... plezier hebben... kunnen rennen springen, spelen...

Deze laatste zin bedoelde ik Jo.
Dat van afscheid nemen ben ik wel met je eens.

Ik begreep je dus verkeerd.
Een paard wat lekker staat, is gelukkig. Een paard moet imo gelukkig zijn.
Als een paard als hoopje ellende op het land staat... pijnvrij.... vind ik dit niet paardwaardig..

Misschien snap je nu iets beter wat ik bedoel?
Maar ik kan het ook begrijpen als je er niet over wilt nadenken omdat je al genoeg aan je hoofd hebt. Y;(

**Geplaatst door de TopicStarter** : 09-06-11 00:17

Geplaatst door de TopicStarter : 09-06-11 00:17

driebergen wat erg maar kan het me wel voorstellen dat je bang bent weer en paard met zovel problemen tegen te komen.
Hopelijk komt je wens ooit uit en durf je er weer aan te beginnen :(:)

.

Ik snap jou wel Jo, alleen denk ik dat een paard wat pijnvrij is niet als een zielig hoopje op de wei hoeft te staan.
Als je Flash vandaag gezien had (ga je wel zien op de foto´s en filmpjes als mijn topic klaar is) vandaag dan is ze echt geen zielig hoopje.
Een paard wil niets liever dan lekker op de wei staan.
Maar dat is mijn mening, we gaan er maar niet over door of anders via pb oke.

**Geplaatst**: 09-06-11 00:32

Re: Het lief en leed wat een zorgenkind heet.

Geplaatst: 09-06-11 00:32

Wijffie, ik doelde echt niet op flash.

Ik bedoelde het in het algemeen, absoluut niet op flash.
Ik geloof niet dat flahs een zielig hoopje ellende is.. Nooit.
Ik ben het helemaal met je eens.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 09-06-11 01:42

Geplaatst door de TopicStarter : 09-06-11 01:42

Mijn topic is klaar

Laatst bijgewerkt door blensink op 09-06-11 01:47, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst door de TopicStarter** : 09-06-11 01:44

Geplaatst door de TopicStarter : 09-06-11 01:44

Voor degene die willen kijken hoe Flash twee dagen geleden was

En vandaag

[ITP] In The Picture

**Geplaatst door de TopicStarter** : 09-06-11 01:46

Geplaatst door de TopicStarter : 09-06-11 01:46

[ITP] Een van de laatste mooie dagen met mijn allerliefste Flash. deze bedoel ik natuurlijk

**Geplaatst**: 09-06-11 03:44

Geplaatst: 09-06-11 03:44

blensink, als jij denkt dat flash beter af is, dan zul je zeker afscheid moeten nemen van elkaar.

Ook wij hebben al eens afscheid moeten nemen van een paard wat heel belangrijk voor ons was. Niet gemakkelijk, heel erg moeilijk zelfs maar wel goed dat we dit paard een ellendiger leven hebben kunnen besparen. Wij hebben net voor haar overlijden nog idiote aanbiedingen gehad maar zijn daar niet op in gegaan. Ja wij hadden in een paar maanden tijd financieel "binnen kunnen lopen" dat hebben wij niet gedaan en zouden het ook nu achteraf wederom niet doen.

Wij denken met erg veel gevoel en dankbaarheid nog steeds terug aan haar. Geld of welke soort van gemak speelt dan geen enkele rol voor ons. Wij zijn erg gelukkig met haar dochter en kleindochter/zoon, wij zien gelukkig erg veel van onze overleden merrie terug in dat jonge spul.

Wij zijn fokkers en grijpen ten alle tijden terug naar datgene wat ons aanspreekt in de fokkerij..Voor ons spreekt onze overleden merrie nog elke dag. Haar veulens en nu de veulens daar weer vandaan.... ongelooflijk wat die weer laten zien van onze overleden merrie Labine, daar kunnen echt heel weinig paarden tegen op.

**Geplaatst**: 09-06-11 08:13

Re: Het lief en leed wat een zorgenkind heet.

Geplaatst: 09-06-11 08:13

Jeetje Bren, ik zie je dit topic nu pas. Heel veel sterkte met deze moeilijke beslissing.

Met mijn paard gaat het nu weer redelijk goed. Is ook een zorgenkindje. Van de winter, toen mijn paard 4 maanden lang einschuss heeft gehad, heb ik heel veel steun kunnen halen uit het verhaal van Flash, zeker op de momenten dat ik het niet meer zag zitten. Flash bewees dat er een leven met chronische einschuss is, een mooi leven. En dat gaf mij weer hoop en doorzettingsvermogen.
Inmiddels kan ik zeggen dat mijn paard er volledig van genezen is.

**Geplaatst**: 09-06-11 09:57

Geplaatst: 09-06-11 09:57

Jeetje, wat een verschrikking dat je afscheid moet nemen van Flash.....

Ik wil je heel heel heel veel sterkte wensen en weet dat je met heel je hart bij Flash was toen je de beslissing nam. Heb je een datum geprikt?
Mijn zorgenkindje staat van zijn pensioen te genieten. Het afscheid heb ik uitgesteld.

**Geplaatst**: 09-06-11 10:34

Geplaatst: 09-06-11 10:34

Mijn zorgkindje heb ik 13 januari 2011 in laten slapen op een respectabele leeftijd van 34 jaar..
Maar de laatste 10 jaar met veel up's en down's.
Nu was het genoeg..

Hier mijn verhaal...
[IM] De zwaarste beslissing ooit, vaarwel lieverd

**Geplaatst**: 09-06-11 14:12

Geplaatst: 09-06-11 14:12

Ik kwam via je andere topic hier terecht en ik moet zeggen dat ik je ergens wel begrijp, en langs de andere kant ook weer niet helemaal...
Maar zulke dingen zijn nu eenmaal persoonlijk.

Ik heb ook zo'n zorgenkind. Ik heb haar nu bijna 10 jaar en ik ben volledig vergroeid met haar.
En wat jij nu beslist hebt ivm jouw paard, zou ik echt nog niet kunnen.

Maar ergens neem je wel steeds een stukje meer afscheid. Over de jaren heen bij elk nieuw probleem, telkens iets meer wat niet meer kan en telkens een stukje meer dat je moet gaan missen.
Als je je paard met een gebroken been op de wei vindt, dan weet je wel wat je verplichting is tov je dier.
En wanneer hij zichzelf tegen de grond gooit van de pijn bij een zware koliek, dan weet je het ook.
Maar zulke vage dingen, telkens wel 'behandelbaar' maar nooit genezen... Tja, waar trek je dan de grens?

Bij mijn paard begon het 4 maanden nadat ik haar gekocht heb. Toen vond ik haar op 3 benen op de weide, ongelukje.
Twee weken later lag ze op een operatietafel om de schade aan haar gewricht enigszins te herstellen. Waarna ze meer dan een half jaar boxrust moest. Een 5 jarig paard, 6 maanden op stal met uitzondering van dagelijks een half uurtjes stappen aan de hand. Daar hoeft geen tekeningetje bij, vermoed ik?
Ze is daar nooit 100% van hersteld, zowel fysiek als mentaal. Als jong paard had ze iets in haar ogen, iets vrij en uitdagends. Ze had een air over zich alsof niemand haar iets kon maken en de wereld aan haar voeten lag. Ik heb het sindsdien nooit meer gezien.
Maar zoiets sluipt erin. Je bent zo bezig met herstel dat het je niet opvalt dat er een stukje compleet verloren gegaan is. Dat besef heb je pas jaren later.
Haar geopereerde been bleek 2 jaar later vol met artrose en eigenlijk werd ze toen al 'afgekeurd'. Beyond repear.
Maar ik heb toen heel eigenwijs die conclusie naast mij neergelegd en met alternatieven aan de gang gegaan.
Met succes eigenlijk, want ze heeft nog 2 relatief goede jaren gehad waarin ik haar ook intensief heb kunnen rijden. Tot ze ziek werd en dat geleidelijk steeds erger werd. Paard werd behandeld en binnenste buiten gekeerd en pas na een dik half jaar was het verdikt dat ze 'vergiftigd' was door een onbekende oorzaak. Dat is ondertussen 3 jaar geleden en ik heb haar nooit weer 'echt' kunnen rijden.
Op papier is ze genezen en ik weet hoe ik het onder controle moet houden, maar het zit nog steeds in haar lijf.
Die 'vergiftiging' die ze had, heeft waarschijnlijk altijd al in haar lichaam gezeten. En heeft zich jarenlang alleen geuit als een eczeem. En dat heeft zich opgebouwd tot het geëscaleerd is. Ze blijkt ontzettend gevoelig aan erg veel dingen. Ze is ok zolang ik haar houd op een streng dieet en regime. Maar bij elke fout of probleempje dat ze heeft, zakt de boel weer als een kaartenhuisje in elkaar. Dan krijgt ze dezelfde vergiftigingsverschijnselen als vanouds. Ze krijgt jeuk en eczeem, spontane ontstekingen, neigt naar spierbevangenheid en haar lever is van slag. Ze reageert gevoelig op zoveel dingen. Ze kan niet tegen de zon, niet tegen suiker of zetmeel, niet tegen insecten, gras, niet tegen stof, insecticiden of bemesting, ze reageert allergisch op allerhande medicatie etc...
Ik heb het onder controle maar haar wereld wordt stiekem telkens wat kleiner.
En toch...
Ik zie nog altijd geen ongelukkig paard. Ze heeft haar routine, haar vriendje, haar weekelijkse uitje en ik houd haar als een havik in de gaten en bij elk teken van ongemak sleur ik de DA's en -peuten aan om dit voor haar te verhelpen.
Misschien is het eerder mijn probleem dan het hare?

Nu heb ik haar laten dekken en is ze 1 maand drachtig. Ontzettend egoïstisch en eigenwijs van mezelf.
Maar het 'kon' want ze was het laatste jaar goed genoeg. Ze is niet zo slecht, dat ze geen mama kan zijn.
Ook al was niet iedereen het eens met die keuze. Het is inderdaad reëel om aan te nemen dat zij er zelf fysiek slechter zal uitkomen.
Waarschijnlijk zelf. Maar ik ben nog steeds op zoek naar dat 'iets' in haar ogen en ik vermoed en hoop dat ik dat binnen 10 maanden misschien wel eens tegenkom.
En tegen de dag dat ik haar echt moet afgeven, heb ik dan hopelijk nog haar kind.

**Geplaatst**: 09-06-11 15:30

Geplaatst: 09-06-11 15:30

Luckystory @ je weet niet wat je zou doen als je in TS haar schoenen zou staan.
je hebt niet gezien wat zij ziet,je kent het paard niet zoals zij het kent......
ik vind dit pijnlijke uitspraken,zeker als je het verhaal [profiel] leest weet je dat de TS bergen zou verzetten als ze dat zou kunnen.
dit is een beslissing die je niet zomaar maakt.

lees nog steeds mee maar heb weinig te melden.
wou iedereen wel even sterkte wensen en ik vraag me af hoe maikeltje de dag door is gekomen.

**Geplaatst**: 09-06-11 15:32

Geplaatst: 09-06-11 15:32

Ik zou ook graag iets van Maikeltje willen horen, heb er gister aldoor aan gedacht.

**Geplaatst**: 09-06-11 15:40

Geplaatst: 09-06-11 15:40

LS, ik persoonlijk heb juist besloten om mijn paard in te laten slapen eind van deze zomer omdat de glans uit zijn ogen is. Ik bekijk het liever vanuit het paard dan vanuit mezelf. Hij is 9 en staat al 5,5 jaar met "pensioen" en iedere winter komt hij slechter uit. Ik wil niet wachten met afscheid nemen tot ie echt uitgemergeld is want dan ben ik te laat. ookal zou ik hem zelf nog wel 10 jaar bij me willen houden. In mijn ogen is houden van ook durven loslaten en ik persoonlijk zou er niet voor kiezen een veulen erop te zetten in de wetenschap dat de merrie daar zeer waarschijnlijk nog slechter uitkomt

Rocymax, het is gebeurd en ik heb besloten om dit voor mezelf te houden uit respect voor de eigenaresse als je het niet heel erg vindt. Het valt me zwaarder dan ik dacht, achteraf gezien

**Geplaatst**: 09-06-11 15:42

Geplaatst: 09-06-11 15:42

mariska32 schreef:
ik vind dit pijnlijke uitspraken

Dat is dan jouw interpretatie.
Ik heb namelijk geen mening tov. de beslissing van de TS, het is namelijk haar paard en haar beslissing.

Ik schreef alleen dingen over mijn eigen paard en eigen situatie aangezien dit in de OP gevraagd werd en wat de TS schrijft wel degelijk herkenbaar is voor mij.

**Geplaatst**: 09-06-11 15:47

Geplaatst: 09-06-11 15:47

Maikeltje natuurlijk respecteer ik dat.Ik weet immers hoe moeilijk het ook is om erover te praten :(:)

Ik wens je alle sterkte toe met het verwerken. En ook een knuf voor je vriendin. Bedenk één ding en dat helpt mij wel met het verwerken van het verdriet vn Roc; er zijn meer mensen die een geliefd dier verliezen en die rouwen om een dier, dus je staat niet alleen. Mocht je trouwens eens een keer van je af willen praten, mijn pb staat open hoor. :(:)

**Geplaatst**: 09-06-11 16:10

Re: Het lief en leed wat een zorgenkind heet.

Geplaatst: 09-06-11 16:10

Wauw dat been is echt nog steeds heel dik... :(:)

Vind ook dat ze er ietsje lastig mee loopt maar niet zo erg als je zou verwachten. Lekker grasjes eten.

Weet je al een datum?

**Geplaatst**: 09-06-11 16:14

Geplaatst: 09-06-11 16:14

maikeltje schreef:
In mijn ogen is houden van ook durven loslaten en ik persoonlijk zou er niet voor kiezen een veulen erop te zetten in de wetenschap dat de merrie daar zeer waarschijnlijk nog slechter uitkomt

'Slechter' is in deze situatie dat ik het waarschijnlijk helemaal zal moeten opgeven om haar ooit nog te willen rijden.
Terwijl dat nu misschien nog wel eens het proberen waard zou zijn om nog een poging te wagen. Volgens de fysio van mijn paard zou dat op termijn nog haalbaar moeten zijn mits de juiste training en management. Maar haar laten dekken zou de kans daarop aanzienlijk negatief beïnvloeden. Maar ik ben er eigenlijk klaar mee om het nog te willen. Na 3 jaar ben ik het beu van er nog op te hopen.
Dat ik haar nu heb laten dekken, is wat dat betreft waarschijnlijk een stukje loslaten. Ik heb het namelijk los gelaten nog iets met haar te willen doen. Terwijl ik voordien alles zou geprobeerd hebben om toch maar mijn rijpaard terug te krijgen.

Maar de meningen waren dus verdeeld.
De fysio (die overgings ook DA is) raadde het om bovenstaande reden dus af.
Mijn DA zelf daarentegen heeft mijn paard al héél lang geleden opgegeven als rijpaard en zij kon er wel achter staan. Net omdat het paard het de laatste tijd behoorlijk goed deed. Haar bloedwaarden waren al een jaar stabiel.
Dus het is niet zo dat dit mijn paard noodzakelijk haar gezondheid en mobiliteit zal kosten, maar het zal hoogstwaarschijnlijk wel consequenties hebben voor haar toekomst.

**Geplaatst**: 09-06-11 16:41

Re: Het lief en leed wat een zorgenkind heet.

Geplaatst: 09-06-11 16:41

Ik kom dit topic vandaag tegen, en ook ik had een zorgenpaardje nu gaat het goed maar de afgelopen 2 jaar alles behalve!! Het begon toen mijn eerste pony was overleden (5 jaar en van de een op de andere dag dood in de wei lag) zag ik dat mooie bonte paardje staan aan de andere kant van nederland, teon ik daar ging kijken trof ik een mager verwaarloosd paard aan hij had wel wat weg van een brooke hospital paard. Toch heb ik hem meegenomen eerst wilde hij maar niet aankomen. Op een andere stal lukte dit gelukkig wel, toen kreeg hij luizen dit duurde ruim een maand voor hij eraf was! daarna haalde zijn been open aan de voerbak en kreeg hij een onderhuidse infectie, dit leek wat beter te gaan, haalt hij dezelfde wond weer open, maar het kon nog leuker, tijdens het rijden loopt hij niet regelmatig, en heeft vocht in zijn benen, de volgende dag zwalkt hij en zakt hij door zijn benen, weer da erbij bloed onderzoek, die kon niets vinden. Gelukkig liep hij na een week weer goed net zo snel als dat hij zwalkte ????? daarna had hij ineens last van jeuk, en haal ik zijn regendeken eraf en loop even weg. Toen ik terug kwam stond hij te dampen en te hijgen, en loopt er bloed en vocht over zijn rug heen, en laat hij zijn vacht los, de da kwam en gaf aan dat hij nog nooit zon erge reactie heeft gezien, in de dagen erna liet hij bijna zijn hele vacht los en was hij echt bijna kaal. dit alles heeft ongeveer 1,5 jaar geduurd nu zijn we 2 jaar verder en is Justin 5 jaar oud en lijkt hij aardig gezond te zijn gelukkig

**Geplaatst**: 09-06-11 17:43

Geplaatst: 09-06-11 17:43

@Maartje83

:oo

dat lijkt me ook verschrikkelijk om mee te maken voor het paard en voor jou :+:

waar kwam dat door?
en heeft hij wel al het haar weer terug gekregen?

**Geplaatst**: 09-06-11 18:06

Re: Het lief en leed wat een zorgenkind heet.

Geplaatst: 09-06-11 18:06

Het was een ramp voor ons allebei ja en daar horen de da kosten ook bij die waren niet zuinig :S
Ja het haar is allemaal weer teruggekomen gelukkig

nu ziet hij er fantastisch uit en ik hoop dta ook zo te houden, ik denk dat het er mee te maken heeft gehad dat hij zo slecht verzorg is door de vorige eigenaar hij was 3 jaar en had gewoon nog een veulenvacht.

**Geplaatst**: 09-06-11 18:09

Re: Het lief en leed wat een zorgenkind heet.

Geplaatst: 09-06-11 18:09

was de huid verstikt?

ik heb ooit een paard gekocht van een oudere vrouw die de hele winter dezelfde dikke deken op had en ook met 16gr
de deken leek wel vilt en met poetsen werd hij ook kaal en dof
heeft zo`n 4 weken geduurd met veel poetsen en was beurten voordat hij weer een beetje normale vacht had
van zijn deken had ik echt een volle vuilniszak met haar,er zat gewoon een heel paard qwa haar in de deken

**Geplaatst**: 09-06-11 18:16

Geplaatst: 09-06-11 18:16

rocymax schreef:
Maikeltje natuurlijk respecteer ik dat.Ik weet immers hoe moeilijk het ook is om erover te praten Ik wens je alle sterkte toe met het verwerken. En ook een knuf voor je vriendin. Bedenk één ding en dat helpt mij wel met het verwerken van het verdriet vn Roc; er zijn meer mensen die een geliefd dier verliezen en die rouwen om een dier, dus je staat niet alleen. Mocht je trouwens eens een keer van je af willen praten, mijn pb staat open hoor.

Lief van je en iedereen bedankt trouwens voor het meeleven. Eind dit jaar wordt die van mij ingeslapen en daar kan ik wel een verslagje van schrijven maar ik vind het bij nader inzien niet gepast om over het paard van mijn vriendin te schrijven. Ik hoop in ieder geval dat Blensink iets gehad heeft aan mijn verhaaltje van hoe het bij mijn vorige paard is gegaan.
Ik kan alleen maar hopen dat het bij Vic ook zo zal gaan.

**Geplaatst**: 09-06-11 18:22

Geplaatst: 09-06-11 18:22

Luckystory schreef:
maikeltje schreef:
In mijn ogen is houden van ook durven loslaten en ik persoonlijk zou er niet voor kiezen een veulen erop te zetten in de wetenschap dat de merrie daar zeer waarschijnlijk nog slechter uitkomt

'Slechter' is in deze situatie dat ik het waarschijnlijk helemaal zal moeten opgeven om haar ooit nog te willen rijden.
Terwijl dat nu misschien nog wel eens het proberen waard zou zijn om nog een poging te wagen. Volgens de fysio van mijn paard zou dat op termijn nog haalbaar moeten zijn mits de juiste training en management. Maar haar laten dekken zou de kans daarop aanzienlijk negatief beïnvloeden. Maar ik ben er eigenlijk klaar mee om het nog te willen. Na 3 jaar ben ik het beu van er nog op te hopen.
Dat ik haar nu heb laten dekken, is wat dat betreft waarschijnlijk een stukje loslaten. Ik heb het namelijk los gelaten nog iets met haar te willen doen. Terwijl ik voordien alles zou geprobeerd hebben om toch maar mijn rijpaard terug te krijgen.

Maar de meningen waren dus verdeeld.
De fysio (die overgings ook DA is) raadde het om bovenstaande reden dus af.
Mijn DA zelf daarentegen heeft mijn paard al héél lang geleden opgegeven als rijpaard en zij kon er wel achter staan. Net omdat het paard het de laatste tijd behoorlijk goed deed. Haar bloedwaarden waren al een jaar stabiel.
Dus het is niet zo dat dit mijn paard noodzakelijk haar gezondheid en mobiliteit zal kosten, maar het zal hoogstwaarschijnlijk wel consequenties hebben voor haar toekomst.

Ik kan me voorstellen dat je het rijden zelf los wil proberen te laten. Ik begrijp helaas maar al te goed hoe idere keer de hoop weer de grond ingeboord wordt op het moment dat je paard weer niet goed, of minder, gaat lopen na een bepaalde periode. Je begint steeds maar weer opnieuw en opnieuw en op een gegeven moment zit je gewoon te wachten op weer een teleurstelling omdat je eigenlijk al weet dat het toch vroeg of laat weer mis zal gaan.

Kan jouw merrie de gebreken die ze heeft niet vererven aan een evt veulen?

**Geplaatst**: 09-06-11 18:22

Geplaatst: 09-06-11 18:22

Bizar verhaal van die huid :oo