Ik krijg eigenlijk niet vaak dt soort opmerkingen, tja vroeger op school wel eens, maar er waren er genoeg die ook paardreden en dan ga je daar iets meer mee om. Andere vrienden vragen er wel altijd even heen en vinden het wel grappig. Mijn ouders hebben stallen aan huis gemaakt voor ons toen we nog thuis woonden, die van mijn zus staan daar nog steeds (2 kwpn-ers en een shet) en inmiddels hebben mijn ouders zelf een haffie gekocht om mee te mennen. Mijn vader heeft het menbewijs en mijn moeder is zijn groom (en verzorgt de hele beestenboel, inclusief de van mijn zus en soms die van mij als ik ziek ben of zo). Mijn vriend heeft er niks mee, maar ook niks tegen. Hij zeurt ook nooit als ik weer naar mijn 3 schatten ga, hij weet dat hij de eerste plaats in mijn leven deelt met 5 andere(3 pony's en 2 honden). Maar hij gunt het mij van harte en doet bijna nooit moeilijk, behalve als er weer eens een pokke hoge dierenarts rekening komt op een moment dat het niet uitkomt. Dan wordt hij wel een beetje boos, maar snapt ook dat het nodig is. De enige die soms een beetje moeilijk kan doen is mijn schoonmoeder, maar meestal bedenkt ze zich snel als ik boos wordt.