Toen "we" besloten dat Ewald misschien weg moest omdat hij waarschijnlijk een luchtzuiger was en het dan geen goede sportpony kon zijn heb ik de hele avond zitten te huilen, bij de gedachte al..
Ik houd nu gewoon al zielsveel van hem en het doet mij ook pijn dat hij zo word gepest door zn weidegenootjes.. Hij zit gewoon onder de plekken en hij laat het allemaal toe.. Ik weet hoe het voelt en ik ben zelf ook niet zo dan ik meteen terug ram...
Maar aan de andere kant wil ik hem niet uit de wei halen want alleen zal hij zich ook vervelen hij wil gewoon graag een klef vriendje hebben, het liefst de hele dag tegen elkaar aan staan te zoezen...
Dus ik houd heel veel van hem, elke keer als ik weer een plekje ontdek...

). Ik schiet helemaal in de stress als er iets met hem is en blijf er dan maar aan denken wat het kan zijn en hoe het komt en maak mezelf helemaal gek. Omar moest woensdagochtend geent worden (influenza) en mijn moeder zou daar bij zijn want ik moest werken. Mijn broer belde me dat Omar niet geent kon worden want hij was ziek... in die paar seconden schoten de meest dramatische gedachten door mijn hoofd heen... hij bleek verkouden te zijn en er kwam groene snot uit zijn neus en zijn longen zaten een beetje vast. Hij heeft nu een antibioticakuur (2x daags poeder) omdat de DA bang was dat het anders misschien gronisch zou worden. Toen ik hem zag kon ik hem wel opvreten en doodknuffelen en gelukkig stond hij heerlijk te eten en gaat het nu al een stuk beter. Zodra Omar een beetje stijf loopt ofzo dan vergaat mijn wereld ook. Het is mijn eerste paard dus alles is nog nieuw en ik moet er gewoon aan wennen.


