Fiew, kom je maandagochtend uit je bed (9.00uur) omdat de deurbel gaat... staat Sanderijn voor je neus!! Wordt je eerst half doodgeknuffeld en getroost, en daarna voor de computer gezet: "Kijk Dorine, dit schreef ik gisterenavond nog aan je, al gelezen? Lees ff."
De schat, kwam mij even wakker maken en opkrikken vanwege het verlies van Pie. Nou wakker werd ik zeker!! En opgekrikt ben ik nu ook, mede dankzij jullie vele berichtjes (kreeg bijna hartverlamming, grijnz...).
Trouwens Ada: ik heb al eerder vier weken terug een "beoordelingsgesprek" gehad, met de eigenaresse, mijn man en mijzelf erbij. Daarbij werd ik gewezen op dat ik inderdaad of: met Pie stopte, of: voortaan mij niet meer zou bemoeien met beslissingen etc. en mij meer afzijdig zou houden van de gebeurtenissen met de pony en de andere verzorgsters.
Ik koos voor dit laatste en kreeg een nieuwe kans, ze zou het vier weken aankijken. Als het dan nog niet ging, zou ik alsnog moeten stoppen.
Tja, dit laatste wat er dit weekend gebeurde was een goeie reden om mij te kunnen wegsturen, dus dat deed ze.
Gelukkig ga ik over 2,5 week op vakantie naar de Provence in Zuid-Frankrijk. Heerlijk genieten. En als ik terugkom is er in juli alweer een springwedstrijd bij onze vereniging, waarbij ik ga helpen natuurlijk!
Verder heb ik een stel fantastische vriendinnen op de manege waar ik nu leuke dingen mee kan doen. Zij zullen mij ook helpen bij het zoeken naar een nieuw verzorgpaard.
Vanavond ga ik mijn spullen ophalen: een uitrijdeken, een zweetdeken, peesbeschermers, een hoofdstel en een schabrakje die ik van mijn vriendin mocht lenen, twee paar handschoenen, cap, zweep, reflecterende beenbescherming, reflecterend hesje, lampje, pffffff we mogen wel met een vrachtwagen komen .
Ondanks alles kan ik nog wel lachen hoor. Afscheid nemen is altijd moeilijk, vooral voor sentimentele miepen zoals ik, die zich zelfs hechten aan de koekoek bij Pie achterin de wei, en de knotwilg bij de buitenbak die talent had voor "in de weg staan".
Maar iets in mijzelf vertelt mij dat ik verder moet. Peter zet een kop koffie voor mijn neus en ik realiseer me nogmaals dat het tijd wordt voor het nuchter worden.
En ik denk aan een zin uit één van mijn vele gedichten:
Iets dat mij kan raken
iets geeft het leven zin
dit is niet het einde
maar het begin.
Liefs en heel erg bedankt, Dorine.