Mirte schreef:Afgelopen weekend tijdens de wedstrijden werd ik tussendoor bijgestaan door een instructeur, een invaller omdat de ander ziek was. Voor het eerst heb ik echt ontspannen en met lol gereden. Dit bracht mij eigenlijk tot nadenken.
Door mijn hele 'paardenloopbaan' heen heb ik diverse intructeurs gehad. Ik heb er veel van geleerd, maar ze waren allemaal maar dan ook allemaal heel streng. Veel schreeuwen, schelden, echt ouderwets streng les. Vanochtend kreeg ik weer les van mijn instructeur die ik al een tijdje heb. Met klamme handen en bonzend hart opgestegen op mijn paard, die man maakt me (net zoals al zijn voorgangers) altijd enorm zenuwachtig. Het ging allemaal redelijk goed, tot de galopswisselingen aan bod kwamen. Dit vind ik nog niet echt makkelijk en mijn paard al helemaal niet. Begint die man dus echt een potje te schelden, dat ik maar wat aan het mutsten ben, dat ik beter een andere sport had kunnen kiezen en dat het talent aan alle kanten ontbreekt. Kortom ik kreeg dus weer de volle laag. Ik wil hem nou niet totaal gaan afkraken, ik leer ook veel van hem, alleen nu ik weet hoe les ook anders kan gaan baal ik enorm. Als ik heel eerlijk naar mijzelf kijk, ik zie altijd heel erg tegen les op, ben zenuwachtig, maar ik hou mijzelf voor dat het goed is voor mij en mijn paard. Ik dacht altijd dat ik wel tegen een stootje kon, ik ben aardig wat scheldbombardenten gewend van mijn instructeurs. Maar ik merk best wel dat ik ontzettend onzeker ben of ik wel kan rijden, heb heel veel bevestiging nodig (en die krijg ik dus niet van mijn instructeur) doe het naar mijn idee nooit goed (en mijn instructeur beaamt dat) en vraag mij af of het niet beter is om wedstrijden rijden aan anderen over te laten en gewoon weer recreatief ga rijden als voorheen. Wat best hard aankwam was dat ik tijdens het instappen vertelde dat ik eerste was geworden tijdens het championatgala, en dat hij zei dat ik nu niet moest denken dat ik nu alles was, dat ik waarschijnlijk bevoordeeld ben vanwege de fokkerij enzo. Nou dat vond ik echt een K*T opmerking, al mijn vertrouwen direct de grond in gestampt. En bedankt. Vanavond vertelde ik het hele verhaal aan mijn vader, maar hij schijnt het maar niet te vatten. Les hoort nou eenmaal streng te zijn vindt hij, anders bereik je nooit iets en volgens hem zijn bijna alle instructeurs streng. In mijn geval wel ja, maar hoe zit dat bij jullie? Ik kan mij inmiddels niet meer voorstellen dat dit normaal is sinds ik weet dat les ook LEUK kan zijn. Tips voor een goed gesprek met mijn instructeur? Ik zit helaas aan hem vast voorlopig, hoe kan ik dit nu aanpakken?
als ik jou was zou ik een goed gesprek met hem aangaan,neem desnoods een vriendin ofzow mee(dan voel je je tog meer op je gemak)en dan zou ik vragen waarom hij begint te schreeuwen en schelden.Zeg daar ook bij dat jij én je paard daarvan erg in de war raakt.dat moet je egt doen hoor!!want zo schiet het ook niet op!!!! veel suc6!!