Ach ik kan me nog herinneren dat ik ook zo was, ik wilde altijd graag iedereen helpen (werd dan ook gretig misbruik van gemaakt als ik af en toe de verhalen van m'n moeder over vroeger hoor!) en vondt het dan ook reuze stoer als ik iets mocht doen voor iemand met een eigen paard of pony.
Nu ik zelf een paard heb stoor ik me er ook niet echt aan, ik sta op een pensionstal en heb er zowiezo niet veel last van. Soms komen de 2 dochters van een vriendin me helpen (5 en 8 jaar oud) Nappie vindt dat helemaal geweldig want die is tot z'n 3e levensjaar opgegroeid met kinderen van deze leeftijd. Ze borstelen wat en dan gaan ze voeten uitkrabben..........de 1 linksvoor en de ander rechtsvoor, tegelijk wel te verstaan

zie je Nap echt denken: ïk kan ze niet alletwee optillen dus til ik maar nix op"

geweldig

ik help dan ook niet }>

Of ze willen met hem stappen aan het halster, Nappie loopt wel achter ze aan en als het hem niet meer zint stopt ie gewoon bij de hooiberg en wacht ie totdat ik eraan kom om de meiden te helpen Nappie eruit te slepen

Af en toe kom ik op de manege en dan komen er van die kleintjes op me af of ze hem vast mogen houden, ja hoor, Nappie luisterd toch wel en doet nix verkeerd dus hou hem maar vast

en een prettige bijkomstigheid voor Nappie is dat er altijd wel wat te eten is

Ach, ik kan er vijwel altijd om lachen en echt eraan storen, nee dat doe ik niet we zijn tenslotte bijna allemaal zo begonnen
