Toen ik 9 was wilde ik perse op paardrijles. Mijn moeder balen natuurlijk, want die wist allang wat er daarna moest komen; een eigen pony, en hoe duur het allemaal zou worden!
Moderators: Essie73, Coby, balance, Firelight, Dyonne, NadjaNadja, Neonlight, Sica, C_arola
Toen was ik verkocht!Op mijn elfde jaar mocht ik eindelijk op les. Verder rijd er bij ons in de familie niemand paard.En mijn moeder is vreselijk bang voor paarden. 


(Moonlight, egmond)
(Vriendje en ik hadden hetzelfde lievelingspaard op manege de hoef te egmond, Dacour, ook wel grappig achteraf
)
).
nou ent oen ben ik er in een opwelling mee begonnen en die opwelling duurt nogsteeds!! 

)
. Vanaf dat ik ong. 10 was, wilde ik graag gaan lessen, maar mocht (nog) niet van m´n ouders. Toen ik 12 was, gingen we verhuizen, wat ik helemaal niet leuk vond
. Als troost mocht ik daarna naar paardrijles. Ik ben gestopt met bijna 18 (ik had een vriendje wat motor-gek was en niets in paarden zag
!) en weer begonnen met 32
! Het virus heeft dus al die tijd gesluimerd en heeft zelfs hevíger als ooit tevoren toe geslagen
. Het is nú, na ruim 5 jaar, zelfs zo ver, dat ik bezig ben met de mogelijkheid om van m´n hobby m´n beroep te maken
(therapeutisch rijden). M´n dochter heb ik ook goed aangestoken, maar zoon en man (=niet dezelfde als van de motor
!) hebben eigenlijk niets met paarden
!
.

) maar ik heb het van mijn opa. Heb tot mijn 14e in Duitsland gewoond op de fokkerij van mijn opa. Ik was toendertijd de jongste van al mijn nichten en ook het oogappeltje van mijn opa, zijn talentje. Gevolg, met 4 jaar reed ik al op een paar arabjes die hij had lopen en toen ik 6 was ben ik gaan lessen op zijn 'kanjers'. 



Toen mijn vriendin begon met paardrijden, wilde ik dat eigenlijk ook wel.
Dat is inmiddels 5,5 jaar geleden!

