Moderators: Essie73, Coby, balance, Firelight, Dyonne, NadjaNadja, Neonlight, Sica, C_arola
Percy schreef:Dat waren nou de vriendjes die hun laatste afspraakje met mij hadden. "Als je kinderen krijgt doe je toch wel je paard weg hé". Waarop ik dan zei "Nee, hoezo?". Raar maar waar, daarna bekoelde de relatie meestal van één van beide kanten
![]()
Heb ik altijd heel duidelijk gezegd dat paarden een heeeeeeeeel groot deel van mijn leven zijn wat ik voor niemand ga opgeven! Tenzij het financieel niet meer zou kunnen, maar da's een ander verhaal!
Inmiddels hebben we Nappie alweer 1,5 jaar en poetst hij Nap, zadelt hem op en af, en longeert hem zo af en toe. Hij komt vrijwel altijd kijken als ik les heb, en fietst rustig 2 uur mee als ik een bosrit wil maken (zelfs in de stromende regen!!!!) en niets is goed genoeg voor "zijn" Nap
Vaak cijfert hij zichzelf weg, eerst wat nieuws voor Nappie of voor mij (bijv. nieuwe rijboek) en dan pas zichzelf!
Na 1,5 jaar heeft ie al zoveel geleerd over paarden en paardentermen dat ik kan zeggen dat ik echt trots op hem ben. En het rijden zie ik ook wel zitten. Zo nu en dan stapt ie op een rustig paard van een van onze mede stalbewoners, en dan voel ik me onwijs trots.
napoleon schreef:
Het begon allemaal bij de aanschaf van onze Nappie! Hij had niet veel met paarden, had ooit eens rijlessen gehad (toen ie 10 jr oud was), maar vond er niet zoveel aan. Hij heeft min of meer Nappie voor mij gekocht omdat ik na mijn whiplash niet goed in mijn vel zat, en ik maar 1 droomwens had; een eigen paard!
).
).