Bokt.nl

**Geplaatst**: Vandaag, 09:48

Geplaatst: Vandaag, 09:48

Kirania schreef:
@pol013, was hij het enige paard dat je toen had? Mits mijn merrie de enige was had ik net hetzelfde gedaan, eerlijk gezegd
Dat vrijwilligen is een goed idee! Misschien kan ik me eveneens als gids opgeven ergens, dan is de ervaring met kamperen en routes plannen toch niet helemaal teniet. Bedankt voor de ideeën, daar had ik nog niet aan gedacht Zeer herkenbaar ook, mijn merrie is nu net hetzelfde. Eten doet haar leven.

Mijn omstandigheden zijn net iets anders. Ze staan thuis. Dus voor deze keuze was dat een luxepositie.
Ik had toen mijn oudje en dat bange paard als rijpaard (en nog een shetlander). Daar is er dus nóg één bij gekomen. :oo

Beste keuze van mijn leven. Het is iets te hard werken zo met 3,5 paard maar de lol die ik weer heb met dat 4e paard $**\O/**$ Misschien juist wel omdat ik het een paar jaar hebben moeten missen.

Leuk dat je geïnspireerd bent geraakt!
Actief kunnen blijven, desnoods op een andere manier, in wat je leuk vind geeft echt energie hoor.

jeetje barbalala: wat heerlijk meelevend van je

Het kan gewoon allebei bestaan hoor. Mijn oudje krijgt alle zorg die hij verdient. Én onze band is veranderd. Hij is veranderd. En ik vind dat jammer. Gewoon én én

Nou heb ik samen werken nooit zo gezien zoals jij dat omschrijft: opgebruiken. En is zorgen voor hem geen schuld inlossen. Maar iets wat er gewoon bij hoort. Ik verzorg hem al vanaf 3 jaar oud. En doe dat nu al tot hij bijna 30 is. Dat blijf ik gewoon doen. Rijden of niet rijden.

**Geplaatst door de TopicStarter** : Vandaag, 10:06

Re: Paarden op pensioen - Een kapitein zonder schip

Geplaatst door de TopicStarter : Vandaag, 10:06

Wat leuk dat dat kon! Echt een droom zo, dan heb je inderdaad toch al die rit ernaartoe niet meer. Dat moet echt dubbel zo dik binnenkomen dat geluk, na jaren zonder

Ik ben door een periode gegaan waar ik het specifiek heb moeten laten gaan dat ik de dromen met mijn merrie niet meer kon waarmaken, maar met een ander paard. Dat was het moeilijkste, omdat zij echt mijn partner in crime was (en is, maar nu dus anders :Y)

) Dus het zal nog wel even duren voor ik niet meer het gevoel heb dat ik 'vreemdga' als ik een ander paard erbij haal ooit. Ik heb wel altijd gezegd dat zij het nieuwe paard moet keuren _O-

**Geplaatst**: Vandaag, 10:19

Geplaatst: Vandaag, 10:19

BarbaLala schreef:
Ik vind het eerlijk gezegd niet netjes naar je paarden toe.
Die hebben altijd hard voor je gewerkt en hun best gedaan, tot ze op waren.
En nu heb j́ij het zwaar?!

Ja, je mag best verdrietig zijn dat je de dingen die je het liefste samen deed niet meer kan doen. Helemaal als dat plots is. Dat betekent niet dat je het je paard kwalijk neemt, niet meer van je paard houdt, hem gaat afdanken of wat dan ook. Het gaat puur om het gevoel dat je soms tijd nodig hebt om dingen die niet meer vanzelfsprekend zijn en zijn weggevallen.

Ik ben dolblij dat ik mijn paarden nog heb, en ik nog elke dag naar ze toe kan. Ik ga met liefde naar ze toe, we doen wat nog wel kan, en als het een dag minder is is het prima. En ja, ook dat doet pijn, maar nu op een andere manier, namelijk het zien aftakelen van je lieveling en haar juist alle beste van de wereld willen gunnen, zonder pijn en ongemakken. Maar verder hoop ik dat ik nog 10 jaar of langer naast ze kan blijven lopen, kan tuttelen en kan verzorgen. Soms is het zwaar, maar dan puur vanwege de zorgen die toenemen dan dat ik 'het rijden met hen mis'.

Maar ook het niet meer rijden deed bij mij pijn, en dat een plekje geven koste tijd. En weet je, in mijn geval was er nog een 'revalidatie traject' om te kijken hoe dat zou uitpakken. Inspuiten en kijken of het opbouwen ging lukken zei de dierenarts. Maar voor mij was het direct duidelijk; ik ga haar dat niet aandoen, wij gaan niet meer rijden. Dus ondanks dat er dus nog een opbouwschema kwam, heb ik nooit overwogen het rijden toch nog te proberen.

@TS; na een tijdje merkte ik wel dat ik, ondanks de berusting en wennen aan onze nieuwe routine, wel wat bleef missen. En dus ben ik ergens anders gaan rijden; 1x per maand buiten de bossen in, een oplaad moment voor mij. In het begin voelde het als verraad en maakte het mij juist meer verdrietig want 'dit had ik nog zo graag met mijn vos willen doen, en wat miste ik het uitzicht van haar oortjes in het bos'. Maar ook dat is gesleten, en ik geniet nu zonder schuldgevoel van deze ritten. Wetende dat thuis mijn vos dik tevreden van haar rust aan het genieten is.

**Geplaatst**: Vandaag, 14:40

Geplaatst: Vandaag, 14:40

Jeetje wat zijn sommige reacties hier hard en zwart wit. Ik heb de mijne twee weken geleden moeten laten gaan na bijna 33 jaar samen. Bij mij geboren en gegaan. Onze geluksmomenten zijn ontelbaar, en de rouwmomentjes pijnlijk: de ritjes werden korter, de trailer werd verkocht, nieuwe spulletjes waren vooral supplementen en medicatie, de verzorging ook deels medisch ingegeven, tandjes eruit, uiteindelijk niet meer rijden, steeds korter wandelen, etc. Plezier gaat steeds vaker hand in hand met zorgen en nachten wakker liggen. Elke dag met hem was een cadeautje. De pijn van verlies is onmetelijk. Beide in alle gradaties. Het wordt hier ook breed herkend, juist omdat paarden geen hobby zijn maar een passie die in je dna zit. En dan moeten we dus dealen met die liefde en de pijn van (stukjes en uiteindelijk helemaal) loslaten. Dat zijn intense gevoelens en processen die je niet kunt vangen in oordelen en kwalificaties.

**Geplaatst door de TopicStarter** : Vandaag, 14:56

Geplaatst door de TopicStarter : Vandaag, 14:56

Shalimar schreef:
Jeetje wat zijn sommige reacties hier hard en zwart wit. Ik heb de mijne twee weken geleden moeten laten gaan na bijna 33 jaar samen. Bij mij geboren en gegaan. Onze geluksmomenten zijn ontelbaar, en de rouwmomentjes pijnlijk: de ritjes werden korter, de trailer werd verkocht, nieuwe spulletjes waren vooral supplementen en medicatie, de verzorging ook deels medisch ingegeven, tandjes eruit, uiteindelijk niet meer rijden, steeds korter wandelen, etc. Plezier gaat steeds vaker hand in hand met zorgen en nachten wakker liggen. Elke dag met hem was een cadeautje. De pijn van verlies is onmetelijk. Beide in alle gradaties. Het wordt hier ook breed herkend, juist omdat paarden geen hobby zijn maar een passie die in je dna zit. En dan moeten we dus dealen met die liefde en de pijn van (stukjes en uiteindelijk helemaal) loslaten. Dat zijn intense gevoelens en processen die je niet kunt vangen in oordelen en kwalificaties.

Wat mooi geschreven, ik had het zelf niet beter kunnen zeggen of schrijven :(:)

Hier kan ik me helemaal in vinden. Het is net omdat ze zo'n groot deel zijn van je leven, een familiegenoot, een partner, een vriend, dat het zo moeilijk is om te zien dat ze daadwerkelijk niet even oud worden als wij. Zoveel sterkte gewenst, twee weken is ook echt nog heel vers... Pijn slijt, maar die mooie momenten niet. Die worden met de jaren gewoon nog mooier. Die kan niemand van je afnemen.

@Tancreda, herkenbaar, van dat schema. Toen wij het laatste kregen na de inspuitingen had ik het buikgevoel dat het niet meer zou gaan. Dus dan heb ik ook beslist dat het blijft bij korte ritjes, en niet onze wildebras-toeren van onze jongere jaren. Hopelijk, moest ik ermee starten met een paard van iemand anders, slijt dat schuldgevoel na een tijdje ook. Dit spreekt me alvast moed in. We houden daarom niet minder van ze

**Geplaatst**: Vandaag, 15:36

Re: Paarden op pensioen - Een kapitein zonder schip

Geplaatst: Vandaag, 15:36

Het stukje accepteren is verdomde moeilijk en pijnlijk. Bij mij kwam dat al een tijdje voor het uiteindelijke pensioen. Ik wist al jaren dat ik hem op een gegeven moment zou moeten laten gaan door zijn ziekte, maar het besef dat hij OOK opeens :roll:

oud werd kwam toch best hard aan. Ik heb toen (ook omdat het niet altijd makkelijk was om voor hem te zorgen door alle problemen) mezelf na het riedeltje zelfmedelijden even streng toegesproken om van alle leuke dingen volop te genieten. En dat heb ik gedaan. Alle ritjes/lessen/buitenritten/zwemmen heb ik van genoten, al het kattenkwaad dat hij al jaren uithaalde heb ik om gelachen en jongens wat ben ik daar bij om nu hij er niet meer is. Dus je even heel rot voelen mag zeker, maar zet daarna de knop om want je hebt alleen jezelf ermee. Geniet ervan zolang ze er nog zijn en van alle leuke, kleine dingen!

**Geplaatst**: Vandaag, 15:53

Geplaatst: Vandaag, 15:53

Herkenbaar Shalimar.

Ik stond op een geweldige stal maar merkte nu Mando niet meer intensief aan het werk werd gezet dat dit jasje hem niet meer pastte.

Inderdaad wat je zegt, ritjes werden korter, trailer verkocht aan mijn stalgenoot, Wolvega kreupelheidsonderzoek, kiesje eruit.

Ja je kan gaan knutselen maar soms moet je ook eerlijk naar je pony zijn.
Ik zag dat hij geen plezier meer had, hij ging van stal naar paddock (waar ze alleen stonden wel naast elkaar maar ivm blessures alleen) en terug. Hij was niet gelukkiug maar ik ook niet.
Je bedenkt nog van alles, wandelen, snuffelmat, gewoon even grasjes eten (hij is IR dus mag ook niet hele dagen op het gras).
Je moet steeds meer inleveren en inderdaad je zorgen worden steeds groter.

Ik heb hem 2 weken verhuisd naar een pensioenstal, naar een vrouw die geweldig voor de paardjes is.
Waar allemaal tevreden oudjes staan met allemaal hun eigen behoeftes.
Het mooie is dat Mando nu met een pony staat waar hij 10 jaar mee op de Wobbesheerd heeft gestaan.
Die merrie werd door niemand geaccepteerd maar die 2 lopen nu heerlijk samen in de paddock te scharrelen.

Het heeft me echt veel slapeloze nachten gekost, hoop verdriet, de vraag doe ik hier goed aan.
Hij was de dag na de verhuizing zo vreselijk boos. Ik ben jankend naar huis gereden. Wat had ik een spijt van mijn verhuizing.

We zijn nu 2 weken verder en hij begint langzaam aan in het ritme mee te draaien, heeft gelukkig een buitenluik zodat hij zich overal mee kan bemoeien en ik zie een stukje berusting bij hem.
Dat geeft mij ook weer rust maar wat heb ik me schuldig gevoeld dat ik hem dit heb aangedaan.

Gisteren met een stalgenoot, die ook een haflinger heeft, een uur gewandeld. Er liep een heel tevreden pony naast me. Hij genoot ervan dus gisteren ook met een fijn gevoel naar huis gegaan.

Tuurlijk mis ik de ritjes, de leuke dingen maar we hebben altijd heel veel mooie dingen mogen doen.
Veluweweekeinden zijn nu voor mij met de fiets ipv paard. Maar dat is ook goed.

Ik heb zelf heel slecht in mijn vel gezeten afgelopen jaar en pas sinds 3 maanden gaat het de goede kant weer uit. Ik krijg meer energie en geniet weer van de kleine dingetjes.

Ik hoop dat ik nog heeeeel lang stalling mag betalen voor Mando en dat doe ik met liefde en tot die tijd geniet ik van de dingen die we nog wel kunnen doen.

Hij is er nog.... dus dat kan nog.