Bokt.nl

**Geplaatst**: 18-01-25 16:14

Re: Stoppen door angst

Geplaatst: 18-01-25 16:14

Wat een vervelende situatie.
Maar (tijdelijk) niet rijden wil toch niet zeggen dat je je paard moet verkopen. Je kan nog zo veel leuke dingen doen. In de western heb je veel in hand onderdelen, je hebt horse agility, grondwerken, speurwerk, vrijheidsdressuur. Volgens mij kun je vanaf de grond meer doen met je paard als erop..
Probeer samen gewoon lol te hebben, zonder de druk van het rijden. Lekker van elkaar genieten, het vertrouwen in elkaar terugvinden. En dan stap je vast op een dag weer op, of niet, en dat is ook helemaal prima.

**Geplaatst**: 19-01-25 12:58

Geplaatst: 19-01-25 12:58

wat zijn er al veel mooie reacties gegeven in dit topic.
Op zich zou stoppen met rijden niet eens hoeven te beteken dat je je paard moet verkopen omdat er op de grond ook veel leuke dingen met je paard te doen zijn. En als je het rijden heel erg mist kan je met kleine stapjes je comfortzone langzaam uit gaan breiden, ook daar is er niets wat MOET, jouw paard, jouw tempo.
Verder heb je natuurlijk een heel groot voordeel dat je nu een heel braaf paard hebt waar anderen zo mee weg rijden. Dus je weet dat de angst aan jou ligt en aan jezelf kun je werken als je dat zou willen (ook dat moet niet)
Omdat jouw angst ook onstaan is door vallen (trauma's) met je vorige paard zou ik ook denken aan EMDR (of hypnose maar daar heb ik geen ervaring mee)
Want het langzaam opbouwen van positieve ervaringen en daarmee uitbreiden van je comfortzone moet nog wel lukken en els je aangeeft dat jij door de angst helemaal dicht slaat is dat eigenlijk niet meer mogelijk, je hersenen en lijf nemen het dan over en in stress kun je eigenlijk geen positieve ervaringen opbouwen en daar van leren.
Met EMDR kun je je brein en lijf resetten. Google maar eens op amygdala kaping (daar heb ik op mijn website ook wat over geschreven).
Heel verhaal, en je hebt veel opties en alleen jij kan besluiten wat voor jou goed voelt.

**Geplaatst**: 19-01-25 14:01

Geplaatst: 19-01-25 14:01

Misschien niet wat je horen wilt, maar ik heb mijn paard ook verkocht mede uit angst en dat is echt de beste beslissing geweest voor mij. Niks mis met het paard, maar de combinatie met mij (en vooral mijn spanning) was het gewoon niet. Ik was er weleens eerder afgevallen, maar gewoon weer opgestapt en verder gegaan. Helaas liet het wel "littekens" achter en bleef ik gespannen. Op een dag viel ik er af, stapte er weer op en ben daarna nooit weer opgestapt. Ik was er ineens volledig klaar mee. Nog wel een tijdje geprobeerd ons te vermaken vanaf de grond, maar het was een paard dat gewoon meer wilde en nog zo jong was, dat ik hem dat gunde. Hij heeft een heel fijn baasje gevonden.

Ik heb in mei 2023 voor het laatst gereden, tot ik er in augustus 2024 ineens weer zin in had. Ik mocht op een braaf paard van een vriendin, maar de angst blijft en daardoor is het plezier wat ik ooit had gewoon weg. Inmiddels zwanger, dus na 13 weken vond ik ook dat wekelijkse ritje op het paard van een vriendin wel goed zo en ben ik daar ook mee gestopt.

Vanaf de grond heb ik 0,0 angst en ben ik zelfs bijna "dapper". Ook de interesse blijft. Dus ik heb voor mezelf besloten dat ik momenteel paarden leuk vind, maar paardrijden niet en dat als gevolg heeft dat ik tevreden ben met eens in de zoveel tijd mee naar stal met vrienden.

**Geplaatst**: 19-01-25 14:11

Re: Stoppen door angst

Geplaatst: 19-01-25 14:11

Ik heb het paard waar ik mee achterover gevallen ben tijdens het spinnen (reining) en hij met zijn achterhoofd tegen mijn gezicht sloeg en daarbij mijn neus brak en bovenkaak een stukje in scheurde uiteindelijk ook verkocht.
De angst bleef voor dat paard. Daar heeft een ander nu heel veel plezier mee.

Ik heb nog meer paarden en met hen doe ik wel alles. Die voelen vertrouwd.
Paardrijden is een risicovolle sport en naarmate je iets overkomt of je ouder word word je daar steeds meer bewuster van.
Als kind zag je die gevaren nooit. Was je onbevangen.
Heerlijk was dat.

**Geplaatst**: 19-01-25 19:17

Geplaatst: 19-01-25 19:17

Hier een ervaringsdeskundige tegen wil en dank.
In 2000 had ik een ruin die mij (en anderen) de stuipen op het lijf joeg. Nadat een super ervaren, fijne en goede bijrijder een gebroken enkel overhield aan een valpartij met hem, heb ik hem verkocht (met eerlijk verhaal) en mijn rijlaarzen in de wilgen gehangen. Ik zou nooit meer te paard gaan.
Begin 2001 hielp ik een vriendin bij de revalidatie van haar kreupele merrie (aan de hand wandelen over het harde), en bood zij mij aan om in ruil daarvoor mij van mijn angst af te helpen. Na veel aandringen ging ik schoorvoetend akkoord. Resultaat: krap 3 maanden later had ik weer een paard en daarmee heb ik bijna 16 jaar alles beleefd wat je maar kunt beleven. Zonder ook maar 1 spikkeltje angst. En nu ben ik bezig een 4-jarige te beleren.
De truc voor mij? Accepteer hulp en doe niets wat je niet wilt! Laat je niet dwingen. Stap af als je het niet vertrouwt. Ga 50 meter verder of na 5 minuten in de herkansing. Een dag niet gereden is geen verloren dag.
Als ik jou was, zou ik een fijne bijrijder in de arm nemen. Laat hem/haar jou meenemen in dit proces. Hulp is enorm belangrijk.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 20-01-25 13:17

Geplaatst door de TopicStarter : 20-01-25 13:17

Bedankt voor alle reacties! Hier heb ik zeker wat aan. Afgelopen weekend heb ik weer gereden, met als doel dit zo ontspannen mogelijk te doen en mijzelf geen verplichtingen op te leggen. Ik heb mijn paard eerst goed gelongeerd zodat ze in ieder geval al voldoende beweging had gehad, en ik ben er daarna opgegaan. Door het longeren voelde ik geen druk om een bepaalde tijd te blijven zitten, maar door bewust rustig in en uit te ademen ging het eigenlijk best heel goed. Zondag ben ik er gelijk op gegaan en heb ik zelfs een paar kleine sprongetjes gemaakt (dit vindt mijn merrie hartstikke leuk maar ik had het al een tijdje niet meer gedaan).

Ik heb een afspraak staan voor een les om hier verder aan te werken. Al met al sta ik er nu een stuk positiever in dan eerst! Donderdag was een confronterende dag, waardoor ik erg hoog in mijn emotie zat. Nu kan ik het gelukkig wat beter relativeren.

**Geplaatst**: 20-01-25 17:10

Geplaatst: 20-01-25 17:10

IndianSu schreef:
Bedankt voor alle reacties! Hier heb ik zeker wat aan. Afgelopen weekend heb ik weer gereden, met als doel dit zo ontspannen mogelijk te doen en mijzelf geen verplichtingen op te leggen. Ik heb mijn paard eerst goed gelongeerd zodat ze in ieder geval al voldoende beweging had gehad, en ik ben er daarna opgegaan. Door het longeren voelde ik geen druk om een bepaalde tijd te blijven zitten, maar door bewust rustig in en uit te ademen ging het eigenlijk best heel goed. Zondag ben ik er gelijk op gegaan en heb ik zelfs een paar kleine sprongetjes gemaakt (dit vindt mijn merrie hartstikke leuk maar ik had het al een tijdje niet meer gedaan).

Ik heb een afspraak staan voor een les om hier verder aan te werken. Al met al sta ik er nu een stuk positiever in dan eerst! Donderdag was een confronterende dag, waardoor ik erg hoog in mijn emotie zat. Nu kan ik het gelukkig wat beter relativeren.

Wellicht heb je er wat aan: een van mijn paarden heeft er juist baad bij als je de dag voor het rijden ze longeert of zelfs alleen maar even los laat lopen in de roundpen.

De andere boeit het niet, die kun je een week laten staan, opstappen en rijden.
Het is dus ook geen heilige waarheid, maar je zou het kunnen proberen of het werkt.

Oh, enne, er is maar één persoon die bepaalt hoe lang er gereden wordt: JIJ!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 01-02-25 21:14

Geplaatst door de TopicStarter : 01-02-25 21:14

Vorige week heb ik heel fijn gereden, en zelfs weer een buitenrit alleen gemaakt. Ik had toen op een paar momenten wel spanning, maar kon dat af laten vloeien met ademhalingsoefeningen.

Vandaag was helaas weer rampzalig -O-

De bak was veel te nat, dus ik kon alleen op buitenrit. Er was niemand waar ik mee kon gaan dus ik moest alleen. Geen probleem dacht ik, vorige keer ging het ook goed. Mijn paard had door het slecht weer een paar dagen stil gestaan en het was koud. Achteraf gezien had ik haar dus beter eerst kunnen longeren :')

De rit begon direct al heel fris, waar ik heel veel spanning van kreeg en mijn paard werd daardoor nog frisser. Een vicieuze cirkel dus. Ik voelde me echt niet veilig en besloot een heel stuk af te snijden zodat in snel thuis was. Dan zou ik thuis nog wel wat longeren oid. Zodra ik koers zette richting huis bleek dat mijn paard daar wel oren naar had en ze zette opeens een volle galop in -O-

Vlak voordat we thuis waren had in haar gelukkig terug. Ik wilde de rit niet zo afsluiten, omdat ik bang was dat ik dan de volgende keer niet meer op buitenrit zou durven

Ik ben de andere kant weer op gegaan en heb daar nog op een ander rondje wat gestapt en gedraafd. Uiteindelijk op die manier toch nog een buitenrit van 9 km gereden.

Al met al voelt het als een flinke terugslag. Ik was weer helemaal verstijfd door de angst. Over een paar dagen heb ik gelukkig les, ik hoop zo dat dat gaat helpen.

**Geplaatst**: 01-02-25 21:48

Re: Stoppen door angst

Geplaatst: 01-02-25 21:48

Lastig! Maar weet ook dat het niet erg is om af te stappen op zulke momenten. Jullie veiligheid is belangrijker.

Hopelijk helpt de les een beetje!

**Geplaatst**: 01-02-25 22:05

Geplaatst: 01-02-25 22:05

IndianSu schreef:
Vorige week heb ik heel fijn gereden, en zelfs weer een buitenrit alleen gemaakt. Ik had toen op een paar momenten wel spanning, maar kon dat af laten vloeien met ademhalingsoefeningen.

Vandaag was helaas weer rampzalig De bak was veel te nat, dus ik kon alleen op buitenrit. Er was niemand waar ik mee kon gaan dus ik moest alleen. Geen probleem dacht ik, vorige keer ging het ook goed. Mijn paard had door het slecht weer een paar dagen stil gestaan en het was koud. Achteraf gezien had ik haar dus beter eerst kunnen longeren De rit begon direct al heel fris, waar ik heel veel spanning van kreeg en mijn paard werd daardoor nog frisser. Een vicieuze cirkel dus. Ik voelde me echt niet veilig en besloot een heel stuk af te snijden zodat in snel thuis was. Dan zou ik thuis nog wel wat longeren oid. Zodra ik koers zette richting huis bleek dat mijn paard daar wel oren naar had en ze zette opeens een volle galop in Vlak voordat we thuis waren had in haar gelukkig terug. Ik wilde de rit niet zo afsluiten, omdat ik bang was dat ik dan de volgende keer niet meer op buitenrit zou durven Ik ben de andere kant weer op gegaan en heb daar nog op een ander rondje wat gestapt en gedraafd. Uiteindelijk op die manier toch nog een buitenrit van 9 km gereden.

Al met al voelt het als een flinke terugslag. Ik was weer helemaal verstijfd door de angst. Over een paar dagen heb ik gelukkig les, ik hoop zo dat dat gaat helpen.

Kijk eens wat het doet als je je paard de dag voor de les even laat lopen. Dat kan ook, of juist, aan de longe of zelfs los als je een longeercirkel hebt. Het gaat dan vooral om beweging, in mindere mate om training.

**Geplaatst**: 01-02-25 22:12

Re: Stoppen door angst

Geplaatst: 01-02-25 22:12

Ik ben niet met je eens dat je vandaag een rampzalige rit hebt gehad (maar da's makkelijk vanachter een toetsenbord). Je bent op buitenrit gegaan hoewel de omstandigheden niet helemaal optimaal waren. Je hebt er veel van geleerd en je hebt zelfs een extra rondje gemaakt om het goed af te sluiten. Ik vind je een topper!

Je weet nu dat je het kunt en wat je volgende keer kunt doen om de rit van begin af aan wat "succesvoller" te laten verlopen.

**Geplaatst**: 01-02-25 22:28

Re: Stoppen door angst

Geplaatst: 01-02-25 22:28

Ik snap dat het als een flinke terugval voelt, maar meid het is juist een overwinning. Je kunt trots zijn op jezelf!
Je had haar nl ook af kunnen zadelen, maar je bent zo dapper geweest om de andere kant terug op te gaan en alsnog te gaan rijden en dat heb je goed af gesloten. Chapeau!

Ik heb jaren geleden twee keer achter elkaar een ongeluk en val meegemaakt ( niet met mijn eigen paard).
Tegen mijn eigen verwachting in, durfde ik daarna niet meer te rijden, mijn hoofd wilde wel, maar mijn lichaam blokkeerde volledig.

Ik had toen nog een jong paard dat ik zelf zadelmak wilde maken. Dat gaat niet als je er niet op durft.
Ik ben centred riding lessen gaan nemen en eerst was dat echt alleen stap. Daarna uitgebreid op mijn tempo.

Helaas overleed mijn jonge paard veel te jong en heb ik hem nooit kunnen beleren.
Mijn oudere paard heb ik vorig jaar pas opnieuw opgepakt.
Als je me toen had verteld dat ik nu alleen op buitenrit of met anderen zou gaan zonder angst, had ik je uitgelachen.
In de bak rijden vond ik ook doodeng.
Maar ik voel me veilig. Ook hij schrikt wel eens en met anderen erbij in het bos vergeet hij weleens dat ik er ook nog ben _O-

, maar ik voel geen angst meer. Ik geniet weer van het rijden.

**Geplaatst**: 01-02-25 23:16

Geplaatst: 01-02-25 23:16

Misschien voelt het zo, maar je bent wel gegaan, hebt niet opgegeven, bent doorgegaan toen het spannend voelde en weer samen thuis gekomen
Dus eigenlijk super gedaan

**Geplaatst door de TopicStarter** : 02-02-25 11:11

Geplaatst door de TopicStarter : 02-02-25 11:11

Bedankt voor alle fijne reacties!

@Furst: ik ben onderweg ook 1 keer afgestapt, stukje ernaast gelopen en later weer opgestapt. Toen voelde het als falen (ik heb altijd geleerd dat het paard "wint" als je afstapt... Dat zit nog steeds in mijn hoofd), maar achteraf dacht ik: nu heb ik ook nog eens geoefend met op- en afstappen op buitenrit, en dat ging hartstikke goed (stond keurig stil).

@ikke: dat maakt absoluut verschil, in de zomer valt het mee maar in de winter kan ze best fris worden als ze even stil staat (ook al staat ze 24/7 buiten). Helaas heb ik door mijn werk momenteel weinig tijd om te naar mijn paard te gaan, en het weer zit ook niet mee nu. De dag voor de les red ik niet, maar wellicht kan ik haar ervoor nog even longeren. En anders kan ik in de les mooi werken aan dit probleem :')

@Maflinger_S: wat een lieve reactie, je laat me echt een stuk beter voelen. Ik ben ook wel trots op mezelf, kan dat ook steeds meer inzien. Ik ben aan het eind van het 2e rondje zelfs nog langs het stuk gegaan waar ze de 1e keer in volle galop naar huis ging, juist omdat ik dat nog een keer goed wilde doen. Dat kostte moeite maar het lukte wel. Aan je username te zien heb jij ook een haflinger?

@TheWelsh: dankjewel, erg lief! De angst kan inderdaad erg overheersend zijn. Hoopgevend om te lezen dat het jou gelukt is ervan af te komen.

@Dahlia85: Dankje! Fijn om te lezen.

**Geplaatst**: 02-02-25 11:20

Geplaatst: 02-02-25 11:20

Even los van al het voorgaande (allemaal prima zinvol hoor, niet in de wind slaan!) maar wat bij Tante Taart soms ook helpt is op buitenrit met een specifieke stalgenoot.
Dat paard heeft een moordtempo in stap (8 a 9 km/h!) en Tante Taart moet alle zeilen bijzetten om dat bij te houden en dan ontbreekt simpelweg de tijd/ruimte om je druk te maken over de omgeving.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 02-02-25 11:24

Geplaatst door de TopicStarter : 02-02-25 11:24

Ik ga ook graag samen op buitenrit (helaas kan dat niet altijd, ik heb maar 1 stalgenoot) zeker als ik wat onzeker ben helpt dat absoluut! Mijn paard kijkt verder absoluut niet op de omgeving trouwens. Gisteren zijn we over een weg gegaan waar ze nog nooit geweest was, kwamen spandoeken en wapperende vlaggetjes tegen, maakt haar allemaal niks uit. Er zijn sowieso vrijwel geen dingen waar zijn niet gewoon (doorgaans probleemloos) langs gaat. Buitenrijden is met haar normaal gesproken altijd erg fijn. Gisteren was ze zo fris dat ze alleen maar harder wilde, en ik werd zo bang dat ik haar alleen maar wilde tegenhouden :')

Dus daarin waren we de hele tijd tegen elkaar aan het vechten. Ik ben er van overtuigd dat 90% van het probleem bij mij lag.

**Geplaatst**: 02-02-25 12:16

Re: Stoppen door angst

Geplaatst: 02-02-25 12:16

Ik ben het ook met "ikke" eens: je moet doen wat nodig is om de rit zo succesvol mogelijk te maken, dus als dat betekent dat er iemand anders mee moet, te paard, op de fiets, lopend aan een touwtje, doen. Maar je hebt nu gemerkt dat je het zelf kunt, als je er maar bij blijft.

Ja, ik heb een haflinger gehad, dat was mijn eerste paard. Ik heb haar 6 jaar geleden moeten laten inslapen met een ernstige knieblessure. Ik heb haar 10 jaar gehad en ze "kwam al niet nieuw uit de doos", dus die 10 jaar was al heel mooi.

Ze was heel betrouwbaar maar had ook geintjes, vooral buiten. In de bak kon ik heerlijk met haar trainen en haar favoriet was trail: lekker met balkjes rommelen, ze was er goed in en kon zich dan goed focussen. Dus als ze wat storm in het bolletje had, gingen we dat doen.

**Geplaatst**: 02-02-25 12:23

Re: Stoppen door angst

Geplaatst: 02-02-25 12:23

vooraf eerst even longeren kan nooit kwaad,
kun je mooi bekijken of ze "handzaam" is of niet, kun je jezelf er ook op instellen, ga ik er wel op of niet voor een buitenrit

**Geplaatst**: 02-02-25 12:56

Geplaatst: 02-02-25 12:56

mce schreef:
vooraf eerst even longeren kan nooit kwaad,
kun je mooi bekijken of ze "handzaam" is of niet, kun je jezelf er ook op instellen, ga ik er wel op of niet voor een buitenrit

Eens, maar sla er niet in door (even flink longeren en een beetje moe)!
Dan krijg je een averechts effect, namelijk dat het paard conditie opbouwt en jij dus steeds langer moet longeren voor hetzelfde effect terwijl jij er in ieder geval GEEN conditie van krijgt

Ernest van Loon waarschuwt hier al voor in Ruiters en Rechters

Zorg dat je aan de goede kant van de streep blijft, dan heeft mce absoluut gelijk.

**Geplaatst**: 08-02-25 18:55

Geplaatst: 08-02-25 18:55

Hier ook ervaring met angst, wat mij altijd helpt is wees lief voor jezelf. De stijgende lijn is geen rechte lijn omhoog. Vertrouwen terug winnen is iets wat gewoon heel veel tijd kost. Je bent al heel goed bezig door er zo mee aan de slag te gaan. Ik heb soms nog de zenuwen hoor. Maar ik weet nu, als het niet goed voelt doe ik het niet. En ik zorg altijd dat ik een plannetje heb als ik erop zit dat betekent voor mij je paard opdrachtjes geven. Dat kan van alles zijn, overhangen, figuurtjes rijden. Alles waarmee mijn paard op mij gaat letten. De grap is als je daar mee aan de slag gaat focus je zo op het rijden dat het " wat als " stemmetje in je hoofd geen ruimte meer heeft. Daar heb ik in het begin veel begeleiding bij nodig gehad. Nu lukt me dat zelf. En als je geen last hebt van dat stemmetje in je hoofd en je paard let op jou dan is de kans dat je paard nog schrikt veel kleiner. Het werkt 2 kanten op.

**Geplaatst**: 08-02-25 20:04

Re: Stoppen door angst

Geplaatst: 08-02-25 20:04

Ook ik ben heel bekend met angst. Ik ben er afgelopen maart afgevallen en door een ongelukkige samenloop van omstandigheden mijn ribben en rug gebroken en mijn rugspieren waren kapot.
Ik heb het rijden heel rustig weer opgepakt totdat ik er een paar weken geleden weer ben afgevallen. Ik heb door dit ongeluk gewoon gewoon sterke spieren meer in mijn rug en buik, ik ben net zo'n lappenpop die er bij de kleinste beweging als naast ligt.

Door de laatste val ben ik volledig geblokkeerd toen ik weer op mijn paard wilde stappen. Ik zit compleet te trillen en kan niet meer normaal nadenken.
Samen met een stalgenoot die ik volledig vertrouw ben ik het rijden weer aan het oppakken. We zijn begonnen in de longeerbak aan de longeerlijn met alleen stappen. Nu galopperen we weer in de longeerbak, nog steeds aan de lijn.

Vandaag zijn we in de grote bak gaan "rijden" en lag ik er weer bijna naast doordat hij schrok van een opvliegende reiger. Waar mijn lichaam vorige keer compleet in de stand error ging kom ik het nu weglachen en op wat trillen na zijn we verder gegaan met stappen en een klein beetje draven. Dit allemaal nog steeds aan de longeerlijn. Ik ben ervan overtuigd dat het ooit goed gaat komen, maar ik hang er geen tijd of datum aan. Het komt zoals het komt.

Ik vind jouw buitenrit echt gigantisch dapper. Je hebt het maar mooi gedaan en ook nog even goed afgemaakt. Dit moet je echt niet als falen zien. Elke dag dat je opstapt is een overwinning. Het zal met vallen en opstaan gaan, maar ook jullie hebben een stijgende lijn te pakken.

**Geplaatst**: 08-02-25 20:10

Geplaatst: 08-02-25 20:10

Ik vind dat van jou ook heel dapper hoor, Puppetje! Ik heb ook angst door een val, maar ik was na twee weken weer genezen. Ik ben nu ook weer aan de longe begonnen sinds 1 januari. Nu al weer een handvol keren erop geweest. Stappen en draven, één keer een klein galopje geprobeerd. Los van de longe hebben we vorige week geprobeerd, maar daarbij had ik zoveel spanning dat dat niet goed ging. Dus weer aan de longe tot ik een stukje weer aan durf.

Ik merk dat ik het mezelf erg kwalijk neem, hebben jullie daar ook last van? Zoiets van 'stel je niet aan', maar zo werkt angst niet. Toch merk ik dat ik me wel wat schuldig voel.

Ik heb mijn paard trouwens nog niet zo lang dus ik ken hem ook gewoon nog niet zo goed, dus het is dat + de val + een enorm spiegelend paard die gaat schrikken en dribbelen als je zelf verstijft, dus dat helpt niet.

**Geplaatst**: 09-02-25 10:19

Geplaatst: 09-02-25 10:19

Nee niet jezelf kwalijk nemen! Dat bedoel ik met wees lief voor jezelf. Voorbeeld wat Puppetje geeft is heel mooi. Binnen je comfortzone aan de slag gaan en dan merk je vanzelf dat je stapjes vooruit maakt.

**Geplaatst**: 09-02-25 10:32

Geplaatst: 09-02-25 10:32

Het jezelf kwalijk nemen is een negatieve energie. Dat heeft geen zin en je krijgt het terug van je paard.

Precies zoals SusanH opmerkt: doe wat je wel durft en schuur zo eens tegen de grenzen van je comfortzone aan, dan merk je op enig moment dat die grenzen mee geven

Een ander dingeetje, zeker bij die sterk spiegelende paarden: ben echt! Spreek het gewoon uit tegen je paard. Niet dat het paard dat verstaat, maar het neemt bij jou een stuk lading/spanning (energie, zo je wil) weg en dat pikt het paard wel op.

Doe het voor het echie of doe het niet, al ga je er alleen maar op zitten, zonder een stap te zetten, als het echt is, is het goed.

**Geplaatst**: 09-02-25 10:33

Geplaatst: 09-02-25 10:33

Ook hier is angst heel herkenbaar! Wat mij heel erg geholpen heeft is even afstand te nemen van het rijden en andere dingen te gaan doen. Ik ben begonnen met grondwerklessen waarbij we heel erg gewerkt hebben aan wederzijds vertrouwen vanaf de grond. Nu na 2,5 maand ben ik weer aan het rijden en merk heel erg verschil. Tuurlijk is die angst nog niet voor 100% weg maar kan het nu veel meer loslaten en krijg echt weer plezier in het rijden. Belangrijk is wel dat je jezelf geen druk op legt. Als iets niet goed voelt wacht dan nog even en neem niet te grote stappen. Goede instructie, die weet van je angst en je hier op een opbouwende rustige manier bij begeleid is ook heel belangrijk. Nu heb ik die wel, maar heb vroeger ook meegemaakt dat dat anders ging. Dat werkte voor mij heel erg averechts.