superpony schreef:Eigenlijk kan niemand oordelen en moet je ook oppassen dat reacties je niet een kant op sturen. Niemand kent jou, de situatie thuis en weet hoe alles zal gaan lopen.
Je wil je paard echt niet kwijt en dat weegt echt zwaar. Daar kan je heel realistisch in gaan staan wat beter is voor hem of voor jou en je gezin, maar gevoel is gevoel.
Zelf heb ik paarden verkocht waar ik enorm veel spijt van had en 2 zijn ook terug gekomen. Ze hebben het niet altijd even goed of makkelijk gehad in die jaren en dat helpt dan ook echt niet.
Maar ze hadden ook geweldig goed terecht kunnen komen.
Als je hem nu zou verkopen en het meest geweldige baasje komt voorbij, geeft dat dus geen garanties dat dat voor altijd is.
Als je moeite hebt met de combinatie paard, gezin, werk, zou ik daar eens naar kijken. Heel belangrijk is hoe je partner erin staat.
Je bent niet de enige vrouw met kinderen, werk en een paard, maar het hangt van meer dingen af of het makkelijker te combineren is, of bijna niet.
Je bekken zijn een probleem, maar je bent natuurlijk niet verplicht om te rijden als je zo gek bent op je paard en hem vooral niet kwijt wil.
Je zegt dat er niks is op de plek. Je paard staat er fijn, maar je kan er niks mee. Wat doe je normaal dan? Pak je dan de trailer of is dit echt puur een plek om hem paard te laten zijn omdat je zelf minder vaak kan?
Op andere plekken zijn meer voorzieningen, maar komen ze minder buiten. Dat is een afweging. Ook als je op bijrijders af gaat, kan dat een ding zijn. Als die niet gaan, zit je er wel mee.
Tijdens de zwangerschap hadden wij een bijrijdster en die betrapte we een keer op gedrag naar het paard, dat we haar ter plekken hebben weggestuurd. Mijn man hielp wel altijd en zat er soms op, maar is toen echt gaan rijden.
Na de zwangerschap was ik opeens bang en dat ging niet over. Zelfs nog een braaf paardje voor mezelf erbij gekocht. Omdat ik ook lichamelijke klachten kreeg, hebben we een tijd geen paarden gehad. Maar eigenlijk ook gelijk wel spijt.
Toen ik jong was ook een keer een pony verkocht en gestopt en vreselijk veel spijt gehad, dus had het wel kunnen weten.
Maar als moeder had ik nu wel echt een motivatie om te stoppen.
Als je hem verkoopt en het gaat weer kriebelen, maar je zou geen ander paardje willen, heb je toch een probleem. Je hoeft je dan niet schuldig te voelen, maar vaak gaat dat wel spelen. En dan gaat ook meespelen hoe je paard terecht is gekomen of je daar vrede mee hebt.
Een gezin, werk, kinderen etc is veel werk en paarden zijn geen hobby die je even in de kast kan zetten. Maar ik zou zonder paarden echt een minder leuke moeder zijn.
Ik had dan wel steun van thuis, maar nam ook mijn kind makkelijk mee. Ik snap dat 1 anders is, maar je kinderen zitten allemaal in een andere fase. En zij hebben natuurlijk ook vriendjes waar ze heen willen, sporten en hobby's.
Buiten dat spelen afstanden ook een rol. Even langs je paard als hij vlakbij staat is wel anders dan een half uur er naartoe moeten rijden. Zelfde als zelf zorg of volpension. Fijnste is als hij nu volledig verzorgd wordt en je ook puur kan genieten van je paard als je er bent. Fysiek zal meer ook niet gaan.
Het is winter en als de kosten stijgen wordt het ook afwachten wat eraan gaat komen. Als mensen massaal hun paarden gaan verkopen, wordt dat ook nog niet zo makkelijk.
Dan zou ik hem aanhouden zolang het gaat en je ziet dat je paard fit en gezond is. Verkopen kan natuurlijk altijd nog. Maar zelf zou ik nu afwachten hoe zaken lopen.
Dit is puur een plek waar hij op zn minst buiten kon staan en goed hooi kreeg. In nood omdat hij op de vorige plek weg moest.
Ben nog altijd op zoek naar een andere plek waar we wél iets met hem kunnen.
Mijn vriend is tegen verkoop. Die vindt dat ik mijn paardje moet houden en er het beste van moet maken. Samen kijken naar hoe we kunnen realiseren dat ik zo vaak mogelijk kan gaan.