Tabbladen schreef:Maar als ik je berichtjes zo lees, gaan je zorgen dan niet meer over het selecteren van een paard wat bij je past?
Je vorige paard kwam achteraf met een onaangename verassing (ik weet niet precies wat je bedoeld met niet zo braaf, maar ze gaf je denk ik geen veilig gevoel). Je geeft aan dat een safe gevoel belangrijk is voor jou en schrik te hebben om een paard te kopen wat al een nare ervaring heeft met rijden (en daardoor wellicht onveilig voor jou?) maar ook om het zelf beleren te onderschatten (naar voor het paard maar ook weer onveilig voor jou?).
Als ik dit goed interpreteer, dan is het misschien goed om nog eens na te denken waarom je precies een groen paardje wil. Want zou een doorgereden paard ook oké zijn als je wist dat het goed gebeurt was (what you see is what you get idee)?
Ja het is wel de nagel op de kop wat je zegt, ik heb vooral geen zin in weer onaangename verrassingen. Mijn merrie werd verkocht als heel braaf, kan springen, perfect voor buitenrijden, heel betrouwbaar. Wat we kochten was echter een paard die meteen in shutdown ging vanaf ze een zweep zag, meteen in bronc ging wanneer iets haar niet aanstond, op buitenrit nog wel eens een sprintje trok en dan ook ging bokken als ze vond dat het niet snel genoeg ging, heel gestresst in haar hoofd en enorm nerveus waardoor je er met je been niet eens aan kon komen, als ze iets niet begreep was haar eerste reactie: ruiter moet er af, springen is al helemaal een drama, ze doet het niet graag en springt extreem hoog over alles heen en je stuur en rem zijn gewoon weg, toen ik dat zei tegen de vorige eigenaars schoven ze het af op dat ze gewoon enthousiast is omdat ze zo graag springt (ja daarom weigert ze dus de helft van de tijd natuurlijk
), de vorige eigenaar kocht haar ook op het zicht want ze was zo bang van alles dat ze haar niet eens konden borstelen en bij voeren sloeg ze het licht uit je ogen, zij was zelf niet zo'n heel goede ruiter waardoor het dus ook niet echt beter werd (en dit alles vonden ze niet nodig om te zeggen bij de aankoop). Nu zoals ik zei heb ik dat er voor het grootste deel wel uitgekregen maar het is natuurlijk liever iets wat ik niet nog eens meemaak en een knauw in mijn vertrouwen heeft gegeven.
Ik staar me sowieso niet blind op een bepaalde leeftijd, als het klikt, dan klikt het, daar geloof ik ook wel weer in. Maar ik wil graag dat ik deze keer met een schone lei kan beginnen, zonder dat ik eerst jaren bezig ben met het repareren wat iemand anders heeft 'kapotgemaakt'.
Olikea schreef:Haha, ik snap je helemaal! Niks zo mooi als een jonge knol helemaal zelf opleiden, zonder dat iemand er al in de weg gezeten heeft. Dat je zelf die “eerste krasjes” maakt, zeg maar.
Moet zeggen dat ik wel een beetje verbaasd ben over de reacties hier... ‘geen angst mogen hebben,’ ‘rubberen ruggengraat’ en dat soort dingen. Kijk, ik ben zelf absoluut geen prof – en eerlijk gezegd, ook niet echt gezegend met talent voor rijden. Maar ik heb al een aantal paarden zadelmak gemaakt en na een heleboel grondwerk en voorbereiding is het erop gaan zitten eigenlijk nooit een issue geweest.
Nu, doorrijden is wel echt een ander verhaal! Daar moet je wat mij betreft wel serieus kennis en ervaring voor hebben, én een fijne instructeur die je door de moeilijke momenten kan helpen.
Daarom ben ik op zoek gegaan naar een leuke ruiter.. met talent.. die het dressuurmatige gedeelte kan oppaken, en dan kan ik zelf lekker aan een lange teugel door het bos sjokken.
Exact dat dus!
Ik ben nu wel echt een drussuurmuts en hoewel ik verre van een grand prix ruiter ben weet ik wel van aanpakken, daarom dat ik er vertrouwen in heb dat het doorrijden wel zal lukken, eens ik wat vertrouwen heb in het paard komt dat wel in orde (zelfde vergelijking als die iemand hier gaf met vallen van de fiets tijdens de eerste rit of na enkele fietsuurtjes
) maar het proefrijden is voor mij wel erg belangrijk heb ik gemerkt.