Bij de laatste stond ik inmiddels pension, de stalhouder deed een uur van te voren de stal voor anderen dicht en een uur na inslapen weer open. Dat was heel prettig, we kregen echt de ruimte om op die manier nog even écht samen te zijn. Ik ben nog een aantal keer terug gelopen om te kijken. Inderdaad veel foto’s gemaakt en filmpjes van te voren. Elke minuut voor hij ging heb ik gebruik gemaakt van onze tijd samen.
Waarvan ik me voor kan stellen dat het als heftig wordt ervaren: bij de tweede spuit gaat het paard ineens tegen de grond, daarbij kan hij nog een draaiende beweging maken, je weet dus niet hoe hij gaat vallen. Daarbij kan er nog beweging zijn ná het overlijden. Dus als je na het overlijden nog gaat aaien kan er ineens nog een soort “hoest” uit de longen komen en een beweging zijn met het hoofd. Dit was ons bij de eerste keer inslapen niet verteld, ik schrok daar best wel van.
Een half jaar later kocht ik een ander paard, mensen gingen proberen te helpen in mijn zoektocht door paarden door te sturen die volgens hen op mijn paard leken.. ook toen mijn nieuwe paard er kwam kreeg ik reacties dat hij zou lijken op de vorige. Ik snap het ergens wel, maar ik was totaal niet opzoek naar een vervanger of een zelfde type. De enige gelijkenis die ik zie is de schofthoogte en dat het beide ruinen “zijn”..
Doe wat voor jou goed voelt, het is jouw herinnering en jij moet er een “fijn” gevoel bij hebben, heel veel sterkte
