Mandy_89 schreef:Die angst speelt ook wel mee. Ik voelde mij niet meer safe op mijn paard, vooral omdat er altijd wel wat was op buitenrit (harder willen, gek lopen doen, wegspringen voor "enge" dingen etc). En in de bak rijden vind ik echt helemaal niks aan.
Ben na het ongeluk ruim een jaar ermee aan het worstelen geweest voor ik ze uiteindelijk verkocht heb.
En eerst was het bevrijdend geen verplichtingen te hebben qua rijden en verzorging. Maar langzamerhand mis ik het op stal zijn en de omgang met de paarden.
Ga wel eens met een vriendin mee, ook een keer op haar grote paard gereden. Super braaf dier, maar ik vond er niks aan. Vrijwel alleen gestapt, draf ging mij te hard af op zo'n groot paard. Ik sta dan liever haar mini paardje te poetsen.
Maar zoiets is ook anders dan je eigen pony,
Maar wat zegt je hart? Wat zou je het liefst willen?
Zou je aan die angst willen werken en dan weer rijden?
Toen mn zoon geboren werd was ik ook heel angstig, er overleed een paard, ik werd ziek en de anderen verkocht.
Heel snel miste ik het en hebben we een shet voor zoonlief gekocht, want die kon lekker in de shetten wei, kon je dagje overslaan en verder vooral samen tutten.
Binnen een jaar stond die d-pony ernaast. Had hem 3 weken later alweer te koop. Kon er niks mee en samen de pony's doen kon echt niet met hem erbij. Toch doorgezet, heel veel bloed, zweet en tranen, maar beste pony ever geworden waar ik alles mee kon en me meer dan ooit heeft geleerd.
Ze stonden samen en het was wel moeilijk om een fijne plek voor beiden te vinden vaak.
Onze zoon heeft de shet tot ong zijn 10e gereden en de shet kon toen echt leuk lopen. Paar keer mooi bod gehad, want onze zoon werd te lang. Maar we wilden hem niet kwijt.
Ze stonden samen buiten en ik nam hem mee aan de hand ernaast door het bos, maar vond de shet toch war down/minder.
2jr later dus beleerd voor de sulky en hadden een hele enthousiaste pony terug. Naar mijn idee zijn het echte werkers die graag iets doen.
We hebben hem 21 jr gehad en hij is ook eigenlijk nooit echt geschrokken, heeft nooit gebeten of lelijk gedaan, kwam als je hem riep, kon overal mee naartoe. Honden uitlaten, in de tuin grazen etc
Nu hebben we dus een mini fokmerrietje met haar laatste veulen. Is amper ooit iets mee gedaan en best bang voor mensen. Wordt al snel beter.
Aan huis een paddock paradise en je ziet dat de shetjes veel meer in beweging zijn. Onze quarters zijn veel meer van; het zal allemaal wel.
Een pony kopen kan ook, maar dan zou ik echt iemand meenemen bij bezichtigingen die je heel goed kan helpen. En ook daarna een stuk begeleiding zoeken, want wat ik eerder zei; de braafste worden vanzelf vaak iets minder als de ruiter met veel spanning rijdt.
Daar tegenover; als jij kan leren omgaan met je angsten, kan je weer met meer paarden uit de voeten vaak.