Bokt.nl

**Geplaatst**: 22-11-20 14:28

Geplaatst: 22-11-20 14:28

Ik heb zelf op mijn 13e een eigenpaard gekregen van mijn ouders en ik was toen in de zevende hemel. Volop genoten van het op stal zijn (alles erop en eraan), tot een jaar of 17/18. Langzaam begonnen mijn interesses te verschuiven en ging ik steeds minder graag naar mijn paard. Er kwamen steeds meer weken waarin ik misschien 3/4x naar mijn paard ging i.p.v. 6x (was vol pension hoor, no worries) en eerlijk gezegd miste ik het ook niet. Ik miste het misschien om iets te doen te hebben, maar niet het op stal zijn, als ik op stal was deed ik het liefst zo snel mogelijk mijn taken en ging ik weer naar huis.

Toen ik 20 was de kans gehad haar in bruikleen naar een vriendin te doen, daar staat ze nu nog steeds (2 jaar later). Natuurlijk mis ik haar soms, maar puntje bij paaltje zoek ik haar meestal 1x in de maand op. Nooit mis ik het op stal zijn. De stal waar ik dus ruimschoots 7 jaar gestaan heb en waar ik voor die tijd al 4 jaar managelessen reed, ben ik sindsdien ook nooit meer geweest en ik ben er niet rouwig om. Ik ben heel dankbaar voor de kans om haar naar mijn vriendin te doen, anders was ik waarschijnlijk nu nog steeds aan het dubben geweest haha, dus ik begrijp je heel goed.

Ik mis vooral het gevoel van vroeger, maar nooit het paardrijden en het op stal zijn zelf. Misschien ervaar jij dat ook zo?

**Geplaatst**: 22-11-20 14:32

Geplaatst: 22-11-20 14:32

Ik merk al jaren dat mijn animo om echt te rijden afneemt. De wedstrijdsport heb ik nu ongeveer 8 jaar geleden voor mezelf vaarwel gezegd en vandaag de dag interesseert me dat geen fluit meer. Ik hobbel nog wat door het bos op gezette tijden, maar moet bekennen dat ik in de winter mijn paard fit genoeg houden voor buitenritten zelfs al teveel gedoe vind. Dus ik rij al een paar jaren alleen nog maar tussen maart en november.

Ik weet inmiddels aardig zeker dat ik aan mijn laatste rijpaard ben begonnen. Hij is nog jong, dus we hobbelen nog wel een tijdje door, denk ik. Wel weet ik dat ik mijn tijd, energie en geld ook op andere, ook leuke manieren kan besteden. En elke dag in de stal de mest opruimen... bleh. Ik doe het omdat het moet, maar kan het missen als kiespijn.

Toen ik jaren geleden mijn paarden aan huis kon houden, zat ik nog volop in de wedstrijdambities en was elk vrij moment met paarden bezig. Er bestond gewoon niets anders. De tijd schreidt voort, ik ben ook op dit vlak gewoon veranderd.

Laatst bijgewerkt door Dees op 22-11-20 14:40, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 22-11-20 14:35

Geplaatst: 22-11-20 14:35

Ben gestopt wegens gezondheidsreden. Op mijn 12de begonnen op de manege. En met 23 jaar eigen fjord gekocht die ik vorig jaar mei in hebben laten slapen.

**Geplaatst**: 22-11-20 14:39

Geplaatst: 22-11-20 14:39

Ik ben gestopt nadat ik een flinke smakker van een paard af heb gemaakt en met de ambu mee moest. Dat is ruim 6 jaar geleden, ik heb toen ook mijn eigen pony weg gegaan en we zijn verhuist waardoor ik niemand meer in mijn omgeving had met paarden.
Maar het kriebelt steeds nog en ik zit er zelfs over na te denken om weer les te nemen of een verzorg paard te zoeken. Maar ik ben angstig geworden (denk ik), wat natuurlijk niet zo handig is.
Je hoeft niet te rijden toch, je doet alsof het een moeten is. Niks moet.

**Geplaatst**: 22-11-20 14:46

Geplaatst: 22-11-20 14:46

Mag en kan jij van je zelf wel genieten van het paardrijden?

**Geplaatst**: 22-11-20 14:47

Geplaatst: 22-11-20 14:47

Helaas moest ik gedwongen stoppen omdat mijn paard blijvend geblesseerd is, nu heb ik al 1,5 jaar niet meer gereden. In die tijd heeft ze mij een fantastisch veulen gegeven en heb ik voor haar een plekje gevonden waar ze alleen nog maar veulens hoeft te krijgen en groot te brengen.

Maar wat mis ik het rijden! De plannen waren om dit via een wekelijkse manegeles weer op te pakken, maar toen kwam Corona en lag dat plan in de diepvries. Inmiddels vraag ik mij ook af of ik hier blij van ga worden.
Verder zal ik door mijn leeftijd, 51, en mijn lichamelijke gesteldheid (artrose en hersenletsel) het rijden heel rustig op moeten bouwen en op mijn eigen tempo moeten oppakken.

Eerst maar eens wat afvallen en aan mijn lijf werken.

**Geplaatst**: 22-11-20 14:49

Geplaatst: 22-11-20 14:49

Ik heb van kleins af aan gereden. Eind 2016 ben ik gestopt en begin 2017 op een springstal begonnen te werken. Hier heb ik later ook mogen rijden. Soms reed ik 2 paarden per dag, 3 keer in de week oid. Soms wekenlang niet. Nu heb ik in juni dit jaar voor het laatst op een paard gezeten, op mijn enelaatste werkdag op de stal. Sinds toen heb ik dus niet meer gereden. Ik had geen plezier meer in. Niet alleen het rijden maar ook de rest. Mijn eigen pony's begonnen er onder te lijden.
Ik heb rijden nooit zo belangrijk gevonden. Ik mis het dan ook niet per se nu.
Over een poosje wil ik wel weer een rijpaard maar daar gaan nog wel een paar jaren overheen. Tot die tijd ben ik content met mijn kleine pony's.
Daarnaast ben ik ook bang om te rijden. Als ik een paard ken, vertrouw, durf ik er wel op, maar anders niet. Dus dat stukje mis ik al helemaal niet. Ik heb ook altijd alleen de brave paarden gereden.

Maargoed, ik ben pas 19, dus ik denk zeker dat ik nog wel weer aan het rijden kom. Maar voor nu hoeft het niet.

Mijn moeder is in 2015 ook gestopt met rijden, na ook vanaf kinds af aan gereden te hebben. Dat jaar hebben we ook onze laatste rijpony verkocht. Ze heeft sinds september weer een eigen pony, maar ook een kleintje. Het begon toch weer te kriebelen, maar het rijden niet.

**Geplaatst**: 22-11-20 15:14

Geplaatst: 22-11-20 15:14

Lang geleden een eigen paard gekocht en daar heerlijk mee gereden.
Inmiddels zijn we allebei wat ouder geworden, ik heb hem nu bij huis staan en geniet er vooral van om hem tevreden in de wei te zien lopen.
Voor gezelschap een jong paard er bij gekocht met het idee om daar misschien nog op te gaan rijden.
Maar die is inmiddels 5 en hij staat nog steeds gras te maaien.
Ik vind het prima zo, als mijn ouwetje dood gaat dan wordt het jonge paard verkocht en gaan we verhuizen.
Soms veranderen je interesses, en dan vind je ineens iets anders waar je plezier uit haalt.

**Geplaatst**: 22-11-20 15:16

Geplaatst: 22-11-20 15:16

Lees ik goed dat je ook wat psychologische problemen hebt buiten de paarden om? Dat kan ook goed de reden zijn waarom je nu niet warm loopt van het paardrijden. Dat hoeft niets met de paarden te maken te hebben maar meer met je emotionele/mentale gesteldheid dat je daar niet open voor staat.

**Geplaatst**: 22-11-20 15:23

Geplaatst: 22-11-20 15:23

Ik ben er achter dat het niets voor mij is

Ik rijd vanaf mijn 10e, er zijn twee periodes geweest dat ik langere tijd gestopt ben met rijden: tijdens mijn studie en toen mijn paard geblesseerd was.
Tijdens mijn studie dacht ik dat het slim was om te stoppen, ik had altijd bijrijdponies gehad, maar ik ging studeren en op kamers. En terug naar de manege? Dat was geen optie

Een periode heb ik er helemaal niets mee gedaan, maar daar werd ik niet gelukkig van. Dus toch weer een bijrijdpaardje gezocht en dat was heerlijk

Een flink aantal jaar later had ik inmiddels 2 eigen paarden aan huis: een oudere merrie die lichamelijk te slecht was om nog op te rijden, en mijn ruin die twee peesblessures achter elkaar heeft gehad.
Ik dacht: ach, je kunt zoveel meer doen met paarden dan rijden alleen... dus dat komt wel goed. Maar het kwam niet goed, ik ben een paardje uit het dorp gaan bijrijden, toen ik de kans kreeg :')

Daar zit je dan, als bijna 40-jarige, met twee paarden thuis en dan nog rijd je op de pony van een ander.

Toen de oude merrie overleed heb ik daarom een jonge quarter weer gekocht. Die ben ik nu langzaam zadelmak aan het maken, maar ook mijn ruin is weer hersteld, dus die rijd ik ook weer een paar keer per week

Op deze manier houd ik in de toekomst toch hopelijk minimaal 1 rijpaard, want zonder kan en wil ik niet.

**Geplaatst**: 22-11-20 15:41

Geplaatst: 22-11-20 15:41

cobiie schreef:
Lees ik goed dat je ook wat psychologische problemen hebt buiten de paarden om? Dat kan ook goed de reden zijn waarom je nu niet warm loopt van het paardrijden. Dat hoeft niets met de paarden te maken te hebben maar meer met je emotionele/mentale gesteldheid dat je daar niet open voor staat.

Klopt, maar die zijn recenter dan het gevoel wat ik over de paarden heb. Ik steek het daar ook wel eens op, maar weet niet of dat correct is. Ik zit namelijk al jaren met dat gevoel en had dan altijd het idee 'dit komt omdat mijn pony niet ideaal is, met een ander paard zou het allemaal opgelost zijn'. Om het even kort te zeggen. Nu is dat andere paard er al een tijdje, maar blijken die gedachten er nog steeds te zijn, waardoor ik meer en meer het idee begin te krijgen dat het gewoon op is en het niet van het paard afhangt. Vandaar dat ik eens wilde polsen bij anderen.

**Geplaatst**: 23-11-20 12:49

Geplaatst: 23-11-20 12:49

[***] schreef:
cobiie schreef:
Lees ik goed dat je ook wat psychologische problemen hebt buiten de paarden om? Dat kan ook goed de reden zijn waarom je nu niet warm loopt van het paardrijden. Dat hoeft niets met de paarden te maken te hebben maar meer met je emotionele/mentale gesteldheid dat je daar niet open voor staat.

Klopt, maar die zijn recenter dan het gevoel wat ik over de paarden heb. Ik steek het daar ook wel eens op, maar weet niet of dat correct is. Ik zit namelijk al jaren met dat gevoel en had dan altijd het idee 'dit komt omdat mijn pony niet ideaal is, met een ander paard zou het allemaal opgelost zijn'. Om het even kort te zeggen. Nu is dat andere paard er al een tijdje, maar blijken die gedachten er nog steeds te zijn, waardoor ik meer en meer het idee begin te krijgen dat het gewoon op is en het niet van het paard afhangt. Vandaar dat ik eens wilde polsen bij anderen.

Ik wil hier nog even wat over zeggen ik herken dit gevoel namelijk heel erg. Altijd de reden ergens anders zoeken dan bij het feit dat ik er misschien wel gewoon klaar mee was. Eerst was de pony te traag, toen een wedstrijdpaard gekocht en die vond ik weer te hevig, weer verkocht en een hobbelpony terug gekocht. Toch bleef het voelen als een 'moetje', immers, ik ging toch niet zo'n deel van mijn leven ineens opgeven?

**Geplaatst**: 25-11-20 14:32

Geplaatst: 25-11-20 14:32

Fijn dat het toch herkenbaar is

Ik denk inderdaad dat we een soortgelijk iets hebben. Zoals ook eerder al gezegd een gevoel van vroeger wat je mist, maar het wil niet terug komen. Misschien komt dat gewoon omdat het op is, misschien dat dat aanvaarden dingen ook makkelijker maakt. Heb altijd gedacht dat het door de pony kwam, door de medische problemen van hem en het ietwat ingewikkelde karakter, maar nu ik een paard ter beschikking heb die helemaal niet complex is (heb nog nooit zo'n makkelijk & simpel paard meegemaakt, haha) komt het toch niet terug. Ergens vind ik dat jammer, maar je kan zo'n dingen niet dwingen natuurlijk.

**Geplaatst**: 25-11-20 18:03

Re: Wie ook gestopt met paardrijden/paarden?

Geplaatst: 25-11-20 18:03

Misschien zeg ik hetzelfde als iemand voor mij, excuus dan. Ik heb wel jouw berichten gelezen TS maar niet alle reacties van anderen.

Zou het kunnen zijn dat je het beeld van vroeger wat geromantiseerd hebt? Een voorbeeld: in mijn herinnering was kerst altijd het mooiste feest wat er is; de gezelligheid, het lekkere eten, de sfeer, de boom met cadeautjes... En ieder jaar kijk ik uit naar dat gevoel van 'vroeger' en ieder jaar valt het tegen..

Is kerst dan niet meer leuk, of zijn mijn herinneringen vertroebeld en vervangen door iets veel positievers?

Ik kan me persoonlijk echt geen leven voorstellen zonder paarden om me heen. Ik heb drie jaar geprobeerd iets van mijn hobby te maken met een paard dat niet bij mij paste. Ik was bang voor hem en kon er soms niets mee, terwijl anderen dat wel konden. En nu, soms, in mijn herinneringen, was het mijn droompaard. En ondanks dat ik nog 100% achter mijn keuze sta om hem te verkopen, is de herinnering aan hem zoveel positiever dan het in praktijk was.

Wat ik bedoel te zeggen is: kan het zijn dat het nu precies zo is als vroeger, maar dat je in je hoofd 'vroeger' verheven hebt tot iets magisch? En dat dat je nu tegen houdt te genieten, omdat je op het moment dat je bezig bent denkt aan vroeger en dat toen alles beter was?
Misschien helpt het dan om niet te denken aan 'iets terug vinden', maar gewoon bezig te zijn 'in het nu'..

Succes!

**Geplaatst**: 25-11-20 18:23

Re: Wie ook gestopt met paardrijden/paarden?

Geplaatst: 25-11-20 18:23

Ik ben dit jaar gestopt.Ben altijd al een onzekere rijder geweest.Maar hobbelen in de wei deed ik toch wel elke week een keer en soms een stapritje in het bos.Maar altijd in mijn achterhoofd "als ik maar niet val".Ook omdat mijn ouders begonnen te klungelen en ik dus geen val partij kan gebruiken.Maar ik vind het goed.Mijn ruin van 25 heeft een verzorgmeisje die met hem rijd en onze "pension"ruin van 25 wordt ook door haar gereden.Verder staan de 2 pensionado's van hun pensioen te genieten bij mij in de wei.Heel soms als ons verzorgmeisje rijd,denk ik"zal ik toch een keer rijden"maar nee.ik vind het goed zo.Ben toch een paar keer per dag met ze bezig.

**Geplaatst**: 25-11-20 18:32

Geplaatst: 25-11-20 18:32

Hier vorig jaar januari mijn tinker laten inslapen.
En sindsdien nog paar keer op stal geweest bij vriendin en haar paard maar verder niet meer.
En mis er totaal niets aan. Vind het heerlijk niet meer die verantwoordelijkheid te hebben. Niet meer smorgens vroeg uit bed om op stal te staan of in het donker savonds.
Met regen lekker binnen blijven zitten.
En om nog maar te zwijgen over al het drama van de andere stalklanten.

Nu speelt het ook wel mee dat ze de laatste jaren met haar gezondheid kwakkelde en er duizenden euro's dierenartskosten doorheen zijn gegaan.

Ik ben altijd welkom op stal als ik wil maar als vriendin niet vraagt of ik kom heb ik er totaal niet de behoefte voor.

**Geplaatst**: 25-11-20 18:40

Geplaatst: 25-11-20 18:40

Ik ben in 2017 gestopt.
Ik had sowieso wat angsten met rijden gekweekt. Schrok me dood als een deur open ging, een vliegtuig/vogel over kwam, als de schapen in de wei ernaast stonden, etc. Dat was dus al niet heel ontspannend meer.
Daarnaast was ik bezig met 40u werken en het afronden van mijn scriptie. Ik had geen puf meer om nog naar paard te gaan en ik vond het financieel het ook gewoon niet meer waard. Rijden deed ik al bijna niet meer en alleen nog grondwerk/longeren is heel leuk, maar niet voor +- 500,- per maand.

Paard verkocht, alles verkocht. Wel met wat vriendinnen nog mee geweest naar paarden, ook er wel eens opgezeten maar toen was ik zo zo bang. Ik heb nu al ruim 2 jaar niet op een paard gezeten en eigenlijk ook wel 2 jaar er geen aangeraakt. En heel eerlijk, ik heb nu zo'n ander leven dat ik het totaal niet erg vind. Ik heb nu tijd en ruimte om andere sporten te doen, ik woon nu samen en dat had toch wel anders geweest denk ik als ik paard nog had gehad.

Laat je vooral niet gek maken door mensen die vinden dat je er niet zomaar overheen kan groeien en dat je het niet moet opgeven. Je moet niks. het is je hobby, en je hobby moet wel leuk blijven. En dat anderen niet zonder kunnen, betekent niet dat jij dat niet kan

**Geplaatst**: 25-11-20 18:45

Geplaatst: 25-11-20 18:45

Wat ik me afvraag.. doe je wel wat je daadwerkelijk zelf leuk vindt met je paarden, of doe je wat de verwachting is dat je zou moeten doen?

Ik ben mijn lol in paarden ook periodes kwijt geraakt. Kwam erachter dat mijn passie echt ligt bij buitenritten in de bossen en western. Niks competitiefs, niks dressuurs. Terwijl ik dat dus wel jaren heb gedaan. Uiteindelijk verhuisd naar de bossen, een zeer leuk en braaf buitenrijpaard gekocht en ik heb m'n passie terug. Ik luister ook niet (meer) naar wat anderen vinden en voldoe ook niet aan standaarden. Mijn hobby, mijn plezier, mijn manier

**Geplaatst**: 25-11-20 18:51

Geplaatst: 25-11-20 18:51

Nog niet alle reacties doorgelezen hoor. Dacht wel van dit vind ik wel een interessant topic dus 'blij' dat je het bent begonnen TS

Ik ben net 'gestopt'. Alhoewel...
Redenen zijn divers. Grootste reden is financiën in combinatie met tijd. Werk ik meer heb ik genoeg financiën, werk ik minder heb ik genoeg tijd.
Ik heb vanaf dat ik kon lopen op paarden gezeten. Liep stiekum naar het entrainement wat naast mijn ouders huis lag en kroop daar op de dravers

tot grote schrik van mijn moeder en vermaak van de trainers aldaar.
Ik ben nu 57. Alles wat er tussen ligt zijn veel paarden en pony's met enorm veel plezier, lol, liefde en ook, helaas, leed. Want tja, zo is het leven.

Ik zei toen ik drie weken terug mijn paardje verkocht ik moet echt even echt cold turkey afkicken, want mijn vorige paard had ik ook verkocht van ik begin er niet meer aan (hele leven eigen paarden gehad). Toen ben ik een paardje gaan verzorgen en toen die dreigde verkocht te worden heb ik haar toch weer gekocht.... tja. Ik lag toen al in scheiding dus ik had beter moeten weten maar goed, paarden zijn toch ook emotie (soms vooral

).

Dus.

Ik doe dus mijn best met paarden te stoppen. Eigen paarden. Vanmiddag ben ik even op stal geweest, want moet nog spullen opruimen. Pfff wat was dat lastig.
Maar een eigen paard, dat zit er gewoon niet meer in. Voor nu.

**Geplaatst**: 25-11-20 19:42

Re: Wie ook gestopt met paardrijden/paarden?

Geplaatst: 25-11-20 19:42

Hier iemand die het rijden (nog?) niet mist. Ik heb jaren fanatiek gereden. Met mijn eigen pony de laatste jaren alleen nog wat rustige bosritjes waar ik wel echt van genoot, maar ook jaren bijrijdpaarden gehad daarnaast waar ik trouw 2x per week heen ging en reed.

Sinds dit voorjaar is mijn eigen pony met pensioen en begon ik steeds minder zin in het rijden te krijgen bij mijn bijrijdpaard. Heel lang getwijfeld om te stoppen. Wat nu als ik spijt krijg? Wat nu als ik het wel ga missen? Nu inmiddels sinds oktober gestopt en ik moet zeggen.. ik heb het nog niet gemist. Het is juist alsof er een last van mijn schouders af is. Ondanks dat ik bijrijdpaardje wel mis natuurlijk, maar het niet meer moeten is echt fijn.

Ik ga nog iedere dag trouw langs bij mijn pensioen pony, maar zeker nu hij een fikse blessure heeft en dit ook weer grote (financiële) stress met zich meebrengt kijk ik stiekem uit naar rust. Begrijp me niet verkeerd, wil hem voor geen goud kwijt, maar de stress, het moeten door weer en wind.. nee ben blij dat dat over een paar jaar niet meer hoeft.

En ik heb altijd gezegd, na Flash komt er meteen een nieuwe. Het kan zo anders lopen. Voorlopig heb ik daar de financiën niet voor, maar ik heb nu ook meer tijd voor andere dingen én voor mijzelf. Zeg nooit nooit, maar voor mij na mijn huidige pony voor nu geen nieuw paard meer

**Geplaatst**: 25-11-20 20:03

Geplaatst: 25-11-20 20:03

Ik heb 20 jaar paarden gehad waarvan 15 jaar aan huis. Altijd fanatiek gereden, later met tussenpauzes maar kon toch nog niet stoppen. Op een gegeven moment was het echt klaar, ik was er vooral emotioneel echt klaar mee. Het rijden zelf mis ik nog weleens maar de zorgen, verdriet, kosten, tijd etc absoluut niet.

**Geplaatst**: 25-11-20 20:38

Geplaatst: 25-11-20 20:38

Ik heb het eens geprobeerd.

Nope, hier gewoon echt verslaafd.

**Geplaatst**: 25-11-20 20:39

Re: Wie ook gestopt met paardrijden/paarden?

Geplaatst: 25-11-20 20:39

Ik heb mijn paard nu een jaar met pensioen staan. Dus ook al een jaar helemaal niet gereden. Maar de afgelopen jaren blessureleed gehad, dus de laatste keer echt rijden kan ik mij niet herinneren.

**Geplaatst**: 25-11-20 20:56

Geplaatst: 25-11-20 20:56

Twee jaar geleden ben ik, na 18 jaar, gestopt met rijden. De laatste jaren 3 a 4 dagen per week een bijrijdpaard gehad. Het gevoel om altijd te 'moeten' ging mij steeds meer tegen staan.

De enige momenten dat ik het mis is als ik op het strand ben en er niemand is.. Dan denk ik wel eens: het zou toch heerlijk zijn om weer eens te paard naae het strand te gaan. Verder ben ik blij dat ik niet meer naar stal moet, zeker zo in de donkere wintermaanden.

**Geplaatst**: 25-11-20 22:55

Geplaatst: 25-11-20 22:55

Interessant al de verhalen van jullie, en de aanleiding waarom jullie gestopt zijn.
Misschien maakt het ook nog verschil wat je in je paardencarrière al dan niet meemaakt, ik lees bv. heel veel herkenbare dingen van medische problemen, zorgen maken, rekening houden met, .. en dat kost tijd & energie & geld zonder dat je iets kan. Je zou dan alleen denken dat als je een paard hebt waarbij je die problemen niet hebt het dan ook weer anders zou zijn, maar dat is hier blijkbaar niet.

Op dit moment geniet ik van mijn pony's hoor, dat kwam ook ergens voorbij dacht ik. Ik geniet van het samen zijn en de kleine dingen die we doen, ik vind het ook helemaal prima zo verder. Maar ik denk wel 'de dingen die ik nu met mijn pony's doe kan ik ook met een hond doen' met als verschil dat je een hond altijd bij je hebt en niet eerst een half uur in de auto moet zitten om deze te zien. Dus als de pony's er niet meer zijn denk ik dat ik prima tevreden zou kunnen zijn met gewoon een hond ipv een nieuw paard. Dat zou anders zijn als ik zou willen rijden, maar dat verlangen is er blijkbaar (tijdelijk?) niet meer, om welke reden dan ook. Ik merk het nu ook als ik naar anderen kijk op stal, eerder was dit vaak "oh, wat wil ik toch graag ook weer rijden" en nu denk ik "ok, fijn voor hun, ik vind het goed zo". Best wel een verschilletje. Geen idee of het nog gaat veranderen, ik zie het wel.