Bokt.nl

Cayenne schreef:

Ik moet zeggen dat ik er bij mijn 23-jarige ruin wel vrede mee had.
Hij had artrose en was gewoon op. Het was zijn tijd en ik zag het aankomen.
Er was natuurlijk wel verdriet maar ook opluchting en vrede dat hij niet hoefde te lijden.
Hij had een goed leven gehad!

Maar bij mijn 8jarige merrie lag dat anders. Zij is verongelukt en daar heb ik jaren last van gehad. Ik kon dan ook opeens in huilen uitbarsten. Dat is gewoon moeilijker te verwerken.

Elanor schreef:

Het hoort bij het leven, afscheid nemen. Tot het zover is, kun je met die schaduw in de verte alleen maar proberen te genieten van elke dag die je samen hebt. Ik bewaar gouden herinneringen aan mijn maatje, die 36 jaar heeft mogen worden. Ben heel verdrietig geweest toen ze net was overleden, maar ik kijk met genoegen terug en geniet nu van een bijrijdpaard.

Het is lastig dat er tegenwoordig weinig of minder ruimte is voor verdriet en rouw. Dit vind ik een ontroerend mooie lezing over omgaat met eigen en andermans verdriet, ik zou willen dat iedereen het zag, dus ik deel ‘m hier even:

[ Video ]

Cayenne schreef:

Ik moet zeggen dat ik er bij mijn 23-jarige ruin wel vrede mee had.
Hij had artrose en was gewoon op. Het was zijn tijd en ik zag het aankomen.
Er was natuurlijk wel verdriet maar ook opluchting en vrede dat hij niet hoefde te lijden.
Hij had een goed leven gehad!

Maar bij mijn 8jarige merrie lag dat anders. Zij is verongelukt en daar heb ik jaren last van gehad. Ik kon dan ook opeens in huilen uitbarsten. Dat is gewoon moeilijker te verwerken.

LWDaisy schreef:

Nabster schreef:

Hey wordt een beetje een self fulfilling prophecy. Ze noemt je paard je kind en maakt nu al drama in je hoofd voor iets wat nog niet eens in beeld is met een lap tekst waar je u tegen zegt. Kom een beetje tot de realiteit. Het leven komt zoals het komt. Je kunt dat aan en waar een deur sluit, gaat een raam open.

Ik en mijn partner kiezen heel bewust voor een kinderloos leven, vandaar dat het paardenbeest het kind geworden is

Ik maak er nu idd al een drama van, omdat ik weet dat het dat ook zal zijn. Hoe kan het dat niet zijn? Ze is het beste wat ik ook heb gehad. Zonder daar zweverig over te willen doen oid - ze is écht het beste wat ik ooit heb gehad. Ze heeft me wijze levenslessen geleerd, ik ben een geduldiger en kalmer en béter mens door haar. Ze was, toen ik geen andere redenen had, de enige reden waarvoor ik uit mijn bed kwam en ging werken. De rode draad, het gouden randje. Waar ik ook doorheen moest, wie ik gaandeweg ook verloren ben - zij was er altijd, zonder oordelen.

Ik ben, dat lijkt me wel duidelijk, een emotioneel mens. Ik huil zelfs bij sommige reclamespots Budweiser doet het er echt om hoor! Om nog maar te zwijgen over liedjes, films. Audities bij The Voice Ik heb een overload aan empathie. Als ik liefheb, is dat intens, tot aan de maan en weer terug - en als ik gekwetst wordt, is dat een tijdje lang grenzeloos. Ik ben (voor zover ik weet ) niet bipolair oid - ik ben gewoon een emotioneel mens.

Begrijp me niet verkeerd - ik ben geen hysterische puber. Ik roep of tier nooit, heb een engelengeduld, ik trek de haren niet uit mijn hoofd. Ik ben niet labiel. Maar als ik pijn heb, als ik tegen zo'n verlies aanloop, heb ik echt heel veel pijn. Daar tegenover staat het mooie gedeelte - ik ervaar de mooie dingen ook heel intens. En dat is goed. Maar er zijn 2 kanten, en ik kijk er tegenop om die 2de kant te moeten voelen. Natuurlijk kijk ik daar tegenop, wie zou dat niet doen?

Dat betekent niet dat ik niet geniet van mijn paard. Integendeel, doordat ik me bewust ben dat aan alles een einde zal komen, geniet ik eens zo hard! Maar dat betekent wel dat de klap, als het zo ver is, ook eens zo hard zal aankomen. Ik maak elke dag herinneringen, heb al zo veel mijlpalen behaald met haar. Elke dag is een geschenk.

En ja - er woont een schrijver in mij. Ik heb heel veel woorden nodig om mezelf uit te drukken - een verhaal vertellen over iets wat ik in de supermarkt heb meegemaakt duurt een half uur Laat staan dat ik hier kom vertellen hoe ik me voel, dat wordt idd een hele lap tekst Bij mijn paard echter vallen die woorden weg - ze verstaat me toch niet Ze voelt me - nog zoiets wat ik van haar geleerd heb! Bij haar kom ik, komen mijn hoofd en mijn hart tot rust. Ik kan bij haar back to basics gaan - voeren, poetsen, poep scheppen. Heerlijk, om even die hersenen te kunnen uitschakelen

Ik ben bang, dat geef ik gerust toe, voor het moment dat de deur dicht gaat. Ik weet niet wat het raam me te bieden heeft - ik weet alleen dat zij er niet meer zal zijn dan, en dat vind ik vet eng. Want ik weet niet wie ik zonder haar, zonder paarden ben.

Ik moet maar weer een hond nemen dan, denk ik Een boek schrijven. Heel hard huilen en zielige muziek draaien. Want zo ben ik Ik zal het van me afschrijven, en ik zal compleet instorten.

Ik zal de stukjes "mij" wel oprapen hoor. Ik ga heus niet voor een trein springen. Maar ik huiver voor de enorme pijn die haar verlies zal meebrengen. Dan. Nu nog niet - nu geniet ik. Maar ik vraag me wel af wie ik straks, hopelijk heel veel later, zal zijn, als zij er niet meer is. Het zal incompleet aanvoelen. Ik zal niet weten wat ik met al die extra tijd aanmoet, en wat ik met mezelf aanmoet.

Je schrijft "kom tot de realiteit". Zij is mijn realiteit, zij bepaalt mijn dagen en dromen. Dat doet ze al 9 jaar - hoe kan ik haar verliezen niet vrezen? Het leven komt idd zoals het komt, daar heb je gelijk in - maar dat betekent niet dat ik niet bang ben voor die dag die ooit zal komen. Ik kijk er als een berg tegenop, ik moet rekening houden met het feit dat ze eender wanneer pijn kan krijgen en dat ik dan sterk moet zijn. Ik weet dat ik dat dan ook wel zal zijn, op dat moment - ik weet alleen niet wat er daarna komt. Ik dénk het te weten - maar de tijd zal het leren. De realiteit is dat ik niet weet hoe lang we nog hebben - een jaar? Tien jaar? Hoeveel het er ook zijn - ik geniet elke dag. En zo heel af en toe vrees ik het moment dat ik niet meer kan genieten van haar. De herinningen zullen er natuurlijk altijd zijn, die kan niemand ons afnemen. Ik wou alleen dat er een manier was dat zij me niet ontnomen kan worden, maar wie wilt dat nu niet

Ik ben elke dag dankbaar voor haar. Voor alles wat we gedaan hebben, voor alles wat ik van haar geleerd heb. Maar juist daarom zal het zo'n enorme pijn gaan doen De realiteit is dat ik haar ooit zal verliezen, en dat ik daarmee een stuk van mezelf zal verliezen. Het zal slijten, het zal draaglijk worden. Ik weet alleen nog niet hoe

Nabster schreef:

Hey wordt een beetje een self fulfilling prophecy. Ze noemt je paard je kind en maakt nu al drama in je hoofd voor iets wat nog niet eens in beeld is met een lap tekst waar je u tegen zegt. Kom een beetje tot de realiteit. Het leven komt zoals het komt. Je kunt dat aan en waar een deur sluit, gaat een raam open.

Citaat:

Ik en mijn partner kiezen heel bewust voor een kinderloos leven, vandaar dat het paardenbeest het kind geworden is

Ik maak er nu idd al een drama van, omdat ik weet dat het dat ook zal zijn. Hoe kan het dat niet zijn? Ze is het beste wat ik ook heb gehad. Zonder daar zweverig over te willen doen oid - ze is écht het beste wat ik ooit heb gehad. Ze heeft me wijze levenslessen geleerd, ik ben een geduldiger en kalmer en béter mens door haar. Ze was, toen ik geen andere redenen had, de enige reden waarvoor ik uit mijn bed kwam en ging werken. De rode draad, het gouden randje. Waar ik ook doorheen moest, wie ik gaandeweg ook verloren ben - zij was er altijd, zonder oordelen.