Hier nog een perfectionist, maar de paarden helpen me om die eigenschap steeds beter in te zetten: als drive om soms door een zure appel in de trainingen heen te bijten en vol te houden tot het doel bereikt is, maar 'dankzij' mijn perfectionisme heb ik ook geleerd om een doel op te delen in heel kleine stapjes en blij te zijn als één stapje gelukt is. Anders is de lol er snel af!
Regelmatig bedenk ik me na de rit vaak 10 dingen die ik anders/beter had kunnen doen en soms voel ik de frustratie dan wel borrelen, maar daarvoor houd ik thuis een schriftje bij en daar zet ik ook elke dag minimaal 1 positief punt in. Dat pas ik dan de volgende training weer toe en zo maak ik gebruik van die zelfkritiek. En doordat ik ook positieve dingen opschrijf, vallen die me tijdens het rijden steeds beter op (tijdens les hoor ik ook vaak: 'Geniet even van dit moment!')
Uiteindelijk zou ik dat perfectionisme misschien niet eens kwijt willen, want inmiddels heb ik (mede dankzij mijn juf) twee fijn lopende paardjes en als ik snel tevreden was geweest, hadden ze hun lijf nooit zo goed weten te gebruiken als nu.