Bokt.nl

**Geplaatst**: 10-03-19 20:23

Geplaatst: 10-03-19 20:23

[***] schreef:
Nou, dat probeer ik wel, om te denken wat het ergste is dat kan gebeuren, maar ik kan nog wel veel ergere dingen verzinnen dan eraf vallen hoor ... En ik word er ook niet meteen rustiger van, ondanks dat ik dan ook tegen mezelf zeg dat de kans dat dat scenario zal gebeuren zo klein is dat het eigenlijk niet eens waard is om eraan te denken.

Jaa snap ik!! Heb ik moeten leren. Wat ik ook geleerd heb van Mn psycholoog is dat ik Mn angst aan moet gaan. Ik had op een gegeven moment zon erge angststoornis dat ik niet alleen naar de wc meer durfde. Dus ma moest altijd mee. Toen hebben we het vanaf daar gewoon opgebouwd

**Geplaatst**: 10-03-19 20:52

Re: Wat als de angst zo groot is ...

Geplaatst: 10-03-19 20:52

Bedankt weer voor de reacties, en had geen idee dat er toch zoveel mensen met hetzelfde probleem zitten.

Op dit moment ben ik bezig met niet over mijn grenzen gaan, want dat lost toch niks op. Ik probeer er wel actief aan te werken, zo zadel ik nu bv. standaard op, maar is er geen verplichting om ook daadwerkelijk te rijden. Wil ik gewoon gaan wandelen of grondwerken dan doen we dat, en ik zie onderweg wel wat er gebeurd. Hiervoor had ik altijd iets van "als ik opzadel moet ik erop, want anders heeft opzadelen geen zin" dus zadelde ik nooit op... Nu heb ik er toch al een paar keer weer opgezeten (ook een aantal keer besloten dat het niet de dag was, maar dat mag gewoon van mezelf).

Iets standaard om de hals of extra bescherming aan gaat denk ik niet uitmaken. Het is ook niet dat ik mij echt onveilig voel, of er standaard vanaf val als hij schrikt, in tegendeel. Het is gewoon het "wat als .." gedeelte wat mij hindert. Heb me wel eens vastgehouden aan de pommel van mijn zadel bv. maar dat maakt voor mijn gevoel weinig verschil.

**Geplaatst**: 10-03-19 21:04

Geplaatst: 10-03-19 21:04

Balen, zeg. Ik heb me aangemeld om toch enigszins van mijn angsten af te komen omdat ik heb zitten stunten in mijn kindertijd met een forse val (voor kinderstandaarden) als gevolg. Als ik dan zo mee lees en zie hoe ontzettend gevorderde leden zo'n diepgewortelde, soms onverklaarbare, angst kunnen hebben is dan toch een -O-

-momentje.

Ik heb geen idee hoe een angst specifiek gericht op paarden aan te pakken. Vind het wel apart dat een angst er zomaar insluipt en dat doet me geloven dat het misschien wel een symptoom is van iets groter. Mocht het niet te traceren of irrationeel zijn zou ik me richten op iets wat je rustiger kan maken. Een vriendin van me had vaak paniek- en angstaanvallen zonder aanleiding. Valeriaan hielp haar niet (jou misschien wel). Therapie deed ook niet zoveel, maar in samenwerking met haar huisarts is ze CBD gaan proberen. Enigszins controversieel maar gezien het extreme ervan was dat het proberen waard. Ze is daar zonder bijwerkingen goed doorheen gekomen en heeft nu veel minder last. Maar voor de reguliere zorgen en angsten zal er ook wel iets tussen valeriaan en CBD zitten.

**Geplaatst**: 10-03-19 21:42

Re: Wat als de angst zo groot is ...

Geplaatst: 10-03-19 21:42

Ik ga later even wat uitgebreider reageren. Heb ook wel veel angst gehad en soms nog wel. En ben ook heel goed in “wat als-en”, iets wat absoluut niet meehelpt.

**Geplaatst**: 10-03-19 23:13

Geplaatst: 10-03-19 23:13

Fijn, ben benieuwd, bedankt alvast

Hoe bedoel je jouw reactie RadioTwelve? Zoals ik het lees zeg je dat omdat er mensen zijn die al langer lid zijn en angst hebben dat je denkt er nooit vanaf te geraken? Dat heeft natuurlijk niks met elkaar te maken, het is niet omdat je veel op een paardenforum zit dat alle problemen verdwijnen..

Echt insluipen is het natuurlijk ook niet, er zijn wel wat dingen gebeurd en het is wel terug te voeren op bepaalde acties, reacties en ongelukjes. En als je daar dan niks mee doet (omdat je het op dat moment niet door hebt) wordt alles alleen maar groter natuurlijk.
Denk ook niet dat mijn situatie te vergelijken is met die van jouw vriendin. Ik weet waar het vandaan komt, en ik heb geen angstaanvallen, maar heb gewoon vervelende gedachten die ervoor zorgen dat ik niet ontspannen kan doen wat ik graag wil doen. Mijn lichaam reageert erop, maar eigenlijk is er niks aan de hand en dat besef ik ook. Denk niet dat iets kalmerend/rustgevend gaat helpen, denk ook niet dat het zo extreem is dat het nodig is.

**Geplaatst**: 10-03-19 23:25

Re: Wat als de angst zo groot is ...

Geplaatst: 10-03-19 23:25

Heb je wel eens over haptonomie gedacht?

Ik denk dat dat je weleens zou kunnen helpen.

**Geplaatst**: 11-03-19 09:50

Geplaatst: 11-03-19 09:50

[***] schreef:
Bedankt, ik ga het even bekijken allemaal.
Ik denk op zich ook wel dat ik goed bezig ben hoe ik het de laatste tijd doe, en misschien als ik dat volhou dat het ook vanzelf wel weer minder wordt/wegzakt. Het is niet de meest traditionele manier, maar het lijkt voor ons wel te werken dus doen we zo maar verder.

Gekke is dat ik mij vandaag bij de pony's stond te bedenken dat ik op dit moment liever op mijn blinde pony zou stappen dan op de andere, wat op zich raar is want de pony is blind, en ik heb er in verhouding maar heel weinig op gezeten (staat op pensioen). Maar dat is gewoon een heel ander type pony, eentje die niet op elk geluidje reageert en als er wel iets is dan zoekt hij steun bij jou en als je zegt dat het ok is dan is het ook ok. Terwijl de pony waar de problemen mee zijn veel meer voor zichzelf denkt, en op iets meteen reageert in plaats van bij de baas te checken wat het beste zou zijn. Probeer dit laatste natuurlijk om te buigen, maar het gaat niet zo snel als ik zou willen

Ik doe overigens niks anders dan werken vanaf de grond, daar heb ik ook totaal geen problemen mee. Ook daar schrikt hij en zijn er 'situaties' maar dat maakt mij allemaal niet uit. Het is ook zo dat als er een probleem is dat de pony steun zoekt bij mij, of als ik ga stilstaan dat hij gewoon even rond mij heen draait en dan ook stopt. Terwijl we dat niet hebben als ik erop zit, dan gaat hij gewoon en is er geen rustpunt zeg maar. Dat zal ook wel deel van het probleem zijn (of misschien wel hét probleem) ...

Wat doet hij als je er op zit? ik denk dat hier inderdaad misschien wel het knelpunt zit..hij schrikt en reageert, jij hebt geen controle en word bevestigd in je angst en je pony in de schrik.
Als je die situatie zou kunnen gaan ombuigen naar hij schrikt -> jij weet wat je moet doen om hem direct weer in het rustpunt te krijgen. Wat hem vertrouwen geeft omdat je een duidelijke leider bent/ word en jezelf vertrouwen geeft omdat je de controle niet kwijt raakt. Dan "overkomen" die situaties je niet meer en kun je weer zelfverzekerder worden.
Bovenstaande kun je bereiken oa door de juiste dressuurmatige training.

De vraag is alleen, is dat nog mogelijk..of is de angst zo groot dat je blokkeert? want in dat geval zou ik toch echt eerst emdr aanraden.

**Geplaatst**: 11-03-19 10:00

Geplaatst: 11-03-19 10:00

Zo op de telefoon is het wat lastig uitgebreid te reageren, maar ik herken je verhaal heel erg.
Bij mij heeft het waarschijnlijk toch te maken met stress, maar wat mij ontzettend op weg heeft geholpen is een fijne instructrice en hypnose.

Het gaat af en toe nog steeds niet denderend maar ik durf tijdens de les in ieder geval weer te rijden en zelfs te galopperen.

**Geplaatst**: 11-03-19 10:13

Geplaatst: 11-03-19 10:13

Elisa2 schreef:
[***] schreef:
Bedankt, ik ga het even bekijken allemaal.
Ik denk op zich ook wel dat ik goed bezig ben hoe ik het de laatste tijd doe, en misschien als ik dat volhou dat het ook vanzelf wel weer minder wordt/wegzakt. Het is niet de meest traditionele manier, maar het lijkt voor ons wel te werken dus doen we zo maar verder.

Gekke is dat ik mij vandaag bij de pony's stond te bedenken dat ik op dit moment liever op mijn blinde pony zou stappen dan op de andere, wat op zich raar is want de pony is blind, en ik heb er in verhouding maar heel weinig op gezeten (staat op pensioen). Maar dat is gewoon een heel ander type pony, eentje die niet op elk geluidje reageert en als er wel iets is dan zoekt hij steun bij jou en als je zegt dat het ok is dan is het ook ok. Terwijl de pony waar de problemen mee zijn veel meer voor zichzelf denkt, en op iets meteen reageert in plaats van bij de baas te checken wat het beste zou zijn. Probeer dit laatste natuurlijk om te buigen, maar het gaat niet zo snel als ik zou willen

Ik doe overigens niks anders dan werken vanaf de grond, daar heb ik ook totaal geen problemen mee. Ook daar schrikt hij en zijn er 'situaties' maar dat maakt mij allemaal niet uit. Het is ook zo dat als er een probleem is dat de pony steun zoekt bij mij, of als ik ga stilstaan dat hij gewoon even rond mij heen draait en dan ook stopt. Terwijl we dat niet hebben als ik erop zit, dan gaat hij gewoon en is er geen rustpunt zeg maar. Dat zal ook wel deel van het probleem zijn (of misschien wel hét probleem) ...

Wat doet hij als je er op zit? ik denk dat hier inderdaad misschien wel het knelpunt zit..hij schrikt en reageert, jij hebt geen controle en word bevestigd in je angst en je pony in de schrik.
Als je die situatie zou kunnen gaan ombuigen naar hij schrikt -> jij weet wat je moet doen om hem direct weer in het rustpunt te krijgen. Wat hem vertrouwen geeft omdat je een duidelijke leider bent/ word en jezelf vertrouwen geeft omdat je de controle niet kwijt raakt. Dan "overkomen" die situaties je niet meer en kun je weer zelfverzekerder worden.
Bovenstaande kun je bereiken oa door de juiste dressuurmatige training.

De vraag is alleen, is dat nog mogelijk..of is de angst zo groot dat je blokkeert? want in dat geval zou ik toch echt eerst emdr aanraden.

dit is idd de clou van het verhaal, doe je wat je altijd doet is de uitkomst dat je krijgt wat je altijd kreeg. maar doe je/ reageer je anders dan is de uitkomst ook anders. dit zowel voor mens en dier! En wat verdiepen in R+ kan je hier bij helpen om inzicht te krijgen in je paard. Want het feit dat de pony spanning ombouwt, is niet dat daar niets aan te doen is, want ook dat is op ''te lossen'' naar iets wat werkbaar is voor beide. en voor mens is EMDR een aanrader. Ik zou alleen niet alleen aan de gang gaan, maar zoek hulp bij het werk naar een betere samenwerking met ponylief.

**Geplaatst**: 11-03-19 10:25

Re: Wat als de angst zo groot is ...

Geplaatst: 11-03-19 10:25

Beste TS je bent echt niet alleen. Ik zit met veel herkenning alle berichtjes te lezen, ik rij nu een jaar niet meer. Veel faalangst, en momenteel ook geen paard die daar geschikt voor is, maar zelfs om grondwerk te gaan doen is al een enorme drempel. Als ik eenmaal bezig ben is het goed en komt de kennis die ik best wel heb boven. Mijn fjordenmerrie waar ik wel op reed is vorig jaar maart overleden en sindsdien is de stap zetten om me weer paardenmeisje te voelen enorm lastig, en faalangst steekt meer de kop op. Terwijl ik bijna 40 ben. Ik ben nog nooit een held geweest met paardrijden maar met de juiste begeleiding heb ik fijne jaren gereden op een manege en later mijn eigen paardje. Misschien weet iemand wellicht een fijne coach/instructrice in het Noorden die geduld heeft en kennis met (faal)angst ?

**Geplaatst**: 11-03-19 10:25

Geplaatst: 11-03-19 10:25

Ik ben ook bang geworden na een val (door mezelf veroorzaakt) van mijn pony tijdens een burnout. Dat heeft mijn angst versterkt en durf ik geen been meer te geven als ze stil staat.
Na de val ben ik wel weer even op gestapt wat goed ging maar ik ben na 5 minuten weer afgestapt. Daarna bemerkte ik steeds meer angst en mijn slimme pony maakt daar dankbaar gebruik van.
Ze slaat naar been geven en bokt als ze iets wel of niet wil, doordat ze dat steeds doet kom ik in de neerwaardse spieraal en blijft de anst gevoed.
Op andere paarden ben ik niet angstig als ik maar weet dat ze niet aan bokken of steigeren als je even door vraagt.

Ik heb emdr gehad maar door haar aangeleerde gedrag komen we er niet uit.
Een vriendin rijdt er even doorheen en dan is er niets meer aan de hand. Ik durf dat niet.
Stappen gaat momenteel aardig goed.

**Geplaatst**: 11-03-19 10:32

Geplaatst: 11-03-19 10:32

Grote angst en het gewoon echt niet durven is zeer herkenbaar hier. Ik ben er dan ook mee aan de slag gegaan met een therapeute. Klinkt misschien stom, maar die kunnen soms jou net dat zetje geven om het te proberen. Al is het met haar erbij. Dat werkt het beste, zij kan dan gelijk jou helpen met relativeren op dat moment. Je moet positieve ervaringen gaan stapelen :(:)

**Geplaatst**: 11-03-19 10:57

Geplaatst: 11-03-19 10:57

Ik volg ook even! Heb in sneltreinvaart de berichtjes van iedereen gelezen en idd. we staan niet alleen Ook ik (52) heb een bepaalde angst terwijl ik een heel braaf paard heb. Ben wel een paar keer gevallen maar niks ernstigs. Wel krijg je dan dat je dingen gaat ontwijken. Zo is mijn paard een keer uit haar dak gegaan en zijn we samen gevallen toen we een koetsje met shetlander tegenkwamen. Koets is geen probleem, shetlander wel. Dus als ik in het bos ben merk ik dat ik aan het speuren ben.... Op het moment staat ze (helaas alweer) met een blessure en is het weer superspannend als ik er weer op mag (na 4 maanden). Wat ik dan doe is lessen (en dan gewoon staplesjes) omdat als mijn instructrice in de baan staat ik me veiliger voel en evt. problemen direct aangepakt kunnen worden. Het zal wel weer een tijdje duren voor ik weer echt durf maar ik ga er weer voor! Buitenrijden ga ik met kleine stapjes opbouwen en naast een hele stabiele combinatie. Toegeven dat je angst hebt geeft hulp. Dan is iedereen bereidt om te helpen (tenminste bij onze stal). Ik denk dat de oplossing voor iedereen anders is en je moet zoeken wat je helpt. Bij mij helpt het om het gewoon te doen en veel goede ervaringen te krijgen, dan ga ik na een paar keer wel weer redelijk ontspannen. Onbevangen zal het nooit meer worden vrees ik. Maar ik stap weer op want het is zo leuk!

**Geplaatst**: 11-03-19 11:07

Geplaatst: 11-03-19 11:07

Ik herken dit ook ! Mijn vorige pony was ziek en had waarschijnlijk een tumor in haar hoofd (heb dit niet laten onderzoeken na haar dood) en daardoor kon ze uit het niets ineens op hol slaan. Echt heel eng want daarvoor was ze de braafste pony ooit. Heb dit toen 2/3 meegemaakt en daarna gestopt met rijden (toen ik wist dat ze ziek was direct gestopt).

Daar heb ik echt een soort mini trauma van opgelopen. Na 2 jaar niet rijden ben ik mijn jonge fjord gaan inrijden. Echt doodbraaf dier. Zo lief en rustig, nooit 1 stap verkeerd gezet maar ik was echt super bang het 1e jaar. Echt misselijk, zweethanden, trillend opstappen en om elke windvlaag af willen stappen. Ik was van te voren ook super zenuwachtig wn haalde 100 doemsenario’s in mijn hoofd.

Was echt een rotperiode maar ik wilde zó graag weer lekker kunnen rijden dat ik heb doorgezet. Ik heb een super lieve maar iets strenge instructrice die ons super goed helpt, mijn vader is de rust zelve en die pushte nooit. Als ik alleen 2 rondjes wilde stappen deed ik dat. Zo heb ik het opgebouwd. Niks moeten. Al stap je alleen op. Even aaien en weer eraf. Nou en?! Tuurlijk moet je soms even doorzetten maar in het begin hoeft dat niet.

Inmiddels (een jaar later) gaat het veel beter. Ik ben thuis helemaal niet meer bang om te rijden en bij de verenging gaat het ook veel beter. Daar kon ik voorheen terug gaan naar huis als er iemand anders aan t rijden was zeg maar.

Het hielp mij ook enorm om ook steeds die bevestiging te zoeken. Als hij 1x schrok verging de wereld niet. Ik viel niet, ik werd niet met mijn voeten in de beugels meegesleept in volle galop enz. Af en toe schrikken hoort erbij en de kans dat er dan ooit iets gebeurd is klein maar is het voor mij wel waard om door te gaan.

**Geplaatst**: 11-03-19 11:36

Geplaatst: 11-03-19 11:36

Is centered riding les niks voor je? Dan maakt het niks uit dat je niet intensief kunt rijden, goed je eigen lichaam voelen en in het moment blijven als je op een paard zit.
Heel leuk om dingen eerst op de grond te ervaren en dan mee te nemen op het paard en zo verplaats je je gedachten en kan je met kleine stapjes het plezier en vertrouwen weer opbouwen.

**Geplaatst**: 11-03-19 11:48

Re: Wat als de angst zo groot is ...

Geplaatst: 11-03-19 11:48

Bedankt weer voor de ervaringen en tips

Centered riding is misschien iets maar moet even zien of er iemand in de buurt zit.

Voorlopig ga ik verder met wat ik aan het doen ben, werk inderdaad met R+ en dat is niet alleen voor de pony fijn

Laatst in de piste voelde ik hem wegspringen en stopte hij meteen toen ik dat vroeg, heeft hij echt een grote beloning voor gehad, zal een zicht geweest zijn, haha. Maar dat maakt niet uit, moet inderdaad het idee krijgen dat ik hem vanaf moment 1 kan stoppen en daarna weer rustig verder en dan zullen de stappen ook wel stilaan groter worden

Probeer daar nu met grondwerk ook meer aandacht aan te besteden, dat het ok is om te stoppen als hij iets hoort en dat even wil checken. Liever 50x op een rit stilstaan dan 5x de struiken in

**Geplaatst**: 11-03-19 13:38

Geplaatst: 11-03-19 13:38

Ik heb allereerst niet alle reacties gelezen.

Ik herken het wel.
Zelf heb ik een emotieregulatie stoornis waarvan onder het gevolg is dat ik perfectionistisch ben en controle wil uitoefenen om mijn onzekerheid te baas te blijven

Ik had hier behoorlijk veel last van tijdens paardrijden (geen eigen paard ooit gehad en bijrijdster is in deze omgeving lastig).
Wat bij mij helpt is de lat laag leggen
Ik rijd sinds het najaar weer maar ben eerst drie maanden vanaf de grond bezig geweest met de drie paarden waar ik dagbesteding heb. Daar heb ik fijne begeleiding gehad van een stagiaire iedere keer dat ik met de paarden bezig was. En met name letten op ademhaling. Maar ook gedachtes proberen los te laten. Je kan niet voorspellen wat er gebeurt.
Daarnaast heb ik hier af en toe privé les.
Waardoor ik laatst weer met plezier heb gegaloppeerd ondanks dat ik dat niet meer durfde door een bijna val partij van brave Kelan die even minder braaf was (op buitenrit durfde ik dat dan wel weer. Stomme onbereednaarbare angst).

Maar ook rijd ik niet meer op een normale manege maar het hoefijzer voor mensen met een beperking sinds drie weken. Allereerst viel mij het vertrouwen oo wat echt gegroeid is in de afgelopen drie kwart jaar. Ook hier is het niveau laag en rijd ik eigenlijk te goed voor de huidige groep en ben ik ook de enige die los rijd.
Mijn individuele thuisbegeleidster heeft ook de eerste keer gelijk daar aangegeven om niet te snel te willen gaan bij mij omdat ik zelf al te laat heel hoog geneigd ben te leggen.
En dat was voor mij iets om te accepteren. Want ik kan rijtechnisch meer aan.

Het blijft lastig maar inmiddels heb ik het plezier weer terug in mijn hobby.
Waardoor ik over het algemeen ook meer met ontspanning met de paarden bezig ben.

Sterkte en succes

**Geplaatst**: 11-03-19 19:22

Geplaatst: 11-03-19 19:22

[***] schreef:
Bedankt weer voor de ervaringen en tips Centered riding is misschien iets maar moet even zien of er iemand in de buurt zit.

Zelf gebruik ik idd ook heel veel oefeningen van Centered Riding (één van de basisprincipes is zelfs ademhaling) en bezig zijn met je eigen lichaam op een ontspannen manier (met zachte ogen kan zeker positieve invloed hebben. Ook het gevoel steviger te zitten (door de bouwstenen en het centeren) geeft een gevoel van "controle", al heb ik het liever over beheersing

Hier kun je een lijst met CR instructeurs vinden.

**Geplaatst**: 11-03-19 19:41

Re: Wat als de angst zo groot is ...

Geplaatst: 11-03-19 19:41

Heel herkenbaar. Ook ik zit momenteel veel te veel in mijn hoofd. Ik vind buitenritten maken héérlijk en ik heb het ook echt nodig om mijn hoofd juist weer leeg te maken maar... ik heb het al maanden niet gedaan.

In juli is de rots in mijn branding, mijn grote vriend en steun en toeverlaat, mijn ruin Flynn overleden. Zelf gefokt, zelf opgeleid en hij was fantástisch. En toen ging hij dood. Van mijn ouders moest ik direct weer een nieuw paard kopen. Dit zodat ik niet in een enorm diep, enorm zwart gat zou storten. Dat heb ik gedaan, ik heb mijn droom waargemaakt en een Iers jachtpaard gekocht. Twee keer proefgereden, ze was stikbraaf. Imre was mee, die kan het beamen :))

Ze bleef ook wel braaf, maar wat schrikkeriger dan ik had verwacht en gewend ben. Flynn schrok nérgens van. Zij doet verder geen gekke dingen, maar ik moet wel meer opletten. In januari crossclinic gedaan. Vond ik enórm spannend, want vreemde locatie, gekke (grote!) hindernissen etc. Springen ging hartstikke goed, alleen ben ik er wel af gevallen omdat ze schrok van iemand in de bak. Heb me niet zeer gedaan, ben geen seconde bang geweest maar ben me sindsdien wél heel erg bewust van mijn eigen kwetsbaarheid. Was nog nooit eerder van een paard afgevallen.

Door de weeromslag daarna heb ik een maand niet gereden. Daarna wel weer een paar keer gereden, maar alleen in de bak. Ik weet steeds een reden te bedenken waarom ik niet naar buiten kan

En dat terwijl er nooit iets is gebeurd buiten..

Afgelopen week was de druppel. Door de vele regen is de bak slecht, ik kon niet naar buiten omdat het steeds zo waaide en omstandig is en dus staat mijn hele toffe, brave droompaard in de paddock en ren ik vooral rond met kruiwagens poep

Ik heb er te weinig met mensen over gepraat, kroop steeds meer in mijn hoofd en dat is gisteren allemaal gebarsten. Ik heb er met veel mensen over gepraat, enorm gehuild en vooral weer het licht gezien. Zoveel lieve mensen die mee denken, oplossingen aandragen en me willen helpen.

Lang verhaal kort: praat erover. Blijf niet in je hoofd zitten en blijf niet denken 'maar ik los het zelf wel op'. Ik dacht dat ook, maar draaide mezelf steeds verder de ellende en doemscenario's in. Ik ben niet (niet!) goed in me kwetsbaar opstellen en mijn eigen angsten te bespreken, maar gisteren moest ik wel. En het lucht zó enorm op. Ik heb brullend bij mijn staleigenaren op de bank gezeten

maar het is zo fijn om het masker niet meer op te hoeven houden en het te kunnen delen.

**Geplaatst**: 11-03-19 20:56

Geplaatst: 11-03-19 20:56

Fijn dat je er zo goed over hebt kunnen praten! Zal vast een hele opluchting zijn inderdaad.
Heb je ook al een idee hoe je het gaat aanpakken?

Op stal weten ze het op zich wel dat ik geen held ben, immers heb ik het voorbije jaar amper op mijn pony gezeten dus dan praat je er vanzelf wel eens over. Maar verder heb ik er niet veel mee gedaan, denk ook niet dat ze mij daar specifiek kunnen helpen. Ik ga op een hele andere manier om met mijn pony's en terug naar de "traditionele wereld" zie ik niet zitten. Moet er nog eens even over denken wat ik ermee kan ... voorlopig doe ik het wel in mijn uppie (en met bokt & een R+ site

).

**Geplaatst**: 11-03-19 21:04

Re: Wat als de angst zo groot is ...

Geplaatst: 11-03-19 21:04

Ja, stalgenoten nemen me mee op sleeptouw naar buiten. Een zeer select gezelschap

want ik ga zeker niet met iedereen op buitenrit. En juist door het bij dat selecte gezelschap neer te leggen weten ze er van, en hoef ik me niet stoerder voor te doen dan ik ben.

En ik heb iemand gevonden die Sil wel graag wil bijrijden. Zij kent ons, ik ken haar heel goed en ze is niet bang. Dus zij kan ook mijn niet zo dappere poownie mooi mee nemen naar buiten en zo op de juiste manier bevestigen.

**Geplaatst**: 11-03-19 21:14

Geplaatst: 11-03-19 21:14

Beste TS,

Wat kun je daar mee worstelen hè... je zelf opgelegde gedachten die je van je hobby afhouden.
Je zou jezelf de vraag kunnen stellen: wat als ik nooit meer zou hoeven rijden, hoe voelt dat dan? Want... niemand vindt dat je MOET rijden.
Is je eerlijke antwoord: ik zou WEL willen rijden? Dan is dit paard/pony misschien voor jou momenteel niet het meest geschikt. Kan best, de kans dat het klikt is feitelijk vrij klein.
Wil je wel rijden dan kun je cognitieve gedragstherapie overwegen. Zo leer je irreële gedachtes controleren en analyseren.

Hoe dan ook: veel succes en sterkte! :(:)

**Geplaatst**: 11-03-19 21:29

Geplaatst: 11-03-19 21:29

Ik heb tegen mezelf op een bepaald moment gezegd dat ik niet meer zou rijden, want immers dat is geen verplichting, het was niet leuk en er waren zoveel andere dingen om te doen. Ben dan gaan wandelen met de pony('s) en dat is ook gewoon ontzettend leuk. Lekker het bos in, uren wandelen, af en toe pauzeren en gewoon genieten.

Maar toen kwam er langzaam het gevoel van gemis, als in: wat zou het toch geweldig zijn om dat gevoel wat we nu tijdens het wandelen hebben ook tijdens het rijden te kunnen hebben. Immers had ik dat nooit gehad, en het is echt wel super fijn als je samen met je pony iets doet (klinkt nu wel heel extreem, maar het gevoel tussen het wandelen en het rijden/mennen vroeger is toch wel groot). En als het rijden dan ook zo fijn ging kon de pony wat draven, en galopperen, en dan konden we grotere afstanden doen en, ... Kortom: ik mis het dus wel heel erg.

Gekke is: ik mis het met deze pony. Heb eigenlijk geen behoefte om met eender welk paard het bos in te gaan of les te gaan nemen. Want als ik dat zou willen zou ik dat kunnen, paarden genoeg op stal, kan lessen nemen of als ik het vraag mag ik ook wel met een paard van stal het bos in .. Maar dat trekt me niet, wil graag met mijn eigen pony er op uit, gewoon wij tweetjes samen ...

Ga eens even wat opzoeken over die therapie, heb eerder vermelde opties ook bekeken maar heb het er momenteel nog even moeilijk mee. Heb niet het idee dat het zo erg is dat er allerlei -paten en -peuten nodig zijn om een simpele hobby te kunnen uitoefenen zeg maar.

Fijn dat je zo'n oplossing hebt Berdien, zal je vast helpen naar de toekomst toe om weer te kunnen genieten

**Geplaatst**: 12-03-19 12:34

Geplaatst: 12-03-19 12:34

Ik heb ook een extreme angst opgebouwd voor schrikreactie paard > controleverlies. Inmiddels helemaal overheen gelukkig, maar heeft toch echt wel 3/4 jr in beslag genomen.
Bijrijdpaard zette het plots op een rennen, onderaan de dijk. Passeert de mederuiters, ik had geen rem/stuur meer. Hij galoppeerde recht tegen de dijkwand op, en op de dijk (warme zomerdag...) heb ik doodsangsten uitgestaan. Auto's, scootmobiel, fietsers en kinderen ontweken in volle galop (en nog steeds geen rem/stuur).
Datzelfde paard toch maar weer een kans gegeven.... hij schrok van een hond, springt weg en gaat al rennend/bokkend door de baan. Ik ben eraf gevallen en hij tikte met z'n hoef tegen m'n wang, waardoor er een bloedbad ontstond door een gescheurde wang.

Dat heeft er bij mij destijds aardig ingehakt. Daarna een poosje een ander paard gereden, heel lief dier en keek eigenlijk nergens naar.
1x verschoten op buitenrit, hij schrok van zo'n banaanfiets. :')

Helaas werd hij verkocht.

Toen ben ik terecht gekomen bij mijn huidige instructrice, op een heerlijk sensibele Spanjaard.

Goh, die heeft mij, subtiel doch direct, écht leren rijden. Zitten. Geen hulp teveel.. want dan was je 'm kwijt.
Dat ging eigenlijk heel aardig en toen werd mij door een stalgenootje aangeboden om haar paard bij te rijden. Kon flink schrikken en explosief reageren, maar.. ik vond wel dat ik dat nu weer kon. :Y)

En helaas... dat ging tot 3x toe fout, tijdens één en dezelfde rit. Ben er niet afgevallen maar wel flink geschrokken, waardoor ik dus weer helemaal opnieuw kon beginnen. En dat was de druppel die de emmer deed overlopen want de angst die ik op dát punt had, was echt wel op z'n hoogtepunt.

Toen weer met instructrice en de Spanjaard aan de gang gegaan, begonnen aan de longeerlijn... Ik zat vreselijk verkrampt en daar reageerde hij weer op.
Was dus echt een vicieuze cirkel, maar dat werd steeds minder.. en minder.. Ik kreeg steeds meer vertrouwen in mezelf, durfde steeds meer 'iets' los te laten.
En bij een Spanjaard is het juist de kunst om losjes te rijden, maar wel contact te houden.. doe je 'iets' teveel, dan heb je 'm pissig.
En ook hij is wel eens geschrokken en weggesprongen, maar toen wist ik wat ik moest doen. Nee, wat ik KAN doen! Vasthouden, zitten zitten zitten, en gewoon eraan blijven rijden. Maar dat moet je écht leren, je moet iemand op de grond hebben die op zo'n moment roept wat je moet doen.
Voor mijn part hang je een bokriempje aan je zadel. Want met vasthouden bedoel ik natuurlijk niet in de teugels hangen... maar contact houden met hand en been.
Laat je paard weten dat je er nog bent.
Neem zitles, gooi je teugels weg, laat het zadel eens hangen. Goed (leren) zitten hangt imo alles mee samen.
Ga eens springen, cross eens over de lange zijde, doe 'ns gek! Leer vertrouwen op je eigen kunnen. Elk klein positief dingetje vergroot je zelfvertrouwen en maakt de angst wat kleiner.

Het is mooi dat CBD, EMDR etc. helpt, maar mijn inziens moet je weten wát je moet doen als het misgaat. Je moet jezelf erop leren vertrouwen dat je zo'n situatie aankan.
Het is fijn dat je de angst kan verzachten met bovenstaande, maar ik vind het nóg fijner om te weten hoe ik moet reageren in een dergelijke situatie.

**Geplaatst**: 12-03-19 13:09

Re: Wat als de angst zo groot is ...

Geplaatst: 12-03-19 13:09

Dat is ook precies wat ik zeg met stukje rijtechnische oplossen, los durven laten en leren hoe je een paard bij je kan houden/ krijgen is enorm belangrijk.

Toch kan EMDR de lading weghalen en ik heb er zeker goede dingen van gezien, dus mij lijkt een combi wel gepast. Want als de angst zo groot is waardoor je verkrampt en niet meer in staat bent om dingen uit te voeren dan kun je nog zo goed rijden maar dan kom je er daar ook niet mee.