Moderators: Essie73, Coby, balance, Firelight, Dyonne, NadjaNadja, Neonlight, Sica, C_arola
Maar volgens mij heeft de slobber het wel goedgemaakt. Sally vindt het ook geen enkel probleem om ingeënt te worden, soms betwijfel ik of ze überhaupt wel merkt dat de naald erin zit, heeel anders dan dr baasje, die helemaal panisch wordt bij het horen van het woord 'bloedprikken'
(Entingen vind ik dan weer geen enkel probleem, maar bloedprikken gaat bij mij altijd mis..)
Ben heel benieuwd hoe Sal dat doet! Afgelopen woensdag zijn we ruim een uur eropuit geweest, inclusief galopperen door het bos en.. Over het strand! Weer iets dat van mijn to-do lijstje af kan.
(mits ik alle andere cijfers voldoende had, wat dus het geval is, ik hoef alleen nog een vrijekeuze-verslag in te leveren). 
Maargoed, de muesli heeft ze dus ook liggend opgegeten(vandaar de voerbak op de foto) en toen moest ze toch eigenlijk wel mee naar voren, oftewel, tijd om op te staan! Nou dacht het dus ff niet he. Die gestreepte grapjas/diva heeft rustig eerst nog een paar minuten de tijd genomen om wat grasjes te eten en pas toen wilde ze overwegen om overeind te komen. Soms kan ik zo hard lachen om dat paard


Maargoed, door alle stress(en misschien het feit dat ik mijn lijf/spieren de afgelopen 20 jaar niet al te veel aandacht heb gegeven) heeft mijn lijf aangegeven ook wel een massagebeurt te willen. Ik heb altijd al wel wat last gehad van een gevoelige nek en rug, maar de laatste paar weken is het soms niet te doen en straalt de pijn door naar mijn armen en heup, gecombineerd met hoofdpijn. Dus ik ga dinsdag voor het eerst in mijn leven naar een chiropractor en als zij besluiten dat ze mij kunnen helpen kan ik waarschijnlijk donderdag al behandeld worden
Spannendddd, maar hopelijk helpt het en kan ik dan snel weer echt fanatiek rijden en überhaupt meer bewegen.
Op dit moment ben ik op de beestjes en het huis van mijn ouders aan het passen, terwijl zij lekker even op vakantie zijn. 2 weekjes zonder Sally dus, maar gelukkig heb ik de shetties en hondjes om me bezig te houden
Pff wat ben ik blij dat ik eindelijk vakantie heb, al spookt school nog dagelijks in mijn hoofd rond. Ik twijfel de laatste tijd weer steeds vaker of ik niet beter kan stoppen met de opleiding. Ik vind de vakken en opleiding zelf best leuk, maar ik zie mijzelf eigenlijk helemaal niet voor me als logopedist. Mijn passie ligt daar gewoon niet. Maar als ik stop heb ik nog veel meer onzekerheid dan nu en ik kan er echt niet tegen als ik niet weet hoe dingen zullen verlopen. Het liefst zou ik een handleiding willen hebben met daarin grote eindpunten waar ik naar toe kan werken Maargoed, dat gaat helaas niet dus dan maar zelf keuzes maken en hopen dat het goed uitpakt
Eigenlijk zou ik een heel behandeltraject moeten volgen, maar omdat mijn zorgverzekering het niet vergoed heb ik besloten om het eerst maar hierbij te houden(de spierpijn in mijn rug en nek de week erna waren ook niet om van te genieten
) Even 2-3 keer per week 60 euro dokken voor 1-2 maanden gaat m voorlopig echt niet worden. Dan blijft er niet veel meer over van mijn spaarpotje voor eventuele dierenartsrekeningen.
) Dan komt de masseur ook voor de laatste keer en dan kunnen we daarna weer lekker fanatiek onder het zadel trainen

) en ik had binnen een week al een baan! Als dat geen goed teken is weet ik het ook niet meer hoor
Ik heb express op werk gezocht waarbij ik niks thuis kan doen en de werkdingen dus echt 'op werk' laat.
)
Tot aan de waterplas was ze goed te houden, wel wat gespannen maar nog wel controleerbaar. Op een gegeven moment gingen 2 groepjes die voor ons waren er ineens in galop vandoor naar de volgende hindernis. Enn vanaf dat moment had ik geen paard meer onder me maar een spanningsbom. Het werd uiteindelijk zoveel dat ik besloten heb om om alle hindernissen heen te stappen(piafferen
) omdat ik haar anders niet meer terug kon krijgen. Toen ze wat meer bedaard was heb ik nog een hindernis genomen om het goed af te sluiten en later stapte Sal zelf ineens heel rustig over een boomstammetje heen toen ik aan het wachten was op mijn stalgenootje(want zij sprong de hindernissen nog wel allemaal). Na de cross was ik aardig teleurgesteld over hoe het was gegaan, maar inmiddels ben ik vooral supertrots dat we dit toch maar weer hebben gedaan! Nu eerst maar lekker doortrainen op de dressuur en kijken of we ons springrecord binnenkort kunnen verbreken en wie weet kunnen we dan volgend jaar een meer ontspannen rondje meerijden




