En toen ineens stond mijn mooie indianenpaard in Utrecht! Even een tijdlijn: 14 juni wordt mijn lieve paard gecastreerd. Staand, onbedekt (als ik toch alles van tevoren zou weten..) 18 juni halen we onze nieuwe vriend op, en brengen hem naar zijn nieuwe huis. 21 juni halen we de dierenarts erbij, zijn scrotum is wel erg dik. Conclusie: ontstoken, en dus antibiotica. Na een week antibiotica lijkt het flink verbeterd, geslonken dus geen antibiotica meer. Maar net na de laatste antibiotica lijkt de rechterkant weer dikker, dus weer dierenarts erbij en dit keer geen halve maatregelen: we moeten hem antibiotica gaan injecteren, 2 keer per dag. Gelukkig hele lieve mensen om me heen die me helpen met injecteren. Na 2dagen niet echt verbetering dus verder met prikken. Weer 3 dagen laten heb ik besloten dat het voor hem beter is om geopereerd te worden in Utrecht, omdat er geen verbetering optreedt. Woensdag 5 juli heb ik hem naar Utrecht gebracht, waar de arts het nog wilde aankijken met antibiotica omdat het toch een flinke operatie is. Heb hem wel daar gelaten, omdat ze dat steeds weer de wond open kunnen maken en hem dan goed kunnen monitoren. Vandaag heeft hij nog antibiotica gehad, maar vanaf morgen mag hij daar vanaf om te kijken hoe hij het dan doet. De wond links is schoon, de wond rechts komt nog wat troep uit. 80% kans dat hij geen operatie hoeft, en misschien mag hij zaterdag naar huis. En al die tijd is het een voorbeeldig paardje. Lief, geduldig, vrolijk, grappig, innemend, ontdeugend. Hij is het allemaal waard zo lief is hij, maar jemig, ik had me de eerste weken wel anders voorgesteld!!!