Bokt.nl

**Geplaatst**: 29-04-17 13:33

Geplaatst: 29-04-17 13:33

Je Op komt bij mij ook als nogal ongeloofwaardig over maar aangezien het al 15 jaar geleden zal je herinnering wrs wat "verkleurd" zijn...
Er zitten wat dingetjes tussen die niet echt realistisch zijn:
*Bewusteloosheid gaat niet echt samen met de heel gedetailleerde beschrijving van de situatie.
* Het idee dat er echt niemand op stal kwam helpen bij dergelijke "gruwelijke" verwondingen lijkt me ook sterk...

Zoals gezegd: ik denk dat de tand des tijds je herinneringen wat vervormd heeft.

Sowieso wel een heel geluk dat alles goedgekomen is met jullie :-)

.

**Geplaatst**: 29-04-17 13:39

Geplaatst: 29-04-17 13:39

Ahh ik moet weer onder mijn steen vandaan komen. Nog een keer hoop ik.
2002... voor zover ik weet bestond een Nokia toen al wel? Niet dat ik er een had maarja, wat moet je als baby ermee. De telefoons met internet kwamen toen al uit

Ik heb trouwens nergens gezegd wat ik zou doen, ik heb alleen gezegd wat normaal zou zijn en dat dat de reden is voor mijn twijfels. Denk niet dat je daar iets aan kan veranderen? Het zijn namelijk mijn twijfels en niet de jouwe?
Ik kan er mee leven als mensen een hekel aan me hebben omdat ik zo praat, ik denk dat ik nog niet hard reageerde. Ik praat nou eenmaal niet zo zacht-O- Mijn excuses daarvoor, hoewel.. vooruit. +:)+

Verder kan het echt zijn, daarom het sterkte gedeelte. Als het echt zou zijn weet ze zelf beter en leest ze hierover heen denkend 'ach wat weet zij ook' (aangezien de reactie het alleen maar erger maakt in mn hoofd)

En daarnaast, 15 jaar geleden. Toen hadden ze ook mensen waarmee je kon praten, net zoals nu. Dus als je er flink mee zit kan je er ook met iemand over praten

**Geplaatst**: 29-04-17 13:40

Geplaatst: 29-04-17 13:40

Anoniem schreef:
Annet_Dottie, het doet allebei pijn. Dat mijn verhaal neergezet wordt als troll en de reacties van mijn stalgenoten. Maar gelukkig zijn er ook mensen die me serieus nemen en normaal en medelevend reageren. Echt heel fijn!
Het is vervelend als je een manege treft waar men opgedeeld is in groepen en sommige groepen gewoon niet leuk en gezellig zijn. Wat jij beschrijft, de pispaal te zijn geweest. Echt heel rottig. Op de manege waar ik het over heb had je er ook een paar. Echt heel triest...
Galopperen in een weiland zal ik ook niet snel meer doen. Dat lef heb ik niet meer, plus natuurlijk de ervaring die ik er mee heb gehad. Het doet me goed dat jij je inleeft in mij en mijn paniek begrijpt. Want dat moment van: dit gaat fout en alle opties zijn gevaarlijk is heel naar. Je bent in paniek, je gaat keihard en je weet, wat ik ook doe, het is gevaarlijk en gaat fout...
Mijn paard is 1,5 jaar na de gebeurtenis verkocht in de scheiding van mijn ouders.

Snap ik, ik ben gepest in het verleden dus heb/had sowieso aardig een muurtje opgebouwd dat ik pittig kon reageren als ik me aangevallen voelde vandaar dat het bij mij toen ook eens uitgelopen is op bonje omdat ik dus tegen haar in ging en we beide het laatste woord wouden hebben. Dat liep ook bijna uit de hand, zeg ik niet om stoer te doen ofzo :')

is inmiddels ook zeker 5 of misschien zelfs 6 jaar geleden gelukkig ben ik in de tussentijd zelf volwassen geworden en lach ik om dat soort mensen die zichzelf heel wat vinden maar kan me heel goed voorstellen dat als je zo terug komt op stal en ze zeggen jeetje wat heb jij met je paard gedaan, dat dat niet echt leuk is.. Ik kan me daar ook niks bij voorstellen, als ik iemand zo aan zie komen zou ik me zelf ook dood schrikken en gelijk alles laten liggen en naar je toe sprinten met jezus wat is er gebeurd gaat het kan ik wat voor je doen, maar dat vind ik dus niet meer dan normaal. Voor hun was die reactie waarschijnlijk niet meer dan normaal...
Wat anderen hier ook zeggen dat ze de opmerking jeetje wat hebben jullie gedaan ook zouden zeggen begrijp ik heel goed, tuurlijk kan iemand dat zeggen maar heel belangrijk is de toon waarop. Ik kan me enigszins inbeelden hoe zo'n arrogante tante daar dan staat en op een minachtende toon zegt jeetje wat heb jij met je paard gedaan en dan weer verder gaat met haar eigen superdeluxe dure glimmende paard.. (bij wijze van spreken even he :')

)
Ik heb zelf nogal een verleden met een angst stoornis dus weet hoe in paniek raken uberhaupt voelt. Ik heb/had het alleen wat sneller dan normaal maar vind als ik het zo lees dat je verder goed gehandeld hebt en vind het uberhaupt knap dat je nog logisch kon nadenken welke kant je op moest om er voor te zorgen dat het toch nog een beetje veilig zou blijven/aflopen voor jullie. Ik denk dat het zo nog het beste is afgelopen dan als je vol dat rooster opgeraced was.. Heb je na het hele gebeuren nog wel weer met plezier gewoon je paard gereden etc of had je echt een trauma dat je bijvoorbeeld niet meer op buitenrit durfde? wat ik me heel goed zou kunnen voorstellen. Ik zou dus heel graag nog eens op een eiland een mooie buitenrit willen maken, ik ben alleen niet zo'n rengalop fan dus dat staat voor mij ook alweer in de weg, dat zijn wel paarden die het gewend zijn etc. maar zit toch een stukje angst/onzekerheid dan..

**Geplaatst**: 29-04-17 13:42

Re: Alsnog verwerken... gruwelijk ongeluk met paard

Geplaatst: 29-04-17 13:42

Als je na 15 jaar nog met zoiets zit zou ik eens hulp zoeken bij een psycholoog of zoiets.Het is best een vervelende ervaring,maar nu niet zo dramatisch dat je er 15 jaar later nog last van hebt .Of ik ben zo gruwelijk nuchter dat kan ook

**Geplaatst**: 29-04-17 13:45

Geplaatst: 29-04-17 13:45

Sorry, maar als je paard los loopt interesseert het je echt niks meer of je zelf een ambulance nodig hebt.
Been here done that, dan ga je achter je paard aan met alles wat je in je hebt.
En daarna ben ik strompelend naar huis gegaan met pony en al, om erachter te komen dat ik nooit op had moeten staan.
Zo gaat dat nou eenmaal, dan zal een omstander je moeten tegenhouden want zelf wil je alleen maar achter je paard aan.

**Geplaatst**: 29-04-17 13:45

Geplaatst: 29-04-17 13:45

Zhads schreef:
Huilen en schreeuwen? En dan heb je geen ambu nodig. Laat me niet lachen, als je zelf open ligt heb je er zeker een ambu nodig. Of je nou was meegegaan of niet.

Precies, hij rende weg. Hij had zichzelf nog veel erger kunnen verwonden en juist daarom zou er een DA mee moeten komen. Hij/zij heeft zelf wel spullen als schoon water om de check te doen, desnoods op een fietspad. Daar kan beslist worden of het veilig is om te lopen of niet.

Vandaar de twijfels, maarja zoals gezegd trek ik me terug onder mijn steen aangezien ik je tere hartje niet wil schaden

Jeetje... ik zit al flink wat jaren op bokt en lees vaak vreemde reacties maar meid echt.. wat ben jij onaardig!!

Lees je eigen reacties even terug.. dit is echt niet tof hoor!!

@Ts, heftig verhaal, kan me de paniek goed voorstellen! Fijn dat het nog relatief goed is afgelopen. Ben je hierna ook van de manege verhuisd?

**Geplaatst**: 29-04-17 13:53

Geplaatst: 29-04-17 13:53

Blijkbaar was mijn reactie te hard voor deze context: mijn excuses. Don't wanna be the bad girl.
Onaardigheid zou wel in mijn bloed zitten.

Zoals ik eerder aangaf: als het nog steeds knaagt zou ik een psycholoog oid zoeken. Ook al is het maar voor een sessie.

Laatst bijgewerkt door Zhads op 29-04-17 14:21, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 29-04-17 13:57

Re: Alsnog verwerken... gruwelijk ongeluk met paard

Geplaatst: 29-04-17 13:57

Ik zou de reactie van @Zhads eerder willen betitelen als : totaal gebrek aan empathie, no matter of de hele gebeurtenis nou wél of níét exact zo gegaan is... het gaat bij verwerkingsprocessen om iemands beléving, zowel op dat moment als later.

Echt vreselijk hoe sommige mensen zich blijkbaar gerechtigd voelen anderen nog eens een trap ná te geven. En dat stiekem van zichzelf nog stoer vinden ook. Bah. Zelf een issuetje, Zhads?

**Geplaatst**: 29-04-17 13:59

Geplaatst: 29-04-17 13:59

Ik wil jullie even wijzen op de moderatoropmerking van mij op de eerste pagina.
Zhads heft zojuist haar excuses gemaakt, zouden jullie je weer willen begeven naar het onderwerp van de openingspost

?

**Geplaatst**: 29-04-17 14:01

Geplaatst: 29-04-17 14:01

Iedereen reageert anders in zulke situaties. De een blijft liggen en laat alles over zich heen komen en de ander doet eerst alles voor zijn paard en stort dan in. Ik ben ook zon type. Zolang ik nog adrm gaat mijn paard voor ongeacht hoe ik er zelf aan toe ben. Dus vind haar reactie niet zo heel vreemd. En op het moment dat het gebeurt denk je niet helder meer. Je doet op dat momemt alles in een roes en wat jij denjt wat dan het beste is. Zij is met haar paard naar de manege gelopen en heeft toen de da gebeld. Je denkt simpelweg niet helder meer en doet wat je kan. Iedereen reageert anders. Zij zo jij op jou manier

**Geplaatst**: 29-04-17 14:02

Geplaatst: 29-04-17 14:02

TS wat een heftig verhaal! Jij hebt goed gehandelt. De adrenaline neemt het over van de pijn op dat moment. Mensen zijn tot een hoop in staat als het er op aankomt. Ik snap dat je je gekwetst voelt door de reactie van sommige stalgenootjes. Alleen het punt is een beetje, je doet daar nu weinig meer aan. Als je er echt nog zo'n last van hebt is het misschien een oplossing te achterhalen waar deze mensen nu wonen? Niet op een stalkmanier natuurlijk, maar wellicht kan je er een mailtje uitgooien om je hart te luchten. Misschien hoef je dat mailtje niet eens te sturen en helpt het schrijven alleen al.

Haters hou je altijd. Mensen die elkaar het licht in de ogen niet gunnen. Heel zielig hoor. Ook hoe prinses Amalia weer te grazen werd genomen op twitter gisteren

Blijf dicht bij jezelf. Geniet van de mooie herinneringen die je hebt met je paard.

**Geplaatst**: 29-04-17 14:04

Geplaatst: 29-04-17 14:04

beatje schreef:
Als je na 15 jaar nog met zoiets zit zou ik eens hulp zoeken bij een psycholoog of zoiets.Het is best een vervelende ervaring,maar nu niet zo dramatisch dat je er 15 jaar later nog last van hebt .Of ik ben zo gruwelijk nuchter dat kan ook

Ik weet uit ervaring dat dingen uit het verleden best kunnen blijven rond spoken in je hoofd, en ben blij dat TS besloten heeft hier haar verhaal te doen, zelf heb ik dat bij mijn begeleiding kunnen doen en dat helpt, maar ik heb ook veel dingen gehad van jaren geleden die maar in mijn hoofd bleven terug komen, zonder dat ik er wat aan kon doen.
Er over praten helpt, of het van je af typen, ik denk dat als TS na dit nog steeds er last van blijft houden dat praten met een psycholoog niet heel verkeerd kan zijn.

**Geplaatst**: 29-04-17 14:08

Re: Alsnog verwerken... gruwelijk ongeluk met paard

Geplaatst: 29-04-17 14:08

Bedankt voor je excuses Zahds. Van ons twee denk ik dat jij een sessie met een psycholoog nodig hebt.
Onbegrijpelijk hoe je redeneert en communiceert.
Zoals jij mijn topic niet gelooft geloof ik jou goed bedoelde advies niet.
Succes verder en laat mij alsjeblieft met rust

**Geplaatst**: 29-04-17 14:11

Geplaatst: 29-04-17 14:11

Anoniem schreef:
Van ons twee denk ik dat jij een sessie met een psycholoog nodig hebt.

Ah, wat voor bedankje was dat?
Je hoeft mijn goed bedoelde advies niet te geloven, het zou alleen nuttig zijn om hem te aanvaarden. Niet voor mij maar ook voor jezelf. Je zit ermee en wilt (zoals ik uit je OP lees) er vanaf, er zijn mensen die je daarmee kunnen helpen al is het maar een beetje.
Nmp maar gewoon een nuttig advies:)

**Geplaatst**: 29-04-17 14:12

Geplaatst: 29-04-17 14:12

De mensen die me begrip geven, medeleven en adviezen. Bedankt +:)+

Het van me afschrijven heeft me al geholpen. En de fijne reacties ook.
Ik denk niet dat ik een psycholoog nodig heb voor deze ervaring omdat de gevoelens die ik erbij heb me niet belemmeren in mijn dagelijks functioneren.

Dramatisch... voor mij was de ervaring dramatisch genoeg om er nog wel eens aan te denken en er in die zin mee te zitten. Het zal me ook altijd bijblijven. Het beeld van je eigen paard. In paniek, van top tot teen bezweet en onder het bloed vergeet je niet meer.

Ik denk dat de reden dat ik het zo moeilijk had/heb met de reacties van mijn stalgenoten, is dat het bovenop dat erge ongeluk kwam. Die twee dingen maken deel uit van dezelfde ervaring.

**Geplaatst**: 29-04-17 14:14

Geplaatst: 29-04-17 14:14

Anoniem schreef:
Bedankt voor je excuses Zahds. Van ons twee denk ik dat jij een sessie met een psycholoog nodig hebt.
Onbegrijpelijk hoe je redeneert en communiceert.
Zoals jij mijn topic niet gelooft geloof ik jou goed bedoelde advies niet.
Succes verder en laat mij alsjeblieft met rust

Lekker laten gaan meid, ze is je energie echt niet waard..
En Zhads als je 3 keer zegt ik kruip terug onder m'n steen moet je dat misschien ook maar eens doen..
Okeee nu weer aardig tegen elkaar :+:

**Geplaatst**: 29-04-17 14:14

Geplaatst: 29-04-17 14:14

Anoniem schreef:
Bedankt voor je excuses Zahds. Van ons twee denk ik dat jij een sessie met een psycholoog nodig hebt.
Onbegrijpelijk hoe je redeneert en communiceert.
Zoals jij mijn topic niet gelooft geloof ik jou goed bedoelde advies niet.
Succes verder en laat mij alsjeblieft met rust

Ik wil hier even op inhaken. Allereerst wat verschrikkelijk voor jou en voor je paard.
Maar ik denk zelf dat het ook wel beter voor je zou zijn als je gaat praten met een professioneel iemand. Zeker omdat de therapieën en behandelmethodes van tegenwoordig goed zijn. Met emdr therapie haalt het net het scherpe randje weg om het ongeluk. En ik denk dat dat juist goed voor je zou zijn. Ik wil je alleen maar een advies geven en sterkte toewensen

**Geplaatst**: 29-04-17 14:18

Geplaatst: 29-04-17 14:18

Zhads schreef:
Anoniem schreef:
Van ons twee denk ik dat jij een sessie met een psycholoog nodig hebt.

Ah, wat voor bedankje was dat?
Je hoeft mijn goed bedoelde advies niet te geloven, het zou alleen nuttig zijn om hem te aanvaarden. Niet voor mij maar ook voor jezelf. Je zit ermee en wilt (zoals ik uit je OP lees) er vanaf, er zijn mensen die je daarmee kunnen helpen al is het maar een beetje.
Nmp maar gewoon een nuttig advies:)

Stop hier eens mee lieverd. Je maakt het alleen maar erger voor jezelf en de rest. Niemand heeft iets aan deze bijdrage en TS al helemaal niet. De stap naar een psycholoog is moeilijk zat, je probeert eerst andere dingen. Bedenk even wat je hiermee wilt bereiken en pas wat zelfreflectie toe. Neem daarbij ook in acht dat het geschreven woord vaak verkeerd wordt geïntepeteerd. Doe jezelf en ons een lol hiermee.

**Geplaatst**: 29-04-17 14:21

Geplaatst: 29-04-17 14:21

Anoniem schreef:
De mensen die me begrip geven, medeleven en adviezen. Bedankt
Het van me afschrijven heeft me al geholpen. En de fijne reacties ook.
Ik denk niet dat ik een psycholoog nodig heb voor deze ervaring omdat de gevoelens die ik erbij heb me niet belemmeren in mijn dagelijks functioneren.

Dramatisch... voor mij was de ervaring dramatisch genoeg om er nog wel eens aan te denken en er in die zin mee te zitten. Het zal me ook altijd bijblijven. Het beeld van je eigen paard. In paniek, van top tot teen bezweet en onder het bloed vergeet je niet meer.

Ik denk dat de reden dat ik het zo moeilijk had/heb met de reacties van mijn stalgenoten, is dat het bovenop dat erge ongeluk kwam. Die twee dingen maken deel uit van dezelfde ervaring.

Maar denk je dat je de enige bent dan?
Iedereen heeft wel eens iets meegemaakt wat langer blijft hangen of wat later weer eens naar boven komt drijven.

**Geplaatst**: 29-04-17 14:24

Re: Alsnog verwerken... gruwelijk ongeluk met paard

Geplaatst: 29-04-17 14:24

En toch vind ik bokt vrij om deze verhalen te delen. Precies vandaag vorig jaar werd mijn bijrijdpaard ernstig ziek (koliek) en moest naar Utrecht. Uiteindelijk hebben we hem vier dagen later moeten laten inslapen in de kliniek.

Vorige maand moest mijn eigen paard erheen voor een routine operatie. Ik heb echt wel even wat benauwde moment gehad toen ik daar qeer binnen stapte en die lucht rook. Ik kon ook niet naar de IC, moest er met een grote boog omheen.

Als je dat soort ervaringen hebt is het fijn dat je dat even van je af kan schrijven en mensen wat begrip tonen.

**Geplaatst**: 29-04-17 14:27

Geplaatst: 29-04-17 14:27

Jezus Cowboy wat bot.
Wat doen mensen hier krom zeg!
Zo van: ja iedereen heeft wel eens iets wat blijft hangen.
Ach ja, zo kan je het ook zien.
Botte wereld dit, je hebt gewoon niet voor het kiezen waar je last van houdt of waarvan juist niet.
Kennelijk zit het ts redelijk hoog, anders opende ze dit topic niet.
En bokt? Bokt walst eroverheen of het een verzonnen verhaal is en al te lang geleden om daar nog 'last' van te hebben.
Echt, toppie! Een weerspiegeling van onze verpeste maatschappij!

**Geplaatst**: 29-04-17 14:27

Geplaatst: 29-04-17 14:27

Anoniem schreef:
Bedankt voor je excuses Zahds. Van ons twee denk ik dat jij een sessie met een psycholoog nodig hebt.
Onbegrijpelijk hoe je redeneert en communiceert.
Zoals jij mijn topic niet gelooft geloof ik jou goed bedoelde advies niet.
Succes verder en laat mij alsjeblieft met rust

Natrappen na excuses is niet aardig.

Ik ben wél van mening dat Zahds wel eens gelijk zou kunnen hebben en dat je eens professionele hulp moet zoeken. 15 jaar is een lange tijd en dat jij er nog steeds zo mee zit betekend dus dat jij niets verwerkt hebt.

Begin daar nou mee, echt, het zal je goed doen!

**Geplaatst**: 29-04-17 14:29

Geplaatst: 29-04-17 14:29

Moonfish13, precies... je denkt nergens meer aan. Alleen aan je paard en wat jij denkt dat op dat moment het beste is. Als jij jou verhaal wilt delen. Schroom niet mij een pbtje te sturen

Debbie, bedankt

Ik ben daar nog een half jaar gebleven.
Het was naar hoe ze reageerde, maar toen voor mij geen reden om daar weg te gaan. Was de enige manege met goede faciliteiten die op fietsafstand was.

Meisje2000, inderdaad. Je slaat de spijker op zijn kop. Mijn reactie was inderdaad: Ik moet mijn paard vinden, naar de manege brengen en de DA bellen. Mijn schaafwonden of het feit dat ik even buitenbewust was, veranderde daar niks aan. Gelukkig had ik niks ernstigs. Beetje pijn aan mijn schouder en wat schaafwondjes, maar niks vergeleken bij wat mijn paard had en zeker geen reden voor een ambulance of wat dan ook.

Gimme_Spurs, dankjewel

Ik heb inderdaad mijn best gedaan de goede keuze te maken op dat moment. En gelukkig is dat wel gelukt. Zoals andere al zeiden, het had veel erger af kunnen lopen als hij dat veerooster op was gerend. Je hebt gelijk dat ik niks meer kan doen aan de reacties van mijn stalgenootjes. Maar het hier van me afschrijven en het begrip dat ik hier heb gekregen van de wat meer empathische mensen helpt me al.

**Geplaatst**: 29-04-17 14:33

Geplaatst: 29-04-17 14:33

Jongens denken jullie niet dat ze nu wel weet dat sommigen haar naar een psygoloog willen hebben. Goed bedoeld of niet zij moet die keuze maken. En niet jullie. Zij wil niet dus klaar. Ze wou iets van haar afschrijven en ook al is dat 15 jaar geleden gebeurt moet in dit geval niet uitmaken. Als dit haar helpt O be it. Laat haar het zelf uitzoeken. Als zij denkt proffesionele hulp nodig te hebben dan doet ze het wel

**Geplaatst**: 29-04-17 14:36

Geplaatst: 29-04-17 14:36

Gimme_Spurs schreef:
En toch vind ik bokt vrij om deze verhalen te delen. Precies vandaag vorig jaar werd mijn bijrijdpaard ernstig ziek (koliek) en moest naar Utrecht. Uiteindelijk hebben we hem vier dagen later moeten laten inslapen in de kliniek.

Vorige maand moest mijn eigen paard erheen voor een routine operatie. Ik heb echt wel even wat benauwde moment gehad toen ik daar qeer binnen stapte en die lucht rook. Ik kon ook niet naar de IC, moest er met een grote boog omheen.

Als je dat soort ervaringen hebt is het fijn dat je dat even van je af kan schrijven en mensen wat begrip tonen.

Hier ben ik het wel mee eens.