Geplaatst: 18-04-17 11:37 Paard stond in volpension, zou prima verzorgd worden. Maar ik wist van mezelf dat ík er niet blij van zou worden om elke keer langs te rijden en te weten dat beestje er stond en ik er zelf geen tijd voor had of kon maken.
Daarin was ik aardig rationeel, ondanks evt. zwangerschapshormonen. Het is echt niet zo erg dat je in eens geen rationele beslissingen meer kan nemen onder invloed van hormonen en het daarom maar moet aankijken. Je moet doen waar je zelf achter staat en op het moment dat je er zelf goed bij voelt.
Als ik een paard had, wou ik het goed doen. Ik vond het ook veel te dure hobby om aan te kijken. Gunde ik mijn paard ook niet. Dan liever een ander plekje voor hem en dat heb ik gevonden. Plekje was soortgelijk aan waar hij altijd heeft gestaan alleen dan met ca. 5x in de week iemand die wel tijd voor hem had en bleef houden voor bosritten/ poetsen/ beetje springen en hobbyen
En natuurlijk mis ik het, helemaal nu ik weer een beetje af en toe wat rij is het wel confronterend dat je je in welke vorm ik het nu ook invul nooit meer terug mijn eigen paard van toen zal zijn.
Maar weet je, dat is oké voor mij. Ik wilde het niet aankijken en ben super blij dat ik dat niet heb laten gebeuren.
